บทที่ 73 จุดจบของเคานต์โมนาร์ช

เช้าตรู่ที่ประตูทางเหนือของเมืองลาเมอร์

“อื้ม! ยังไม่ได้รับข่าวอีกหรอ?”

ทหารรักษาการณ์อยู่ข้างหน้าหาวทั้งน้ําตาและถามเพื่อนร่วมงานที่อยู่ข้างๆเขา

“ข้าได้ยินพวกอัศวินพูดถึงเรื่องนี้เมื่อวานก่อนแต่มันยังอยู่นอกอาณาเขตของเรา”

“จริงหรอ? ข้าคิดว่าเนื่องจา กมีเช่นเป็นผู้นําทัพ ตอนนี้มันจึงน่าจะยึด เมืองรากันต์ได้เรียบร้อยแล้ว”

เมืองลาเมอรนั้นยังไม่ทราบข่าวเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองลาเมอร์

จอมเวทเหล็กไหลที่รับผิดชอบในการสื่อสารข่าวก็ถูกจับเป็นเชลยศึกส่วนคนที่เหลือรอดก็ไม่กล้าพอที่จะกลับมายังเมืองเพราะกลัวว่าจะถูกลงโทษ

“อย่างไรก็ตาม เดี๋ยวพวกเขาก็ต้องกลับมาหลังจากชนะเสร็จแล้ว”
“ข้าก็คิดแบบนั้นเหมือนกันถ้าพวกเขาใช้เวลามากเกินไปข้าก็อาจจะลืมไปได้ว่าร่างกายของภรรยาข้าในตอนที่เปลือยเปล่านั้นเป็นอย่างไร

ในขณะที่ทหารคนอื่นๆต้องออกไปทําสงครามงานของทหารที่เหลือก็เพิ่ม มากขึ้น

กะที่สี่ของพวกเขาแล้วโดยปกติแล้วพวกเขาจะสลับกันทุกๆสองกะ

ทหารเริ่มสนทนากันในเรื่องไร้สาระเพื่อขับไล่ความง่วงเหงาหาวนอนที่มี

“แต่สงครามจะไม่ลามมาถึงที่นี่ใช่ ไหม?”

“อย่าพูดเรื่องนั้นและมองตรงไปข้างหน้าซะ มันเป็นสงครามที่เราไม่มีวันพ่ายแม้ว่าเราจะต้องการก็ตามพูดง่ายๆก็คือคนขับกิกันท์ของเราสามารถชนะสงครามได้แม้กระทั่งในตอนที่พวกเขานอนก็ตาม”

“ข้าก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น”

ในขณะเดียวกัน กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งก็กําลังฝ่ากหมอกหนาเพื่อมุ่งหน้ามายังประตูเมือง

ตอนแรกพวกเขาต้องการให้มันเป็นปัญหาของยามกะถัดไปแต่มันก็ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น

“เปิดประตู! เรามาเพื่อสนับสนุนเมืองลาเมอร์ตามคําสั่งของเคานต์โมนาร์ช!”

ยามรักษาการมองพวกเขาด้วยสีหน้ามีนงง

“นี่มันเรื่องไร้สาระอะไรกัน? ข้าไม่เคยได้ยินข่าวเกี่ยวกับการขอเสริมกําลังเลย

“ข้าก็ไม่เคยได้ยินคําสั่งใดๆเช่นกันแต่ดูเสื้อผ้าของพวกเขาและสัญลักษณ์บนกิกันท์มันก็ดูเข้าเค้าอยู่นะ”

“แน่ใจเหรอ?”

ยามรักษาการณ์ปืนลงมาจากรั้วกําแพงและมองลงไป

เห็นได้ชัดว่าเสื้อผ้าของทหาร,ธงและสัญลักษณ์ยอดบนหน้าอกของกิกันท์นั้นเป็นของเคานต์โมนาร์ช

” พวกเจ้ามาจากที่ไหนกัน?”

“ไม่จําเป็นต้องให้เจ้ารู้เปิดประตู!ตอนนี้เป็นเวลา 1 นาฬิกาแล้วข้ากําลังรีบ!”

ในขณะที่ยามรักษาการณ์กําลังคิดอยู่ นั้น ชายคนหนึ่งที่ชุดเกราะสีสันสดใสเหมือนกับอัศวินระดับสูงก็ก้าวออกมา และถามว่า

“เจ้ากําลังรีบเหรอ? นี่พวกมึงเป็นใครแล้วมาทําบ้าอะไรที่นี่กันแน่”

“อะไรนะ? นี่เจ้ายังไม่ได้ยินข่าวใช่ไหม?กองทัพของเราพ่ายแพ้ในหุบเขายอทเทิร์นแล้ว!และศัตรูก็กําลังมุ่งหน้ามาทางนี้!”

เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านั้นเหล่ายามรักษาการณ์ก็มองหน้ากันด้วยสีหน้าที่มี
นงง

“พะ.. แพ้? นี่มันเรื่องเหี้ยอะไรกัน…?”

“มันมีขุนนางที่แอบให้การสนับสนุนกับพวกรากันต์!รีบเปิดประตูสักที่สิ ไอ้โง่!ศัตรูอาจจะเข้ามาใกล้แล้ว!”

