ยูโกVSไคจินแมงมุม

ยูโกรับมีดจากหนึ่งในผู้โดยสาร พูดกับเมลต์ในขณะจ้องมองไปที่อารัคโร่สามตัวซึ่งต่อสู้กับมาร์กอสที่กำลังสู้อย่างยากลำบาก

เมื่อเขาวิ่งออกตัวและกระโดดบุกฝ่าวงล้อมของสัตว์เกราะมารที่เข้าล้อมมาร์กอสทั้งๆอย่างนั้น ก็ยื่นมีดให้เขาแล้วพูดขึ้น

「มาร์กอสใช้นี่ซะ! ตัดใยที่พันกรรไกรด้วยเจ้านี่!」

「อะไรนะ……?」

มาร์กอสที่ได้ยินคำพูดของยูโก มองเห็นมีดสีม่วงที่เขายื่นมาให้คร่ำครวญด้วยสีหน้าขมขื่น

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปจะไม่สามารถกลับไปโจมตีได้ ก่อนอื่นปลดปล่อยกรรไกรอาวุธของตนเองให้กลับมาอยู่ในสภาพต่อสู้ได้ซะยูโกบอกเช่นนั้น ทว่ามาร์กอสที่ให้ความสำคัญกับความภาคภูมิใจของตนเองเป็นอันดับแรกปัดมือของเขา และตะโกนด้วยความขุ่นเคือง

「อย่ามาล้อเล่นนะ! ใครเขาขอความช่วยเหลือจากแกกัน! ฉันคือขุนนางผู้สูงส่งนะเฟ้ย!? ความเมตตาจากคนอย่างแกน่ะไม่จำเป็น!」

「ไอ้เจ้าบ้าเอ๊ย! สภาพแบบนั้นมันต่อสู้ไม่ได้ไม่ใช่รึไง!」

โดยที่ไม่สนใจคำพูดของยูโก มาร์กอสพยายามเข้าท้าทายสัตว์เกราะมารด้วยท่าพุ่งชนโดยยกแขนซ้ายขึ้นด้านหน้า แต่การเคลื่อนไหวนั้นซึ่งเป็นเส้นตรงถูกมองออกได้ง่ายๆและหลบได้

แม้จะพยายามใช้ประโยชน์จากความแข็งของเกราะใช้ประโยชน์ความคมที่อยู่ตรงปลายหรือกำปั้นพุ่งโจมตี แต่มันใช้ไม่ได้ผลกับเหล่าสัตว์เกราะมารที่เคยเห็นการโจมตีอันซ้ำซากจำเจนั้นมาแล้ว

「แม่งเอ๊ย! แม่งเอ๊ย!! ทำไมถึงล้มไม่ได้!? แม้แต่ยูโก เคลย์มันยังล้มได้เลยนะเว้ย!? มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้แท้ๆ! แบบนี้ แบบนี้มัน……อึก!」

「มาร์กอสใจเย็นๆก่อนสิ! มาร่วมมือกันสองคนเอาชนะเจ้าพวกนี้กัน!」

「หุบปากหุบปากหุบปาก! หุบปากซะะะ!! ถึงไม่ต้องยืมมือคนอย่างแกฉันก็――อั๊ก!?」

คำพูดของยูโกที่พยายามทำให้ตนเองสงบลงกลับทำให้เลือดขึ้นหน้าแทนและทำให้ชีวิตของมาร์กอสตกอยู่ในอันตราย

เขาถูกลูกเตะที่อาศัยประโยชน์จากช่องว่างนั้นซัดเข้าตรงท้องที่ไร้การป้องกัน จนตัวงอเป็นรูปตัวくพร้อมส่งเสียงครวญครางเงียบๆ

สติของมาร์กอสถูกตัดขาดจากการโจมตีของอารัคโร่ที่อาศัยการเขวี่ยงขาขวาด้วยแรงส่งซึ่งทะลุผ่านบาเรียพลังเวท ถูกเตะพุ่งไปข้างหลังทั้งๆอย่างนั้นแล้วกระแทกเข้ากับผนังหินจนแน่นิ่งไป

「มาร์กอส! โธ่เว้ย……!!」

ถึงแม้จะกังวลความปลอดภัยของมาร์กอสที่ถูกสัตว์เกราะมารเล่นงาน แต่ยูโกที่ถูกรายล้อมไปด้วยศัตรูสามตัวก็สงบใจตั้งสมาธิเพื่อทำอะไรสักอย่าง

