เงื่อนไขของฮีโร่ กับน้องชาย

「คือว่า ขอโทษนะ ยูโก ที่จู่ๆก็ทำเรื่องแบบนั้น……」

「มะ ไม่หรอก ที่ควรขอโทษมันเป็นทางฉันต่างหาก ให้ทำเรื่องน่าอายแบบนั้นต่อหน้าผู้คนขอโทษจริงๆนะ……」

「ทำไมยูโกถึงขอโทษละ เป็นผู้เสียหายนี่นาเพราะงั้นไม่จำเป็นต้องก้มหัวหรอก」

「ตะ แต่ว่า แบบนั้นกับเด็กผู้หญิง จะจะจะ จูบ……อุกโอ้ววว!?」

「พี่!? เดี๋ยวสิ ใจเย็นๆก่อน!!」

หลังจากออกมาจากลานประลองทั้งสามคนก็มาถึงมุมหนึ่งภายในสวนซึ่งเป็นที่พักอาศัยของยูโก และพูดคุยกันที่นั่นท่ามกลางบรรยากาศที่ยากจะอธิบายเป็นคำพูดได้

แม้ว่าจะเพื่อปิดปากเซน่อนที่ไม่ฟังอะไรกับเหล่านักเรียนที่คอยสนับสนุนเขา แต่การจูบกับตนเองต่อหน้าผู้คนอย่างกล้าหาญมันช่าง……ยูโกรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความนุ่มนวลที่หลงเหลืออยู่บนริมฝีปากจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ และกำลังดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้นแบบอยู่นิ่งไม่ได้ด้วยความสับสนและปั่นป่วนอย่างรุนแรงยิ่งกว่าตอนที่ได้มาเกิดใหม่ในต่างโลก

คงเพราะยูโกที่แสดงการตอบสนองอย่างไร้เดียงสายิ่งกว่าตนเองล่ะมั้ง ถึงเมลต์จะหน้าแดงเหมือนกันแต่ก็ดูสงบกว่าเขา เธอกับฟี่เตือนยูโกที่กำลังบิดตัวไปมา

「เรื่องนั้นฉันเป็นคนทำเองนี่นา ที่จริงแล้วยูโกไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดหรอก……คือว่า ถูกคนอย่างฉันจูบไม่ชอบเหรอ?」

「ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย! แต่ว่าเรื่องแบบนั้นมันไม่ใช่การถูกสถานการณ์รอบๆชักนำ แต่ชายหญิงที่มีความสัมพันธ์แบบนั้นควรกระทำตามขั้นตอนความสัมพันธ์ การทำให้เมลต์เป็นผู้หญิงที่ทำเรื่องแบบนั้นมันรู้สึกผิด ฉันรู้สึกสมเพชที่ไม่สามารถระงับความวุ่นวายที่เกิดขึ้นเพราะเรื่องที่ตัวเองถูกเกลียดได้……」

「……ถ้างั้นก็ไม่เป็นไรหรอก ฉันเองก็ไม่ได้เกลียดด้วย ถึงจะเคยพูดไปหลายครั้งแล้วแต่มันเป็นเรื่องที่ฉันทำลงไปเองนะ ยังไงเรื่องนี้ก็พอแค่นี้แหละ! น่าจะมีเรื่องที่ต้องคิดหลายอย่างด้วยตอนนี้มาคิดเรื่องนั้นเถอะ! จ้ะ ตามนี้~แหละ!」

ในเวลาแบบนี้ความสดใสอันเหลือล้นของเมลต์ช่างพึ่งพาได้

ให้กำลังใจตนเองซึ่งกังวลเรื่องต่างๆ ขณะรู้สึกขอบคุณเธอที่ช่วยผลักดันหลังให้ ขณะบิดตัวไปมาเพราะได้จูบกับเมลต์ที่เป็นเช่นนั้น อาจจะเพราะทนเห็นสภาพพี่ชายที่สงบใจไม่ได้เลยล่ะมั้ง ฟี่ผู้เป็นน้องชายจึงส่งเรือช่วยเหลือให้ทั้งสองคน

「ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ว่าแล้วพี่สุดยอดจริงๆ! แบบนี้ก็ชนะสองครั้งติดแล้วสินะ สองครั้งติด! ถึงช่วงหนึ่งจะเคยคิดว่าจะเป็นยังไงแต่พอเอาเข้าจริงก็เป็นชัยชนะอย่างท่วมท้น……พี่ไม่มีทางแพ้ให้กับคนที่พึ่งพาแต่จำนวนแบบนั้น! พี่ถึงแม้จะตัวคนเดียวก็ไม่มีทางแพ้――」

「……เรื่องนั้นไม่ใช่หรอกนะฟี่ ฉันไม่ได้ต่อสู้ตัวคนเดียวหรอก」

「เอ๊ะ……?」

ฟี่เอาใจใส่พี่ชายที่บิดตัวไปมาและยกย่องเขาที่จัดการกับกลยุทธ์ซึ่งพึ่งพาจำนวนของรัชและเอาชนะในการประลองได้ แต่คำพูดนั้นกลับถูกปฏิเสธโดยยูโกซึ่งไม่ใช่ใครอื่น

