ค่ำคืนนั้น สื่อสารกับเหล่าพวกพ้อง

「พี่! เป็นอะไรไหม!? ได้ยินว่าทางนั้นมีสัตว์มารโผล่มา เป็นห่วงมาตลอดเลยละ!」

「อา ไม่เป็นไรหรอก ก็เจอกับสัตว์มารอยู่แต่สบายมากหายห่วง」

「มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่น่ะ? แม้แต่ทางนี้เองก็กลายเป็นประเด็นร้อนเลยแต่ไม่รู้ว่าข้อมูลที่ถูกต้องคืออะไรเนี่ยสิ……」

「ถ้าไม่ว่าอะไรช่วยเล่าเรื่องของนายที่อยู่ที่นั่นจริงๆให้ฟังทีนะ」

คืนวันนั้น ยูโกได้ลองใช้อุปกรณ์เวทสื่อสารที่ได้รับมอบมาจากแองเจิล เมื่อเห็นทั้งสามคนเบียดเสียดกันในหน้าจอแคบๆที่ถูกฉายราวกับโฮโลแกรมกลางอากาศ ก็พูดคุยกับพวกเขาพร้อมกับยิ้มเฝื่อน

ดูเหมือนว่าเรื่องที่สัตว์มารปรากฏตัวจะกลายเป็นประเด็นร้อนไปแล้ว และพวกฟี่เองก็อยากรู้ข้อมูลโดยละเอียด

เมื่อยูโกเล่าเรื่องราวที่พบเจอให้พวกเขาที่เป็นเช่นนั้นฟัง ทั้งสามคนก็พยักหน้าและแสดงท่าทางเข้าใจ

「การปรากฏตัวของม้าโครงกระดูกเหรอ……ที่ราบอันเงียบสงบกลายเป็นภาพนรกที่เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องในพริบตา ประมาณนั้นสินะ」

「อา เพราะแบบนั้นเลยกลายเป็นว่าจะปิดล้อมที่ราบไว้จนกว่าสถานการณ์จะคลี่คลายน่ะ ฟาร์มที่ฉันทำงานอยู่เองก็หยุดชั่วคราว แต่ก็นะ เพราะเจ้าของฟาร์มไม่สามารถออกห่างจากที่นี่ได้ เลยฝากเรื่องหลายๆอย่างไว้ให้หน่วยรักษาความปลอดภัยจัดการแล้วทำงานของตัวเองไปน่ะ」

「แต่ว่า พอพิจารณาจากสถานการณ์หน่วยรักษาความปลอดภัยคาดการณ์ล่วงหน้าไว้แล้วว่าสัตว์มารจะปรากฏตัวสินะ? ได้ยังไงกันนะ?」

「……จริงสิ นึกออกแล้ว ถ้าจำไม่ผิดเมื่อหลายวันก่อนมีการพบเห็นซากศพม้าจำนวนมากใกล้ๆกับสถานที่ที่พี่อยู่ ถึงจะถูกสัตว์กินเนื้อโจมตีแต่ไม่มีร่องรอยว่าถูกกินเลย มันเป็นเรื่องราวที่ผิดธรรมชาติ……」

「จะบอกว่านั่นคือฝีมือของม้าโครงกระดูกตัวนั้นงั้นเหรอ? แล้วจากนั้นหน่วยรักษาความปลอดภัยก็เลยมาคอยเฝ้าระวังเหรอ?」

อืม ฟี่พยักหน้ายืนยันคำถามของยูโก

แองเจิลเองก็ทำท่าครุ่นคิด และพูดขึ้นเพื่อเสริมคำอธิบายของฟี่

「อย่างงี้เองสินะ ม้าโครงกระดูกนั่นฆ่าสิ่งมีชีวิตที่คล้ายกับตัวเองซึ่งอาศัยอยู่ในสถานที่ดั้งเดิม แล้วทำให้พื้นที่นั้นเป็นอาณาเขตของตัวเอง และไม่พอใจเพียงแค่นั้นมันย้ายสถานที่แล้วพยายามเพิ่มอาณาเขตของตัวเองต่อ……พอคิดแบบนั้นแล้วก็พอจะมองออกได้ในระดับหนึ่ง」

「ขอโทษนะ พี่ ถ้าผมนึกเรื่องนี้ออกได้เร็วกว่านี้ละก็คงจะไม่ให้ไปโดยที่ทิ้งบลาสเตอร์ไว้แล้วแท้ๆ……」

「ไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมากหรอก สำคัญกว่านั้น……」

「เป็นอะไรไปเหรอ?」

หลังจากที่เห็นปฏิกิริยาของเมลต์ที่เอียงหัวอย่างประหลาดใจ ยูโกก็เล่าเรื่องที่ถูกม้าโครงกระดูกปกป้องไว้ให้เหล่าพวกพ้องฟัง

ทั้งสามคนที่ได้ฟังเรื่องนั้นเองก็ดูเหมือนจะประหลาดใจเช่นกัน แต่ปฏิกิริยาต่างกันออกไป

「ถูกม้าโครงกระดูกปกป้อง? ไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องบังเอิญอะไรบางอย่างเหรอ?」

「แต่ว่า มันยากจะคิดว่าสถานการณ์แบบนั้นเป็นเรื่องบังเอิญนะ……」

「ผมเองก็คิดแบบเดียวกับคุณแอง แต่เพราะไม่ได้เห็นเหตุการณ์นั้นจริงๆ……ถ้าคิดว่าพี่ถูกปกป้องมันก็คงจะเป็นแบบนั้น」

「แต่ถึงยังไงก็คาใจตรงจุดนั้น ถึงแม้ว่าจะได้ฟังเรื่องเมื่อกี้แล้วแต่ฉันไม่รู้สึกว่าม้านั่นจะทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้นเลย คิดว่ามันน่าจะมีสถานการณ์อะไรบางอย่างรึเปล่าน่ะ」

ตอนนี้รู้ข้อมูลในระดับหนึ่งแล้ว ม้าโครงกระดูกนั่นฆ่าม้าซึ่งเป็นตัวตนที่เหมือนกับพวกพ้อง เคลื่อนย้ายเพื่อขยายอาณาเขตเรื่องราวเช่นนั้นรู้สึกได้ว่ามีพลังโน้มน้าวใจค่อนข้างมาก

ทว่า ไม่ว่ายังไงยูโกก็รู้สึกคาใจกับการกระทำของม้าโครงกระดูกที่ปกป้องตนเองและหนุ่มน้อยในตอนท้าย

「……พี่ ห้ามคิดอะไรแปลกๆนะ? ตอนนี้ไม่มีบลาสเตอร์เพราะงั้นห้ามทำเรื่องเกินตัวนะ」

เมื่อฟี่เห็นพี่ชายบอกว่าม้าโครงกระดูกซึ่งเป็นสัตว์มาร และคุกคามผู้คนไม่ใช่คนเลว ก็สัมผัสได้ว่าเขาที่เป็นเช่นนั้นกำลังพยายามจะทำอะไรบางอย่างซึ่งเกินกว่าที่ตนเองจะจินตนาการได้ จึงหยุดเรื่องนั้นเอาไว้……ทว่ายูโกได้มองตรงมาที่เขาผ่านภาพซึ่งฉายอยู่พร้อมพูดขึ้น

「ฟี่ จำไว้ให้ดี สิ่งสำคัญสำหรับฮีโร่น่ะไม่ใช่ว่าจะแปลงร่างได้หรือไม่ แต่เป็นการยึดมั่นในความตั้งใจของตัวเอง สิ่งที่คิดว่าอยากปกป้องก็ต้องปกป้องอย่างสุดกำลัง สิ่งที่คิดว่าอยากทำก็ต้องทำด้วยความตั้งใจ แม้จะรู้ว่าอันตรายแต่ฉันในตอนนี้คิดว่ามีสิ่งที่ควรทำอยู่ เพรางั้นฉันจะยึดมั่นในความตั้งใจนั้นละ」

「พี่……」

「ฟี่คุง ยอมแพ้เถอะ เรื่องที่ยูโกเป็นแบบนี้ถึงจะพูดอะไรไปก็ไม่ฟังก็รู้อยู่ใช่ไหมล่ะ? แต่ว่ายูโกเองก็ห้ามทำอะไรเกินตัวนะ เพราะทั้งฟี่คุงทั้งฉันเองก็เป็นห่วงเธอ」

「อา รู้อยู่แล้วละ ขอโทษนะฟี่」

ยูโกรู้สึกขอบคุณเมลต์ที่ช่วยสนับสนุนตนเองและขอโทษฟี่

ในขณะที่การสนทนาใกล้จะสิ้นสุด แองเจิลก็พูดขึ้นในตอนท้าย

「ยูโก หลังจากนี้ฉันจะทำการปรับแต่งบลาสเตอร์อย่างเร่งด่วน ถ้าทุกอย่างไปได้สวยน่าจะจัดการเสร็จพรุ่งนี้เช้า หลังจากนั้นจะรีบมุ่งหานายในทันที พลังของเจ้านี่คือสิ่งจำเป็นใช่ไหมล่ะ?」

「อา ช่วยได้เยอะเลย ขอโทษที่สร้างเรื่องยุ่งยากให้นะ แอง ฉันเองก็จะไปทางนั้นเหมือนกัน จะพยายามไปสมทบให้เร็วที่สุดนะ」

หากทุกอย่างดำเนินไปตามการสนทนาของแองเจิล เที่ยงวันพรุ่งนี้น่าจะสามารถไปรวมตัวกับพวกสาวๆได้

ก่อนหน้านั้น ยูโกคิดว่าจะพยายามทำสิ่งที่ตนเองทำได้เมื่อตัดการสนทนากับเหล่าพวกพ้อง หลังจากจัดการลมหายใจแล้วก็ออกเคลื่อนไหว

「ดีละ ไปกันเถอะ!」

เขายืนขึ้น ยืดตัว ก้าวเดินออกไปข้างนอก และเริ่มเดินเตร็ดเตร่ผ่านที่ราบยามค่ำคืนอันมืดมิดเพื่อค้นหาม้าตัวนั้นซึ่งพบเห็นเมื่อตอนกลางวัน