ตอนที่ 573: ตัวตนของไป๋หยุน (2)

หยุนเหลียนยังคงร้องไห้ออกมา ก่อนที่นางจะร้องให้จนหมดแรง ในที่สุดแล้ว น้ำตาของนางก็หยุดไหลและหลงเหลือเพียงความเจ็บปวดเพียงสิ่งเดียว

ได้แต่ถอนหายใจออกมา ในขณะที่เจี้ยนเฉินจ้องมองไปที่หยุนเหลียน หันไปหาตู่กูเฟิง เขากล่าวว่า “นำคนลงมา แต่ทำให้แน่ใจว่าเขาหนีไปไหนไม่ได้”

ตู่กูเฟิงรู้สึกว่าจะต้องมีการเชื่อมโยงพิเศษระหว่างหยุนเหลียนและเจี้ยนเฉิน ด้วยความเกลียดชังระหว่างหยุนเหลียนและหัวหน้าครอบครัวหยุน ทำให้เขาตัดสินใจที่จะไม่ถามเกี่ยวกับมันในตอนนี้ เขาพยักหน้าอย่างจริงจัง ได้ ข้าจะเฝ้าดูเขาอย่างระมัดระวัง” จากนั้น ชายคนนั้นก็ถูกยกขึ้นมาโดยตู่กูเฟิงราวกับเป็นก้อนโคลนและถูกนำออกไปจากห้อง

เจี้ยนเฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ขณะที่เขามองดูหยุนเหลียน ในที่สุดเขากล่าวว่า”ไปอาณาจักรเกอซุนกับข้า”

นางไม่เคยคาดหวังว่าจะได้ยินคำพูดดังกล่าวออกมาจากปากของเจี้ยนเฉิน ที่กล่าวชวนไปอาณาจักรเกอซุนและทำให้นางตกใจมาก นางถามว่า”ทำไมข้าควรจะไปกับท่านไปที่อาณาจักรเกอซุน ? “

“เพื่อยืนยันบางสิ่งบางอย่าง บางทีเจ้าอาจจะได้พบกับครอบครัวที่นั่น.” เจี้ยนเฉินตอบ อารมณ์ทุกอย่างกำลังประดังประเดเข้ามาในความคิดของเขาในขณะนั้น ใครจะคิดว่า คนที่เขาได้พบเพียงไม่กี่วันที่ผ่านมาจะเป็นสมาชิกของครอบครัวไป๋ ?

“ครอบครัวของข้า ? ” หยุนเหลียนกระซิบสักครู่ ก่อนที่จะส่ายหัวของนางด้วยความเศร้าโศก “ไม่ ข้าไม่มีครอบครัวหลงเหลืออีกแล้ว คนเดียวที่ข้ามีคือแม่ของข้า แต่แม่ข้าจากไปแล้ว พ่อของข้าคือสัตว์เดรัจฉานไม่ใช่คน เขาไม่ได้เป็นพ่อของข้า ข้าควรจะฆ่าเขาด้วยมือของข้าเองเพื่อแก้แค้นให้กับแม่ของข้า” หยุนเหลียนกล่าวออกมาอย่างขมขื่น

“หยุนเหลียน” เจี้ยนเฉินกล่าวอีกครั้ง “มากับข้า ไปอาณาจักรเกอซุน มีสิ่งหนึ่งที่ข้าต้องยืนยันคือ มันเกี่ยวข้องกับแม่ของเจ้า”

“มันเกี่ยวข้องกับแม่ของข้า ? เช่นนั้นหรือ ? ” ตาของหยุนเหลียนสว่างขึ้นราวกับว่าได้จุดประกายความสนใจให้กับนาง

“ข้าไม่ได้มีคำพูดที่จะกล่าวได้ในตอนนี้ รอจนกว่าเจ้าจะถึงอาณาจักรเกอซุน เจ้าจะเข้าใจ” เจี้ยนเฉินอธิบายด้วยน้ำเสียงจริงจัง

นางลังเล เรื่องนี้เป็นที่น่าแปลกใจที่เกี่ยวข้องกับแม่ของนาง ดังนั้นนางจึงไม่อาจจะเพิกเฉยกับมัน หลังจากลังเลอยู่ครู่ในที่สุดนางก็พยักหน้าเป็นการตกลง “ดี ข้าจะไปกับเจ้าไป อาณาจักรเกอซุน”

