บทที่ 53 ปฏิบัติการ ”เคลื่อนย้าย” (3)

สองสามวันผ่านไปตั้งแต่ลุคเริ่มเรียนรู้เพลงดาบสุวรรณ

 

ในขณะที่เขายุ่งอยู่กับการฝึกดาบและการศึกษาเวทมนตร์ การพัฒนาของเหมืองก็ยังคงดําเนินการต่อไป

นอกเหนือจากแท่งทองและเงินที่ส่งมอบให้กับเหล่าคนรับใช้แล้วแท่งเหล็กก็ยังกองอยู่ที่อีกด้านหนึ่งของเวิร์กช็อปใต้ดินในปราสาท ราชาปีศาจ

 

ดูเหมือนข้าควรจะโทรหาหอการค้าฮาเดสและหาวัตถุดิบสําหรับสร้างโกเลมมากกว่านี้

เขาไม่มีความตั้งใจที่จะลงทุนทุกอย่างในดินแดนของรากันต์

ลุคมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาไม่สามารถเปิดเผยให้คนรับใช้เห็น ได้เช่นเวทมนตร์แห่งความมืดของเขา และเขาต้องการที่จะเพิ่มพลังของเขาและเพิ่มจํานวนผู้ติดตามที่เชื่อฟังเขาอย่างไร้ข้อข้องใจ เขาต้องการที่จะใช้งานคนประเภทนี้อย่างกระตือรือร้น 

 

และในการจะทําเช่นนั้นได้ เขาก็ต้องเพิ่มจํานวนโกเลมซะก่อน

ลุคจึงโทรหาผู้จัดการของหอการค้าฮาเดสทันที

 

การซื้อขายครั้งสุกท่านนั้นเป็นไปค่อยข้างดี เพราะฉะนั้นลุคจึงเลือกที่จะทําธุรกิจกับเขาอีกครั้ง

“นายท่าน ไม่ทราบว่าครั้งนี้ท่านต้องการอะไร”

“ข้าจําเป็นต้องใช้วัสดุก่อสร้าง,แร่ธาตุและศิลาเวทมนตร์เหมือนที่ข้าซื้อไปเมื่อครั้งที่แล้ว”

 

“ฮ่าฮ่า ถ้าท่านให้เงินข้า…”

“ข้าต้องการแบบเดียวกัน แต่ครั้งนี้ข้าต้องการเป็นจํานวน 3เท่าและต้องการให้จัดส่งภายใน 10 วัน เจ้าทําได้หรือไม่?”

เมื่อได้ยินความต้องการของลุค ผู้จัดการสาขาก็ตกใจ

 

“หือ! ขนาดนั้นเลยเหรอ!”

 

” ทําไม? เป็นไปไม่ได้เหรอ”

 

“อะไม่ใช่! ข้าจะจัดเตรียมให้ทันภายในกําหนดอย่างแน่นอนแม้ว่าข้าจะต้องไล่ลูกค้ารายอื่นไปก็ตาม”

“นี่เงินทั้งหมด”

ลุคยื่นกล่องแท่งเงินให้เขา มันมีมูลค่าประมาณ 20,000 เปโซ

หลังจากตรวจสอบแท่งเงินที่ละแท่งผู้จัดการก็มองไปที่พื้นและส่ายหัว

 

“โอ้ และข้าก็อยากได้อาหาร ไม่สําคัญว่ามันจะเป็นอาหารประเภทอะไร แต่ข้าต้องการมันประมาณ 1,000 เสิร์ฟ จะเป็นเนื้อเค็มหรือบิสกิตก็ได้”

 

“ท่านจะบดมันแล้วใช้เป็นอาหารปศุสัตว์อย่างนั้นหรอ? โอเคข้าจะจัดหามาให้ท่านในราคาถูกเลย”

 

สัตว์ประหลาดในเหมืองนั้นกําลังทํางานอย่างหนัก

ลุคจึงตัดสินใจที่จะให้อาหารพวกเขาตามที่สัญญาไว้ก่อนหน้านี้ซึ่งเป็นสาเหตุที่เขาสั่งในครั้งนี้