” เดี๋ยวก่อน ข้าจะเปิดก็ต่อเมื่อยืนยันกับท่านเคานต์เรียบร้อยแล้ว…”

“ตอนนี้เจ้ายังจะมัวมาทําอะไรแบบนี้อีกยังงั้นหรอ! ได้! ถ้าเจ้าเปิดไม่ได้ ข้าก็จะเปิดมันเอง!”

หลังจากพูดจบ อัศวินผู้นํากลุ่มก็เดินกลับไปข้างหลัง

ทันใดนั้นกกันท์ที่อยู่ในรถพ่วงก็เริ่มเคลื่อนไหวและลุกขึ้น

“เอ่อ… นั่น…”

กิกันท์ที่ลุกขึ้นจากรถพ่วงเริ่มวิ่งตรงไปที่หน้าประตูและเริ่มกระแทกร่างกายของพวกมันกับประตู

พึมพํา! พึมพํา!

หลังจากปะทะกันหลายครั้งประตูก็ไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไปและเปิดออกในที่สุด

“ว้าก! หลีกไป!”

“สั่นระฆังเร็วเข้า!”

อย่างไรก็ตามแม้จะได้รับคําสั่งจากยามรักษาการณ์ แต่ระฆังก็ยังไม่ดัง

ลูกธนูพุ่งออกมาจากพลธนูและทหารที่อยู่บนประตู

“กําแพงพังแล้ว! ทุกคนบุก!

ตามคําสั่งของลุค กิกันท์และทหารก็บุกเข้ามาในเมืองลาเมอร์อย่างพร้อมเพรียงกัน

พวกเขาก็คือกองกําลังของรากันต์ไม่ใช่กําลังเสริมของเคานต์โมนาร์ชแต่อย่างใด

ลุคและพรรคพวกนั้นได้ปลอมตัวเป็นส่วนหนึ่งของกองกําลังของเคานต์โมนาร์ชตั้งแต่มาถึงที่เมืองลาเมอร์

ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงสามารถผ่านพวกทหารที่ลาดตระเวนอยู่ได้ด้วยการปลอมตัวและข้อแก้ตัวที่เหมาะสม

“รอก่อน! รออีกนิดนะไอ้หมูตะกละ!”

ลุคนํากองทัพรากันต์ของเขามุ่งตรงไปยังที่พนักของเคานต์โมนาร์ชซึ่งอยู่ใกล้กับประตูทางเหนือ

เป้าหมายของพวกเขามีอนยู่สองสิ่ง

สิ่งแรกคือการเอาชนะกิกันท์ของเคานตโมนาร์ชและอัศวินของเขา ซึ่งอาจเป็นอุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดสําหรับพวกเขาในการยึดครองเมือง และอีกสิ่งหนึ่งคือการจับกุมเคานต์โมนาร์ช

กระหน่ํา!

กองทัพรากันต์วิ่งผ่านเมืองและแบ่งออกเป็นสองกลุ่มเมื่อพวกเขาเข้าไปใกล้กับที่พํานักของเคานต์

ในหมู่ของพวกเขา กองกําลังที่นําโดยโรเจอร์สก็ได้เข้าไปในสํานักงานใหญ่ของอัศวินซึ่งอยู่ติดกับที่พํานัก

พวกเขาเข้าไปข้างในขณะที่ทําลายประตูหน้า

“มันเกิดอะไรขึ้น?”

“ใครกันที่กล้าทําแบบนี้”

เหล่าอัศวินที่ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันในตอนเช้าตรู่ได้ ก้าวออกจากห้องของพวกเขาไปพร้อมๆกับขยี้ตาที่กําลังง่วงซึม

พวกเขาพบว่ากิกันท์หลายตัวกําลังถูกบดขยี้ไปพร้อมๆกับอาคารที่อยู่รอบๆพวกเขา

“อย่าทําร้ายกกันท์ข้าน้า..! ฟังแค่อาคารก็พอแล้ว!”

โรเจอร์สทุบเสาซึ่งอยู่ถัดจากกิกันท์ด้วยดาบขนาดใหญ่ของ กกันท์ เขาต้องการที่จะทํางานนี้ให้เสร็จโดยเร็วที่สุด

“นี่มันมั่วไปหมดแล้ว! บุกกลับไปเร็ว!”
“ไปหากิกันท์ เร็วเข้า!”

กิกันท์และกองกําลังจํานวนมากถูกนําออกไปใช้การสู้รบ อย่างไรก็ตามมันก็ยังมีกิกันท์อีกเจ็ดตัวที่ถูกทิ้งไว้เพื่อ ปกป้องเมือง

อัศวินรับและพยายามเข้าไปควบคุมกิกันท์

อย่างไรก็ตามโรเจอร์สไม่มีแผนที่จะปล่อยให้พวกเขาทําเช่นนั้น

เขาเตะเศษหินและโคลนเข้าใส่อัศวิน

“จ๊าก!”

ดินและกรวดหยุดอัศวินพวกเขากลิ้งไปบนพื้นแขนขาหักหรือมีเลือดอยู่บนศีรษะ

ในที่สุดกิกันท์ของฝ่านยรากันต์ก็สามารถทุบทําลายเสาและทําลา ยกกันท์ทั้งหมดได้สําเร็จ

อ้ากก!

อาคารพังทลายลงเนื่องจากเสาที่ค้ําไว้ถูกทําลายและพังลงมา

“อา! สิ่งนี้มันไม่จริง!”

อัศวินแห่งโมนาร์ชที่ล้มลงบนพื้นมองดูฉากนี้อย่างสิ้นหวัง…