ชายผู้กลายเป็นเพื่อนกับสัตว์มาร

――ม้าตัวนั้นกำลังยืนอยู่กลางทุ่งหญ้า

ท่ามกลางทุ่งหญ้ามืดสลัวซึ่งมีเพียงแค่แสงจันทร์ส่องสว่าง ม้าตัวนั้นปกคลุมไปด้วยความสุดขั้วสองอย่างนั่นคือร่างสีดำที่ราวกับจะละลายไปในความมืดและเปลวเพลิงที่ส่องสว่างในความมืด

ม้าตัวนั้นซึ่งเป็นแค่โครงกระดูกเมื่อยามที่พบเจอตอนกลางวัน ตอนนี้ได้กลายเป็นม้าดำหนึ่งตัวซึ่งมีบุคลิกอันยอดเยี่ยมไปแล้ว

ม้าตัวนั้นซึ่งมีเปลวเพลิงสีแดงลุกไหม้อยู่ที่หาง แผงคอและกีบเท้า กำลังจ้องมองไปยังพื้นที่ทิศทางที่มันจากมาอยู่ตัวเดียวโดยไม่ทำอะไรเลย

「ไง หาตัวเจอสักทีนะ นั่นคือร่างจริงของนายงั้นเหรอ?」

「……!」

ทันใดนั้น เสียงที่ให้ความรู้สึกถึงความไร้กังวลก็ดังขึ้นในทุ่งหญ้าอันมืดมิด

มันขยับหน้าเล็กน้อยแล้วจ้องมองไปยังทิศทางของเสียงนั้น และหรี่ตาลงเมื่อเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาทางตนเอง

「ไง! ไม่ได้เจอกันนานตั้งแต่ตอนกลางวันเลยนะ รูปร่างเปลี่ยนไปจากตอนนั้นค่อนข้างมากเลย……แต่เปลวเพลิงที่กีบเท้ายังคงอยู่ นายคือม้าโครงกระดูกนั่นที่เคยวิ่งแถวๆนี้ตอนกลางวันสินะ? คงจะไม่บอกว่าไม่ใช่หรอกนะ~?」

「………」

ม้าโครงกระดูกที่ได้ยินคำพูดของชายหนุ่มซึ่งเข้ามาพูดคุยด้วยอย่างเป็นมิตรโดยไม่หวาดกลัวตนเอง เค้นจมูกดัง ฮึ

ทว่า ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ได้ละสายตาจากชายหนุ่มผู้นั้น หลังจากตีหน้าอกสองครั้งชายหนุ่มก็ประกาศตัวอย่างกล้าหาญ

「ฉันยูโก เคลย์! มาเพื่อเป็นเพื่อนกับนาย! ว่างใช่ไหมล่ะ? มาคุยกับฉันได้นะ!」

「……?」

หมอนี่มันกำลังพูดอะไรอยู่? ม้าโครงกระดูกแสดงสีหน้าสงสัยเช่นนั้น……ไม่สิ ตอนนี้มันไม่ใช่โครงกระดูกแล้วควรต้องเรียกว่าม้าดำกระมัง?

ฝั่งยูโกเองก็คงจะคิดเรื่องหลายๆอย่างเหมือนกัน หลังจากที่คิดเล็กน้อยเขาก็พูดกับม้า

「จะนาย~เอย หรือม้า~เอยมันแปลกๆด้วยสิ ตอนนี้มาตั้งชื่อกันเถอะ นั่นสิน้า……ม้าโครงกระดูกเป็นฐานเพราะงั้นสกัลเป็นไง?」

「พรืด……」

「ดีละ หลังจากนี้นายคือสกัลนะ! เป็นชื่อที่เท่เลยนี่นา! เข้ากันกับบรรยากาศฮาร์ดบอยสุดๆเลยละ!」

มันส่งเสียงคำรามเล็กน้อยราวกับว่าไม่สนใจชื่อและจะยังไงก็ช่าง ยูโกพูดคุยกับม้าดำ……สกัลด้วยอารมณ์สนุกสนาน

ช่างเป็นมนุษย์ที่แปลกซะจริง ขณะที่สกัลหันมองด้วยสายตาเย็นชาเช่นนั้น เขาก็พูดคุยเข้าสู่ประเด็นหลัก

「นี่ สกัล นายเมื่อตอนกลางวันปกป้องฉันเอาไว้สินะ? นั่นน่ะไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่ไหมล่ะ?」

「………」

สกัลนิ่งเงียบไม่แสดงปฏิกิริยาอะไรเป็นพิเศษต่อคำถาม

ทว่ายูโกไม่สนใจเรื่องนั้นและถามคำถามอย่างรวดเร็วต่อเนื่อง

「ทำไมถึงปกป้องฉัน? ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องแบบนั้นเลยใช่ไหมล่ะ?」

「………」

「ทำไมถึงมาที่นี่แล้วทำให้เกิดความวุ่นวายใหญ่โตแบบนั้นล่ะ? มีเหตุผลอะไรบางอย่างงั้นเหรอ?」

「………」

「……ก่อนหน้านี้เล็กน้อย ดูเหมือนจะมีการพบซากศพม้าในสถานที่ที่ห่างจากตรงนี้สักหน่อย……คนที่ทำเรื่องนั้นคือนายงั้นเหรอ?」