“ถ้าเช่นนั้น เราไปกันตอนนี้” เจี้ยนเฉินบอกอย่างฉับพลัน หันไปที่หมิงตงและคนอื่น ๆ เขากล่าวว่า”ข้าจะกลับไปอาณาจักรเกอซุนก่อน รอให้ข้ามาที่นี่ จนกว่าข้าจะกลับมา หากมีสิ่งใดเกิดขึ้นทำลายหินหยกนี้” กับที่เจี้ยนเฉินส่งชิ้นส่วนของหยกของหมิงตง นี่เป็นหินหยกที่มีค่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งในทวีปเทียนหยวนที่จะทำให้หินคู่ของตนที่จะสลายในเวลาเดียวกันเมื่ออีกอันถูกทำลาย ไม่ว่าจะเป็นระยะทางที่ไกลเท่าไหร่ ในระหว่างหินทั้งสองนี้ก็ถือว่าเป็นวิธีการส่งสัญญาณ

ทั้งกลุ่มรู้ว่าเหตุการณ์นี้มันเกินเลยไปกว่าที่พวกเขาได้คาดคิดไว้ มันไม่ได้เป็นสิ่งที่พวกเขายังสามารถจินตนาการได้ ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจที่จะไม่ถามตอนนี้

รับเอาหินหยกจากเจี้ยนเฉิน หมิงตงตอบกับเขาในลักษณะที่รุนแรง “น้องชาย กลับมาเร็ว ๆ”

พยักหน้าของเขา เจี้ยนเฉินร่ำลาทุกคนก่อนที่จะเดินกลับไปที่หยุนเหลียน “มีอะไรอีกมั๊ยที่เจ้าจะทำที่นี่ ? ถ้าไม่เช่นนั้นเราจะได้รีบเดินทาง”

“ไม่มีอะไร แต่เราจะเดินทางไกลไปยังอาณาจักรเกอซุน เราไม่ควรจะเตรียมความพร้อมสำหรับการเดินทางของเรา ? ” หยุนเลียนถาม

“ไม่มีความจำเป็น เราจะไปได้อย่างรวดเร็ว” เจี้ยนเฉินตอบ วางมือลงบนแขนหยุนเหลียน เจี้ยนเฉินโบกมือ ด้วยความคิดเดียว เขาห่อหุ้มพวกเขาด้วยฟองอากาศของลม ก่อนที่นางจะสามารถตอบสนองได้ หยุนเหลียนและเจี้ยนเฉินทันทียิงออกมาจากห้องพักไป ขึ้นไปบนท้องฟ้า เช่นเดียวกับการระเบิดที่สดใสของแสงสีฟ้า พวกเขาขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยความเร็วราวกับฟ้าผ่าอย่างรวดเร็ว คนยืนบนถนนไม่สามารถที่จะเดาออกว่ามันคืออะไร

ความรู้สึกฉับพลันของการถูกยิงขึ้นสู่ท้องฟ้า หยุนเลียน นางได้ร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว เมื่อนางฟื้นคืนสติ นางสามารถได้ยินเสียงลมพัดผ่านหูของนางและเป่าผมของนาง ทุกที่ใต้ฝ่าเท้าของนางคือเมืองเฟิงหยางที่ได้ลดขนาดลงไปเป็นพื้นที่ที่มีขนาดเล็กมาก เมืองยักษ์ก่อนหน้านี้ ตอนนี้สามารถดูทุกสิ่งทั้งปวง แม้ฝูงชนของผู้คนบนท้องถนนได้รับการลดขนาดเท่ามด ไม่มีลักษณะที่แตกต่างกันระหว่างแต่ละคน

ด้วยดวงตาตกตะลึง มองไปที่เมืองพลันสลายไปอย่างฉับพลัน หยุนเหลียนเงียบลง ในขณะที่ปัจจุบันนั้น นางเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและไม่สามารถทำจิตใจของนางให้สงบได้

มันไม่ได้ใช้เวลานานสำหรับเมืองเฟิงหยางที่จะหายเข้าไปในขอบฟ้าใต้ทั้งสอง ทิวทัศน์ที่ส่วนที่เหลือของโลกค่อยจางลงก่อนที่กลุ่มเมฆจะเริ่มที่จะปิดบังพื้นดินจากสายตา เจี้ยนเฉินหยุนได้นำหยุนเหลียนขึ้นเหนือทะเลเมฆ อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้เห็นสิ่งอื่นใดนอกจากเมฆขาว

หลังจากเวลาผ่านไป ในขณะที่หยุนเหลียนก็ดูเหมือนกลับมาได้สติในที่สุด ด้วยดวงตาที่เปิดกว้าง นางจ้องมองใบหน้าที่อ่อนเยาว์ของเจี้ยนเฉินด้วยความตกใจ ด้วยมือข้างหนึ่งปิดที่ปากของนาง “ท..ท่า.. ท่านเป็นเซียนสวรรค์ ! “

