เมแกนเพียงสำลักออกมาตามสัญชาตญาณ ที่จริงยังไม่ได้สติเต็มที่ เธอลืมตาแล้วก็จริง แต่ภาพข้างหน้ากลับมืดสนิทไปหมด เธอปวดหัวอย่างหนัก ราวกับมีเข็มเหล็กแท่งหนึ่งทิ่มแทง 

 

 

เธอสำลักน้ำทะเลซึ่งเป็นสิ่งแปลกปลอมออกมาจากปอด แต่โพรงปอดก็ต้องการออกซิเจนอย่างมาก เธอจึงไอไปด้วย หอบไปด้วย ทั้งหอบ ทั้งไอ ปฏิกิริยาของร่างกายที่ตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิงสองอย่างทำให้เธอทรมานอย่างยิ่ง 

 

 

พอสำลักเอาน้ำทะเลออกมาจากปอดและหลอดลมหมดแล้ว สมองก็กลับมารับออกซิเจน ความมืดมิดตรงหน้าเธอถึงจะค่อยๆ หายไป ราวกับเช็ดน้ำหมึกจากกลางแว่นออกไปรอบนอกจนสะอาด 

 

 

เธอมองเห็นจางจื่ออันแล้ว 

 

 

สมองที่ยังตื่นไม่เต็มที่มีความคิดแปลกๆ ผุดขึ้นมากะทันหัน ที่แท้พระเจ้าเป็นคนผิวเหลืองเหรอเนี่ย? 

 

 

“คุณโอเคไหมครับ? บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” 

 

 

ตอนที่เธอกำลังสำลักน้ำออกมา จางจื่ออันมองตรวจร่างกายของเธอคร่าวๆ แล้ว นอกจากผอมแห้งเล็กน้อยจากการขาดสารอาหารแล้ว ร่างกายของเธอก็ดูไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน มีเพียงรอยคล้ำบริเวณหางตาที่มองเห็นอยู่มากมาย คล้ายกับถูกต่อย 

 

 

เธอสวมเสื้อผ้าหยาบขาดรุ่งริ่งทั้งตัว ไปแสดงเป็นคนยากจนยุคกลางในซีรีย์ย้อนยุคได้โดยไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเลย อีกทั้งยังสวมรองเท้ากีฬาขาดๆ คู่หนึ่ง 

 

 

เมแกนมองเขาอย่างงุนงงหลายวินาที ถึงจะมีแรงหันไปมองรอบข้างเล็กน้อย แล้วก็เห็นฟราเทอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ 

 

 

เมแกนชอบออกกำลังกายกลางแจ้งและไม่ใช่มือใหม่ ย่อมมีความรู้เรื่องของสัตว์ป่า เธอเห็นตัวฟราเทอร์แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยง มันไม่ใช่หมาป่าหรอกเหรอ 

 

 

เธอตัวสั่นงันงก รีบตะเกียกตะกายถอยหลังไป อยากจะหนีไปจากฟราเทอร์ 

 

 

“อย่ากลัวไปเลยครับ” จางจื่ออันรีบกดไหล่เธอไว้ “มันไม่ทำร้ายคุณหรอก” 

 

 

“ไม่ คุณไม่เข้าใจ นี่มันหมาป่านะ!” เมแกนร้องด้วยเสียงแหบพร่า 

 

 

“ไม่ คุณเข้าใจผิดแล้ว ที่จริงนี่เป็น…หมาตัวหนึ่ง อื้ม พันธุ์อลาสก้าน่ะ แค่หน้าตาค่อนข้างคล้ายหมาป่าเท่านั้นเอง ก่อนหน้านี้หลายๆ คนก็ตกใจเหมือนคุณนี่แหละ” จางจื่ออันอธิบาย 

 

 

เมแกนตะลึง เธอหวังให้ผู้ชายคนนี้พูดเรื่องจริง แต่ด้วยก่อนหน้านี้เธอถูกข่มเหงมาหลายวัน จึงแอบระมัดระวังคนแปลกหน้าอยู่ลึกๆ ไม่กล้าเชื่อใครหน้าไหนทั้งนั้น 

 

 

โฮ่ง! โฮ่งๆ! 

