เรื่องราวหลังจากนั้นง่ายดายมาก 

 

 

เหมือนภาพยนตร์ฮอลลีวูด ตอนนี้ตำรวจเพิ่งจะมาถึง และเก็บกวาดสถานการณ์หลังจากตัวเอกได้รับชัยชนะ จนคนดูอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมไม่มาให้เร็วกว่านี้ 

 

 

จางจื่ออันกับพวกภูตสัตว์เลี้ยงกลับมาถึงบ้านได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์บินผ่านไป และไม่ใช่แค่ลำเดียว บนเครื่องทาสีสัญลักษณ์ค้นหาและควบคุมเพลิงเอาไว้ด้วย 

 

 

เมแกนพุ่งออกมาจากบ้าน ก่อนจะโบกมือให้เฮลิคอปเตอร์ด้วยความตื่นเต้น แต่น่าเสียดายที่เจ้าหน้าที่บนเครื่องมองไม่เห็น 

 

 

จางจื่ออันไม่รู้ว่าใครแจ้งตำรวจ อาจจะเป็นแม่กับเพื่อนของเมแกน อาจจะเป็นเสียวเสวี่ย และอาจจะเป็นเพราะควันไฟจากทุ่งนาเมื่อคืนทำให้ตำรวจอุทยานคิดว่าเกิดไฟป่า จึงส่งเครื่องบินมาตรวจสอบสถานการณ์ แต่ตอนนี้ยังพูดได้ยาก 

 

 

อาการบาดเจ็บของวลาดิเมียร์คงที่แล้ว ฟีน่าเสียดายมากที่ไม่ได้ลงโทษศัตรูด้วยตัวเอง แต่นี่ก็เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด 

 

 

จางจื่ออันส่งพลุไฟแท่งหนึ่งให้เมแกน แล้วสอนวิธีใช้กับเธอ ให้เธอวิ่งไปในที่โล่งแล้วส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือกับเฮลิคอปเตอร์ 

 

 

เมแกนไม่คิดมาก ในหัวมีแต่ความปรารถนาที่จะกลับบ้านไปอยู่พร้อมหน้ากับแม่ จึงหยิบพลุไฟวิ่งหายไปทันที ไม่นานก็เห็นแสงเปลวไฟสีแดงสว่างขึ้นในป่า 

 

 

จางจื่ออันเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว และเก็บวลาดิเมียร์ที่ต้องพักฟื้นเข้าไปในโทรศัพท์มือถือ ก่อนเรียกภูตสัตว์เลี้ยงออกจากบ้านพัก แต่ไม่ได้เดินไปทางเดียวกับเมแกน 

 

 

“แกว๊กๆ! เห็นท่าทางเอ็งแบบนี้ คิดจะสะบัดแขนเสื้อไปหลังจากจบเรื่องสินะ?” ริชาร์ดกระโดดขึ้นมาบนไหล่ของเขาอีกครั้ง 

 

 

เขาเขียนกระดาษแผ่นหนึ่งแปะไว้ที่ประตู ก่อนจะทับกุญแจไว้ข้างใต้ก้อนหินตรงทางเดินริมประตูอีกครั้ง บนกระดาษเขียนว่า ‘เมแกน ไม่ต้องตามหาผม ผมจะเดินทางของผมต่อ ผมจะดูแลตัวเองให้ดี เดินทางปลอดภัยนะ’ 

 

 

เฮลิคอปเตอร์ลงจอดที่ริมทะเลและพื้นที่ทุ่งนาราบเรียบ พอเมแกนนำเจ้าหน้าที่ค้นหาช่วยชีวิตกลับมายังหมู่บ้าน เขาก็เดินทางไปไกลแล้ว 

 

 

ถ้าเขากับเมแกนนั่งเฮลิคอปเตอร์ออกจากป่าด้วยกัน ตอนลงจอดอาจจะกลายเป็นจุดสนใจของสื่อ ถึงแม้จะเป็นสื่อท้องถิ่นก็ตาม อเมริกาไม่เคยขาดหนังสือพิมพ์ตามถนนที่ตามหาล่าเรื่องแปลก และเขาไม่อยากเป็นข่าวด้วยวิธีแบบนี้ 

 

 

เมื่อคืนเข้าสังเกตเห็นว่าบนท่าเรือมีเรือเล็กลำอื่นอีก จึงให้เซฮวาปลดเชือกโยงเรือและนำเรือเล็กลำหนึ่งไปยังจุดนัดหมาย ตอนนี้เขาก็ออกเดินทางไปเจอกับเซฮวา จากนั้นไหว้วานให้ฝูงวาฬเพชฌฆาตคาบเชือกโยงเรือลากเรือเล็กไปที่หมู่บ้านริมทะเลที่ใกล้ที่สุด แน่นอนว่าลากไปถึงซานฟรานซิสโกเลยก็ได้ แต่อย่างนั้นก็อวดดีเกินไปแล้ว 

