ตอนที่ 1627: ความช่วยเหลือจากราชาเทพ

ในขณะนี้แสงสีเขียวยิงมาจากระยะไกลด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ ต้นไม้มายามาถึงในพริบตา พลังแห่งการมีอยู่ของสิ่งมีชีวิตมากมายปกคลุมไปรอบ ๆ และหยุดยั้งเมฆเลือดไม่ให้ลอยลงมา เมื่อเมฆแห่งเลือดสัมผัสกับต้นไม้มายา มันก็หยุดชะงัก

“ข้าจะเสียสละพลังชีวิตสามในสิบส่วนของข้าเพื่อหยุดพลังของจิตมารและซื้อเวลาให้กับเจ้า อย่างไรก็ตาม ในร่างปัจจุบันของข้า พลังชีวิตสามในสิบส่วนไม่ได้ใกล้เคียงกับสามในสิบส่วนจากตอนที่ข้าอยู่ในสภาพที่ดีที่สุด มันจึงไม่สามารถถ่วงเวลาได้มากนัก เจ้ามีเวลา 1 วันเป็นอย่างมากที่สุด หากเจ้าไม่สามารถทำลายแก่นของจิตมารได้ในเวลา 1 วัน ข้าก็จะออกไปจากที่นี่พร้อมกับเทพเจ้าสงคราม” เสียงของเอเดรียนน่าดังขึ้นหัวของเจี้ยนเฉินและจิตวิญญาณราชันย์ จอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมของทั้งสองโลกเห็นเพียงต้นไม้มายาที่เปล่งประกายและส่องแสงสีเขียวไม่รู้จบ มันหยุดยั้งพลังที่ตกลงมาของจิตมาร พวกเขาไม่ได้ยินคำพูดของเอเดรียนน่า

เจี้ยนเฉินรู้สึกดีใจเมื่อได้ยินคำพูดของเอเดรียนน่า นางมีพลังมากกว่าที่เขาเคยจินตนาการ ตอนแรกเขาคิดว่าเอเดรียนน่าไม่มีอำนาจแทรกแซงแม้แต่น้อย นางถูกลดเหลือเพียงวิญญาณ แต่ทว่าไม่ว่านางจะแข็งแกร่งเพียงใดในอดีตตอนนี้นางก็อ่อนแออย่างมาก ในเวลาเดียวกัน เอเรียนน่าก็คือราชาเทพจากโลกที่สูงกว่า สถานะของนางนั้นมากเกินพอที่จะมองคนที่ด้อยกว่านางว่าเป็นเหมือนมด ทำไมนางถึงสนใจสิ่งมีชีวิตที่ไร้ค่าของทวีปเทียนหยวน ? เขาได้เห็นสิ่งนี้จากผู้ผู้พิทักษ์ซุย ผู้พิทักษ์ซุยได้ฆ่านางเมื่อเข้ามาที่โลกนี้ในอดีต

อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคิดเลยว่าถึงแม้เอเรียนน่าจะมีพลังในการเอาตัวเถี่ยต้าไป แต่นางก็ไม่ได้ทำเช่นนั้น นางเสียสละพลังชีวิตของนางสามในสิบส่วนเพื่อช่วยให้พวกเขาได้รับเวลา 1 วัน เจี้ยนเฉินรู้สึกประหลาดใจมากที่ราชาเทพผู้ยิ่งใหญ่เต็มใจที่จะจ่ายราคามหาศาลเพื่อช่วยเหลือผู้คนที่ดูเหมือนจะเป็นมดในสายตาของนาง แม้หลังจากที่ตัวนางเองก็ตกอยู่ในสภาพที่น่าสังเวช

แต่ไม่ว่าการกระทำของเอเดรียนน่าจะมีจุดประสงค์อันใด มันก็เป็นผลดีต่อเผ่าพันธุ์ทั้งสี่ของทวีปเทียนหยวนและชีวิตที่หลากหลายในโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้ง

