ตอนที่ 1912 – การพุ่งเข้าสู่แนวหน้า

“ เจ้าเข้าใจกฎโดยธรรมชาติ!” เจี้ยนเฉินตกตะลึงและประหลาดใจ เป็นเรื่องยากที่สุดที่คนทั่วไปจะเข้าใจกฎ มันเป็นเรื่องยากยิ่งสำหรับเจี้ยนเฉินที่จะสร้างความก้าวหน้าใด ๆ กับกฎแห่งกระบี่

อย่างไรก็ตาม จากคำพูดของไคยะดูเหมือนว่าการเข้าใจกฎสำหรับนางนั้นเป็นเรื่องที่ง่ายมากที่ไม่ต้องใช้ความพยายามใด ๆ เลย

แม้แต่อัจฉริยะที่ถูกเลี้ยงดูโดยการสนับสนุนอย่างเต็มที่จากสำนักและตระกูลที่ยิ่งใหญ่ก็ไม่สามารถทำสิ่งนั้นได้

“ไคยะ เนื่องจากเจ้ามีความสามารถดังกล่าวจึงมีเหตุผลที่ทำให้เจ้าต้องขยันฝึกฝนยิ่งขึ้น ความแข็งแกร่งที่เจ้ามีคือพลังที่เจ้าสามารถใช้เพื่อป้องกันตัวเอง อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ปิงเทียนจะไม่สงบสุขอีกต่อไป” เจี้ยนเฉินกล่าวกับไคยะอย่างจริงจัง เขาหยิบเหรียญผลึกออกมาจำนวนมากและมอบให้นาง

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังคงมีแกนขั้นเหนือเทพจำนวน 3 อันที่เหลืออยู่หลังจากเขาบุกทะลวงผ่านด่านไปยังขั้นที่ 11 เขาให้นาง 1 อัน

สถานการณ์ของไคยะนั้นไม่เหมือนใคร การฝึกฝนของคนอื่นนั้นสูงกว่านาง แต่เนื่องจากความเข้าใจที่จำกัดของพวกเขาเกี่ยวกับกฎของโลก พวกเขาจึงไม่สามารถทะลวงผ่านด่านได้

อย่างไรก็ตาม ความเข้าใจในกฎของไคยะได้มาถึงขั้นเทพแล้ว ในขณะที่การบ่มเพาะของนางนั้นธรรมดาไม่ค่อยน่าสนใจนัก มันเป็นแค่ขั้นแลกเปลี่ยนช่วงปลาย หากนางมีทรัพยากรเพียงพอ นางอาจกลายเป็นขั้นเทพในชั่วอึดใจ

ในเวลานี้ เจี้ยนเฉินให้เหรียญผลึกจำนวนค่อนข้างมากในครั้งนี้ มันเกินพอที่นางจะได้เป็นขั้นเทพ

ไคยะต้องการที่จะปฏิเสธโดยสัญชาตญาณเมื่อเจี้ยนเฉินมอบสิ่งต่าง ๆ ให้ที่นางอย่างใจกว้าง อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นางก็ยอมรับพวกมันในท้ายที่สุด

ทุกคนพูดคุยกันมากกว่านี้ ก่อนที่พวกเขาจะมาถึงหัวข้อหลักโดยตรง ซ่างกวนมู่เอ๋อพูดกับเจี้ยนเฉินอย่างเคร่งขรึม “เจี้ยนเฉิน กองทัพทั้งสามของลัทธิปีศาจชั้นฟ้าได้มาถึงป้อมปราการที่ชายแดนแล้ว ราชาศักดิ์สิทธิ์ได้นำผู้เชี่ยวชาญทั้งหมดไปยังแนวหน้าแล้ว ก่อนที่เขาจะจากไป ราชาศักดิ์สิทธิ์ก็ส่งผู้ส่งสารมาบอกให้เจ้าตามไปในทันทีและให้การสนับสนุนทันทีที่เจ้าปรากฏตัว”

