ระหว่างประลอง การพินิจพิจารณาของแองเจิล

「โอ้วววว!!」

ผู้ที่เริ่มเคลื่อนไหวก่อนคือเฮกซ์ เขาเหวี่ยงขวานขนาดเล็กซึ่งถืออยู่ที่มือซ้ายพุ่งเข้าใส่ยูโกตรงๆ

เฮกซ์เหวี่ยงขวานที่ยกขึ้นสูงลงพร้อมส่งเสียงคำรามทว่า ฝ่ามือของยูโกได้เข้ากระทบที่หน้าอกเร็วยิ่งกว่านั้น จนผลักเขากระเด็นไปด้านหลังพร้อมลมหายใจติดขัด

「อั๊ก……!?」

เฮกซ์ครวญครางด้วยความเจ็บปวดจนลืมจัดการลมหายใจ พร้อมสับสนกับสถานการณ์ที่ตนเองซึ่งน่าจะเริ่มโจมตีก่อนแต่ตำแหน่งผู้ที่รับการโจมตีกลับกลายเป็นสลับกัน

แองเจิลที่เฝ้ามองการรุกและรับนี้ รู้สึกประหลาดใจพร้อมวิเคราห์การเคลื่อนไหวของยูโก

「ความกล้าหาญที่ไม่หวั่นไหวต่อการโจมตีของคู่ต่อสู้เองก็ค่อนข้างดี แต่สำคัญกว่านั้น“เร็ว”แฮะ น่าทึ่งมากที่สามารถเคลื่อนไหวด้วยความเร็วแบบนั้นได้โดยที่สวมชุดเกราะ ได้ปรับปรุงอะไรบางอย่างเป็นพิเศษรึเปล่า?」

「ไม่ครับ ถึงจะปรับแต่งเพื่อให้เข้ากับพี่ไปบ้างเล็กน้อยแต่เรื่องใหญ่ๆไม่ได้ทำเลยครับ นั่นน่ะส่วนใหญ่เป็นสมรรถภาพของตัวพี่เองครับ」

「ว่าไงนะ? แบบนั้นมันสุดยอดเลย! สามารถดึงประสิทธิภาพของบลาสเตอร์ออกมาได้อย่างเต็มที่เลยนี่นา!」

แองเจิลที่ได้ยินคำพูดของฟี่เริ่มจับจ้องการเคลื่อนไหวของยูโกราวกับจะกลืนกินพร้อมดวงตาที่เปล่งประกาย

ยูโกที่แสดงการเคลื่อนไหวอันคล่องแคล่วว่องไวในสภาพที่สวมบลาสเตอร์ซึ่งเป็นอุปกรณ์เวทประเภทเกราะทั้งตัวที่หนักและตกรุ่น กำลังดำเนินการต่อสู้ด้วยสถานการณ์ที่เหนือกว่าอย่างล้นหลาม

โดยพื้นฐานแล้วเขาไม่ได้พยายามโจมตีด้วยตนเอง แต่ใช้สไตล์การต่อสู้ที่จะปลดปล่อยการโจมตีสวนกลับด้วยการหลบเลี่ยงเฮกซ์ที่พุ่งเช้ามาโจมตีและเคาน์เตอร์โดยอาศัยช่องว่างนั้น

นั่นมันราวกับนักสู้วัวกระทิงที่กำลังปะทะกับวัวคลั่ง เขาตอบสนองอย่างรวดเร็วด้วยการเคลื่อนไหวในพริบตาซึ่งไม่ว่ายังไงมันก็น่าจะช้าเมื่อสวมชุดเกราะ และไล่ต้อนเฮกซ์โดยที่ไม่ยอมให้โดนการโจมตีใดๆเลย

「แฮ่ก แฮ่ก……! บ้าเอ๊ย! สบายจริงนะ! หลบไปหลบมาอยู่ได้เนี่ย!」

「โอ้ โทษทีนะ ถ้างั้นครั้งต่อไปจะสู้กันแบบตรงๆเลย!」

「อึก!?」

ยูโกได้ยินเสียงตระโกนของเฮกซ์ซึ่งหงุดหงิดที่ยูโกเอาแต่หลบการโจมตีของตนเองอย่างต่อเนื่อง เพื่อตอบสนองเช่นนั้นเขาจึงเตะพื้นและทะยานขึ้นไปบนอากาศ