แสงแวววับส่องประกายแวววับในดวงตาของจิตวิญญาณราชันย์ เขาจ้องเขม็งไปในทิศทางของทวีปแห่งความสูญเปล่าก่อนที่จะมองดูต้นไม้มายาที่ได้หยุดพลังที่ตกลงมาของจิตมาร แสงในดวงตาของเขาสั่นไหวก่อนที่เขาจะอุทิศตัวให้กับการเทเลือดของเขาลงในเกราะไหมบรรพกาล ในเวลาเดียวกัน เขาได้พัฒนาวิธีการบ่มเพาะเพื่อเติมเลือดที่เขาเพิ่งสูญเสียไปอย่างรวดเร็ว

“นี่มันคืออะไร ? จริง ๆ แล้วมีพลังมหาศาลที่สามารถต่อสู้กับวิกฤตของโลกได้หรือ ? ” เหล่าจอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมจากทั้งสองโลกมองดูท้องฟ้า พวกเขาจ้องลูกบอลแสงสีเขียวรุ่งโรจน์อย่างตกตะลึง

พวกเขาไม่ใช่คนเดียวที่ตอบสนองด้วยวิธีนี้ จอมยุทธขอบเขตเซียนทุกคนจากทั้งสองโลกจ้องมองที่ท้องฟ้าเช่นกัน สายตาของพวกเขาทั้งหมดจับจ้องอยู่ที่ต้นไม้มายาซึ่งลอยอยู่บนท้องฟ้าในขณะที่พวกเขาทั้งตกใจและยินดี

“ดูเหมือนว่ามันจะเป็นต้นไม้เทพเจ้าเอลฟ์ ? ไม่ นั่นเป็นไปไม่ได้ ต้นไม้อาจมีความพิเศษและแสดงพลังอันยิ่งใหญ่ในสมัยโบราณ แต่มันเทียบเท่ากับเซียนจักรพรรดิเท่านั้น มันหยุดยั้งพลังชั่วร้ายอันน่าสะพรึงกลัวได้อย่างไร ? ” จอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมในทวีปเทียนหยวนเข้าใจถึงต้นกำเนิดของต้นไม้ ความไม่เชื่อปกคลุมใบหน้าของพวกเขา

“นั่นคือต้นไม้เทพเจ้าเอลฟ์ ตั้งแต่เมื่อใดที่ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขามีพลังมากขนาดนี้ ทรงพลังมากจนสามารถหยุดยั้งพลังชั่วร้ายได้ ? แม้แต่ราชันเจี้ยนเฉินและจิตวิญญาณราชันย์จากโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งยังไม่สามารถทำเช่นนั้นได้” จอมยุทธขอบเขตเซียนจากร้อยเผ่าพันธุ์ต่างก็จ้องมองต้นไม้บนท้องฟ้าด้วยความตกใจ ความไม่เชื่อถูกฉาบบนใบหน้าทุกคนและบางคนก็ขยี้ตาด้วยความสงสัย พวกเขาสงสัยว่าพวกเขาตาฝาด

ต้นไม้เทพเจ้าเอลฟ์มีอยู่เป็นเวลานานมาก เผ่าพันธุ์ต่าง ๆ จากร้อยเผ่าพันธุ์คุ้นเคยกับการดำรงอยู่ของมัน แต่ตั้งแต่เมื่อใดที่มันมีพลังมากขนาดนี้ ?

พวกเขาทั้งหมดตกใจมากขึ้นเมื่อพวกเขารู้สึกถึงพลังชีวิตที่หนาแน่นอย่างไม่น่าเชื่อจากต้นไม้ พลังชีวิตนั้นยิ่งใหญ่เกินความเข้าใจของผู้คนมากมาย พวกเขายังไม่มั่นใจว่ามันจะสามารถต่อต้านจิตมารได้หรือไม่

“เร็วเข้า อย่าเสียเวลา เรามีเวลาเพียงวันเดียว หากเราไม่ทำลายแก่นของวิกฤตภายในเวลา 1 วัน เราทุกคนต้องตาย” จิตวิญญาณราชันย์พูดด้วยเสียงหนัก พวกเขาสามารถพึ่งพาคนจากโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งเพื่อทำลายจิตมารได้เพราะสายเลือดของพวกเขานั้นพิเศษ มีเพียงสายเลือดของพวกเขาเท่านั้นที่สามารถช่วยเกราะไหมบรรพกาลให้กลับมาใช้งานได้