เจี้ยนเฉินกลายเป็นคนเคร่งเครียดในทันที“ สงครามกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วหรือ ? ”

“พี่ชาย ข้าจะไปกับท่าน” จักรพรรดิพยัคฆ์ศักดิ์สิทธิ์มาถึงข้าง ๆ เจี้ยนเฉินในขณะที่สายตาของเขาส่องประกายด้วยเจตนาการต่อสู้

เจี้ยนเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย เขากล่าวว่า “ลัทธิปิศาจชั้นฟ้าได้ส่งกองทัพขนาดใหญ่สามกองทัพมาในครั้งนี้ ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่ามันร้ายแรง มันอันตรายมากในครั้งนี้ ข้าคิดว่าแม้แต่ราชาเทพก็อาจจะตายและขั้นเหนือเทพก็จะต้องดิ้นรนเพื่อปกป้องตัวเอง ด้วยเหตุนี้ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามีส่วนร่วมในการต่อสู้ในครั้งนี้ ข้าจะไปแนวหน้าด้วยตัวเอง”

“ไม่ พี่ชาย ข้าต้องเข้าร่วม ข้าเข้าใจเส้นทางแห่งการสังหาร การผ่านการต่อสู้ที่ยากลำบากของความเป็นความตายจะมีประโยชน์ต่อข้าเท่านั้น ยิ่งกว่านั้นข้าเป็นขั้นเทพในปัจจุบันและเป็นขั้นเทพช่วงสูงสุดในตอนนี้ บวกกับความสามารถตามธรรมชาติของข้า ข้าเชื่อว่าข้าสามารถต่อสู้กับขั้นเหนือเทพได้” จักรพรรดิพยัคฆ์ศักดิ์สิทธิ์กล่าวอย่างมั่นใจ ความตั้งใจในการต่อสู้พุ่งออกมาจากเขาในขณะที่เลือดของเขาดูเหมือนจะเดือด

“เจี้ยนเฉิน พวกเราทุกคนต่างก็ผ่านเลือดและความตายมามากมาย แม้ว่าเราเข้าใจว่าเจ้าไม่ต้องการให้เรามีส่วนร่วมเพราะเจ้ากังวลเกี่ยวกับพวกเรา การต่อสู้ในครั้งนี้จะเป็นการฝึกอบรมในเวลาเดียวกัน” ฮุสตันกล่าว

“เจี้ยนเฉิน นับตั้งแต่ข้ามาถึงโลกแห่งเซียน ข้ายังไม่ได้ออกกำลังในการต่อสู้ได้เลย คราวนี้เจ้าต้องให้พวกเราออกกำลังในการต่อสู้ ในเวลาเดียวกันเจ้าสามารถแสดงความแข็งแกร่งของตระกูลเทียนหยวนได้” เฮยยู่กล่าวเช่นกัน เขาได้รับการสนับสนุนจากคำพูดของเขาทันทีจากรุยจินและหงเหลียน

“ ข้าต้องการไปในครั้งนี้เช่นกัน ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของข้า ข้าสามารถช่วยเจ้าในเวลาที่สำคัญ ยิ่งไปกว่านั้นการที่ข้าจะมีความสามารถเพิ่มมากขึ้นในการต่อสู้ที่ใหญ่ยิ่งขึ้น” ซ่างกวนมู่เอ๋อกล่าวเช่นกัน นางมีฝีมืออย่างมากกับพิณและนางสามารถใช้เสียงดนตรีเพื่อทำให้จิตวิญญาณของผู้คนสับสน นางยังสามารถเปลี่ยนวิถีของการต่อสู้ขนาดใหญ่

“จะต้องมีคนบางคนเหลืออยู่ในตระกูล มู่เอ๋อ ยิ่งกว่านั้นการดำรงอยู่ของเจ้ายังไม่ได้รับการเปิดเผย ดังนั้นอย่ามากับข้าในครั้งนี้ จะเป็นการดีที่สุดถ้าเจ้าอยู่และปกป้องตระกูล เราควรแสดงความแข็งแกร่งของตระกูลเมื่อเราต้องการและซ่อนเมื่อไม่ต้องการ มันจะไม่ดีถ้าคนอื่นเข้าใจความแข็งแกร่งของตระกูลเทียนหยวนของเรา” เจี้ยนเฉินกล่าว