ต่อน้องชายที่สูญเสียคำพูดด้วยความตกใจ ยูโกผู้เป็นพี่หลังจากปัดสิ่งสกปรกออกจากเสื้อผ้าแล้วก็มองตรงไปที่เขาและพูดขึ้น

「ฟังให้ดีนะฟี่ จริงอยู่ที่ฉันชนะในถิ่นศัตรู จัดการกับกลยุทธ์ที่ใช้ประโยชน์จากจำนวนของคู่ต่อสู้ได้ แต่ว่านะ ฉันไม่ได้ต่อสู้ตัวคนเดียว มีนายและเมลต์ที่คอยเชื่อในตัวฉันอยู่ เดิมทีคนที่ให้พลังต่อสู้กับฉันก็คือนายใช่ไหมล่ะ? ตอนต่อสู้กับสัตว์เกราะมารเองก็ใช่ ถึงนายจะยกย่องที่ฉันเอาชนะสัตว์เกราะมารได้แต่ว่านะเพราะมีเมลต์คอยช่วยสู้ด้วยกันต่างหากละถึงสามารถปกป้องทุกคนเอาไว้ได้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ฉันก็ไม่ได้ต่อสู้ตัวคนเดียว จะคอยร่วมมือกับใครสักคนและต่อสู้ไปด้วยกัน」

「กับใครสักคน ด้วยกัน……?」

「อา ใช่แล้วละ นายเองก็ต่อสู้ไปด้วยกันกับฉัน ด้วยกันกับความรู้สึกของนายที่เชื่อมั่นในตัวฉัน เงื่อนไขข้อที่ห้าของฮีโร่……จงเป็นตัวตนที่ต่อสู้ไปพร้อมกันและร่วมมือกันกับพวกพ้อง จำเอาไว้ละฟี่ นี่เอาไปออกข้อสอบด้วยนะ」

ลูบลูบ ขณะลูบหัวน้องชายยูโกได้สอนการเตรียมใจพร้อมในฐานะฮีโร่ด้วยรอยยิ้มอันร่าเริง

ฟี่ที่รู้สึกอึ้งกับคำพูดของพี่ชายที่เป็นเช่นนั้นยิ้มออกมาเล็กน้อยและพูดขึ้น

「แต่ ผมรู้สึกว่ายังไม่เคยถูกสอนตั้งแต่ข้อหนึ่งถึงสี่เลยนะ? ข้อนั้นมันมีอะไรบ้างเหรอ?」

「เรื่องนั้นก็นะ เอาไว้ทีละนิด ฉันจะค่อยๆสอนให้นายเข้าใจถึงสิ่งที่เรียกว่าฮีโร่เอง」

「เอ๋~! ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่สอนมาสิ~! พี่ใจร้าย~!」

พี่น้องที่หยอกล้อกันอย่างสนุกสนานช่างดูสนิทสนมกันจริงๆ

เมลต์เฝ้ามองทั้งสองคนที่เป็นเช่นนั้นขณะยิ้มออกมาอีกครั้งก็ส่งเสียงถึงพวกเขา

「ดีจัง~น้า~ ฉันเองก็ชักสนใจแล้วสิ เงื่อนไขของฮีโร่น่ะ! สอนหน่อยสิยูโก~! จะให้จูบอีกก็ได้นะ! 」

「เธอ!? เด็กผู้หญิงไม่ควรจูบอย่างไม่คิดแบบนั้น! ที่ว่าบริสุทธิ์ ถูกต้อง และงดงามนางเอกประเภทเจ้าหญิงก็น่าจะเคยบอกไว้ใช่ไหมล่ะ!?」

「นั่นคือเงื่อนไขของฮีโร่เหรอ? สอนเรื่องประมาณนั้นให้ทีสิ~!」

「สอนผมด้วยสิ! จะให้ผมจูบพี่ด้วยก็ได้!」

「อ๊า~! พวกเธออย่าได้ใจนักนะ! ฉันเริ่มโกรธแล้วนะ!?」

ยูโกพูดเสียงดังใส่เพื่อนและน้องชายที่โน้มตัวเข้ามาและถามคำถามจากทั้งสองด้าน เขากางแขนทั้งสองข้างราวกับจะปกปิดความเขินอาย

ยูโกค่อยๆผลักทั้งสองคนออกไป วิ่งไปรอบๆไล่ล่าฟี่และเมลต์ซึ่งหัวเราะเสียงดังด้วยใบหน้าราวกับยักษ์มาร

ท่ามกลางดวงอาทิตย์ที่เริ่มลับขอบฟ้าเสียงหัวเราะที่ดังก้องต่อเนื่องจากมุมหนึ่งของสวนไม่หยุดไประยะหนึ่ง วันนี้การแต่งแต้มความสดใสในช่วงท้ายของวันก็ยังคงดำเนินต่อไป