ในขณะนั้นผู้คนทั้งหมดจากโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งที่อยู่ในทวีปเทียนหยวนต่างมีส่วนร่วม จอมยุทธขอบเขตเซียน, ผู้พิทักษ์, ผู้อาวุโส, และแม้แต่จิตวิญญาณราชันย์ก็มอบเลือดของพวกเขาเพื่อสนับสนุนเกราะไหมบรรพกาล ในทางกลับกัน ผู้คนจากเผ่าพันธุ์ทั้งสี่ก็วิ่งออกไปทำสิ่งต่าง ๆ เพราะพวกเขาไม่ได้มีประโยชน์ในสถานการณ์ปัจจุบันอีกต่อไป

เกราะไหมบรรพกาลส่องสว่างและสว่างขึ้นก่อนที่จะกลายเป็นแผ่นทองคำเหมือนดวงอาทิตย์ มันส่องสว่างทั่วทั้งโลก ส่องท้องฟ้าสีแดงเลือดและย้อมมันเป็นสีทองแทน

แก่นของจิตมารที่ติดอยู่ภายในไม่สามารถสงบนิ่งได้อีกต่อไป มันอาละวาดอย่างดุเดือดในขณะที่ส่งเสียงร้องออกมาอย่างน่าสังเวช มันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แก่นที่ไม่สามารถทำลายได้ของมันนั้นหดตัวทีละน้อย เมื่อมันหายไปอย่างสมบูรณ์แล้ว จิตมารก็จะถึงจุดจบ

สิ่งนี้ใช้เวลาครึ่งวัน และจิตมารหดตัวลงหนึ่งไปเหลือหนึ่งในสามของขนาดเดิม คนจากโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งที่เสียสละเลือดของพวกเขามีสีหน้าหม่นหมอง พวกเขาซีดเซียว เซียนผู้คุมกฎและเซียนราชาหลายคนไม่สามารถแม้แต่จะยืนได้อย่างมั่นคง พวกเขาสามารถตกลงมาจากท้องฟ้าได้ทุกเมื่อ

พวกเขาแต่ละคนอ่อนแอมากเนื่องจากการสูญเสียเลือดอย่างรุนแรง แม้ว่าร่างกายของพวกเขาจะผลิตเลือดเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่มันก็ไม่เร็วเท่ากับอัตราเลือดที่ไหลออกมา ในขณะเดียวกัน พวกเขาก็ต้องต้องแลกกับราคาสูงในการสร้างเลือดใหม่อย่างต่อเนื่อง ทำให้พลังงานที่สำคัญของพวกเขาหมดลงอย่างรุนแรง

ในขณะเดียวกัน ผู้คนต่างก็กระโดดออกจากอุโมงค์เชื่อมต่อทวีปเทียนหยวนและโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้ง คนเหล่านี้รีบเร่งมาโดยเฉพาะภายใต้คำสั่งของจิตวิญญาณราชันย์เพื่อมอบความแข็งแกร่งในการป้องกันวิกฤต

เจี้ยนเฉินมองไปรอบ ๆ และเขาก็ขมวดคิ้ว ครึ่งหนึ่งของเวลาที่พวกเขาเหลือผ่านไปแล้ว แต่สองในสามของแก่นของจิตมารคงอยู่ หากสิ่งนี้ยังคงดำเนินต่อไป พวกเขาจะไม่สามารถทำลายแก่นของจิตมารได้ทันเวลา ถึงแม้ว่าผู้คนจะรีบออกจากโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งอย่างต่อเนื่อง แต่ความแข็งแกร่งของพวกเขานั้นใกล้เคียงกับผู้คนที่เข้าร่วมในการต่อสู้ในช่วงแรก ในเวลาเดียวกัน เซียนผู้คุมกฎดั้งเดิมและเซียนราชาจากต่างโลกจะต้องหยุดหลังจากผ่านไป 2 ชั่วยามขึ้นไปเพราะพวกเขาเสียเลือดไปจนถึงขีดจำกัด และเลือดก็เกือบจะหมดร่างกายของพวกเขา