 

 

ด้วยขนาดตัวและน้ำหนักของวาฬเพชฌฆาต ลากเรือลำเล็กบรรทุกคนและสัตว์สองสามตัวเป็นเรื่องง่ายจริงๆ 

 

 

ฮูก 

 

 

นกเค้าแมวบนกิ่งไม้เหมือนดูออกว่าเขาจะไปแล้ว จึงร้องฮูกครั้งหนึ่ง 

 

 

“ลาก่อน นายรักษาตัวให้ดี อย่าไปชนรั้วไฟฟ้าอีกล่ะ” จางจื่ออันโบกมือให้มัน 

 

 

“เมี๊ยว บ๊ายบาย ลายจุด” ซิงไห่ก็บอกลามัน 

 

 

“แกว๊กๆ! ในที่สุดเจ้าตัวนี้ก็ยอมจำนนต่อบารมีของข้าแล้ว แต่น่าเสียดายที่ข้าเป็นนกโดดเดี่ยวในภูเขา ไปไหนมาไหนลำพังเสมอ รับเอ็งเป็นศิษย์ไม่ได้หรอก…” ริชาร์ดพูดเรื่อยเปื่อยอย่างได้ใจ 

 

 

จางจื่ออันเดินไปพลางสาดเกลือจำนวนสุดท้ายลงบนพื้น พอเขากับพวกภูตสัตว์เลี้ยงถึงริมทะเล ฝูงกวางก็ตามมาจากข้างหลัง 

 

 

เขาตรวจดูแผลของกวางจ่าฝูงแล้ว แผลค่อนข้างดีขึ้นแล้ว จากนั้นเขาก็เปลี่ยนผ้าพันแผลให้มันเป็นครั้งสุดท้าย และทิ้งเกลือที่เหลือให้พวกมันทั้งหมด 

 

 

บนชายหาดตรงฝั่งทะเลมีเรือเล็กจอดอยู่ลำหนึ่ง ครึ่งตัวบนของเซฮวาโผล่พ้นจากผิวน้ำ นอนอยู่บนชายหาดเหมือนกำลังอาบแดด 

 

 

พอได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาแต่ไกล เธอก็พลิกตัวนั่งขึ้นมาด้วยความระมัดระวัง หลังจากเห็นว่าเป็นเขา เธอถึงจะสบายใจ 

 

 

“อาจออัน! วันนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นตอนเช้ามืด มีลูกเห็บ แล้วก็มีแผ่นดินไหว น้ำทะเลก็ขุ่นขึ้น พวกสัตว์น้ำตกใจมากเลย ถ้าไม่ได้ฉันที่ฉลาดเฉลียว กล้าหาญ และงดงามช่วยห้ามอย่างสุดกำลัง คุณย่าจะต้องพาฝูงวาฬเพชฌฆาตของมันไปจากที่นี่แล้ว!” เธอร้อง อยากจะรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นแทบแย่ ถึงอย่างไรเธอเองก็แทบไม่รู้อะไรเลย 

 

 

“เรื่องเมื่อคืนเป็นเรื่องที่เล่าสั้นๆ ไม่ได้ พวกเรามีเวลาอีกเยอะ ค่อยๆ เล่าระหว่างทางแล้วกันนะ” 

 

 

จางจื่ออันโยนกระเป๋าสะพายไว้บนเรือ แล้วให้พวกภูตสัตว์เลี้ยงกระโดดเข้าไปในเรือเล็กทุกตัว ส่วนตัวเองดันเรือเล็กลงไปในทะเล  

 

 

วาฬเพชฌฆาตเด็กตัวค่อนข้างเล็กอาสากัดเชือกโยงเรือ ลากเรือเล็กไปเมืองติดทะเลที่ใกล้ที่สุด ส่วนวาฬเพชฌฆาตตัวอื่นก็ว่ายน้ำอยู่ด้านข้าง 

 

 

จางจื่ออันสั่งให้ว่ายน้ำช้าๆ แต่ความเร็วของเรือเล็กก็เหมือนกับติดใบพัด หัวเรือกระดกขึ้นประมาณสามสิบองศา แล่นอย่างรวดเร็วปานลมกรดอยู่บนผิวน้ำ 

 

 

เขาอดถอนหายใจไม่ได้ ถ้ารู้ตำแหน่งรังโจรของหลี่ผีเท่อเร็วกว่านี้ก็เดินทางในทะเลได้ แบบนี้ประหยัดเวลาไปได้ตั้งมากโข 

 

