ฮีโร่เกิดใหม่และสาวน้อยเวทมนตร์และขุนนางปู

「โอ๊ะ จะว่ายังไงดี มืดและยาวกว่าที่คิดแฮะ อย่าว่าแต่ทางออกอุโมงค์เลยสภาพข้างในก็มองไม่เห็นเลยสักนิด」

「อุโมงค์ที่นี่มันโค้งน่ะ ที่มองไม่เห็นแสงจากอีกด้านคิดว่านั่นน่าจะเป็นสาเหตุ」

ในที่สุดยูโกก็มาถึงทางเข้าอุโมงค์ เขาทำหน้าซีดต่อสภาพภายในนั้นที่มืดยิ่งกว่าที่จินตนาการไว้

ความมืดภายในอุโมงค์ตัดขาดกับโลกที่แสงอาทิตย์สว่างสดใสโดยสิ้นเชิง ปลายทางซึ่งเป็นจุดที่แสงอาทิตย์ส่งไปไม่ถึงแทบจะมองไม่เห็นเลย

การดำเนินการตรวจสอบภายในนี้เขาคิดว่ามันค่อนข้างยาก แต่เมลต์ซึ่งเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วตรงข้ามกับเขาวิ่งเหยาะๆเข้าไปในอุโมงค์ที่มืดมิดและ――

「ว๊าย!?」

「อุฟ!!」

――หลังจากเริ่มวิ่งในก้าวที่ห้า ก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างและล้มลง 

ยูโกโล่งใจที่เห็นเธอซึ่งล้มไปด้านหน้าอยู่ในสภาพพยุงตัวด้วยมือทั้งสองข้างเอาไว้ได้ทว่า ก็มีปัญหาอื่นเข้าโจมตีเขาในทันที

ส่วนปลายของกระโปรงเครื่องแบบที่เมลต์ใส่อยู่ม้วนขึ้นอย่างสวยงาม สภาพที่กางเกงในสีชมพูปรากฏออกมาจากตรงนั้นโชว์ให้ยูโกเห็นถึงแม้ว่าจะหันสายตาไปทางอื่นอย่างตื่นตระหนก แต่การกระทำนั้นดูเหมือนจะช้าไปเล็กน้อย

「……เห็นไหม?」

「อา ไม่หรอก……จุดที่เห็นมันก็เห็นอยู่แต่แค่แปปเดียว และมันมืดเลยไม่ค่อยเห็นอะไรหรอก」

「……จริงเหรอ?」

「จริงสิ! สำคัญกว่านั้นนั่นไง! เพราะฝืนฝ่าไปมืดๆแบบนั้นเลยกลายเป็นงั้นไง! ไม่มีพวกแสงสว่างอะไรเลยเหรอ?」

ถึงแม้จะตอบเมลต์ไปตรงๆ แต่ไม่สามารถสลัดความเคอะเขินออกไปได้ยูโกจึงฝืนเปลี่ยนบทสนทนาและถามเธอว่ามีแสงสว่างเพื่อช่วยนำทางในความมืดรึเปล่า

เมลต์ค่อนข้างแสดงสีหน้าไม่พอใจและทำหน้าบูดบึ้ง แต่เพราะเข้าใจดีว่าปัญหาดั้งเดิมแล้วเกิดจากการกระทำที่ไม่ระมัดระวังของตนเอง จึงไม่ขุดลึกไปมากกว่านั้นและตอบคำถามยูโก

「มีสิ รอแปปนะ……」

「โอ๊ะ โอ้……?」

เมลต์ยื่นนิ้วชี้กับนิ้วกลางในมือขวาออก และใช้สิ่งนั้นโบกสะบัดราวกับวาดหัวใจขึ้นกลางอากาศ

แหวนที่เธอสวมอยู่ตรงนิ้วชี้เริ่มส่องแสงต่อหน้ายูโกที่เฝ้ามองการกระทำนั้นด้วยความสับสน แสงรูปไม้กางเขนปรากฏออกมาจากส่วนปลายนั้น

「จ้ะ เชิญจ้ะ อ๊ะ ถือส่วนด้ามจับดีๆนะ? ถ้าไปจับส่วนใบดาบจะโดนบาดเอาเพราะงั้นระวังด้วย!」

「ด้ามจับ? ใบดาบ?」

ขณะที่คิดว่าหมายถึงอะไรพอมองแสงที่เมลต์สร้างออกมาดีๆ ก็สังเกตเห็นว่าสิ่งนั้นที่คิดว่าเป็นรูปไม้กางเขนนั้นต่างออกไปเล็กน้อย

พอรู้สึกว่ามันเหมือนกับมีดขนาดใหญ่สำหรับพิธีการมากกว่าไม้กางเขนยูโกที่เข้าใจถึงความหมายในคำพูดของเมลต์ก็ถูกโจมตีด้วยความตกตะลึง เธอทำหน้าภูมิอกภูมิใจอธิบายเกี่ยวกับอุปกรณ์เวทของตนเองพร้อมกับเชิดอกขนาดใหญ่อย่างภูมิใจ