 

 

จางจื่ออันกำลังคิดว่าจะโน้มน้าวเธออย่างไร ก็ได้ยินฟราเทอร์เห่าโฮ่งๆ เลียนแบบสุนัข มันเลียนแบบได้เหมือนราวกับเป็นสุนัขจริงๆ 

 

 

ฟราเทอร์ไม่เพียงเลียนเสียงสุนัขเห่า มันยังหมอบบนพื้นแสดงว่าตัวเองไม่คิดจะทำร้ายเธอ เพื่อให้เธอเลิกกลัวมัน 

 

 

“เป็นหมา…จริงๆ นะ?” 

 

 

เสียงสุนัขเห่าทำให้เมแกนคลายความสงสัยลงไปมาก และไม่กลัวขนาดนั้นอีก 

 

 

“อื้ม…เป็นหมาจริงๆ” 

 

 

จางจื่ออันนับถือจิตใจเสียสละของฟราเทอร์อย่างมาก เมื่อครู่มันยังยืนยันกับเซฮวาว่าตัวเองเป็นหมาป่าไม่ใช่สุนัขอยู่เลย แต่ตอนนี้มันกลับยอมประนีประนอมแกล้งเป็นสุนัข เพื่อให้หญิงสาวที่ตกอยู่ในความหวาดกลัวสบายใจ…ถ้าเปลี่ยนเป็นภูตสัตว์เลี้ยงตัวอื่น ยอมเสียหัว ยอมเสียเลือด แต่ไม่ยอมเสียเกียรติสวมรอยเป็นสัตว์อื่นแน่นอน 

 

 

เมแกนถอนหายใจ “นี่คือที่ไหน? ฉันคงไม่ได้อยู่บนสวรรค์หรอกใช่ไหม?” 

 

 

“ไม่ใช่หรอกครับ บ้านเมืองบนสวรรค์น่าจะขายดีมาก ไม่ได้รกร้างแบบนี้…ผมหมายความว่าที่นี่ไม่ใช่สวรรค์แน่นอน ห่างจากทะเลที่คุณถูกโยนลงไปไม่ไกลหรอก” เขาตอบ 

 

 

คำพูดของเขาทำให้เธอนึกถึงตอนที่ถูกโยนลงทะเลเมื่อครู่ หน้าตาดุร้ายของฆาตกรยังฉายชัดในหัว หัวใจของเธอพลันก็มีความพรั่นพรึงเข้าแทรกซึมอีกครั้ง หน้าซีดลงไปในพริบตา 

 

 

“ไม่ต้องกลัวนะครับ คนพวกนั้นไปแล้ว” จางจื่ออันตอบ “ที่นี่ปลอดภัยมาก” 

 

 

“ไม่! คุณไม่เข้าใจ! ไม่มีที่ไหนปลอดภัย! พวกเราต้องรีบหนีออกไป! ไม่อย่างนั้นจะถูกพวกเขาจับกลับไปอีก! ถูกจับกลับไปนรกนั่น! พวกเขาก็จะไม่ปล่อยคุณอีก!” 

 

 

ความระทมทุกข์ที่เมแกนได้รับหลายวันมานี้ทิ้งบาดแผลในจิตใจอย่างรุนแรง เธอจับแขนจางจื่ออันแน่น ตัวสั่นราวกับเด็กน้อยที่ตกใจกลัว 

 

 

จางจื่ออันอยากบอกว่าผมเข้าใจความรู้สึกของคุณ แต่พูดไปก็เหมือนคำพูดปลอบใจทั่วไป หากไม่ได้เจ็บปวดเหมือนอย่างเธอ ก็คงไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกของเธอ 

 

 

เขาทำได้แค่เน้นย้ำซ้ำๆ “วางใจเถอะครับ ผมจะพาคุณออกจากป่าอย่างปลอดภัย คุณจะได้กลับไปอยู่พร้อมหน้ากับแม่ของคุณ ผมรับรอง” 

 

 

คำพูดปลอบใจของเขาได้ผลเล็กน้อย เมแกนที่ตัวสั่นงันงกค่อยๆ สงบลงเล็กน้อย แต่เธอครุ่นคิดคำพูดของเขาดีๆ ก็แอบสงสัยเหมือนนกตกใจคันศร ทำไมเขาพูดถึงแม่ของเธอ? 