ในที่สุด เจี้ยนเฉินจากไปพร้อมกับเศษเสี้ยวของผู้คนที่อยู่ในปัจจุบัน อันโดฟู, โม่หลิงและผู้อาวุโสทั่วไปคนอื่น ๆ ต่างก็อยู่ข้างหลัง เขานำจักรพรรดิพยัคฆ์ศักดิ์สิทธิ์, ฮุสตัน, รุยจิน, เฮยยู่และหงเหลียนไปกับเขาเท่านั้น

สำหรับเฉินเจี้ยนและผู้อาวุโสอื่น ๆ จากโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้ง พวกเขาทั้งหมดยังคงอยู่ในตระกูล

นูบิสและซีหยูยังคงกักตัวอยู่ เจี้ยนเฉินไม่ได้รบกวนพวกเขา

เช้าวันรุ่งขึ้น ยานบินขนาดใหญ่ค่อย ๆ ลอยขึ้นจากตระกูลเทียนหยวน มันบรรทุกผู้เชี่ยวชาญหลายคนในแคว้นตงอันและพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูงสุด

ด้านล่างมีคนมากมายในเมืองที่กล่าวคำอำลากับพวกเขา พวกเขาขอให้พวกเขาโชคดีในขณะที่พวกเขาอธิษฐานอยู่ข้างใน

ซ่างกวนมู่เอ๋อและคนอื่น ๆ จ้องมองไปที่ยานบินที่ค่อย ๆ เดินทางออกไปจากบริเวณต้องห้ามของตระกูลเทียนหยวน พวกเขายังคงรวมตัวกันอยู่พักหนึ่ง

“ หวังว่าพวกเขาจะสามารถกลับมาได้อย่างปลอดภัย” ทุกคนภาวนาข้างใน แม้ว่าผู้คนที่เดินทางไปแนวหน้าจะไม่อ่อนแอ แต่การต่อสู้ครั้งนี้ก็ยิ่งใหญ่เกินไป อย่าลืมว่ามีราชาเทพบางคนเข้าร่วม ดังนั้นแม้แต่ขั้นเหนือเทพก็ไม่สามารถป้องกันตนเองได้

บนท้องฟ้า ยานพาหนะบินด้วยความเร็วเต็มพิกัด เมฆที่ทอดยาวอย่างไม่รู้จบก่อตัวเป็นพรมสีขาวไร้ขอบเขต ลมอันแรงกล้ากระซิบเข้ามา แต่ม่านแสงรอบตัวยานได้ปิดกั้นพวกมันไว้ทั้งหมด ไม่ว่าลมจะรุนแรงแค่ไหนมันก็ไม่สามารถเขย่ายานได้เลย

เจี้ยนเฉินนั่งที่ด้านหน้าของยานด้วยชุดสีขาว ดวงตาของเขาปิดในขณะที่เขาทำสมาธิเหมือนพระแก่

การปรากฏของตัวตนอันทรงพลังเกิดขึ้นจากเจี้ยนเฉินและผ่านม่านแสงรอบ ๆ ยานไปที่สภาพแวดล้อมโดยตรง ทำให้สัตว์ที่สัญจรไปมาตามถิ่นทุรกันดารหวาดกลัว

ข้างหลังเขามีฮุสตัน จักรพรรดิพยัคฆ์ศักดิ์สิทธิ์, รุยจิน, หงเหลียนและเฮยยู่ก็นั่งเช่นกัน พวกเขาเป็นเหมือนรูปปั้น