「เป็นไง? นี่คือความสามารถของ【ซอร์ด ริงค์】อุปกรณ์เวทของฉันแหละ! สามารถปลดปล่อยและเปลี่ยนพลังเวทในร่างกายตัวเองให้กลายเป็นดาบได้!」

「เห~! เป็นความสามารถที่ใช้ประโยชน์ได้หลากหลายเลยน้า~! ……หือ? เดี๋ยวนะ……?」

เมื่อจ้องมองมีดที่สร้างออกมาด้วยเวทมนตร์สีม่วงเปล่งประกายงดงามวิบวับ นึกย้อนกลับไปถึงคำอธิบายเมื่อกี้ และมองไปทางเมลต์ ก็มีตัวละครหนึ่งโผล่ขึ้นมาในหัวของยูโก

ด้วยความคิดและใบหน้าจริงจังไม่ใช่ในฐานะยูโก เคลย์ที่เป็นคนต่างโลกแต่เป็นเคลย์ ยูโกโอตาคุนิจิอาสะ เขาเอียงคอแยกแยะคุณลักษณะของเมลต์ซึ่งกำลังมองย้อนกลับมาทางนี้

(สาวน้อยแสนสวยที่มาจากสถานที่ห่างไกล สีม่วง ค่อนข้างเงอะงะ ทำแสงให้เป็นดาบได้……อะเร๊ะ? หรือว่าจะนี่มัน――?)

เขารู้สึก“โดกิโดกิ”ขึ้นมานิดหน่อย แต่แค่การจ้องตาในระยะใกล้กับเมลต์ผู้เป็นสาวน้อยแสนสวยนั้นคงไม่ใช่สาเหตุ

แม้จะคิดว่าการตื่นเต้นที่ได้ค้นพบจุดที่เหมือนกันระหว่างบุคคลที่มีตัวตนจริงกับตัวละครแฟนตาซีเป็นจุดที่ไม่ดีของโอตาคุเลยนะ แต่ส่วนที่คิดแบบนั้นเองก็เป็นนิสัยของโอตาคุเช่นกันเมลต์ซึ่งรู้สึกไม่สบายใจต่อสภาพของยูโกที่กำลังคิดเช่นนั้น ส่งเสียงพร้อมทั้งโบกมือตรงหน้าเขา

「ฮัลโห~ล ยูโก~? ไหงถึงอึ้~งไปเลยล่ะ? เตรียมแสงสว่างแล้ว รีบไปหารถจักรกันเถอะ!」

「อะ อา นั่นสินะ ฉันเดินนำเอง ถ้าเจอจุดที่พื้นไม่ดีจะบอกให้เองเพราะงั้น ตามมาติดๆนะ」

「ค่~า!  ด้านหลังปล่อยให้ฉันจัดการเอง คู่หู!」

ยูโกได้สติกลับมาเพราะเธอส่งเสียงเรียก ในขณะที่รู้สึกผิดเล็กน้อยก็มุ่งหน้าเดินนำภายในอุโมงค์ 

แสงจากมีดเวทมนตร์ที่ถูกสร้างขึ้นด้วยพลังเวทของเมลต์ผู้ตอบรับอย่างขี้เล่นส่องแสงเจิดจ้าภายในอุโมงค์อันมืดมิด ทั้งสองคนมุ่งหน้าเข้าไปลึกขึ้นเรื่อยๆโดยอาศัยสิ่งนั้น

「อ๊ะ เจอแล้วละ! นั่นใช่ไหม?」

และแล้วหลังจากเริ่มเดินมาได้ไม่นาน พวกยูโกพบเข้ากับรถจักรสีดำที่เคยเห็นก่อนหน้านี้ตรงปลายทางแสงสีม่วงจึงเข้าไปใกล้ตรงนั้นโดยเร่งความเร็วขึ้นเล็กน้อย

ทั้งสองคนเดินมาถึงด้านข้างด้วยความรู้สึกสงสัยต่อสภาพของรถจักรวิถีเวทที่ไม่มีควันและไม่มีการทำงานใดๆเลย ตรงนั้นรู้สึกถึงความไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัดจึงเพิ่มความระมัดระวังมากขึ้น

「……แปลกแฮะ ไม่ได้ยินเสียงคนจากข้างในเลยนะ」

「น่าจะมีพวกผู้โดยสารหรือวิศวกรอยู่สินะ ทิ้งรถจักรไว้และออกไปแล้วรึเปล่านะ?」

ในส่วนที่รถจักรวิถีเวทจอดนิ่งอยู่ภายในอุโมงค์เพราะขัดข้องอะไรบางอย่างนั้นเป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้

