สำหรับคนอื่นแล้ว การเผยแพร่บทความวิจัยในฉบับนี้หรือฉบับหน้าของวารสารก็คงไม่แตกต่างกัน ตราบใดที่ตัววารสารเองมีอิทธิพลมากพอ อย่างไรก็ตาม สำหรับลูเซียน เหตุผลที่เขาต้องบังคับตัวเองให้เขียนบทความวิจัยฉบับนี้ให้เสร็จตั้งแต่ต้นเดือน ก็เพราะเขาต้องการให้จอมเวทส่วนใหญ่ได้อ่านบทความวิจัยของเขาโดยเร็วที่สุด

‘มีโอกาสที่บทความของฉันจะได้ตีพิมพ์ในฉบับเดือนนี้ไหมนะ?’ ลูเซียนยังคงมองหาความหวัง ‘จะเป็นอะไรไหม ถ้าใส่บทความของฉันไว้ท้ายวารสาร?’

“ข้าขอโทษ อีวานส์ แต่ข้าช่วยไม่ได้ เราได้แจ้งเหล่านักเวทไปแล้วว่าเราจะตีพิมพ์บทความของพวกเขา” วูดส์กล่าวปฏิเสธอย่างเด็ดขาด แม้เขาคิดว่าลูเซียนจะเป็นเด็กหนุ่มไฟแรงที่มีอนาคตไกล แต่มันก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้เขายอมเสี่ยงทำให้นักเวทคนสำคัญคนอื่นๆ ต้องมาหัวเสีย เพียงเพราะจอมเวทระดับหนึ่ง

หลังของลูเซียนเหยียดตรง เขายังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้า “ท่านวูดส์ ข้ารู้ว่าท่านไม่ค่อยมั่นใจในบทความของข้า แต่ข้าหวังว่าเอกสารแนบท้ายบันทึกการทดลองของข้าจะทำให้บทความน่าสนใจมาก แม้ข้ายังพิสูจน์ไม่ได้ว่าน้ำหนักของอะตอมในธาตุต่างๆ ที่อ้างถึงในงานของข้าผิดพลาดจริงๆ แต่ผลการทดลองของข้าจะแสดงให้ทุกคนเห็นว่าข้อมูลน้ำหนักธาตุบางชนิดผิดจริงๆ ตามที่ท่านเห็นได้จากตารางการทดลองของข้า”

วูดส์ส่ายหน้า “แม้การทดลองของเจ้าสามารถพิสูจน์เรื่องนั้นได้ แต่ยังไม่มีหลักฐานมากพอที่จะแสดงว่าผลวิจัยของเจ้าหน้าเชื่อถือ ข้ามั่นใจว่าสมมติฐานหลายข้อของเจ้ายังไม่ถูกต้อง”

ในสายตาของวูดส์ บทความวิจัยฉบับนี้ก็คงเป็นเหมือนหนึ่งในบทความวิจัยมากมายที่ผ่านๆ มา ที่ศึกษาลำดับระหว่างธาตุ ไม่ได้มีอะไรพิเศษในบทความวิจัยของลูเซียน

“อาจเป็นเพราะ…” ลูเซียนห้ามตัวเองไม่ใช้คำว่าไอโซโทปของธาตุ แต่ใช้คำเรียกที่แฝงความหมายโดยนัยมากกว่า “ก็เหตุผลบางประการที่พวกเรายังหาไม่พบ พวกเราจึงไม่สามารถวัดน้ำหนักของธาตุได้ถูกต้องด้วยวิธีการที่มีอยู่…”

ไอโซโทปหนึ่งคู่ก็คือธาตุสองชนิดที่มีจำนวนโปรตอนเท่ากัน หากแต่แตกต่างกันที่จำนวนนิวตรอน เนื่องจากมีลักษณะคล้ายกันมาก ไอโซโทปอาจสร้างความสับสนได้ อย่างไรก็ตาม ลูเซียนไม่กล้าเสนอแนวคิดนี้ออกไปโดยไม่คิดให้รอบคอบ เนื่องจากความเข้าใจเรื่องธาตุในโลกใบนี้ยังอยู่ที่ระดับอะตอม

“เจ้าเป็นจอมเวทระดับหนึ่ง อีวานส์” วูดส์พูด “คนที่สามารถวัดน้ำหนักธาตุได้ก็มีเพียงจอมเวทอย่างน้อยระดับห้าขึ้นไป”

สิ่งที่วูดส์พยายามบอกชัดเจนมากพอ

“ถ้าอย่างนั้น… ข้าต้องขออภัย ท่านวูดส์ ข้าเกรงว่าคงต้องปฏิเสธข้อเสนอของอาร์คานาสามัญ ข้าเชื่อในงานวิจัยของข้า” ลูเซียนค้อมศีรษะคำนับวูดส์อย่างสุภาพ

วูดส์ไม่ได้รู้สึกว่าเสียหน้าแต่อย่างใด เนื่องจากเขาเคยเห็นเด็กหนุ่มหัวดื้อมาแล้วหลายต่อหลายคน หรือจะเรียกว่า ‘พวกดื้อด้าน’ เหมือนกับลูเซียน อีวานส์ เขายืนขึ้นจากเก้าอี้แล้วพูดกับลูเซียน “ข้าไม่โทษเจ้าหรอก อีวานส์ แต่ถ้าเจ้าไม่สามารถหาวารสารตีพิมพ์บทความของเจ้าได้ ที่นี่ยินดีต้อนรับเจ้าเสมอ”

ลูเซียนหยิบบทความของเขาจากบนโต๊ะและพยักหน้ารับด้วยความจริงใจ “ขอบพระคุณท่านมากขอรับ ท่านวูดส์”

เขารู้ว่าเขายังคงมีตัวเลือกสุดท้ายอยู่ นั่นคือการเสี่ยงขอความช่วยเหลือจาก ‘สถาบันเวทมนตร์ราชอาณาจักรโฮล์ม’ และ ‘กลุ่มเจตจำนงแห่งธาตุ’ โดยใช้แหวนที่ได้มาจากนาตาชา แต่ตัวตนของเขายังเป็นที่สงสัยของ ‘กลุ่มหัตถ์ไร้ชีวา’ อยู่ดี และแน่นอน ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากลูเซียนตัดสินใจทำใช้วิธีนี้

ตอนนี้ ส่วนสูงของลูเซียนเพิ่มขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย เขาสวมหมวกทรงสูงสีดำและเสื้อนอกทรงยาว ท่าทางดื้อด้านของเขาทำให้วูดส์แอบประทับใจอยู่ลึกๆ

…

เมื่อประมาณเมื่อสิบวันที่แล้ว

ณ ชั้นสิบสี่ของหอคอยเวทมนตร์ ภายในห้องรับรองอันหรูหรา

โรเจริโอมองบทความในมือ เขายิ้มและส่ายหน้า “เด็กหนุ่มพวกนี้เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งความทะเยอทะยาน พวกเขากล้าหาญ ไม่รู้จักคำว่ากลัว และบ้า”

แม้ว่าโรเจริโอจะไม่รู้ว่าลูเซียนได้ทำอะไรมาบ้างในช่วงเดือนที่ผ่านมา เนื่องจากอะดอลไม่สามารถติดตามลูเซียนไปได้ทุกฝีก้าว แต่เขารู้ว่าบทความวิจัยล่าสุดของลูเซียนผ่านการตรวจทานของคณะกรรมการตรวจสอบอาร์คานา แต่ก็ถูกปฏิเสธจากวารสารหลายฉบับ ดังนั้น เขาจึงไปที่หองสมุดอาร์คานาสามัญ และขอซื้อสำเนาบทความวิจัยของลูเซียนมาชุดหนึ่ง

โรเจริโอใช้เวลาอ่านไม่นาน ก่อนจะหยุดอ่านบทความ เนื่องจากเขาเป็นหนึ่งในจอมเวทที่สามารถวัดเทอร์มิริค ตอนนั้นเอง เขาทดลองใช้วิธีการวัดหลายวิธีเพื่อให้ได้ผลออกมาดีที่สุด และผลการทดลองของเขาได้รับการสนับสนุนจากจอมเวทที่มีอิทธิพลหลายคน ดังนั้น เขาจึงไม่สงสัยในผลการทดลองของตัวเอง

เมื่อวางกระดาษลง นิ้วของโรเจริโอเคาะลงบนโต๊ะ เขากำลังคิดหาวิธีให้ลูเซียนได้ปรากฏตัวต่อหน้านักเวทชั้นกลางของกลุ่มเจตจำนงแห่งธาตุ เพื่อที่เขาจะได้สังเกตเห็นปฏิกิริยาว่าคนในกลุ่มพวกนั้นจำลูเซียนได้หรือไม่ เพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับนักเวทหน้าใหม่ที่เป็นปริศนาได้คนนี้

..…

ก่อนมุ่งหน้าไปยังสาขาหนึ่งของธนาคารแห่งราชสำนักโฮล์มในเมืองอัลลิน ซึ่งตามที่นาตาชาเคยเล่าให้เขาฟังมาก่อน เป็นธนาคารที่อยู่จุดสูงสุดของโลก ลูเซียนกลับมาที่สำนักก่อน และเมื่อเขาได้แสดงแหวนที่ได้รับจากนาตาชาให้คนในกลุ่มเจตจำนงแห่งธาตุได้ดู เขาอาจไม่สามารถได้กลับมาเร็วนัก ดังนั้น เขาจึงต้องแจ้งกับเหล่าสหาย ลูกศิษย์ และอาจารย์ไว้ล่วงหน้า

“บทความของเจ้าได้รับการตีพิมพ์หรือไม่?” ร็อค เจอโรม และเค ถามลูเซียนทันทีที่เขากลับมาถึงสำนัก

พวกเขารู้ดีว่าบทความชิ้นที่สองของลูเซียนถูกปฏิเสธจากวารสาร ‘เล่นแร่แปรธาตุ’ และ ‘เวทธาตุ’

“ไม่…” ลูเซียนยิ้มอย่างสุขุม “สามัญก็ปฏิเสธเหมือนกัน”

“ไม่เอาน่า… แล้วพวกเขาจะมาเชิญเจ้าทำไม?” ร็อคเริ่มหัวเสีย

เจอโรมชำเลืองมองร็อคพื่อห้ามเขา ก่อนจะเข้ามาปลอบลูเซียน

ขณะที่ลูเซียนกำลังคิดหาข้ออ้างที่เขาต้องไปจัดการเรื่องบทความเป็นช่วงสั้นๆ เคบอกกับเขา “อีวานส์ ข้ารู้จักกับจอมเวทคนหนึ่งซึ่งเป็นหนึ่งในบรรดาบรรณาธิการของวารสารเวทธาตุ เขาชื่อ อิคน่า เขานิสัยดีทีเดียว ข้าคิดว่าเจ้าคงอยากจะไปเรนทาโตกับข้า พวกเราจะได้กินมื้อค่ำด้วยกัน”

แม้ว่าเคไม่มั่นใจว่าวิธีนี้จะได้ผล เขาก็ยังอยากเสนอความช่วยเหลือ เคหวังว่าจะมีสักคนที่ตั้งใจอ่านบทความของเพื่อนร่วมงานคนนี้โดยไม่อคติ

ลูเซียนประหลาดใจมาก แต่แล้วเขาก็หายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดออกมาจากรวดเร็ว “ขอบคุณเจ้ามาก เค! ตกลงข้าจะไปเรนทาโตกับเจ้า!”

ลูเซียนไม่เคยปล่อยให้โอกาสหลุดมือ

…

หลังจากมื้อกลางวัน วูดส์มีเวลาพักเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเดินไปยังห้องทดลองของหอคอยเวทมนต์ด้วยท่าทีของแข้ง สองชั่วโมงต่อมาเวลาที่เขาใช้ในการทดลองตัวเอง และจะไม่มีงานอื่นมากวนใจ

อย่างไรก็ตาม เมื่อวูดส์ร่ายเปิดวงเวทแร่แปรธาตุและกำลังจะเริ่มการทดลองต่อจากเมื่อวาน คำพูดของลูเซียนก็ผุดขึ้นมาในหัว เขาหยิบขวดธาตุกลั่นบริสุทธ์ที่อยู่ตรงหน้า

“เจ้านี่มันหัวดื้อจริงๆ… บางทีก็อาจต้องลองศึกษาดูว่าการวัดธาตุถูกต้องหรือไม่… อีกอย่างนี่ก็ไม่ใช่ยากยากอะไร” วูดส์บ่นพึมพำกับตัวเอง

หากเขาพบข้อบกพร่องในบันทึกน้ำหนักอะตอมของธาตุที่มีอยู่ในปัจจุบันได้ เขาก็ยังสามารถได้รับคะแนนชื่อเสียงด้วยส่วนหนึ่ง

ตามกฎของสภาเวทมนตร์ สำหรับสถิติพื้นฐานทั่วไป เช่น น้ำหนักอะตอมของธาตุ นักเวทคนแรกที่สามารถวัดน้ำหนักได้อย่างถูกต้อง และมีนักเวทอีกห้าคนที่สามารถพิสูจน์สถิตินี้ได้ว่าถูกต้อง และจะได้รับส่วนแบ่งคะแนนชื่อเสียงการอ้างอิงตามสัดส่วน 3: 2: 2: 1: 1: 1 ภายในหนึ่งปี

ในฐานะนักเวทชั้นกลางที่มีประสบการณ์สูง ตามที่คาดไว้ วูดส์ทำการทดลองวัดน้ำหนักอะตอมของธาตุชนิดหนึ่งซึ่งแสดงให้เห็นว่าตามที่ลูเซียนอ้างถึงในบทความวิจัยการวัดน้ำหนักอะตอมมีข้อผิดพลาดจริงๆ

“อืม… ข้อนี้อีวานส์พูดถูก มีข้อผิดพลาดเล็กน้อยในวิธีวัดน้ำหนักอะตอมแบบเก่า” วูดส์พยักหน้า

หลังจากทดลองใช้อีกสองวิธี วูดส์ก็มั่นใจว่าวิธีการวัดแบบเก่านั้นไม่ถูกต้อง และลูเซียนพูดถูก

หลังจากนั้นยังคงทดลองวัดธาตุอื่นๆ ด้วย

เมื่อเวลาผ่านไป สีหน้าของเขายิ่งดูแปลกใจมากขึ้นเรื่อยๆ หากคำตอบถูกเพียงหนึ่งข้อ ก็อาจจะเป็นเพราะลูเซียนโชคดี แต่เขาไม่รู้จะอธิบายสาเหตุที่ผลการทดลองทั้งหมดพิสูจน์ว่าลูเซียนถูกต้องทั้งหมด ตรงตามที่ระบุในตารางธาตุอย่างสมบูรณ์แบบ

ท่าทีดื้อด้านของลูเซียน และสิ่งที่ลูเซียนพูดไว้ปรากฏในความคิดของเขาอีกครั้ง

วูดส์หยุดเดินไปเดินมาอยู่ภายในห้องทดลองของตัวเองและรีบวิ่งไปยังห้องทำงาน เขารีบคว้าปากกาขนนกและเริ่มเขียนจดหมายทันที

“ถึง ลูเซียน อีวานส์

“เราคิดว่าบทความของท่านมีคุณค่าอย่างยิ่ง แล้วเราหวังว่าวารสารอาร์คานาสามัญจะได้ตีพิมพ์บทความของท่านในวารสารฉบับเดือนนี้…”

ทันใดนั้น วูดส์ก็หยุดเขียน ขยำกระดาษทิ้งลงตะกร้าขยะ คว้าเสื้อนอกและหมวก เขารีบวิ่งลงบันไดไป

“ไปสำนักดักกลาส” วูดส์ส่งกับกับสารถีรถม้า

การเหาะเหินเดินอากาศเป็นเรื่องต้องห้ามในเมืองอัลลิน

…………………