บทที่ 67 การระบาดของสงคราม (4)

 

ทหารกําลังเดินไปตามเส้นทางที่กําหนด

 

เป็นเวลาสามวันแล้วที่พวกเขากินอาหารแล้วต้อง ท้องร่วง ทหารบางคนถึงขั้นหมดสติไปเพราะอาการขาดน้ําและแร่ธาตุ

 

เมื่อใดก็ตามที่ทหารล้มลงรถเข็นก็จะมาเก็บร่างของ พวกเขาไป

 

รถเข็นเด็มไปด้วยผู้ป่วยที่เหนื่อยล้า

 

“ กก! สถานการณ์นี้มันบ้าอะไรกัน!”

 

หลังจากเห็นทหารแล้วเชนก็ระเบิดอารมณ์ออกมา ด้วยความโกรธ

 

เคานต์โมนาร์ชไม่ได้พยายามช่วยด้วยซ้ํา และหนึ่ง ในสามของทหารก็เริ่มหมดแรงและล้มลง

 

ทางด้านของพ่อมดเองแม้จะมีสถภาพที่ดีกว่าอัศวิน เล็กน้อยเพราะการปกป้องจากมานา แต่มันก็ไม่ได้ดีกว่าอะไรมากนัก

 

มันมีรอยคล้ําใต้ตาของพวกเขา

 

“ท่านแม่ทัพทําไมเราไม่รายงานกลับไปยังจอมทัพ และเดินทัพช้าลงสักหน่อย”

 

ในตอนท้ายของคําพูดของผู้หมวด เช่นส่ายหัวอย่างแน่วแน่

 

“เราไม่สามารถทําเช่นนั้นได้ ข้ายอมตายจากการต่อสู้ ดีกว่าที่จะบอกว่าข้าเพลียเพราะท้องเสีย

 

ความภาคภูมิใจมรแข็งแกร่งของเขา คือเหตุผลที่ อัศวินไม่สามารถก้าวถอยหลังได้

 

“อย่างไรก็ตามหากสิ่งต่างๆยังคงดําเนินต่อไปทหารก็ จะล้มลง แม้ว่าเราจะมีพ่อมดและอัศวิน แต่เราก็คงจะอยู่ได้อีกไม่นาน”

 

หากความทุกข์ทรมานของพวกเขายังคงดําเนินต่อ ไป อีกไม่กี่วันพ่อมดและอัศวินส่วนใหญ่ก็จะล้มลงเช่นกัน

 

หากแหล่งพลังหลักของพวกเขาล้มลง พวกเขาก็จะ ไม่สามารถใช้งานกิกันท์ได้และพวกเขาก็จะพ่ายแพ้ก่อนที่การต่อสู้จะเริ่มขึ้น

 

“…อันดับแรกไปที่ชายแดนของรากันต์ก่อน แล้ว ค่อยตัดสินใจ”

 

ในท้ายที่สุดพวกเขาก็ทําตามการตัดสินใจของเชน

 

เช้าวันรุ่งขึ้นในที่สุดกองทัพของเคานต์โมนาร์ชก็มา ถึงใกล้หุบเขายอทเทิร์น

 

หากเดินทัพออกไปได้หนึ่งกิโลเมตรจากหุบเขา พวก เขาก็จะไปถึงชายแดนของรากันต์ได้

 

“ ทุกคนร่าเริงหน่อย เมื่อเราผ่านหุบเขาแล้ว เราจะให้ พวกเจ้าได้พักผ่อนบ้าง”

 

เมื่อเสียงตะโกนของเชนดังขึ้น เหล่าทหารก็เริ่มใช้ พลังอย่างเต็มที่

 

“นายท่านทําไมเราถึงยังไม่ส่งคนออกไปสอดแนม

 

ผู้หมวดเดินเข้ามาถาม

 

โดยปกติแล้ว เมื่อกองกําลังใดก็ตาม เข้าไปในดิน แดนของศัตรู พวกเขาก็มักจะส่งหน่วยสอดแนมออกไปเพื่อดูว่ามีกับดักอะไรรออยู่หรือไม่

 

“ ไม่มีทางที่พวกมันจะวางกับดักเราหรอก ต่อให้ พวกมันกล้า มันก็คงจะเป็นกับดักกากๆ”

 

“ถึงอย่างนั้น เราก็จะไม่มีทางรู้…”

 

“เจ้าอยากไปแทนไหมล่ะ?”