ทว่า เสียงของผู้คนที่ควรจะโดยสารจากภายในรถจักรนั้นไม่มีอยู่เลย

เมื่อยูโกซึ่งรู้สึกถึงอันตรายโดยสัญชาตญาณเปิดใช้งานบลาสเตอร์และหุ้มร่างกายด้วยชุดเกราะ ก็ชี้ไปที่ทางเข้าตรงท้ายขบวนพร้อมให้คำแนะนำเมลต์

「เมลต์ ฉันจะลองเข้าไปข้างในจากท้ายขบวน เธอช่วยอยู่ข้างหลังฉันทีนะ」

「ขะ เข้าใจแล้ว……! ข้างหลังปล่อยให้ฉันจัดการเองนะ ยูโก……!」

ถึงจะเป็นคำพูดแบบเดียวกับก่อนหน้านี้แต่เมลต์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงประหม่าต่างออกไป

หลังจากพยักหน้าให้เธอเช่นนั้น ยูโกก็เอื้อมมือไปที่ประตูซึ่งเชื่อมต่อกันอยู่ เปิดสิ่งนั้นช้าๆแล้วเข้าไปข้างใน

「ขอโทษนะครับ! เป็นคนจากสถาบันลูมินัสครับ! มาที่นี่เพื่อตรวจสอบความปลอดภัยของทุกคนครับ มีใครอยู่ข้างในไหมครับ~!?」

ถึงจะพยายามตะโกนเสียงดัง และรอดูปฏิกิริยาสักพักแต่ว่า……ไม่มีใครตอบกลับมาเลย……

ไร้ซึ่งเสียงโดยสมบูรณ์ ไม่มีสัญญาณของคนจากขบวนหน้า ดูราวกับไม่มีคนโดยสารอยู่ในรถจักรนี้อย่างสิ้นเชิง

(หมายความว่ายังไง? ก่อนที่พวกเราจะมาถึงที่นี่ทุกคนลงจากรถจักรนี้และออกไปแล้วงั้นเหรอ? แต่ถึงอย่างนั้นการที่ไม่มีใครอยู่ที่นี่เลยมันก็แปลกนะ……?)

ถ้าพวกผู้โดยสารลงจากรถจักรและมุ่งหน้าไปที่ทางออกอีกด้าน ก็พออธิบายสถานการณ์น่าสงสัยนี้ได้แต่ว่า ในสถานการณ์ที่เจอเหตุขัดข้องอะไรบางอย่างการที่ไม่มีวิศวรหลงเหลืออยู่เลยสักคนเพื่อหาสาเหตุนั้นมันแปลกเกินไป หรือคนที่ควบคุมการทำงานของรถจักรนี้อาจจะมีคนเดียว และเป็นไปได้ว่าบุคคลนั้นจะเป็นผู้นำในการพาพวกผู้โดยสารออกไปข้างนอกอุโมงค์ แต่ยังไงมันก็ไม่สมเหตุสมผล

ในระหว่างที่ยูโกรู้สึกถึงความผิดปกติอะไรบางอย่างมากขึ้นเรื่อยๆ เมลต์ที่รออยู่ด้านนอกขบวนก็ตามหลังเขาเข้ามาด้านใน

「ยูโก สภาพข้างในเป็นไงบ้าง? รู้อะไร――ว๊าย!?」

「เมลต์!? เฮ้ๆ เป็นอะไรไหม นี่มันครั้งที่สองแล้วนะ?」

「มะ ไม่หรอก เมื่อกี้ไม่ใช่นะ! พื้นมันค่อนข้างลื่นยังไงไม่รู้!」

เมลต์ซึ่งขึ้นมาด้วยสภาพตึงเครียดและรู้สึกประหม่า ก้าวเข้ามาในขบวนและแสดงท่าหกล้มเป็นครั้งที่สองของวันในทันที

ร่างกายอาจจะตึงเครียดเพราะสถานการณ์แปลกๆนี้ก็ได้ขณะที่คิดเช่นนั้น ชั่วพริบตานั้นที่เธอเกิดอุบัติเหตุและยูโกปลดเปลื้องบลาสเตอร์ชั่วคราว ก็มีเสียงหนึ่งที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง

「ฮะฮะฮะ! ดูเหมือนจะพาพาร์ทเนอร์ที่ค่อนข้างบ๊องมาด้วยนะ ยูโก เคลย์! เอาเถอะ คิดว่าพวกนายทั้งคู่ก็เข้าขาเหมาะสมกันจริงๆแหละ!」

———————————————-

สาวน้อยแสนสวยที่มาจากสถานที่ห่างไกล สีม่วง ค่อนข้างเงอะงะ ทำแสงให้เป็นดาบได้=เคียวซอร์ด (เคนซากิ มาโคโตะ) แห่ง โดกิโดกิ! พรีเคียว