บทที่ 36  ถูกโจมตี (1)

ณ สลัมในเขตชานเมืองลาเมอร์

เจ้าหญิงเรย์น่าได้พักอยู่ที่นั่นเป็นเวลาสองสามวันแล้วหลังจากที่ชาวโวลก้าบางส่วนได้ย้ายออกไป

มันมีเหตุที่ทำให้เธอต้องเข้าไปในสลัมแม้ว่าเธอจะมีที่อยู่ที่ดีอยู่แล้วก็ตาม

เมื่อไม่นานมานี้เคานต์โมนาร์ชได้เริ่มการพัฒนาเมืองใหม่และรื้อถอนสลัมและบังคับให้มีการขับไล่ผู้คน

เจ้าหญิงเรย์น่าได้ทำการเผชิญหน้ากับทหารกิกันท์และเคานต์โมนาร์ชซึ่งกำลังดำเนินการรื้อถอนเขตสลัม

“เจ้าหญิงที่นี่มันอันตราย”

“ไม่เป็นไร พวกเขาจะไม่มีวันลงมือกับข้า”

เมื่อได้ยินคำเตือนจากพาเวล เรย์น่าก็ยิ้มอย่างมั่นใจ

เคานต์โมนาร์ชได้หยุดการรื้อถอนทันที่ที่รู้ว่าเรน์น่ามาที่นั่น

เมื่อสถานการณ์เป็นเช่นนี้เคานต์โมนาร์ชจึงรู้ว่าเจ้าหญิงจะมาที่นี่เพื่อเกลี้ยกล่อมเขา

“เจ้าหญิงเรย์น่าหยุดทำตัวบ้าบิ่นซะ ไม่ใช่ว่าเจ้าหญิงควรจะหาวิธีแก้ปัญหาที่ง่ายที่สุดหรอกหรอ?”

“นี่เจ้าจะขอให้ข้าไปแต่งงานกับเคานต์โมนาร์ชอย่างนั้นหรอ? ข้าไม่ชอบมันและนั่นคือการตัดสินใจที่ข้าเลือกทั้งในตอนที่อยู่ที่สนามประลองกิกันท์และตอนนี้”

“ยิ่งท่านทำตัวแบบนี้ คนอื่นๆก็จะยิ่งทุกข์นะท่าน!”

“ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะแบ่งปันความเจ็บปวดกับผู้คนของข้า ถ้าพวกเขาต้องอดอาหารข้าก็จะอดด้วย”

“คึกก!”

เคานต์โมนาร์ชถึงกับผงะไปเมื่อเห็นการกระทำที่ดื้อรั้นของเจ้าหญิง

ในความเป็นจริงหากเขาต้องการเขาก็สามารถบังคับพวกเขาได้อย่างไรก็ตามหากมันก็อะไรขึ้นกับเจ้าหญิงระหว่างทีเขาทำการรื้อถอน มันก็จะเกิดปัญหาได้

นอกจากนี้หากข่าวลือดังกล่าวถูกแพร่ออกไป มันก็คงยากที่จะจัดการกับขุนนางคนอื่นๆ

เรย์น่านั้นตระหนักถึงข้อเท็จจริงนี้ดี นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอจึงกล้าปกป้องผู้อพยพจากเคานต์โมนาร์ชได้โดยไม่กลัวอันตรายใดๆ

“นังนี่! นังหมาจิ้งจอก! มันพยายามจะปั่นหัวข้า!”

“ท่านจะข่มขู่นางดูไหม”

เมื่อได้ยินคำถามจากโกท โมนาร์ชก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“ไม่มีทาง! ยังไงก็เราต้องดึงเจ้าหญิงออกจากสลัมโดยไม่ทำร้ายแม้แต่เส้นผมของนาง!”

คนรับใช้คนอื่นๆที่ได้ยินเคานต์โมนาร์ชตอบกลับอย่างหนักแน่นต่างก็คิดว่ามันเป็นคำตอบที่เลอะเทอะ

“จะเป็นไปได้อย่างไร?” “ไอ้หมูอ้วนมันคิดอะไรของมัน?”

แต่โกทก็สามารถคิดหาวิธีได้อย่างรวดเร็ว

“นายท่าน ถ้าเราทำแบบนี้ดูละ”

โกทกระซิบข้างหูเคานต์โมนาร์ช เมื่อเขาได้ยินสิ่งที่โกทเสนอแล้วดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นมา

“มันค่อนข้างอันตรายใช่ไหม”

“ไม่ต้องกังวลครับ พวกคนรับใช้ของเจ้าหญิงจะไม่นิ่งเฉยแน่นอน”

รอยยิ้มที่ชั่วร้ายปรากฎบนใบหน้าของโกท

และในคืนนั้น…

“ไฟ!”

“เอาน้ำมาเร็ว!”

เกิดไฟไหม้ที่บริเวณหัวมุมของสลัม

เปลวไฟได้กระจายไปทั่วสถานที่และไปยังกระท่อมที่เรย์น่าพักอยู่

“เจ้าหญิงพวกเรากำลังตกอยู่ในอันตราย! เราต้องรีบย้ายออก!”

