“อะไรนะ” คาร์ลีนามึนงง

“ข้าหมายถึง… เราควรจะเป็นเพื่อนกันขอรับ” ลูเซียนกล่าวอย่างจริงจัง

“… ข้าเข้าใจแล้ว…” คาร์ลีนามีสีหน้าหลากหลายภายในไม่กี่วินาที แล้วในที่สุดนางก็กลับมามีสีหน้าเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์และอ่อนช้อย และดวงตากลมโตของนางก็มองลูเซียนด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอเล็กน้อย “ข้าต้องขออภัยด้วยนะเจ้าค่ะ ท่านปีเตอร์ ข้าสร้างปัญหาให้ท่านถึงเพียงนี้”

แม้ว่าผู้ชายส่วนใหญ่จะตราตรึงใจกับสีหน้าของนางในยามนี้ ลูเซียนกลับเป็นข้อยกเว้น เขายังคงแย้มยิ้มสุภาพ “ข้าทราบซึ้งในไมตรีที่ท่านมีให้จริงๆ แต่ท่านก็แค่ไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่ข้าชอบ ต้องขออภัยด้วยขอรับ”

บทเพลงค่อยๆ จบลง คาร์ลีนาก้มลงมองพื้น และน้ำตาของนางก็หยดลงบนพรม

จมูกนางอุดตันเล็กน้อย “ข้ารู้ว่าข้าเป็aสำหรับสตรีตรงมุมห้องโถงแล้วลงกลอนจากด้านใน

บาร์แชคจ้องมองลูเซียนด้วยสายตาหลากอารมณ์ เขาไม่แน่ใจว่าควรรู้สึกโชคดีหรือว่าโกรธดี แต่ที่แน่ๆ คือเขารู้สึกอิจฉา

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับพลังของลูเซียน ก็ไม่มีใครกล้าท้าทายเขาตรงๆ

ภายในห้องแต่งตัวสำหรับสตรี คาร์ลีนาเงยหน้าขึ้น และใบหน้างดงามของนางก็ดูโกรธเกรี้ยวอย่างยิ่ง นางพึมพำกับตนเองด้วยความขมขื่น “คนดีงั้นรึ กล้าดีอย่างไรถึงได้พูดเช่นนั้น เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน บ้าจริง! ข้าจะทำให้เจ้าต้องนึกเสียใจในภายหลัง!”

…

ภายในห้องใต้ดินหลังคฤหาสน์ มีอานกาค่อยๆ ฟื้นคืนสติจากการบาดเจ็บหนัก และนิเอคย์ก็อยู่ข้างกายเขา

“ในที่สุดเจ้าก็ตื่นเสียที…” นิเอคย์เริ่มเก็บขวดน้ำยาบางส่วนกลับเข้าในกล่องขนาดเล็ก

“ที่นี่… ที่นี่ที่ไหน” มีอานกายังคงสับสนมึนงง “เกิดอะไรขึ้น”

“ไม่เอาน่า มีอานกา… ข้าบอกให้เจ้าแสร้งทำเป็นโดนทำร้าย ข้าไม่เคยบอกว่าให้เจ้าฆ่าตัวตายสักหน่อย! ร่างหมีเหมันต์ของเจ้ามีพลังเทียบเท่าอัศวินที่แท้จริงเป็นอย่างน้อยเชียวนะ เจ้าควรจะเป็นฝ่ายเล่าให้ข้าฟังต่างหากว่าเกิดอะไรขึ้น…” นิเอคย์พูดด้วยความหงุดหงิด

มีอานกาเกาศีรษะตนเองแรงๆ “หมอนั่นมันเร็วมาก ตอนที่ข้าเห็นว่าดาบของมันใกล้เข้ามา ข้าก็ไม่สามารถหลบได้พ้นแล้ว จากนั้นข้าก็เป็นลมไป… ข้านึกว่าร่างหมีเหมันต์ของข้าจะรับมือกับพลังของอัศวินขั้นที่สองได้เป็นอย่างน้อย…”