「……!!」

สกัลที่นิ่งเงียบไม่ตอบสนองและไม่ตอบอะไร ร่างกายสั่นเล็กน้อยต่อคำถามนั้น

ยูโกที่เห็นการตอบสนองของมันซึ่งจ้องมองมาที่ตนเองด้วยสายตาแข็งกร้าว พยักหน้าเล็กน้อยพร้อมพึมพำออกมา

「……อย่างที่คิดงั้นเหรอ  เรื่องนั้นไม่ใช่ฝีมือนายสินะ ไม่ว่ายังไงมันก็รู้สึกได้แบบนั้นน่ะ」

「………」

ยูโกยิ้มออกมาอย่างโล่งใจเมื่อได้รับการยืนยันแล้วและนั่งลงด้านข้างสกัล

ในขณะที่มองไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน เขาได้เริ่มพูดถึงเรื่องของตนเองกับเพื่อนต่างเผ่าพันธุ์

「ฉันเองก็คล้ายกับนายน่ะ ถูกบอกว่าเป็นสวะจากคนอื่นๆ ก็นะ ของตัวเอง……ไม่สิ ที่จริงแล้วไม่ใช่ตัวเองหรอกแต่เพราะพฤติกรรมชั่วร้ายในอดีตเลยถูกกล่าวหาในเรื่องที่ไม่เป็นความจริง เพราะงั้นเข้าใจดีเลยละ นายเองก็ถูกเข้าใจผิดจากคนรอบข้างเหมือนกัน มันคิดได้แบบนั้น」

「………」

สกัลจ้องมองไปยังแผ่นหลังของมนุษย์ซึ่งแสดงความเข้าใจถึงสถานการณ์ของตนเอง

ยูโกหันไปทางมันที่เป็นเช่นนั้น จ้องมองไปยังดวงตาที่ครั้งนี้ไม่ได้กลวงโบ๋พร้อมพูดขึ้น

「ถ้านายเป็นสัตว์มารดุร้าย ป่านนี้ฉันคงตกอยู่ในอันตรายแล้ว การที่ไม่โจมตีฉันแบบนี้ก็อธิบายได้ว่านายไม่ใช่ตัวตนอันตราย ถ้าอย่างนั้นที่ปกป้องฉันก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่ไหมล่ะ นายเป็นตัวตนที่ดี สกัล แต่แค่ไม่เข้าใจอยู่อย่างเดียว ทำไมนายถึงมาอาละวาดที่นี่ คงมีเหตุผลอะไรบางอย่างใช่ไหม? ช่วยบอกเรื่องนั้นทีสิ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปนายจะถูกปราบปรามในฐานะสัตว์มารอันตรายเอานะ?」

「………」

สกัลที่มองยูโกซึ่งมองตรงมาที่ตนเองได้หลับตาและหันหน้ากลับ

ต่อหน้ายูโกที่ยังคงจ้องมองมันซึ่งแสดงท่าทางราวกับหวนนึกถึงอะไรบางอย่าง สกัลได้เริ่มขยับขาเพื่อออกจากสถานที่แห่งนี้อย่างเงียบๆ

「……จะไปแล้วเหรอ? แต่ว่ายังอยู่ในทุ่งหญ้าแห่งนี้ใช่ไหมล่ะ? ถ้างั้นไว้เจอกันใหม่พรุ่งนี้ ครั้งต่อไปช่วยเล่าเรื่องของนายให้ฟังทีนะ」

「………」

มนุษย์และสัตว์มาร หนึ่งคนกับหนึ่งตัวต่างเผ่าพันธุ์ไม่น่าจะสามารถพูดคุยกันได้

ที่จริงแล้วสกัลยังคงไม่พูดและแทบจะไม่แสดงเจตนาว่าจะบอกอะไรกับยูโกเลย

แต่ถึงอย่างนั้น……ยูโกก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำความเข้าใจเจตนาของมัน และพยายามรับรู้ว่าสกัลกำลังคิดอะไรอยู่

เป็นมนุษย์ที่แปลกจริงๆ สกัลคิด แต่ก็คิดว่าไม่ได้รู้สึกแย่เช่นกัน

「ฉันได้นายช่วยเอาไว้! ในฐานะเพื่อนบุญคุณนั้นจะตอบแทนอย่างแน่นอน! เพราะงั้นถ้าเป็นเรื่องที่ฉันทำได้ไม่ว่าอะไรก็บอกมาได้เลยนะ สกัล!」

ขณะร้องบอกเช่นนั้นกับสกัลที่เดินจากไป ยูโกก็ยังคงมองส่งมันต่อไปเรื่อยๆ

แม้ปริศนาจะยังคงอยู่ ทว่าสามารถมุ่งไปข้างหน้าได้หนึ่งก้าวแล้ว

ไม่ใช่แค่ความตั้งใจของตนเอง แต่เพื่อให้อีกฝ่ายคิดแบบนั้นเช่นกัน……เขาสาบานอย่างหนักแน่นว่าจะกลายเป็นเพื่อนแท้กับสกัลให้ได้ และยังคงจ้องมองแผ่นหลังของม้าดำต่อไป