ทั้งที่ควรจะจัดการกับศัตรูทีละตัวด้วยกันสองคนแต่กลับจบลงด้วยสถานการณ์สามต่อหนึ่งยูโกแสดงสีหน้าเจ็บปวด แต่ทว่าเทพธิดาพระผู้ช่วยก็ยื่นมือส่งมาให้เขา

「ยูโก กระโดด!!」

「เมลต์!?」

ยูโกได้ยินเสียงเมลต์ที่ร้องตะโกนส่งมาถึงตนเอง ด้วยการตอบสนองแบบฉับพลันเขาถ่ายเทพลังเวทไปที่ขาและกระโดดหลังจากนั้นก็หันไปทางเธอ

ในระหว่างที่มาร์กอสและตนเองดึงความสนใจของอารัคโร่เมลต์ก็ได้สร้างดาบสีม่วงจำนวนนับไม่ถ้วนขึ้นมาและเล็งเป้าไปที่เหล่าสัตว์เกราะมาร ปลดปล่อยสิ่งนั้นลงมาราวกับห่าฝน

「เอานี่ไปกินซะーー!!」

「ก๊ะกุโก้ววว!?」

「กิ้ว! กุเกี๊ยกก!?」

เหล่าอารัคโร่กรีดร้องเพราะการโจมตีจากทิศทางที่พวกมันไม่รู้ตัวมาก่อน

อาจเพราะการป้องกันจุดสำคัญไว้ได้หรือเปล่าดูเหมือนว่าจะหลีกเลี่ยงการบาดเจ็บถึงตายได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ได้รับความเสียหายเกินพอแล้ว ยูโกไม่มีทางปล่อยผ่านพวกมันที่เผยช่องว่างไปอยู่แล้ว

「เยี่ยม เมลต์ ฉันจัดการปิดฉากเอง!」

ชาร์จพลังเวทไปที่หมัดซ้ายและขวา มือทั้งสองข้างที่กำไว้แน่นเริ่มเปล่งแสงสีแดงออกมา

ยูโกซึ่งกำลังตกลงมาทั้งๆแบบนั้น เล็งเป้าหมายไปที่เหล่าอารัคโร่ที่อยู่ตรงหน้าและตะโกนออกมา

「บลาสเตอร์ พันชช!!」

「โกะแอ๊ก!?」

「กั๊ก!!」

หมัดซ้ายอาศัยแรงตกซัดเข้าใบหน้าของสัตว์เกราะมารทั้งๆแบบนั้น และทันทีที่ลงมาถึงพื้นก็ชกเข้าไปที่สีข้างของอารัคโร่อีกหนึ่งตัวด้วยหมัดขวา

เหล่าสัตว์เกราะมารทั้งสองตัวถูกซัดกระเด็นและล้มลงกับพื้น เกิดระเบิดขึ้นพร้อมปลดปล่อยแสงสีแดงแบบเดียวกับพลังเวทของยูโกออกมา เข้าสู่ช่วงเวลาสลายหายไปโดยสมบูรณ์

「เหลืออีกหนึ่งตัว! ถ้าเป็นแบบนี้ละก็――!?」

เมื่อยูโกที่รอดพ้นวิกฤตเพราะการสนับสนุนของเมลต์ หันกลับไปเพื่อเผชิญหน้าการต่อสู้กับอารัคโร่ตัวสุดท้าย ก็มีเสียงร้องแหลมสูงของสัตว์เกราะมารดังก้องภายในถ้ำ

อารัคโร่ที่หลบการโจมตีของเมลต์ได้ต่างกับอีกสองตัว เมื่อขึงใยไว้ที่เพดานถ้ำก็ใช้ประโยชน์จากสิ่งนั้นเข้าโจมตีเธอ

เมลต์ที่หลังจากปลดปล่อยท่าใหญ่แล้ว ดูเหมือนว่าจะไม่มีวิธีรับมืออารัคโค่ที่มุ่งเป้ามาที่ตัวเองได้เลย

ยูโกซึ่งเห็นสภาพที่สัตว์เกราะมารแกว่งไปมาราวกับทาร์ซานพุ่งเข้าใส่เธอเป็นเส้นตรง ได้สำแดงการเคลื่อนไหวด้วยความเร็วเทพเพื่อช่วยเหลือพวกพ้อง

「ไม่ยอมให้เป็นอย่างที่คิดหรอก! ฮ้าาาาาา!!」

เสริมแกร่งพลังขาด้วยการชาร์จพลังเวทไปที่ขาทั้งสองข้าง ยูโกซึ่งคาดการณ์การเคลื่อนไหวของอารัคโร่ที่กำลังเคลื่อนที่ราวกับเป็นลูกตุ้มรีบวิ่งออกไปเพื่อไปดักหน้า