“ดาบของมันคงจะต้องมีระดับสองขั้นสูงเป็นอย่างน้อยแน่ๆ… เราประเมินมันต่ำเกินไป ข้าต้องรายงานเรื่องนี้ให้นายท่านรับทราบ” นิเอคย์บอก ด้วยมีข้อมูลน้อยเกินไป แผนการวีรบุรุษกับหญิงงามจึงเกือบจะกลายเป็นหายนะ

…

หลังจากเติมเครื่องสำอางเสร็จ คาร์ลีนาก็กลับออกมายังฟลอร์เต้นรำพร้อมกับรอยยิ้มหวานร่าเริงบนใบหน้าเหมือนปกติ ความแตกต่างอย่างเดียวก็คือท่าทีที่นางมีต่อลูเซียนในตอนนี้ดูค่อนข้างจะเย็นชา ราวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้เป็นเพียงภาพมายา

นั่นทำให้ลูเซียนโล่งอก เขาเพียงผ่านทางมา จึงไม่ต้องการอะไรจากงานเลี้ยงนี้ และเขาก็อยากจะอยู่ให้ห่างจากปัญหาก็เท่านั้น

เมื่องานเลี้ยงจบลง คาร์ลีนาก็เริ่มส่งแขกเหรื่อไปยังห้องนอนแขก แต่ในตอนที่ลูเซียนกำลังสวมเสื้อโค้ตอยู่นั้น เขาก็สังเกตเห็นว่าลีโอ พ่อบ้านของเข้าหายตัวไป!

ขณะมองไปรอบๆ ลูเซียนก็ยังคงไม่เห็นลีโอ แต่ในตอนที่เขากำลังจะใช้อำนาจจิต ลีโอก็โผล่ออกมาจากหลังเสาตรงมุมหนึ่ง “นายท่าน งานเลี้ยงจบลงแล้วหรือขอรับ”

ใบหน้าเหี่ยวย่นของเขาดูซีดเซียวเล็กน้อย ราวกับว่าเขาพยายามอย่างถึงที่สุดเพื่ออดทนกับบางอย่าง และนอกจากนี้ลูเซียนยังมองเห็นถึงความกลัวบนใบหน้าเขาอีกด้วย

“เจ้าเป็นอะไรหรือไม่” เมื่อเห็นว่าพ่อบ้านกับคนรับใช้ทั้งหลายตามเจ้านายตนไปยังห้องชั้นบนหมดแล้ว ลูเซียนจึงถามลีโอด้วยเสียงแผ่วเบา

“ท่านดูเหนื่อยนะขอรับ นายท่าน บางทีท่านอาจจะอยากไปพักผ่อนแล้ว” ลีโอส่งสัญญาณให้ลูเซียนทางสายตา

“ก็ได้” ลูเซียนเข้าใจได้ในทันที

เมื่อทั้งสองกลับมาถึงห้องนอนแขก และหลังจากที่ช่วยกันตรวจดูภายในห้องแล้ว ลีโอจึงพูดกับลูเซียนด้วยน้ำเสียงชิงชัง “นายท่าน ข้าเห็นพ่อค้าเถื่อนผู้นั้น… ในงานเลี้ยง”

“พ่อค้าเถื่อนที่สังหารครอบครัวเจ้าน่ะหรือ” ลูเซียนจัดแว่นตาข้างเดียวของตนให้เข้าที่เล็กน้อย

ลีโอพยักหน้าด้วยท่าทางตึงเครียด “ขอรับ เป็นมัน ข้าจำใบหน้าของมันได้ดีไม่ว่าจะยามหลับหรือยามตื่น ตอนที่ข้ารอท่านอยู่ข้างห้องโถง ข้าเห็นมันกับผู้ช่วยคนใหม่ ข้าเกรงว่ามันอาจจำข้าได้ จึงไปซ่อนตัวอยู่หลังเสา ข้าเห็นว่ามันเดินเข้าไปในห้องโถงหลักขอรับ”