นอกเหนือจากพวกเขาแล้วยังมีระดับเทพอีกหลายสิบคนบนยานพาหนะที่บินได้ พวกเขาล้วนเป็นบรรพบุรุษของตระกูลผู้มีอำนาจในเมืองหลัก

ในขณะนี้ บรรพชนทั้งหมดมองไปข้างหน้าที่ฮุสตันและคนอื่น ๆ ที่นั่งอยู่ตรงหน้าพวกเขา พวกเขาศึกษาอย่างระมัดระวังเนื่องจากรู้สึกประหลาดใจอย่างลับ ๆ

“ ข้าได้ยินมาว่ามีพื้นที่ต้องห้ามที่ลึกลับอย่างยิ่งในตระกูลเทียนหยวน คนเหล่านี้ควรมาจากที่นั่น ตระกูลเทียนหยวนซ่อนความแข็งแกร่งของพวกเขาอยู่” บรรพบุรุษของตระกูลที่ทรงพลังคิดกับตนเอง เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาเห็นฮุสตันและ จักรพรรดิพยัคฆ์ศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาจะตัวสั่น

พวกเขาเข้าใจดีว่าฮุสตันและจักรพรรดิพยัคฆ์ศักดิ์สิทธิ์นั้นไม่ใช่ขั้นเทพทั่วไป

หลังจากหลายชั่วยามของการบิน เจี้ยนเฉินและคนอื่น ๆ ก็มาถึงป้อมปราการที่ชายแดน ตรงหน้าพวกเขามีกำแพงเมืองสีดำตั้งตระหง่านราวกับมังกรที่หลับใหลสร้างภาพลักษณ์ที่ยิ่งใหญ่และน่าประทับใจ ค่ายกลที่ซับซ้อนและลึกซึ้งจำนวนนับไม่ถ้วนถูกจารึกเข้ามาในผนังที่มีแสงริบหรี่ พลังงานจำนวนมหาศาลเต้นออกมาจากผนัง สั่นสะเทือนไปรอบ ๆ และทำให้มิติกระเพื่อม

มีม่านพลังที่สว่างไสวอย่างยิ่งที่ทอดตัวจากพื้นดินสู่ก้อนเมฆตรงหน้ากำแพงเมือง เป็นรูปม่านพลัง มันแยกสถานที่ออกเป็นสองโลก

ภายในกำแพง ดวงอาทิตย์ส่องสว่างในพื้นที่และส่องสว่างเต็มไปด้วยวิญญาณที่ชอบธรรม

นอกเหนือจากกำแพง เมฆสีดำและกลิ่นอายปีศาจมีอยู่เต็มท้องฟ้าส่งผลให้โลกทั้งโลกกลับไปสู่ความมืด มันให้ความรู้สึกที่หนาวเหน็บ

พวกมันถูกแยกจากกันโดยกำแพงเพียงกำแพงเดียว แต่ดูเหมือนว่าโลกทั้งสองนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ทุกคนลืมตาของพวกเขาบนยานพาหนะที่บินได้และจ้องมองอย่างเคร่งขรึม

ดวงตาของเจี้ยนเฉินเปล่งประกายสดใส ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถมองทะลุผ่านความมืดและมองข้ามกำแพงเมืองได้โดยตรง เขาเห็นกองทัพทั้งสามที่รวมตัวกันเป็นสามฐานทัพอย่างชัดเจน

“ ระบุตัวตนของเจ้า!”

ขณะที่ยานพาหนะบินของเจี้ยนเฉินลอยเข้าหาป้อมปราการมีผู้หญิงและผู้ชายมากกว่าสิบคนสวมชุดสีฟ้ามาปิดกั้นพวกเขา

พวกเขาล้วนมีพละกำลังมากเป็นพิเศษโดยมีขั้นเทพที่คนอ่อนแอที่สุดและมีผู้นำที่เป็นขั้นเหนือเทพ

พวกเขายืนอยู่บนท้องฟ้าและล้อมรอบยานพาหนะบินที่เจี้ยนเฉินขี่ ดวงตาเย็นชาของพวกเขาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง