เมื่อเห็นว่าการคาดเดาของเขาถูกต้อง ลูเซียนยิ้มด้วยความมั่นใจ “มีคนเพียงสามสิบหรือสี่สิบคนเท่านั้นในอีสต์เฮเวน แห่งนี้ที่พอจะเรียกได้ว่า ‘คนใหญ่คนโต’ ก็ไม่ยากนักที่คาดเดาถูก และไม่มีทางที่เจ้าจะทำงานให้กับหนึ่งในขุนนางเก้าคนของเมือง มิฉะนั้น เจ้าคงไม่ต้องปิดบังชื่อเขา”

เกราะโลหะส่งเสียงดังโครมครามเมื่อเสียดสีกันมาจากด้านหลังของบาร์ ดูเหมือนว่าจะมีห้องอยู่ใต้ดิน เนื่องจากพื้นของบาร์กำลังสั่นไหว

เมื่อเหตุการณ์เป็นอย่างนี้ ลูกค้าคนอื่นๆ ก็เริ่มออกจากบาร์ แต่ไม่ใช่เพราะพวกเขากลัวหรือวิตกกังวล แต่เพราะพวกเขาคุ้นเคยกับเรื่องอย่างนี้ดี และไม่ต้องการเข้าไปเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ทั้งหมด

ลูเซียนก็มุ่งหน้าไปยังประตูหลังของบาร์ขณะที่สองมือยังล้วงกระเป๋า ในอีสต์เฮเวน  ผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนมาจากจักรวรรดิชาชราน และลีโอก็ไม่ใช่ตัวเลือกของเขาแน่นอน นอกจากนี้ ลูเซียนยังไม่อยากมีปัญหาในตอนนี้

เมื่อเห็นว่าลูเซียนกำลังเดินจากไป ชายผู้ไม่มีตาซ้ายก็มีท่าทางสับสน แต่เขาก็ฉลาดพอที่จะเลิกตอแยกับลูเซียน เนื่องจากชายหนุ่มผู้นี้ได้แสดงพลังอันยิ่งใหญ่ออกมาให้เห็นแล้ว แต่เขากลับไปทางเคาน์เตอร์บาร์ และห้ามเจ้าของบาร์ไม่ให้ออกไปไหน ก่อนจะรีบวิ่งลงไปยังห้องใต้ดิน

หากคนที่ไม่มีพื้นเพใดๆ ต้องการมีชีวิตรอดในอีสต์เฮเวน  เขาต้องรู้จักที่จะอดทนและอดกลั้น เนื่องจากผู้ที่ไม่รู้จักอดทนย่อมมีจุดจบกลายเป็นอาหารให้กับสัตว์ร้ายในป่า หรือตกเป็นเครื่องมือของพวกนักเวทศาสตร์มืด…

ที่นี่ มีเพียงกฎของคมดาบและเวทมนตร์เท่านั้นที่มีอำนาจ

ลูเซียนค่อยๆ เดินไปยังประตูหลัง มองดูฉากต่อสู้ระหว่างเจ้าของบาร์กับชายผู้ไม่มีตาซ้าย วิถีการใช้ดาบของพวกเขาไร้ชั้นเชิงและแข็งทื่อ ซึ่งเป็นรูปแบบการต่อสู้แต่เดิมของชาชราน

“พวกเจ้ากล้าดีอย่างไรมามีเรื่องในทารัน! ขุนนางของเมืองจะให้พวกเจ้าต้องชดใช้!” เจ้าของบาร์ตะโกน เจ้าของบาร์แห่งนี้ก็มีพลังใกล้เคียงกับระดับของอัศวินตัวจริงจาก ‘พร’ ที่มาจากยาวิเศษเมื่อหลายปีก่อน หากเขายังหนุ่มกว่านี้ เขาคงจัดการชายผู้ไม่มีตาซ้ายลงได้อย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาแก่เสียแล้ว และการต่อสู้ระหว่างทั้งสองคนก็ดุเดือดทีเดียว

ในอีสต์เฮเวน  หากใครต้องการเปิดบาร์เหล้าเหมือนกับบาร์ทารัน เขาหรือนางต้องได้รับการสนับสนุนจากคนใหญ่คนโตพวกนั้น

ชายผู้ไม่มีตาซ้ายฟาดดาบเข้าใส่เจ้าของบาร์ แต่แรงปะทะจากดาบเล่มใหญ่ของเขาถูกโล้ของเจ้าของบาร์หยุดไว้ได้ เขาเปลี่ยนทิศทางของดาบเล่มใหญ่อย่างรวดเร็วเพื่อกันดาบของเจ้าของบาร์ หลังจากเสียงดังสนั่น ทั้งสองต่างก้าวถอยหลังคนละสองสามก้าว ชายผู้ไม่มีตาซ้ายใช้โอกาสนี้พ่นลมหายใจออกทำจมูกเสียงดัง “นายน้อยไม่ชอบขี้หน้าลีโอ และเจ้าซ่อนตัวลีโอไว้ในห้องใต้ดินของบาร์! ลีโอมันแส่หาเรื่องกับนายน้อยของเรา ขนาดขุนนางของเมืองยังไม่กล้าว่าอะไร!”

เมื่อลูกค้าในบาร์ออกไปเกือบหมดแล้ว ตอนนั้นเอง ประตูของบาร์แตกออกเป็นเสี่ยงพร้อมกับเสียงปะทะดังสนั่น ชิ้นส่วนแตกกระจายกระเด็นไปข้างหลัง นักดื่มที่กำลังเมามายหลายคนต่างได้รับบาดเจ็บ บริเวณศีรษะมีเลือดไหลนอง

ลูเซียนเอียงศีรษะเพียงเล็กน้อย แต่ก็ลบเศษไม้ของประตูที่กระเด็นออกมาได้อย่างหมดจด กลุ่มคนสวมชุดเกราะสีดำเหมือนกับชายผู้ไม่มีตาซ้ายเดินเข้ามาผ่านประตูที่แตกเป็นเสี่ยง ชายหนุ่มผู้คาบซิการ์สีเทาอยู่ในปากมีลักษณะเหมือนเป็นหัวหน้า เนื่องจากเขาไม่ได้สวมเสื้อเกราะแต่อย่างใด แต่กลับกันเขาแต่งกายคล้ายกับลูเซียน สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแบบที่นิยมในโฮล์ม เสื้อกั๊กสีน้ำตาล เสื้อนอกทรงยาว และหมวกทรงสูง โครงหน้าของเขาคมสัน จมูกโด่งเป็นสันตรง หากดูโดยรวมแล้ว เขาเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาดี แต่กลับมีท่าทีเศร้าหมองและเย็นชา พร้อมกับคิ้วสีดำที่ยุ่งเหยิง

มีชายสองคนยืนอยู่ขนาบข้างเขา คนหนึ่งด้านซ้าย และอีกคนด้านขวา คนด้านซ้ายเป็นคนตัวเตี้ย และเขาก็แต่งตัวตามสมัยนิยมแบบโฮล์ม  ขณะที่อีกคนหนึ่งทางด้านขวาตัวใหญ่และร่างกายกำยำไปด้วยกล้ามเนื้อ

ชายหนุ่มมองไปรอบห้องโถงของบาร์และยกเก้าอี้ที่ล้มอยู่ใกล้กับประตูขึ้นมานั่ง ทันทีที่เขายกมือขวาขึ้น เด็กสาวผมทองหน้าตาสะสวยนั่งคุกเข่าลงปลดกระดุมข้อมือเสื้อให้เขา ขณะปลดกระดุมข้อมือ สีหน้าของนางไร้ความรู้สึก และหน้าอกของนางก็เพิ่งออกมาครึ่งเต้าอย่างยั่วยวนในชุดสีน้ำเงินตามสมัยนิยมของเทรีย

“เซอร์ยาโรลิม ช่วยไปลากคอลีโอมานี่หน่อย” ชายหนุ่มพูดกับชายร่างเตี้ยที่ยืนอยู่ด้านข้างด้วยรอยยิ้ม ในที่สุด พวกเขาก็เจอลีโอ ชายผู้ทำลายแผนการอันยิ่งใหญ่ของพวกเขา ตอนนี้เอง ความโกรธเกรี้ยวของชายหนุ่มก็ปะทุออกมา

“ขอรับ นายน้อย” ยาโรลิมตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

รองเท้าหนังของยาโรลิมเป็นมันวาว ขณะสืบเท้าเดินไปข้างหน้า ร่างของเขากลายเป็นเงา พุ่งไปที่ด้านหลังของบาร์ เห็นได้ชัดว่าเขามีพลังของอัศวินตัวจริง พลังที่ทำให้ทุกคนที่เหลืออยู่ในบาร์ต้องหวาดกลัว และวิตกกังวลเกินกว่า เคลื่อนที่กันได้เร็วกว่านี้ คนพวกนี้ขวางทางลูเซียนเช่นกัน

เมื่อลูเซียนเดินมาถึงด้านข้างของประตู ยาโรลิมก็กลับมาพร้อมกับมือที่ลากคอเสื้อของลีโอ พลังของลีโอไม่ได้ใกล้เคียงกับยาโรลิมแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำ เขายังถูกล้อมด้วยศัตรูอีกจำนวนมาก

เมื่อเห็นว่าพวกเขาจับตัวลีโอได้ เจ้าของบาร์และบาร์เทนเดอร์ก็หยุดสู้กับพวกนักดาบ และเริ่มคิดหาวิธีว่าควรทำอย่างไรต่อไป

ลูเซียนมองสำรวจลีโออย่างเร็วด้วยความสงสัย ขณะที่เขาพยายามดิ้นรนให้หลุดจากมือของยาโรลิม แม้ว่าเขาจะอยู่ในวัยกลางคน แต่ผมของลีโอเป็นสีดำที่มีผมหงอกขึ้นแทรก ใบหน้าของเขาดูผอมเกร็ง ดวงตาของเขาแทบจะปิดสนิท และเต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่น

ยาโรลิมโยนลีโอลงบนพื้นต่อหน้า วอร์เร็น ชายหนุ่มผู้เป็นนาย

ร่างของลีโอมีชั้นเปลวไฟสีดำคลุมทั่วตัว ซึ่งดูดพลังกายของเขาจนถึงจุดที่เขาไม่สามารถแม้แต่จะยืนขึ้นด้วยตัวเอง

“ยินดีที่ได้พบท่าน ลีโอ” วอร์เร็นโน้มตัวไปข้างหน้าและใช้มือขวาตบหน้าลีโอเข้าอย่างจัง “ท่านอยากบอกอะไรข้าไหม?”

ดวงตาสีน้ำเงินของวอร์เร็นเต็มไปด้วยความรุนแรง

ลีโอพยายามลืมตาขึ้นมา และดูเหมือนว่าในดวงตาสีเขียวคู่นั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่ไม่มีความเสียใจ “วอร์เร็น ข้าเพียงเตือนท่านหญิงคนนั้น… ข้าเพียงเตือนนางว่าเจ้าเป็นพวกค้ามนุษย์! เจ้ากล้าพูดหรือเปล่าว่าขายมนุษย์ เอลฟ์ คนแคระ และออร์คไปที่ชาชรานมามากขนาดไหนแล้ว? ข้าไม่ยอมให้เจ้าทำอย่างนั้นกับนาง!”

วอร์เร็นเอนหลังพิงเก้าอี้และยิ้มออกมา “ช่างเป็นคนดีเหลือเกิน ท่านลีโอ”

ว่าแล้วเขาก็เตะเข้าที่ช่วงท้องของลีโออย่างรุนแรง ลีโอครวญครางด้วยความเจ็บปวด และดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้น

จากนั้นวอร์เร็นก็ยื่นเท้าขวาไปตรงหน้าสาวงามผมทองและให้นางทำความสะอาดรองเท้าอย่างพิถีพิถัน เขาถูคางเบาๆ ก่อนกล่าวออกมา “ข้าอยากรู้จริงๆ ลีโอ ทำไมเจ้าชอบเข้ามาแส่เรื่องของข้า? เจ้าก็ไม่ได้รู้จักนางผู้หญิงคนนั้น? เจ้าชอบนางอย่างนั้นหรือ?”

ลีโอกำลังไอด้วยความเจ็บปวด และพยายามพูดออกมา “นี่เป็น… หลักการของข้า… เจ้าไม่ควรทำอย่างนี้… กับใครทั้งนั้น”

“ว้าว ว้าว… ท่านลีโอ ช่างเป็นบุรุษที่ยึดมั่นในจิตวิญญาณแห่งอัศวินอะไรขนาดนั้น?” วอร์เร็นดึงเท้าขวากลับมาและเหยียบลงบนหัวของลีโอ ลงน้ำหนักบี้กับพื้น “แต่น่าสงสาร… ที่เจ้าไม่ใช่อัศวินตัวจริง เจ้าสมควรโดนแล้ว… หัวของเจ้าสมควรถูกเท้าคนชั่วๆ เหยียบเข้า ฮ่าๆ”

“โอ้ ข้าลืมอีกอย่างที่เจ้าสมควรโดน…” วอร์เร็นพูดต่อ “นี่คงเป็นเหตุผลที่ครอบครัวของเจ้าโดนฆ่ายกครัวสินะ ใช่ไหมล่ะ”

ประโยคนั้นทำลีโอเจ็บจริงๆ ลำคอของเขาส่งเสียงแหบพร่าออกมาราวกับสัตว์ป่าดิ้นรนเฮือกสุดท้าย เมื่อเห็นเหตุการณ์อย่างนั้น บางคนที่ยังอยู่ในบาร์ต่างรู้สึกสงสารลีโอ และสงสารตัวเองเช่นกัน

วอร์เร็นมองไปที่เจ้าของบาร์ “เจ้าไม่ต้องพูดอะไร เจ้านี้เข้ามายุ่งกับข้าเอง และข้าต้องทำให้ทุกคนเห็นว่าข้าจัดการกับคนแบบนี้อย่างไร ไม่อย่างนั้น พวกมันจะลืมว่าพวกมันเป็นใคร”

เจ้าของบาร์พูดอะไรไม่ออก

หลังจากนั้น วอร์เร็นก็สั่งกับสมุน “กระทืบมัน ตัดแขน ตัดขา แล้วแขวนตัวของมันไว้ที่โครงไม้หน้าประตูเมือง ให้หมาป่ามาจัดการที่เหลือต่อคืนนี้”

ขณะที่เขาพูด เขาเตะร่างของลีโอไปทางชายผู้ไม่มีตาซ้าย

ทันทีที่ชายผู้ไม่มีตาซ้ายได้ตัวลีโอ เขาและสมุนไพรก็เริ่มเตะต่อยลีโออย่างรุนแรง

ตอนนั้นเอง บางคนกระแทกเท้าลงบนพื้น เสียงไม้ถูกกระแทกดังสนั่น ทุกคนในโถงบาร์ต่างหยุดนิ่งและหันกลับมามอง ชายหนุ่มยืนขึ้นและยิ้มให้พวกเขา “สวัสดี ทุกๆ คน”

ผู้คนในบาร์ต่างตกตะลึงและสับสน

แม้วอร์เร็นเองก็สับสน แต่เขาก็ถามอย่างระวังตัว “ข้ารู้จักเจ้าหรือเปล่า?”

วอร์เร็นไม่ใช่คนโง่ ถึงแม้ว่าพ่อของเขาซึ่งเป็นผู้ทรงอิทธิพลจะสามารถจัดการทุกอย่างให้เขาได้ เขารู้ว่าเขาต้องระวังตัวกับชายที่กล้าเผยตัวกลางสถานการณ์เช่นนี้

ลูเซียนชี้ไปทางลีโอ และทันใดนั้น ตัวลีโอก็ลอยขึ้นกลางอากาศและลอยเข้ามาหาลูเซียน

“ท่านวอร์เร็น ข้าต้องการจ้างลีโอมาช่วยภารกิจของข้า แล้วท่านสองคนค่อยไปจัดการธุระกันต่อ เมื่อภารกิจของข้าสำเร็จ” ลูเซียนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ราวกับว่าเขากำลังออกคำสั่ง

สิ่งที่ลีโอทำเป็นพิสูจน์ว่าเขาเป็นคนมีหลักการและคุณธรรม และเป็นคนที่ลูเซียนต้องการมาร่วมเดินทางผ่านจักรวรรดิชาชราน รวมถึงยิ่งความรู้สึกที่เขามีเมื่อลูเซียนช่วยชีวิตเขาไว้

บางครั้ง ทุกคนรู้สึกว่าศักดิ์ศรีและอุดมการณ์ไม่มีค่าอะไร แต่ในความเป็นจริง สักวันศักดิ์ศรีและอุดมการณ์อาจช่วยชีวิตตัวเองได้

…………………………