“…เขาชื่ออะไร” ลูเซียนถามด้วยท่าทางครุ่นคิด

ลีโอยิ่งพูดเบาลงกว่าเดิม ราวกับว่าเขากำลังใช้วิธีนี้เพื่อหักห้ามอารมณ์บางอย่างเอาไว้ “มันเปลี่ยนชื่อขอรับ ข้าได้ยินขุนนางกับพ่อบ้านคนอื่นๆ เรียกมันว่า… ท่านอีวานอฟสกี”

“ข้าว่าแล้ว…” ลูเซียนพยักหน้านิดๆ คนรู้จักของคาร์ลีนาย่อมไม่พ้นนักต้มตุ๋นกับพ่อค้าเถื่อน ซึ่งนั่นหมายความว่านางอาจมีความลับอยู่มากมายเช่นกัน นางเพียงเล่นบทบาทเป็นแม่ม่ายที่หัวใจเต็มไปด้วยความหยิ่งยโส และเป็นไปได้มากว่า เซอร์เกเองก็จะทำงานให้กับอีวานอฟสกี

แต่ทว่า ตอนนี้ลูเซียนยิ่งสับสนมากกว่าเดิม หากว่าคาร์ลีนารู้จักกับพ่อค้าเถื่อนรายใหญ่ แล้วเหตุใดนางถึงได้คอยแต่จะยัดเยียดตัวเองเข้ามาในอ้อมแขนของเขา มันเพื่ออะไรกัน

แม้ว่าดาบ ‘น้ำค้างแข็ง’ ของลูเซียนจะค่อนข้างมีราคา แต่สำหรับคาร์ลีนา เพียงสองหมื่นธาเลไม่นับเป็นอะไร นางมีคฤหาสน์พร้อมที่ดินอยู่หลายแห่ง และมีเหมืองหลักอยู่สามแห่งที่ได้มาจากบารอน นี่ยังไม่นับรวมทองอีกมากมาย นอกจากนี้ นางยังเป็นหลานสาวของภริยาคนที่สองของเคานต์วิตต์อีกด้วย มันดูเป็นตลกร้ายที่คาร์ลีนาจะพยายามเข้าหาลูเซียนเพราะดาบเล่มหนึ่ง เว้นแต่ว่านางจะบ้าคลั่งสมบัติมาก ซึ่งดูจะเป็นไปไม่ได้เลย

“ไม่ต้องห่วงนะขอรับ นายท่าน ข้าจะไม่ทำผิดสัญญาแน่นอน เพราะข้าได้ลงนามในพันธสัญญาแล้ว และท่านก็ช่วยชีวิตข้าเอาไว้ สักวันหนึ่ง ข้าค่อยย้อนกลับมาหักคอมัน”

“ข้าเชื่อใจเจ้า ลีโอ แต่เจ้าเล่าเรื่องเกี่ยวกับเขาให้ข้าฟังเพิ่มได้นะ” ลูเซียนพยักหน้า แม้ว่าเขาจะรู้สึกเสียใจแทนลีโอ แต่ภายในจักรวรรดิชาชรานแห่งนี้ เขาไม่อาจเสี่ยงแก้แค้นให้กับลีโอได้ ในเมื่อพ่อค้าเถื่อนรายใหญ่อย่างอีวานอฟสกีนั้นอยู่ภายใต้การคุ้มกันแน่นหนาตลอดเวลา และหากว่าลูเซียนคิดจะแก้แค้นให้กับลีโอจริงๆ ก็มีความเป็นไปได้มากว่าทางศาสนจักรเหนือจะรับรู้ได้ว่ามีนักเวทเข้ามาในจักรวรรดิแล้ว

ในดวงตาลีโอฉายชัดถึงความโศกเศร้า “ตอนที่ข้าได้พบกับอีวานอฟสกีเป็นครั้งแรก มันก็เป็นพ่อค้าเถื่อนที่มีชื่อเสียงในเมืองสวรรค์ตะวันออกแล้วขอรับ ว่ากันว่ามันมีขุนนางใหญ่และท่านลอร์ดผู้ปกครองสองเมืองอยู่เบื้องหลัง และมันยังมีเส้นสายกับนักเวทโบราณหลายคนอีกด้วย ดังนั้นมันจึงหาน้ำยาและอุปกรณ์เวทมนตร์มาขายได้ อีวานอฟสกีมีอิทธิพลมากจนมันไม่สนขุนนางคนไหนนอกจากท่านเคานต์วิตต์อีกแล้ว”