 

หลังจากจัดการคําสั่งซื้อของลุคเสร็จแล้ว ผู้จัดการสาขาก็ออกจากคฤหาสน์

บางทีเขาอาจต้องเดินทางไปทั่วเพื่อรวบรวมรายการสินค้าที่สั่ง

 

หลังจากสั่งเสร็จ ลุคก็ลงไปที่ห้องทดลองใต้ดิน และเขาก็เลือกหนังสือหนึ่งเล่มโดยจัดเรียงตามหมวดหมู่บนชั้นหนังสือ

หนังสือในชั้นเหล่านั้นก็คือหนังสือที่ลุคขโมยมาจากหอคอยเวทมนตร์เวอร์ริทัส

” ข้าจะอ่านมันทั้งหมดก่อน แล้วจึงค่อยส่งให้มิวท์ต่อบางทีเขาจะชอบพวกมัน”

พวกเขาสองคนนั้นมักจะมีอะไรที่ชอบเหมือนๆกัน แต่ลุคก็ไม่เคยเปิดเผยความลับของเขากับมิวท์

นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทําไมเขาถึงซื้อหนังสือเวทมนตร์ขั้น 5 จากตลาดมืดมา

 

และมันไม่ใช่แค่เล่มเดียว แต่เป็นหนังสือจํานวนมากที่ดูเหมือนจะไม่มีวันจบ

ลุคหยิบหนังสือเวทมนตร์ขึ้นมาและเริ่มอ่านมันอย่างรวดเร็ว

มันมีทฤษฎีเวทย์มนตร์ขั้น 6 ที่เกี่ยวกับการแพทย์ ไปจนถึงทฤษฎีเวทมนตร์ขั้น 9 ที่เกี่ยวกับจิตวิญญาณและสติปัญญา

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

“มันง่ายกว่าที่ข้าคิดไว้มาก ข้าควรจะเตรียมอันต่อไปเลยดีไหมนะ”

 

คราวนี้เป็นเวทมนตร์โจมตีวงกว้างขั้น 5

 

ดูเหมือนจะเป็นประโยชน์สําหรับเขาเมื่อเขาปลอมตัวเป็นพ่อมดขาว

“หุหุนี้จะเป็นการล้างตัวตนที่สมบูรณ์แบบ

เขายิ้มอย่างพึงพอใจ ขณะมองไปที่ปฏิทิน

“ได้เวลาแล้วสินะ”

 

ตอนนี้ก็ถึงเวลาของปฏิบัติการ เคลื่อนย้าย” ที่เจ้าหญิงเรย์น่าคิดขึ้น

เขาหวังว่ามันจะจบลงด้วยความสงบ

แล้วเขาก็มองกลับไปที่หนังสือและเริ่มอ่านมันอีกครั้ง

“นี่คืออันที่เจ็ดแล้วใช่ไหม”

 

เรย์น่าถามพาเวลเมื่อเกวียนพร้อมผู้ป่วยเด็กและคนชราออกจากสลัมไป

 

“ถูกแล้ว อีกเพียงสองคันเท่านั้น ผู้สูงอายุทั้งหมดก็จะถูกย้าย”

“มันเร็วกว่าที่คิด”

 

“นั่นก็เป็นเพราะเกวียนและรถเข็นที่เราได้รับมาจากลอร์ดลุคยังไงล่ะ”

เพราะเงิน 33,000 เปโซที่ลุคให้กับพวกเขา มันจึงทําให้พวกเขาสามารถซื้อเกวียนและรถม้ามาได้เป็นจํานวนมาก

และทําให้การเคลื่อนย้ายของผู้ลี้ภัยเป็นไปได้เร็วขึ้นมาก

 

“ว่าแต่การเคลื่อนไหวของเตานต์โมนาร์ชล่ะ? พวกคนของเขาไม่ได้นําเอาเรื่องนี้ไปแจ้งกับเคานต์โมนาร์ชบ้างหรอ?”