วิ่ง กระโดด ไต่กำแพงและกระโดดถีบกำแพงออกไปยูโกพุ่งเข้าใส่ด้านหน้าของอารัคโร่ตีลังกาพร้อมชี้ขาขวาพุ่งเข้าหาสัตว์เกราะมาร

「บลาสเตอร์ คิกกกกก!!」

「กุเกี๊ยกกกกกก!?」

แรงกระโดดของตนเองและแรงส่งตัวของอีกฝ่ายที่พุ่งเข้าใส่ การโจมตีอันน่าเหลือเชื่อที่สวนกลับโดยใช้ประโยชน์จากทั้งสองอย่างนั้นเมื่อรับขาที่เสริมแกร่งด้วยพลังเวทเข้าไป อารัคโร่ก็กระเด็นไปพร้อมเสียงกรีดร้อง

ในขณะที่ยูโกลงสู่พื้นทั้งๆแบบนั้นและจับตาดูสภาพของอีกฝ่ายโดยไม่ประมาท อารัคโร่พยายามลุกขึ้นยืนในขณะที่เซไปเซมา แต่ก็ทรุดลงอีกครั้งราวกับว่าใช้พลังนั้นไปจนหมดแล้ว

หลังจากนั้น ก็เกิดระเบิดอันตระการตาขึ้นพร้อมปลดปล่อยแสงพลังเวทสีแดงออกจากร่างกายเหมือนกับพวกพ้องตัวอื่นๆเสียงร้องแห่งความตายของอารัคโร่ดังก้องไปทั่วทั้งถ้ำ

「กุกิ! กุโกะ……! เกี๊ยยยยยยยยย!!」

สภาพอัศวินสีดำอาบแสงระเบิดที่สัตว์เกราะมารปลดปล่อยออกมา นั่นคือสิ่งที่ผู้คนเห็น

ยูโกซึ่งเอาชนะสัตว์ประหลาดเกือบจะตัวคนเดียวแล้วช่วยเหลือผู้คนที่ถูกลักพาตัวเอาไว้ ได้พูดกับพวกเขาที่กำลังจ้องมองตนเองโดยที่ยังไม่ปลดเปลื้องการแปลงร่าง

「อาจจะยังมีศัตรูซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งก็ได้ครับ! ตอนนี้รีบหนีออกจากใยเร็วเข้าครับ! คนที่เคลื่อนไหวได้กรุณามาช่วยด้วยครับ!」

「อะ อา! เข้าใจแล้ว!」

แม้จะยังไม่รู้ว่าทำลายไปหมดแล้วหรือไม่ แต่อย่างน้อยวิกฤตก็ผ่านพ้นไปแล้ว

เหล่าผู้โดยสารเชื่อฟังคำพูดของฮีโร่ที่มาช่วยพวกตนเอง ช่วยกันตัดใยของอารัคโร่

「แข็งใจไว้ครับ! จะช่วยเดี๋ยวนี้ครับ!」

ยูโกเองก็ใช้ดาบสันมือพลังเวทที่เรียนรู้มาก่อนหน้านี้ตัดใยที่พันธนาการผู้คนเช่นกัน

ในที่สุด เขาที่ยืนยันว่าทุกคนถูกปลดปล่อยทั้งหมดแล้ว ก็ร้องตะโกนพร้อมชี้ไปที่รูตรงผนังที่พวกตนเองเคยใช้

「จะกลับไปบนพื้นดินจากตรงนั้นครับ! ผมจะนำทางให้เพราะงั้นทุกคนกรุณาตามมาด้วยครับ! ช่วยเหลือคนที่เดินไม่ได้แล้วกลับไปให้หมดทุกคนกันครับ!」

ฮีโร่ที่ช่วยเหลือผู้คนจากห้วงลึกแห่งความสิ้นหวัง ฝ่าฟันความมืดมิดพร้อมแสดงแผ่นหลังอันพึ่งพาได้

เหล่าผู้คนซึ่งรอดพ้นจากวิกฤตความเป็นความตายโอบกอดไปด้วยความรู้สึกแห่งความยินดีว่าจะได้กลับไปอยู่เคียงข้างครอบครัวอันเป็นที่รัก พร้อมกับติดตามแผ่นหลังของเขาและมุ่งหน้าสู่พื้นดินที่เต็มไปด้วยแสงสว่าง