 

 

“คุณ…คุณเป็นนักเดินป่าเหรอ” เธอพิจารณาการแต่งกายของเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า 

 

 

“ประมาณนั้นมั้ง…คุณชื่อเมแกนใช่ไหม? ผมเป็นคนจีน มาเที่ยวที่อเมริกา ได้เจอแม่ของคุณริมป่าเรดวูด เธอไหว้วานให้ผมมาตามหาคุณ” 

 

 

จางจื่ออันหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เขาคาดการณ์ไว้ว่าพอเจอเมแกนแล้วเธออาจจะไม่เชื่อใจเขา ฉะนั้นจึงขอให้แม่ของเธอถ่ายวิดีโอในบ้านไม้ เพื่อเปิดมันให้เธอดูในเวลานี้ 

 

 

พอเห็นหน้าและได้ยินเสียงอันคุ้นเคยของแม่ เมแกนก็สะอึกสะอื้นทันที 

 

 

คุณนายมิลเลอร์พรั่งพรูความในใจต่อเมแกนอยู่ในวิดีโอ เมแกนฟังแล้วใจสลาย ปิดหน้าร้องไห้ตัวสั่นสะอึกสะอื้น คุณนายมิลเลอร์เชื่อว่าเมแกนยังมีชีวิตอยู่ ให้เมแกนเชื่อใจชายหนุ่มชาวจีนคนนี้ และเชื่อว่าเขาจะพาเธอออกจากป่าได้อย่างปลอดภัย 

 

 

เมแกนขจัดความระแวดระวังต่อจางจื่ออันไปโดยสิ้นเชิงแล้ว เธออยากจะออกจากป่าเสียเดี๋ยวนี้ แล้วปล่อยโฮในอ้อมกอดของแม่ ร้องไห้ระบายความอัดอั้นทุกอย่างออกมา 

 

 

เมื่อวิดีโอจบ จางจื่ออันก็ตบบ่าของเธอ ไม่พูดไม่จา ปล่อยให้เธอใจเย็นลงเอง 

 

 

“คุณชื่อเจฟฟ์ใช่ไหม? ฉันต้องขอบคุณคุณด้วยนะคะ ขอบคุณที่คุณเสี่ยงอันตรายมาตามหาฉันในป่า ขอบคุณที่คุณช่วยฉัน คุณให้ชีวิตใหม่กับฉันแล้ว ขอบคุณค่ะ!” 

 

 

หลังจากนั้นนานทีเดียว เมแกนที่พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ก็กล่าวขอบคุณด้วยตาแดงก่ำ คำพูดเรียบๆ ไม่สามารถแสดงความรู้สึกขอบคุณในใจของเธอได้ 

 

 

น้ำทะเลเย็นเฉียบ หลังจากขึ้นฝั่งแล้วยังถูกลมทะเลพัดอีก เธอขดตัว หนาวจนตัวสั่น 

 

 

“ที่นี่ไม่ใช่ที่จะมาพูดคุยกัน พวกเราหาที่พักสักหน่อยเถอะ ผมก็อยากถือโอกาสถามสถานการณ์กับคุณด้วย” 

 

 

ตอนที่ตบบ่าของเธอเมื่อครู่ จางจื่ออันรู้สึกว่าไหล่ของเธอเย็นเหมือนน้ำแข็ง รู้ว่าเธอจมน้ำทะเลนานไปหน่อย แถมยังขาดสารอาหารและตื่นตกใจ จึงเสี่ยงเป็นภาวะตัวเย็นเกิน 

 

 

เขาก็อยาถอดเสื้อนอกคลุมให้เธออย่างสุภาพบุรุษ แต่เขาก็เพิ่งโยนเสื้อแจ็คเก็ตลงไปในทะเล ตอนนี้เปียกชุ่มไปหมดแล้ว จึงได้แค่หาผ้าห่มจากในกระเป๋าสะพายมาพันตัวของเธอไว้ 

 

 

ด้วยสภาพย่ำแย่ของเมแกนในตอนนี้ จึงยังไม่เหมาะจะเดินทางไกลอในป่าทันที ไม่อย่างนั้นเธออาจจะตายระหว่างทางได้ เสบียงของเขาก็ไม่เพียงพอสำหรับสองคน และภารกิจของเขายังไม่เสร็จสิ้น ตอนนี้ยังออกจากป่าไม่ได้ 

 

 

สถานที่ที่พอจะหยุดพักได้ในบริเวณนี้ จางจื่ออันนึกถึงหมู่บ้านชาวอินเดียแดงที่ถูกทิ้งร้างเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าจะได้กลับไปพักที่นั่นเร็วขนาดนี้ โชคดีที่เขายังรักษาสภาพบ้านหลังนั้นเอาไว้อย่างดี