ไม่ใช่แค่แองเจิลเท่านั้นแม้แต่เฮกซ์ที่เป็นคู่ประลองเองก็ตกตะลึงต่อการเคลื่อนไหวนั้นซึ่งคิดไม่ถึงว่าจะกำลังสวมชุดเกราะอยู่ ในระหว่างนั้นยูโกที่อาศัยแรงตกก็โจมตีด้วยดาบสันมืออันทรงพลัง

「บลาสเตอร์ ชอป!!」

「ฮึก!? อั๊ก คึก……!!」

เฮกซ์ยังพอเอาตัวรอดได้โดยป้องกันการโจมตีด้วยขวาน ทว่าความรุนแรงของการโจมตีนั้นสามารถรับรู้ได้จากอาการชาซึ่งสะท้อนมาที่มือ

เมื่อเห็นเขาหน้าซีดเพราะเข้าใจได้ในทันทีว่าถ้ารับเข้าไปตรงๆได้จบแน่ เหล่านักเรียนแผนกวิศวกรรมก็พูดราวกับเยาะเย้ยเขา

「อะไรน่ะ ถูกหมอนั่นที่ใช้อุปกรณ์เวทตกรุ่นแบบนั้นเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียวอย่างต่อเนื่อง ไอ้คนที่ชื่อเฮกซ์มันก็ไม่เท่าไหร่นี่หว่า」

「การโจมตีเองก็ง่ายและเป็นเส้นตรงเกินไป แบบนั้นจะโดนเล่นงานมันก็ปกติใช่ไหมล่ะ」

ฮะฮะ พวกเขาหัวเราะเยาะเฮกซ์ซึ่งถูกยูโกเล่นงานอย่างต่อเนื่อง แต่แองเจิลจ้องมองพวกเขาที่เป็นเช่นนั้นด้วยสายตาเย็นชา

เธอหลบสายตาเพราะไม่อยากเสียเวลากับการมองพวกงี่เง่า และเฝ้าสังเกตการต่อสู้ของยูโกพร้อมประเมินทั้งสองคน

(จริงอยู่ที่คงจะเป็นเพราะหัวร้อน ทำให้การเคลื่อนไหวของเฮกซ์เป็นเส้นตรงและอ่านทางง่าย แต่ว่าพลังในการโจมตีมันไม่เปลี่ยน ทางยูโกที่จัดการกับสิ่งนั้นด้วยการเคลื่อนไหวขั้นต่ำสุดอย่างต่อเนื่องต่างหากที่ผิดปกติน่ะ)

ถ้าสองคนนั้นที่เยาะเย้ยเฮกซ์เมื่อกี้ไปเป็นคู่ต่อสู้ให้เขาละก็ น่าจะถูกK.O.ในนัดเดียวโดยที่ไม่สามารถหลบเลี่ยงและป้องกันได้ไม่ผิดแน่

ถึงการเคลื่อนไหวของเขาจะอ่านทางง่ายและเป็นเส้นตรงแต่ไม่ช้า แม้จะมองจากตรงนี้ก็รับรู้ได้ว่าพลังทำลายในการโจมตีนั้นมีเพียงพอ

ไม่ใช่แค่หลบเลี่ยงทั้งหมดนั้นแต่โจมตีเคาน์เตอร์ด้วย แถมยังทำให้การโจมตีอันดุดันถึงเพียงนั้นไร้ผลโดยสิ้นเชิงด้วยการโจมตีในทีเดียวเป็นฝั่งยูโกต่างหากที่ผิดปกติ……หากแค่มองผิวเผินจะเห็นว่าเฮกซ์ดูอ่อนแอแต่ที่จริงแล้วมันไม่ใช่แบบนั้นเลยแองเจิลเข้าใจได้ และรู้สึกถึงความไร้ค่าของเพื่อนร่วมชั้นที่ไม่เข้าใจในเรื่องนั้น

(เพราะพวกนั้นเกลียดทั้งยูโกทั้งเฮกซ์ละนะ คนที่ไม่สำคัญถูกเล่นงานโดยคนที่ไม่สำคัญยิ่งกว่า คงจะแค่อยากเยาะเย้ยล่ะมั้ง ทั้งที่การประเมินทักษะของผู้ใช้งานอย่างถูกต้องคืองานของช่างฝีมือแท้ๆ น่าสมเพชจริงๆ……)