“ไม่ข้าจะไม่ทอดทิ้งให้คนของเราต้องอยู่ที่นี่…”

“พวกเราสบายดีได้โปรดไป!”

…..

ตามที่โกทได้คาดไว้ เรย์น่าหนีออกจากสลัมพร้อมกับคนรับใช้ที่ซื่อสัตย์และผู้คนของเธอ

ไฟไม่ได้ลุกลามไปนอกสลัมเนื่องจากมีกองทัพของเคานต์โมนาร์ชคอยเฝ้าอยู่ อย่างไรก็ตามความเสียหายจากไฟไหม้ก็ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ

มีผู้เสียชีวิตมากกว่า 1,000 คนและจำนวนผู้บดเจ็บอีกมากกว่านี้สิบเท่า

“ฮักฮักข้าขอโทษจริงๆ…ข้าขอโทษจริงๆ”

เนื่องจากอุบัติเหตุร้ายแรงที่เกิดขึ้น เรย์น่าจึงร้องไห้ออกมา

โกทไปเยี่ยมเธอขณะที่เธอกำลังร้องไห้ต่อหน้าร่างที่ไหม้เกรียม

“เอ่อ.. สำหรับเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้น”

“ …”

“ข้าดีใจที่เห็นเจ้าหญิงปลอดภัย”

เรย์น่ามองไปที่โกทที่มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของเขา

เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา เธอก็สามารถยืนยันได้ว่าอุบัติเหตุไฟไหม้นั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร และเป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกได้ว่าความโกรธคืออะไร

‘ข้าจะไม่ยกโทษให้เจ้า! ข้าจะไม่มีวันให้อภัยเจ้า!

เธอคิดว่าทุกๆอย่างจะดีขึ้นเมื่อปัญหาเรื่องหนี้สินได้รับการแก้ไข

แต่ความชั่วร้ายของเคานต์โมนาร์ชก็ไม่เคยหยุดยิ่งไปกว่านั้นมันยังทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

และเธอก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

‘แต่ข้าไม่มีอำนาจพอที่จะปกป้องคนของข้า’

เธอทั้งโกรธและเสียใจ

เธอต้องการที่จะดูแลผู้คนนับหมื่นที่พึ่งสูญเสียบ้าน,ชีวิตและต้องเร่ร่อนไปในตอนกลางคืน

ดังนั้นเรน่าพร้อมด้วยพาเวลและวิคเตอร์จึงเริ่มมองหาวิธีแก้ปัญหา

“ทำไมเราไม่ขอความช่วยเหลือจากลอร์ดคนอื่นๆล่ะ”

พาเวลส่ายหัวกับความคิดเห็นของวิคเตอร์

“ขอความช่วยเหลือหรอ? หากมีใครยอมช่วยเจ้าหญิงจริงๆ เราก็คงไม่ต้องฝ่าฟันปัญหาเรื่องหนี้สินทั้งหมดนี้หรอก”

“ไม่สิ ความคิดของข้าอาจจะผิด เรื่องหนี้อาจถูกละเลยเป็นเรื่องส่วนตัว และนี่ก็เป็นสถานการณ์ที่แตกต่างออกไป”

“ถึงมันจะแตกต่างกัน แต่มันจะ…”

ผู้ลี้ภัยแห่งอาณาจักรโวลก้านั้นไม่เคยได้รับความช่วยเหลือ

แม้แต่คนในจักรวรรดิก็ยังไม่ได้รับความช่วยเหลือใดๆ

จะมีลอร์ดคนไหนยอมรับผู้ลี้ภัยในสถานการณ์ปัจจุบันอีก

“ข้ารู้สึกว่าเรายังต้องขอความช่วยเหลืออยู่ นั่นคือสิ่งเดียวที่ข้าคิดได้ในตอนนี้”

“เจ้าหญิง…”

“งั้นอันดับแรกไปตามหามาร์ควิสเมเยอร์กัน ปัจจุบันเขาเป็นลอร์ดที่มีอำนาจมากที่สุดในภาคใต้”

เรย์น่าสาบานกับตัวเองว่าเธอยินดีที่จะขายร่างกายของเธอหากนั่นหมายถึงความปลอดภัยของผู้คนของเธอ

เหตุผลที่ทำให้เธอยึดมั่นขนาดนี้ก็เป็นเพราะเธอเป็นทายาทคนสุดท้ายของตระกูลคิลลิวลอฟ

อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่ได้มีความภาคภูมิใจอะไรมากนักกับชื่อของเธอ เมื่อต้องเห็นผู้คนที่เธอปกครองต้องทุกข์ยากแบบนี้

“ข้าจะไปทันที โปรดเตรียมตัว”

“ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าหญิง”

เรย์น่าพร้อมด้วยวิคเตอร์และพาเวลมุ่งตรงไปที่แบรนดอนเพื่อพบกับมาร์ควิสเมเยอร์ส

อย่างไรก็ตามแม้มันจะเป็นเวลาดึกดื่นแล้ว แต่ตอนนี้มันก็ไม่ใช่เวลาที่จะต้องพิธีรีตองอะไรมากนักเพราะชีวิตของผู้คนอยู่ของเธอกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย….