ตอนที่ 1961: องค์หญิงไทอัน

องค์หญิงไทอันโค้งคำนับภายในตำหนักที่พักอาศัยอันหรูหราพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของนาง ดูเหมือนว่านางจะสงบและสบายใจโดยไม่ปรากฏความเคร่งเครียด

ข้างหน้านางมีผู้หญิงที่สง่างามสง่างามยืนอยู่หลังฉาก ฉากบดบังหน้าตาของนาง เปิดเผยเพียงร่างที่พร่ามัว

นางคือจักรพรรดินีแห่งจักรวรรดิซี

“เซียนเอ๋อนั่นเอง ข้าเพิ่งจะกลับมาถึง และเจ้าก็มาหาข้าทันที เจ้าได้รับข่าวเร็วจริง ๆ ” จักรพรรดินีพูดจากด้านหลังฉาก เสียงของนางมีเมตตาและเต็มไปด้วยความอบอุ่น

“มีหลายสิ่งเกิดขึ้นในจักรวรรดิในช่วงเวลานี้ ข้ากลัวว่าอารมณ์ของเสด็จป้าจะได้รับผลกระทบ ข้าจึงอยากมาให้กำลังใจท่าน” องค์หญิงไทอันกล่าว นางดูมีน้ำใจและในเวลาเดียวกันก็มีความกังวลในเสียงของนาง

“เฮ้อ” จักรพรรดินีถอนหายใจเบา ๆ ราวกับมีบางสิ่งที่อธิบายไม่ได้และเศร้าโศกที่ส่งผลต่ออารมณ์ของนาง ดูเหมือนนางจะหมดกำลังใจในขณะนั้นและพูดว่า “เซียนเอ๋อ มาคุยกันเถอะ”

“เพคะ เสด็จป้า ! ”

องค์หญิงไทอันค่อย ๆ เดินอ้อมฉาก นางเข้าไปนั่งข้างจักรพรรดินีอย่างนอบน้อม

“ใช่ ในวันที่เสด็จป้าไม่อยู่ มีขั้นเหนือเทพสูงสุดที่น่าประหลาดใจที่สุดปรากฏขึ้นในภาคเหนือของเรา” องค์หญิงไทอันกล่าว แสงในดวงตาของนางสั่นไหวขณะที่นางมุ่งความสนใจไปที่ใบหน้าของจักรพรรดินี

เมื่อเห็นว่าจักรพรรดินีไม่ได้ตอบสนองอย่างเคร่งเครียด นางจึงพูดต่อว่า “ถึงแม้ว่าขั้นเหนือเทพสูงสุดนี้จะไม่ได้เป็นสมาชิกของภาคเหนือของเรา แต่เขาก็ทรงพลังจริง ๆ ข้าคิดว่าคงไม่มีใครในภาคเหนือที่สามารถสู้กับขั้นเหนือเทพสูงสุดคนนี้ได้เพราะเขาสามารถเอาชนะราชาเทพในตอนที่เป็นขั้นเหนือเทพได้”

“ ข้าได้ยินเช่นกันว่าราชาเทพที่เขาเอาชนะไม่ใช่ราชาเทพธรรมดา แต่เป็นสาวกของนิกายขนาดใหญ่จากจักรวรรดิเสิ่นเตา”

“สิ่งที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่าคือหลังจากที่ขั้นเหนือเทพเอาชนะราชาเทพ เขาไม่ได้บาดเจ็บเลย เสด็จป้า ท่านคิดว่าขั้นเหนือเทพคนนี้ทรงพลังมากแค่ไหน ? ”

สีหน้าของจักรพรรดินียังคงเหมือนเดิม นางพยักหน้าเล็กน้อย “ต่อสู้กับราชาเทพในฐานะขั้นเหนือเทพและได้รับชัยชนะ ถูกต้อง เขาต้องเป็นขั้นเหนือเทพที่มีศักยภาพสูงมาก ความแข็งแกร่งนี้อาจเพียงพอที่จะเป็นคู่แข่งกับคนที่เป็นขั้นเหนือเทพอันดับหนึ่งในป้ายทำเนียบขั้นเหนือเทพ”

“แม้แต่ท่านป้าก็คิดเช่นนั้น ฮิฮิ ข้าก็คิดว่าขั้นเหนือเทพคนเก่งคนนี้มีสิทธิ์ที่จะท้าทายผู้ที่อยู่อันดับหนึ่งในป้ายทำเนียบขั้นเหนือเทพ” องค์หญิงไทอันยิ้มอย่างงดงาม หลังจากนั้นไม่นานดูเหมือนนางจะนึกถึงบางสิ่ง และทันใดนั้นนางก็หยิบกล่องปักออกมาจากแหวนมิติ นางพูดว่า “ใช่แล้ว เสด็จป้า เมื่อข้าไปเยี่ยมขั้นเหนือเทพสูงสุดครั้งที่ผ่านมา เขาบอกว่าให้มอบกล่องนี้ให้กับเสด็จป้าหรือเสด็จลุง”

เมื่อมาถึงจุดนี้ องค์หญิงก็หยุด นางจ้องมองกล่องในมือของนางแล้วพูดด้วยความคิดว่า “ข้างในต้องเป็นของขวัญจากขั้นเหนือเทพสูงสุดสำหรับเสด็จป้าและเสด็จลุง”

จักรพรรดินีขมวดคิ้วเมื่อนางได้ยินอย่างนั้น. นางพูดว่า “เซียนเอ๋อ เจ้าไปรับของขวัญจากคนอื่นให้ข้ามาได้อย่างไร ? ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่เข้าใจสิ่งนี้ เจ้าควรส่งคืนกล่องนี้ให้กับคนผู้นั้น”

จักรพรรดินีกล่าวด้วยเสียงสง่างามโดยไม่เหลือช่องว่างให้นางโต้แย้งได้

“นี่..” องค์หญิงไทอันรู้สึกเป็นทุกข์เล็กน้อย เมื่อนางนึกถึงว่าเจี้ยนเฉินเคร่งเครียดเพียงใดตอนที่เขามอบกล่องให้นาง นางจึงเข้าใจว่าสิ่งของข้างในนั้นจะพิเศษอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม นางเข้าใจถึงอารมณ์ของจักรพรรดินีได้เป็นอย่างดี เนื่องจากจักรพรรดินีไม่ต้องการรับของขวัญ ไม่ว่านางจะพยายามอย่างไรก็ตาม มันก็จะเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์

“เพคะ เสด็จป้า ข้าเข้าใจแล้ว” องค์หญิงไทอันค่อนข้างหดหู่ นางเก็บกล่องไว้อย่างไม่มีความสุขและออกจากตำหนักของจักรพรรดินี

อย่างไรก็ตาม องค์หญิงไม่เคยลืมสิ่งที่เจี้ยนเฉินบอกกับนางก่อนหน้านี้ นางต้องมอบให้จักรพรรดินีหรือจักรพรรดิซีให้ได้

เนื่องจากจักรพรรดินีไม่ต้องการของขวัญ นางจึงไปหาจักรพรรดิซี

ด้วยสถานะขององค์หญิงไทอัน การเข้าไปหาจักรพรรดิซีจึงไม่มีปัญหา ไม่นานนางก็เข้ามาถึงห้องทรงออักษรของจักรพรรดิซี

เมื่อองค์หญิงไทอันพบกับจักรพรรดิสูงสุดของจักรวรรดิซี ผู้ปกครองที่มีชื่อเสียงซึ่งทำให้เกิดความวุ่นวายทั่วทั้งอาณาจักรเมื่อเขาขึ้นสู่บัลลังก์ เขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้แกะสลักจากผลึกลวดลายมังกรอันหรูหรา เขานอนพักเอาแขนพาดหน้าผากข้างหนึ่งขณะที่เขาพัก

อย่างไรก็ตาม ใบหน้าอันสง่างามและแน่วแน่ของเขานั้นอ่อนล้าอย่างหนัก

“เซียนเอ๋อ เซียนเอ๋อนั่นเอง เจ้าอยากได้อะไรรึ ? ” จักรพรรดิซีกล่าว น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่น เขาไม่ได้เปลี่ยนท่าทางบนเก้าอี้เลย เขาไม่แม้แต่จะลืมตา

ในขณะนั้น จักรพรรดิซีไม่ได้มีความเย็นชาและความน่าเกรงขามตามปกติอีกต่อไป เขาดูเหมือนวิญญาณที่อ้างว้างและบาดเจ็บ

“เสด็จลุง” องค์หญิงไทอันลังเลเมื่อนางเห็นว่าจักรพรรดิซีดูเหนื่อยล้าอย่างมาก ตอนแรกนางต้องการมอบกล่องของเจี้ยนเฉินให้กับเขา แต่นางพบว่ามันค่อนข้างยากที่จะพาตัวเองไปทำอะไรแบบนั้นหลังจากเห็นว่าเขาเหนื่อยมากแค่ไหน

“ลูกสาวที่หายไปของท่านลุงมีน้ำหนักอยู่ในใจเสมอในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มันฉีกทึ้งจิตใจและความคิดของเขา ตอนนี้ในที่สุดเขาก็มีเวลาพักบ้าง ข้าจะไปรบกวนเขาจริง ๆ หรือ ? ” องค์หญิงคิด ในท้ายที่สุด นางลอบถอนใจภายในและไม่ได้เลือกที่จะนำกล่องออกมาในเวลานี้

นางฟ้าเฮายู่กลับไปยังตระกูลเทียนหยวนในแคว้นตงอันพร้อมกับเจี้ยนเฉินและคนอื่น ๆ พวกเขาออกไปอย่างเงียบ ๆ, โดยไม่ได้ดึงความสนใจ. ดังนั้นพวกเขาจึงทำเช่นเดียวกันเมื่อกลับมา

“อาจมีการเคลื่อนไหวมากมายจากลัทธิปีศาจชั้นฟ้าในไม่ช้าหลังจากที่พวกเขาสูญเสียลูกประคำโลหิตและลูกประคำวิญญาณทั้งเก้า เจ้าจะต้องระมัดระวัง เจ้าจะต้องไม่เปิดเผยร่องรอยใด ๆ ไม่อย่างนั้นจะไม่มีใครช่วยเหลือเจ้าได้” นางฟ้าเฮายู่ติดตั้งม่านพลังในห้องลับใต้ดินลึกและเตือนพวกเขาอย่างเคร่งครัด

ในขณะนี้ หินปีศาจชั้นฟ้าจู่ ๆ ก็ลอยออกมาจากห้วงจิตสำนึกของฮุสตัน มันส่องแสงสีแดงพราว ในช่วงเวลาต่อไป ลูกประคำขนาดเท่าหัวแม่มือสิบเม็ดลอยออกมา

ลูกประคำทั้งสิบเม็ดคือลูกประคำโลหิตห้าเม็ดและลูกประคำวิญญาณห้าเม็ด. มันลอยไปหาเจี้ยนเฉิน,ฮุสตัน,เฉินเจี้ยน,จักรพรรดิพยัคฆ์ศักดิ์สิทธิ์ และนางฟ้าเฮายู่.

“วัตถุวิญญาณของหินปีศาจชั้นฟ้าได้บอกกับข้าว่ามันมอบลูกประคำโลหิตและลูกประคำวิญญาณให้กับทุกคนเพื่อขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของเจ้า” ฮุสตันส่งต่อข้อความของวัตถุวิญญาณ “แม้ว่าลูกประคำโลหิตและลูกประคำวิญญาณจะรวมตัวกันมาจากเลือดและพลังงานของวิญญาณจากชีวิตมากมาย แต่ลูกประคำเหล่านี้กลายเป็นผลึกที่บริสุทธิ์ที่สุดหลังจากที่ค่ายกลหลอมมันมาหลายปี. เป็นผลให้การดูดซับพลังงานจากมันจะไม่ทิ้งผลข้างเคียงใด ๆ ในภายหลัง”

นางฟ้าเฮายู่จ้องลูกประคำโลหิตและลูกประคำวิญญาณและศึกษาอย่างจริงจัง นางพยักหน้า “ถูกต้อง ลูกประคำถูกหลอมมาหลายปีซึ่งองค์ประกอบทั้งหมดของความชั่วร้ายและองค์ประกอบที่ไม่มั่นคงได้ถูกกำจัดออกไปแล้ว ลูกประคำกลายเป็นแหล่งบำรุงกำลังที่ดีซึ่งสามารถเพิ่มความแข็งแรงของเจ้าได้มากทีเดียว” นางฟ้าเฮายู่จ้องมองเจี้ยนเฉินเมื่อนางพูดอย่างนั้น หลังจากนั้นนางก็เหวี่ยงแขนแล้วส่งลูกประคำที่ลอยมาต่อหน้านางให้กับเจี้ยนเฉิน นางกล่าวว่า “ลูกประคำเหล่านี้ไร้ประโยชน์สำหรับข้า เจ้าเอาไปเถอะ”

เจี้ยนเฉินมองดูลูกประคำ เขาลังเล แม้ว่าลูกประคำโลหิตและลูกประคำวิญญาณจะเป็นแหล่งบำรุงอย่างดี เพียงพอสำหรับการฝึกฝนของมนุษย์สู่การพุ่งสูงขึ้น แต่มันก็ยังคงควบแน่นจากแก่นเลือดและพลังงานของวิญญาณของผู้คนนับไม่ถ้วน สำหรับเขา ผู้บ่มเพาะปีศาจเท่านั้นที่จะใช้วัตถุเช่นนี้เพื่อบ่มเพาะ