แองเจิลถอนหายใจเล็กน้อยพร้อมคิดว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เหล่านักเรียนแผนกวิศวกรรมกลายเป็นพวกไร้ค่าขนาดนี้

เรื่องของเพื่อนร่วมชั้นที่สายตาขุ่นมัวเพราะความรู้สึกรังเกียจและเกียจชังทั้งสองคนนั้นลืมไปสักพัก ตอนนี้ต้องวัดความแข็งแกร่งของยูโกให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้เธอที่คิดเช่นนั้นจึงตะโกนบอกเขา

「นี่ ยูโก! นายมีไพ่ลับอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ใช่ไหม? ถ้าไม่รังเกียจช่วยแสดงสิ่งนั้นให้ดูทีสิ」

「โอ๊ะ เข้าใจเรื่องแบบนั้นด้วยงั้นเหรอ? สมกับเป็นผู้เชี่ยวชาญจริงแฮะ……! ถ้างั้น จะตอบสนองความคาดหวังนั้นเอง……แปลงร่างใหม่!!(โจวเฮนชิน)」

ยูโกสำแดงความสามารถที่เก็บซ่อนไว้ให้แองเจิลซึ่งมองออกว่าตนเองยังไม่ได้ใช้พลังทั้งหมดเห็น

เขาปลดปล่อยประกายแสงสีม่วงที่ทำให้ตาของผู้คนมากมายพร่ามัว และหลังจากสิ่งนั้นหายไปรูปร่างที่สวมเกราะหนักก็อวดโฉมให้เห็นอยู่เบื้องหน้าเหล่านักเรียนแผนกวิศวกรรม

แม้แต่เหล่านักเรียนที่เกลียดชังเขาเองก็ตกตะลึงกับการเปลี่ยนแปลงของบลาสเตอร์โดยที่ไม่สามารถเก็บซ่อนความตกใจที่มีต่อเรื่องนี้เอาไว้ได้

「เกราะเปลี่ยนไป……? ถ้าพิจารณาจากการเปลี่ยนแปลงของสี โลหะที่เป็นองค์ประกอบเปลี่ยนไปงั้นเหรอ? ไม่สิ ที่เปลี่ยนไปคือปริมาณพลังเวทที่อัดแน่นอยู่ภายในอนุภาคโลหะละเอียด? เมื่อพิจารณาจากรูปร่างของตัวเกราะมันเกินปริมาณโลหะที่ถูกสต็อกไว้ในบลาสเตอร์ดั้งเดิมแล้ว มีปัจจัยแบบไหนกันที่ทำให้เกิดรูปร่างแบบนั้นขึ้นมา? แล้วทำไมยูโกถึงดึงรูปร่างนั้นออกมาอย่างอิสระได้? น่าสนใจ หยุดความสนใจไว้ไม่ได้แล้ว……!!」

ปรากฏการณ์ที่รูปร่างชองชุดเกราะเปลี่ยนไป ซึ่งไม่เคยเห็นมาก่อนจนถึงตอนนี้

สิ่งนั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่มันถูกทำให้เกิดขึ้นด้วยเจตจำนงของตัวยูโกเอง แองเจิลที่เห็นสภาพนั้นดวงตาเปล่งประกายยิ่งขึ้นไปอีก และพึมพำความนึกคิดออกมาเบาๆพร้อมมีรอยยิ้มตื่นเต้นบนใบหน้า

ในขณะที่หายใจแรงซ้ำๆโดยไม่อาจเก็บความตื่นเต้นเอาไว้ได้ทั้งหมดพร้อมหน้าอกขนาดใหญ่นั้นที่กระเด้งขึ้นลงในสองความหมาย เธอแสดงอารมณ์ความรู้สึกของตนเองออกมาสั้นๆ

「ให้ตายสิ……“น่าตื่นเต้นจริงๆ”……!!」

———————————————-

-(ゾクゾクするねぇ)น่าตื่นเต้นจริงๆ คำพูดของ ฟิลิป จากซีรีย์คาเมนไรเดอร์ดับเบิล