ลูเซียนผงกศีรษะรับรู้ เขาฟังลีโออย่างตั้งใจ

“มันมีอุปกรณ์เวทมนตร์ดีๆ มากมายติดตัว และมีนักเวทระดับกลางหรืออัศวินหลวงคอยปกป้องอยู่เสมอ ธุรกิจการลักลอบค้าของเถื่อนของมันกินสัดส่วนในแวดวงนี้ภายในจักรวรรดิอย่างน้อยยี่สิบเปอร์เซ็นต์ ตอนที่ข้าทำงานให้มัน ส่วนใหญ่จะเป็นการซื้อขายของบางอย่างในบริแอนน์ อย่างเช่นผ้าไนติงเกลดำ ข้าเคยปกป้องมันครั้งหนึ่ง และเคยช่วยให้มันติดต่อกับตลาดมืดทางตะวันตกเฉียงใต้ของจักรวรรดิได้สำเร็จ ข้าจึงได้รับรางวัลเป็นน้ำยาเวทมนตร์และปลุกพรขึ้นมาได้ขอรับ” ลีโอเล่าต่อ “หลังจากนั้น มีอยู่ครั้งหนึ่งที่มันวางแผนจะปล้นหมู่บ้านและขายชาวบ้านให้กับนักเวทโบราณเพื่อทำการทดลอง ข้ารับเรื่องนี้ไม่ได้… ข้าจึงนำเรื่องนี้ไปบอกกับทางโบสถ์ และนั่นทำให้มันสูญเสียรายได้ไปเป็นจำนวนมาก หลังจากนั้นข้าก็เปลี่ยนชื่อและทุกๆ อย่าง แต่ถึงข้าจะคิดว่าทำเรื่องนี้อย่างลับๆ แล้ว แต่มันก็ยังรู้ว่าเป็นข้า… ก่อนที่ข้าจะทันได้ส่งครอบครัวไปยังที่ปลอดภัย มันก็…”

ลูเซียนลูบคางตนเอง “เขาหลุดรอดจากศาสนจักรเหนือได้… ดูเหมือนว่าอีวานอฟสกีจะมีผู้สนับสนุนรายใหญ่จริงๆ…”

เมื่อได้รู้ว่าอีวานอฟสกีได้รับการคุ้มครองจากนักเวทระดับกลาง ลูเซียนก็ตัดสินใจว่าเขาควรจะไปจากเมืองยูรัลให้เร็วที่สุด

หลังจากได้ทราบข้อมูลเพิ่มจากลีโอ ลูเซียนกลับไม่เข้านอนในทันที เมื่อลีโอกลับไปที่ห้องตนเองแล้ว ลูเซียนก็เป่าเทียนให้ดับแล้วมานั่งตรงเก้าอี้ตัวยาว เขาเริ่มสร้างแบบจำลองเวทมนตร์ของคาถาเวทมนตร์ระดับสี่ ‘คลื่นใต้เสียงก้องกังวานของศาสตราจารย์’ พลางมองไปยังแสงจันทร์ด้านนอกหน้าต่าง

ลูเซียนสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันตราย เขาจึงอยากจะนั่งรอจนแสงอาทิตย์มาเยือน

‘นึกถึงข้าเวลาที่เจ้าเห็นแสงจันทร์…’ ขณะย้อนนึกถึงอดีต อยู่ๆ ลูเซียนก็แย้มยิ้มกว้าง

ในตอนนั้นเองที่ลูเซียนได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง

“ใครน่ะ” ลูเซียนถามอย่างใจเย็นแต่ตื่นตัวระแวดระวัง

“เป็นข้าเอง อีวานอฟสกี ข้าขอคุยด้วยได้หรือไม่ ท่านปีเตอร์” เสียงผู้ชายฟังดูเป็นมิตรและค่อนข้างคุ้นหู

………………………