 

เมื่อคําพูดอันเฉียบคมของเชนทําให้ผู้หมวดเงียบไป

 

ในความเป็นจริงเขาก็เหนื่อยและเพลียเช่นกัน อย่างไรก็ตามในฐานะผู้เชี่ยวชาญเขาต้องพึ่งพาทักษะและความแข็งแกร่งของเขา

 

“ถ้าไม่อยากทําก็เงียบไป”

 

เมื่อผู้หมวดเงียบไป เชนก็มองไปยังรอบๆและตัดสินใจ

 

ในความเป็นจริงอัศวินคนอื่นๆที่ได้ยินการสนทนา ของพวกเขาก็ไม่ต้องการสอดแนมเช่นกัน

 

“ยังไงเราก็ไม่สามารถส่งหน่วยสอดแนมออกไปได้ อยู่ดี เพราะเหล่าทหารก็ยังคงป่วยอยู่ นอกจากนี้เราก็อยู่ในหุบเขาต่อให้มันมีการดักซุ่มโจมตีจริงๆ เราก็ไม่ สามารถทําอะไรได้อยู่แล้ว…

 

ดังนั้นผู้หมวดจึงตัดสินใจที่จะไม่สอดแนมสถานที่ตั้งกล่าว

 

เนื่องจากพวกเขาเคลื่อนกําลังเข้าไปกว่าครึ่งแล้ว แต่ ก็ยังไม่มีวี่แววความเคลื่อนไหวของศัตรูแต่อย่างใด มันจึงเป็นผลให้พวกเขารู้สึกสบายใจ

 

“พวกรากันต์กลัวที่จะเผชิญหน้ากับรึเปล่านะ?”

 

ในความเป็นจริงแล้ว มันกําลังมีผู้คนกลุ่มหนึ่งกําลัง เฝ้ามองพวกเขาอยู่บนหุบเขา

 

ในบรรดาทหารที่ถูกซ่อนด้วยลายพรางต่างๆก็มีโรเจ อร์ส,ฟิลิปและวิคเตอร์อยู่ที่นั่นด้วย

 

ฟิลิปมองไปที่กองทัพของเคานต์โมนาร์ชด้วยสีหน้า ไร้สาระ

 

“พวกเขาไม่ได้กินอาหารเช้าเลยรึไง? ทําไมพวกเขา ถึงดูอ่อนแอขนาดนี้”

 

ทหารที่เดินขบวนหลายคนมีผิวที่ซีดและดูอ่อนเพลีย

 

นอกจากนี้คนที่ขี่ม้าอยู่ก็มีท่าที่เหนื่อยล้าเหมือนกัน บางคนก็นอนหลับอยู่บนหลังม้า ขณะที่พวกพ่อมดก็หลับอยู่บนรถพ่วง

 

“ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเจอกับบางอย่างที่ไม่ปกติมา”

 

โรเจอร์สซึ่งอยู่ถัดจากฟิลิปพึมพําขณะที่เก็บกล้อง ส่องทางไหล

 

หนึ่งในกลยุทธ์พื้นฐานของสงครามคือการสอดแนม สภาพแวดล้อม

 

อย่างไรก็ตามทุกคนในกองทัพของโมนาร์ช ก็ทํา อะไรไม่ถูกจนดูเหมือนกบว่าพวกเขาได้สูญเสียสามัญสํานึกไป

 

“ข้าไม่เข้าใจ เชนไม่น่าจะตัดสินใจได้แย่ขนาดนี้”

 

วิคเตอร์ที่เข้าร่วมกองทัพของรากันต์เพื่อช่วยเหลือ พวกเขา ก็ส่ายหัวด้วยความสงสัย

 

ขณะที่อยู่กับเจ้าหญิงเรย์น่าในลาเมอร์ เขาก็เคย ได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเชนมามากมาย

 

ในฐานะแม่ทัพอัศวินแห่งเคานต์โมนาร์ช เขาเป็นชาย ผู้บนอยู่จุดสูงสุดในบรรดาผู้เชี่ยวชาญทั้งหมด

 

นอกจากนี้เขายังมีชัยชนะติดต่อกัน 30 ครั้งในสนาม ประลองกิกันท์

 

แต่ไม่มีใครคิดว่ามาก่อน ว่าเขาจะเลวร้ายในเรื่องของ การวางกลอุบายและยุทธวิธี

 

“เชอะ ข้าต้องพลางตัวอย่างยากลําบากต่าพวกมัน กลับไม่คิดแม้แต่จะมองขึ้นมาด้วยซ้ํา”

 

“เตรียมตัวให้พร้อมดีกว่า อย่าพึ่งรู้สึกผิดหวังไป”

 

วิคเตอร์ตบไหล่ฟิลิป แล้วขึ้นกกันท์เมียร์ของเขา

 

โรเจอร์สที่เข้าไปในกิกันท์ของเขา ก็ได้สื่อสารกับ เขาโดยใช้ลูกบอลคริสตัล

 

เล็งไปที่กิกันท์ของศัตรูและหยุดมันเอาไว้ให้ได้