สัตว์ประหลาดที่เข้ามาโจมตีเหล่าเด็กๆ

「กลัว~! กลัว~!」

「ช่วยด้วย ใครก็ได้~!!」

「ทุกคนใจเย็นๆ! ใจเย็นๆก่อนนะ! ไม่เป็นไร! ไม่เป็นไรหรอก!」

ในเวลาเดียวกัน สถานเลี้ยงเด็กกลายเป็นภาพนรกที่เต็มไปด้วยเสียงร้องไห้และเสียงกรีดร้องของเหล่าเด็กๆ

ในขณะที่เหล่าเด็กๆกำลังร้องไห้หวาดกลัวพวกปูขนาดเล็กที่เข้ามาโจมตี เมลต์ที่กำลังขับไล่ด้วยการขว้างมีดพลังเวทอย่างแม่นยำใส่สิ่งนั้น ตะโกนบอกมาร์กอสซึ่งทำหน้าที่เป็นโล่ให้เหล่าเด็กๆ

「ไม่ไหว! เจ้าพวกนี้มันมาไม่จบไม่สิ้นเลย! ถ้าเป็นแบบนี้หนีไม่ได้แน่!」

「เป็นไปได้ยังไง!? เกิดอะไรขึ้น!? หน่วยรักษาความปลอดภัยยังไม่มาอีกเหรอ!?」

ทันทีที่ความผิดปกติเกิดขึ้นเจ้าหน้าที่ในอาคารได้แจ้งหน่วยรักษาความปลอดภัยแล้วแต่ยังไม่มีการติดต่อมาเลย

หรือว่าความผิดปกตินี้ไม่ใช่แค่อาคารนี้แต่กำลังเกิดขึ้นทั่วทั้งเมือง……แม้จะตกใจเรื่องนั้น แต่ทั้งสองคนก็ยังคงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจัดการกับศัตรูต่อไป

「อดทนซะ! อดทนไว้! ถ้าทนได้หน่วยรักษาความปลอดภัยต้องมาถึงแน่! ถึงจะไม่ใช่อย่างนั้นแต่โอกาสในการหลบหนีต้องมาเยือนอย่างแน่นอน!」

「ทุกคนพยายามเข้า! ไม่เป็นไร เพราะพวกเราอยู่นี่แล้วนะ!」

ให้กำลังใจเหล่าเด็กๆ ร่วมมือกับเจ้าหน้าที่ ขับไล่สัตว์ประหลาดที่รวมกลุ่มกันจำนวนมากแล้วโจมตีเข้ามา……ขณะที่ทำเช่นนั้นและรอกำลังเสริมเมลต์กับมาร์กอสยังคงต่อสู้อย่างต่อเนื่อง

ถึงการต่อสู้ที่ไม่มีทีท่าว่าจะจบจะบั่นทอนจิตใจของทั้งสองคน แต่ถ้าเพื่อปกป้องเหล่าเด็กๆไม่ว่ายังไงก็จงปลุกใจตนเองอย่างสุดหัวใจซะ ไม่ว่ายังไงพวกเขาก็ยังคงกำจัดภัยคุกคามต่อไป และเมื่อคลื่นการโจมตีหยุดลงอย่างกะทันหันการต่อสู้ก็หยุดลง

「จบแล้วเหรอ……? เจ้าพวกนั้นยอมแพ้แล้วเหรอ?」

「อย่าประมาท ไม่รู้ว่าระลอกสองจะมาอีกตอนไหน ในช่วงนี้ยืนยันสถานการณ์ แล้ววางแผนหลบหนี――หือ?」

ถึงอาจจะแค่ช่วงหนึ่งแต่ภัยคุกคามได้ผ่านพ้นไปแล้ว

มาร์กอสที่เสนอว่าให้ใช้โอกาสนี้หาวิธีหลบหนี ได้เห็นนักเรียนที่กำลังเดินอยู่ในสวนของสถานที่จึงหรี่ตาลง

เขาที่จำร่างนั้นได้หลังจากยืนยันแล้วว่าไม่มีสัตว์ประหลาดมาโจมตีจึงออกไปข้างนอกและส่งเสียงเรียกนักเรียน

「รัช นายเองเหรอ!? ทำไมนายถึงมาอยู่ในที่แบบนี้ล่ะ? ……ไม่สิ ช่างเถอะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องแบบนั้น มาช่วยพวกเราที หลังจากนี้จะพาพวกเด็กๆหลบหนีน่ะ」

「……หลบหนี? ตั้งใจจะไปที่ไหน?」

「ก็คงจะเป็นสถาบันลูมินัสละ ถ้าเป็นที่นั่นก็มีอุปกรณ์ป้องกันครบครัน พวกนักเรียนเองก็อยู่ด้วย ถ้าไปถึงที่นั่นก็วางใจได้ นอกจากนี้ยูโกก็คงกำลังมุ่งมาทางนี้ถ้ารวมตัวกับเจ้านั่นได้จะต้อง――!!」

มาร์กอสซึ่งพูดถ้อยคำที่แสดงถึงความเชื่อใจยูโก หยุดพูดเพียงเท่านั้นและส่ายหัว

ถึงจะยอมรับเขาแต่จะเอาแต่พึ่งพางั้นหรือเขาที่ย้ำเตือนตัวเองเช่นนั้น ได้มองรัชอีกครั้งเพื่อขอความร่วมมือ…….และสังเกตได้