 

แต่หนึ่งคือเขาไม่มีทางรู้ตำแหน่งก่อนล่วงหน้า สอง..สมมติว่าเขารู้ตำแหน่งและเดินทางในทะเล ก็ไม่มีทางเจอกับนกเค้าแมวลายจุดและฝูงกวาง รวมถึงฟราเทอร์ด้วย 

 

 

แม้ระหว่างทางจะเจออันตรายอยู่หลายครั้ง เตรียมพร้อมต่อสู้อยู่บ่อยครั้ง แต่ยังเป็นการเดินทางที่ยอดเยี่ยมมากครั้งหนึ่ง โอกาสแบบนี้ชีวิตคนธรรมดาอาจจะเจอได้แค่ครั้งเดียว 

 

 

พอมองไปยังป่าที่ค่อยๆ ไกลออกไป เขายังไม่ได้กลับบ้าน แต่ก็เริ่มคิดถึงการเดินทางครั้งนี้แล้ว 

 

 

ฟราเทอร์ก็เช่นกัน มันนั่งอยู่ท้ายเรือ สายตาผิดหวังแต่เด็ดเดี่ยว กำลังอธิษฐานให้พวกพี่น้องหมาป่าของมันเงียบๆ อธิษฐานให้พวกมันมีความสุขและปลอดภัยในป่าเรดวูด 

 

 

“ไม่เป็นไร ครั้งหน้าถ้ามีโอกาส พวกเรามาเยี่ยมเพื่อนเก่าที่นี่ได้อีก ถึงยังไงตอนนี้การคมนาคมก็พัฒนาแล้ว ฉันก็เป็นคนที่ไม่มีงานประจำทำ” จางจื่ออันตบไหล่ของมัน พร้อมกับพูดปลอบใจ 

 

 

ฟราเทอร์ยิ้มอย่างสบายใจ 

 

 

จางจื่ออันใช้เวลาเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเช้ามืดของวันนี้ให้เซฮวาฟัง ถึงอย่างไรเธอก็ช่วยเขาไว้มาก มีสิทธิ์รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น ส่วนเหล่าฉา ฟราเทอร์ และเฟยหม่าซือก็พักผ่อนเสริมกำลังให้ตัวเอง 

 

 

เซฮวาฟังแล้วตกตะลึง แต่คนเลวเจอจุดจบอันเลวร้ายก็สมควรแล้ว  

 

 

พูดเล่นไปตลอดทางแบบนี้ ผ่านไปแค่สองสามนาที เซฮวาก็บอกต่อคำพูดของฝูงวาฬ บอกว่าข้างหน้ามีหมู่บ้านหนึ่ง แม้จะไม่ได้ติดกับมหาสมุทร แต่มักจะมีเรือออกทะเลไปรับลมเสมอ 

 

 

ฝูงวาฬส่งพวกเขาถึงฝั่งที่ใกล้กับหมู่บ้านมาก จากนั้นจางจื่ออันก็ทำหน้าที่พายเรือเข้าใกล้ฝั่งต่อ ส่วนเซฮวาบอกลาคุณย่าและฝูงวาฬเพชฌฆาตอย่างอาลัยอาวรณ์ แถมยังเชิญพวกมันไปเที่ยวที่ประเทศจีนด้วย 

 

 

พอเห็นสัญลักษณ์สัญญาณอันคุ้นเคยปรากฏขึ้นที่ด้านบนของหน้าจอโทรศัพท์มือถือ โทรศัพท์มือถือก็ส่งเสียงดังไม่หยุด เป็นข้อความที่เพื่อนทั้งในประเทศจีนและต่างประเทศส่งมาเพราะความเป็นห่วง แน่นอนว่าไม่ขาดข้อความโฆษณาและใบแจ้งหนีบัตรเครดิตต่างๆ ด้วย 

 

 

ถึงเวลาเปิดเผยโฉมหน้าต่อโลกแล้ว 

 

 

เขาตอบข้อความสำคัญสองสามอันและส่งข้อความรายงานความปลอดให้ในกลุ่มเพื่อนก่อน จากนั้นอัปโหลดคลิปวิดีโอที่โดรนและโทรศัพท์มือถือถ่ายไว้ขึ้นไปบนอินเทอร์เน็ตอยู่หลายคลิป รวมทั้งสมัครอีเมลใหม่อีกบัญชี เพื่อส่งอีเมลที่เรียบเรียงไว้ก่อนหน้านี้แล้วให้กับองค์กรอนุรักษ์สัตว์ของอเมริกาและสมาคมนักล่ากวาง 

 

 

โดมิโนชิ้นแรกล้มลงแล้ว ทิศทางหลังจากนี้ไม่มีใครคาดเดาได้