 

“พวกเขาไม่น่าจะทําแบบนั้นหรอก ข้าคิดว่าวกเขาดใจด้วยซ้ําที่พวกผู้ลี้ภัยจากไป”

 

พวกเขานั้นรู้ดีว่ากลุ่มผู้ลี้ภัยของชาวโวลก้านั้นไม่ได้มีศักยภาพทางการเงินที่ดีอะไรมาก ด้วยเหตุนี้แม้แต่การจะเรียกเก็บภาษี พวกเขาก็ไม่สามารถจ่ายได้

เป็นทัศนคติทั่วไปของทหารยามที่มีต่อผู้ลี้ภัยซึ่งมักจะทุบตีพวก

เขา

“วันทําการคืออีกสามวันใช่ไหม? เจ้าเก็บข้าวของเสร็จหมดรึยัง”

“ใช่ข้าตัดสินใจทิ้งกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่ แล้เอาไปแค่ของชิ้นเล็กๆพอ”

 

“ว้า ข้าขอโทษมาก เราอยู่ที่นี่มานานกว่าทศวรรษ ข้าขอโทษที่พวกเจ้าจริงๆที่ต้องจากที่นี่ไปเพราะข้า”

 

พาเวลสะดุ้งเมื่อได้ยินความขมขึ้นจากปากของเรย์น่า

 

“อย่าคิดแบบนั้นเลย! ผู้คนต่างรู้ดีว่าเจ้าหญิงดูแลพวกเขาดีแค่ไหนและหากพวกเขาวางแผนที่จะอยู่ที่นี่ต่อในอนาคต พวกเขาก็ จะต้องเจ็บปวดอีกมากเพราะงั้นมันจะดีกว่าถ้ามีคนที่เต็มใจจะยอ มรับเรา”

“ใช่ ข้าก็หวังว่าอย่างนั้น”

ในขณะที่ทั้งสองคนกําลังพูดกัน วิกเตอร์ก็ส่งเกวียนคันสุดท้ายที่จะเข้ามาหาพวกเขาและถามว่า

“พวกท่านกําลังพูดถึงอะไรกัน”

 

“เรากําลังพูดถึงปฏิบัติการที่ควรจะเกิดขึ้นในอีกสามวัน”

ผู้สูงอายุส่วนใหญ่ถูกส่งตัวไปก่อน

 

หากเด็กถูกย้ายไปได้สําเร็จ พวกเขาก็จะสามารถหลบหนีได้อ่างสะดวกมากขึ้น

 

“เราจะหลอกตบตาเคานต์โมนาร์ชได้นานแค่ไหนกัน

 

“นั่นสินะ ถ้าทหารของเคานต์เข้ามาขัดขวางเรา มันคงยุ่งแน่”

หากผู้ลี้ภัยหายไปแค่หลักพัน มันก็จะไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร

อย่างไรก็ตามหากทั้งสลัมหายไปพวกเขาก็ต้องสังเกตเห็นอย่างแน่นอน

“แล้วจะทํายังไงล่ะ”

ในขณะนั้นเอง วิคเตอร์หยิบบางอย่างออกมาและแสดงให้พวกเขาดู

 

พวกเขาทั้งสองคนประหลาดใจเมื่อเห็นสิ่งที่วิคเตอร์เอาออกมาให้พวกเขาดู

เขามีหน้ากากที่มีจมูกบวมและเต็มไปด้วยแผลและจุดด่างดํา

“อย่าตกใจไป นี่คือหน้ากากที่สร้างขึ้นสําหรับโรงละครโดยเฉ

พาะ”

วิคเตอร์อธิบายแผนของเขาให้ทั้งสองคนฟัง และเมื่อพวกเขาได้ฟังเสร็จพวกเขาก็พยักหน้าเห็นด้วยกับวิคเตอร์ทันที