คลื่นอารมณ์ถาโถมเข้าใส่จิตใจของหยุนเหลียนระลอกแล้วระลอกเล่า เซียนสวรรค์เป็นหนึ่งในผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีป ด้วยอำนาจที่แทบจะเหนือกว่าทุกคนในอาณาจักรทั้งหมด แม้กระทั่งราชายังต้องปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างดีด้วยชื่อเสียงและความรีบเร่ง การดำรงอยู่ของพวกเขาเปรียบเทียบได้กับทั้งอาณาจักร ความรุ่งโรจน์หรือล่มสลายของอาณาจักรก็ขึ้นอยู่กับเซียนสวรรค์

หยุนเหลียนไม่คาดคิดว่าเด็กหนุ่มที่อยู่เคียงข้างนางในตอนนี้จะเป็นถึงเซียนสวรรค์ ในสายตาของคนธรรมดา พวกเขาราวกับเป็นพระเจ้า

ครอบครัวหยุนเป็นครอบครัวเล็ก ๆ ในฐานะบุตรีที่เก็บรักษาไว้ หยุนเหลียนมีพรสวรรค์ด้านสติปัญญา นางทราบได้อย่างชัดเจนว่าเซียนสวรรค์หมายถึงอะไร ตราบใดเท่าที่มีเซียนสวรรค์ จะไม่มีผู้ใดกล้าอวดอ้างว่าเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักรใด ๆ

ด้วยมือที่ปิดปากซึ่งอ้าค้าง หยุนเหลียนยังคงจ้องมองเจี้ยนเฉินอย่างเงียบงัน เซียนสวรรค์เป็นสิ่งที่นางไม่เคยพบพานมาก่อน

เห็นใบหน้าตกใจของหยุนเหลียน เจี้ยนเฉินไม่สามารถช่วยอะไรได้ ได้แต่เผยให้เห็นรอยยิ้มเล็กน้อย เขายังคงไม่อธิบายอะไรทั้งสิ้น เขาก็ยังคงต้องรีบร้อนที่จะกลับมายังตระกูลเจียงหยาง เพื่อพิสูจน์ตัวตนของหยุนเหลียน

มันต้องใช้เวลา 3 ชั่วยาม ก่อนเจี้ยนเฉินในที่สุดก็มาถึงที่อาณาจักรเกอซุน โดยไม่แม้แต่จะหยุด เขารีบไปบนไปยังเมืองลอร์

หลังจากครึ่งชั่วยามผ่านไป ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงด้านนอกของเมืองลอร์ จากที่อยู่ห่างไกลความอุดมสมบูรณ์ กระโจมอาจจะเห็นว่าตั้งอยู่ห่างจากกำแพงเมือง ดังกล่าวข้างต้น ในแต่ละกระโจม มันเป็นธงสัญลักษณ์ “ฉิน” ประดับอยู่บนมัน

หลังจากนั้นใช้เวลาเดินทางนาน หยุนเลียนได้กลับมาเยือกเย็นเช่นเดิม เมื่อเห็นค่ายทหารที่นั่น นางถามด้วยความอยากรู้ “นั่นคือ กองทัพอาณาจักรฉินหวง?”

มีประมาณทหารครึ่งล้านจากราชอาณาจักรฉินหวง ที่มีชื่อว่า กองทัพเทพดาบตะวันออก พวกเขาเป็นหนึ่งในกองทัพที่แข็งแกร่งของอาณาจักรฉินหวง” เจี้ยนเฉินอธิบาย

“จากนั้นเมืองนี้ จะต้องเป็นเมืองลอร์ ข่าวลือเป็นจริงแล้ว อาณาจักรฉินหวงและตระกูลเจียงหยางมีการเชื่อมโยงถึงกัน กองทัพประจำการอยู่ที่นี่” หยุนเหลียนพึมพำด้วยความชื่นชม อาณาจักรฉินหวงเป็นหนึ่งในแปดมหาอำนาจในทวีปเทียนหยวนและด้วยการสนับสนุนของพวกเขา ชื่อของอาณาจักรเกอซุนได้รับการจัดตั้งเป็นอำนาจที่โดดเด่นเหนือพื้นที่นี้