「……รัช? นายเป็นรัช……สินะ?」

เขาที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่รัชที่ตนเองรู้จัก

ไม่สิ รูปร่างหน้าตาเป็นรัช วินเฮล์มไม่ผิดแน่ แต่ทว่าอะไรบางอย่างที่ดูบ้าคลั่งถูกปลดปล่อยออกมาจากตัวเขาในตอนนี้

มาร์กอสไม่ได้มีความสัมพันธ์ดีๆกับเขาเลย แต่บรรยากาศของรัชที่ใช้ชีวิตในสถาบันด้วยกันมาหลายปีนั้นเข้าใจเป็นอย่างดี

เขาตอนนี้ไม่ใช่คนที่ตนเองรู้จัก เป็นอะไรอย่างอื่นที่มีหน้าตาเป็นรัช

พริบตาที่มาร์กอสตระหนักได้ถึงความเชื่อมั่นแบบนั้น เขาก็ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมความบ้าคลั่งที่ปะทุขึ้น

「งั้นเหรอ ยูโก เคลย์กำลังมุ่งมาทางนี้งั้นเหรอ แบบนั้นก็สะดวกเลย……! ถ้างั้นจะขอใช้พวกนายมาเป็นตัวอุ่นเครื่องของฉันแล้วกัน」

「แก นั่นมัน……!?」

ขณะที่พูดเช่นนั้นรัชได้หยิบก้ามสีดำออกมาจากกระเป๋ามาร์กอสที่เห็นสิ่งนั้นร้องออกมาด้วยความตกใจ

เหมือนกับของที่คนร้ายซึ่งเข้ามาโจมตีสถานเลี้ยงเด็กเมื่อวันก่อนพกมา มาร์กอสเข้าใจได้ในทันทีว่าเขาพยายามจะใช้สิ่งนั้นทำอะไร จึงพยายามพุ่งเข้าไปโจมตีรัชในทันทีทว่า――

「ฮะฮะฮะฮะฮะ! วันนี้วันดีจริงๆ! ฉันจะเอาชนะยูโก เคลย์ผู้น่ารังเกียจและรับเอาปัจจัยเพื่อกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดยังไงล่ะ! เหมาะสำหรับการเริ่มต้นของฉันคนใหม่เป็นวันที่วิเศษเลยละ!!」

「เหวออ!?」

การกระทำของมาร์กอสช้าไปเพียงก้าวเดียว เขาถูกพัดกระเด็นจากกระแสพลังเวทในยามกลายร่างเป็นสัตว์เกราะมาร

สิ่งที่เขาซึ่งลุกยืนและตั้งท่าอีกครั้งเห็นคือ รูปร่างของสัตว์เกราะมารที่คล้ายกับไคจินปูซึ่งสู้กันครั้งก่อนอย่างมากแต่มีความชั่วร้ายเพิ่มขึ้น

ทันทีที่รู้ว่าสิ่งนั้นคือเพื่อนร่วมชั้นที่กลายร่าง มาร์กอสคร่ำครวญด้วยสีหน้าที่ยากจะอธิบายว่าเป็นความโกรธหรือความเศร้า

「รัช……! แกทำไมถึงร่วงหล่นออกนอกเส้นทางล่ะ!? สิ่งนั้นมันไม่ใช่พลังที่ถูกต้องทั้งที่น่าจะเข้าใจอยู่แท้ๆ!」

「ถูกต้องหรือไม่ถูกต้องผู้ที่ยืนอยู่เบื้องบนคือผู้ตัดสิน ฉันได้รับพลังอันแสนวิเศษมา และกำลังใช้สิ่งนั้นโดยมีการเตรียมใจ จะไม่มีวันร่วงหล่นออกนอกเส้นทาง」

「ย้อนแย้งชะมัด……!! ก่อความวุ่นวายทำร้ายผู้คน อะไรคือไม่ร่วงหล่นกัน!? ความภาคภูมิใจในฐานะผู้ที่มุ่งหวังจะเป็นอัศวินวิถีเวทไปอยู่ที่ไหนแล้วล่ะ!?」

「หนวกหูชะมัด ที่ว่าหมายิ่งอ่อนแอเท่าไหร่ก็ยิ่งเห่าเก่งเป็นแบบนี้เองเหรอ เอาเถอะ ไม่เป็นไร……คนอ่อนแอแค่สยบด้วยกำลังแล้วทำให้เงียบก็พอ!!」

「อึก!?」

รัชคำรามเหวี่ยงแขนขวาซึ่งกลายเป็นก้ามใหญ่ยักษ์

มาร์กอสป้องกันด้วยเกราะกิก้าซิสเซอส์ในทันที แต่ถูกผลักไปด้านหลังด้วยพลังซึ่งเหนือกว่าที่คิดไว้

「คึก……! พลังนี้มัน……!!」

พลังเหนือกว่าหลายชั้นยิ่งกว่าชายเมื่อวันก่อน บางทีพลังป้องกันเองก็คงจะเพิ่มขึ้นอย่างมากด้วย

และ แตกต่างกับชายคนนั้นซึ่งเป็นมือสมัครเล่น รัชแม้จะบิดเบี้ยวแต่ก็เป็นคนที่ได้รับการฝึกฝนในการต่อสู้โดยการใช้อุปกรณ์เวท

สัญชาตญาณกำลังร้องเตือน บางอย่างในร่างกายตัวเองกำลังกรีดร้องว่ามันเลวร้ายอย่างแท้จริง

ยูโกที่ล้มไคจินปูในครั้งก่อนก็ไม่ได้อยู่ในที่แห่งนี้ด้วย บอกคำเดียวว่าสถานการณ์เลวร้ายขั้นสุด