บินเข้ามาในเมืองอย่างต่อเนื่องเช่นกระสุนสีฟ้าสดใส พวกเขาทั้งสองเข้าไปในเมืองลอร์ ก่อนที่หยุนเลียนจะสังเกตเห็นมันในไม่กี่วินาที ในที่สุดพวกเขาก็ลงแตะพื้นในด้านหน้าของคฤหาสน์เจียงหยาง

“ตามข้ามาด้านใน!” เจี้ยนเฉินได้ปล่อยตัวหยุนเหลียนและออกไปหานาง ให้นางตามเขาเข้าไปในบริเวณ

ดวงตาหยุนเหลียนสำรวจไปทั่วบริเวณ ได้จ้องไปยังป้ายขนาดยักษ์ที่ด้านบนของประตูที่เขียนอักษรสามคำ”ตระกูลเจียงหยาง” ได้รับการแกะสลักออกมาในการประดิษฐ์ตัวอักษร เมื่อหยุนเหลียนเห็นภาพนี้ ใบหน้านางก็ซีดเผือดทันที

แม้ว่านางจะใช้ชีวิตอยู่แต่ในเมืองเฟิงหยาง นางได้ตระหนักถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นในอาณาจักรเกอซุน เรื่องที่เกี่ยวข้องกับตระกูลเจียงหยางโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับนางได้ชัดเจน

ตระกูลเจียงหยาง ครั้งหนึ่งเคยเป็นตระกูลที่ธรรมดาภายในอาณาจักรเกอซุน หลังจากที่สงครามระหว่างอาณาจักร 4 อาณาจักรและอาณาจักรเกอซุน อำนาจของตระกูลเจียงหยางถูกนำออกมาให้คนทั้งโลกได้ประจักษ์ ดังนั้นพวกเขากลายเป็นที่รู้จักกันดี แม้หลังจากที่เซียนผู้เชี่ยวชาญทั้งสิบจากอาณาจักรอินทรีสวรรค์โจมตี พวกเขาต่อสู้โดยตระกูลและได้สูญเสียสมาชิกของเขาหลายคน การต่อสู้ครั้งนี้นำมาซึ่งชื่อเสียงตระกูลเจียงหยาง พวกเขาสมควรที่จะได้รับการยอมรับในฐานะตระกูลที่แข็งแกร่งในอาณาจักรเกอซุนอย่างสมบูรณ์ แทนที่นิกายหัวหยุนซึ่งเดิมทีเป็นนิกายที่แข็งแกร่ง ไม่มีใครจะหยุดพวกเขาได้

สถานะสูงส่งของตระกูลเจียงหยางไม่สามารถที่จะนำมาเปรียบเทียบกับครอบครัวหยุน ซึ่งเป็นที่ไม่มีนัยสำคัญในเมืองเฟิงหยาง พวกเขาเป็นมดในการเปรียบเทียบกับสามตระกูลที่สำคัญในเมืองนั้น แต่ในทำนองเดียวกัน ทั้งสามตระกูลจะเป็นแมลง ในการเปรียบเทียบกับตระกูลเจียงหยาง

หยุนเลียนไม่เคยคาดว่าจะเห็นตัวเองยืนอยู่นอกประตู เพื่อตระกูลเจียงหยาง นี้คือตระกูลที่ได้รับการยกย่องในเกณฑ์ดี

รีบดึงเสื้อคลุมเจี้ยนเฉิน นางกล่าวด้วยความเป็นห่วง “นี่คือตระกูลเจียงหยาง เจ้าพาข้ามาที่นี่ทำไม? เจ้าแน่ใจว่าเราไม่ได้บินมาผิดที่”

ด้วยยิ้ม เจี้ยนเฉินตอบว่า “ไม่ต้องกังวลกับปัญหาใด ๆ ที่นี่” เมื่อเจี้ยนเฉินดึงหยุนเหลียนผ่านประตู

เมื่อเข้าไป เจี้ยนเฉินเดินผ่าน 2 ทหารที่เฝ้าได้ทักทายด้วยความเคารพสูงสุด พวกเขาทั้งสองก็ก้มลงคำนับในเวลาเดียวกัน”เราขอคารวะนายน้อยสี่ ! “

เสียงตะโกนของทั้งสองสร้างความหวาดกลัวให้กับหยุนเหลียนที่อยู่ด้านขวาของเจี้ยนเฉิน ทันใดนั้นนางก็คิดถึงสิ่งที่นางได้ยิน ซึ่งทำให้นางหันมองไปที่เจี้ยนเฉิน “นายน้อยสี่ ? เจ้าเป็นนายน้อยสี่ที่มีชื่อเสียงของตระกูลเจียงหยาง เจียงหยางเซียงเทียน ? “

Related