เสริมประตูหน้าต่างให้แข็งแรงและติดวัสดุป้องกันน้ำบนหลังคาเป็นการตกแต่งปรับปรุงขั้นพื้นฐานมาก ไม่ต้องการความสวยงาม ต้องการแค่ความทนทาน เดิมทีจางจื่ออันคิดจะไปตามหาทีมตกแต่งปรับปรุงริมถนนพวกนั้นมาทำ แต่มีช่างเชื่อมจ้าวอาสาทำให้ก็ลดขั้นตอนได้ เพราะแม้จะเชื่อถือคำพูดของช่างเชื่อมจ้าวไม่ได้ แต่ถ้าเป็นเรื่องฝีมือละก็ จางจื่ออันเคยเห็นตู้ปลาและเฟอร์นิเจอร์ในบ้านที่เขาทำเองด้วยตาของตัวเองแล้ว พวกมันดูแข็งแรงและทนทานดี 

 

 

ช่างไฟฟ้าอู๋พูดอีกว่า “คนงานปลดเกษียณอย่างพวกเรา ทุกคนจะเชี่ยวชาญในงานฝีมือด้านหนึ่ง ถ้าต้องการอะไรเสี่ยวจางก็ไม่ต้องเกรงใจ ขอแค่บอกมาคำเดียว ของที่พวกเราทำไม่สวยหรอก แต่รับประกันว่าทนทาน” 

 

 

จางจื่ออันเชื่อคำพูดของช่างไฟฟ้าอู๋ ทำงานอยู่ในสภาพแวดล้อมโรงงานที่ยากลำบากและอันตรายได้หลายสิบปี และปลดเกษียณออกมาได้ครบสามสิบสองส่วน ก็คงมีฝีมือไม่น้อยเลยทีเดียว 

 

 

เขาจึงไม่ปฏิเสธอีก เห็นด้วยและบอกลา 

 

 

“ไอ้หนุ่มจาง ฉันเห็นว่าเธอก็ดูว่างๆ ไปเที่ยวตกปลากับพวกเราไหมล่ะ คนเยอะ ต้องสนุกแน่!” ช่างเชื่อมจ้าวหันมามอง แล้วเชิญอย่างมีน้ำใจ 

 

 

ช่างเชื่อมจ้าวคิดว่าจางจื่ออันมีความรู้มากมาย รู้จักสัตว์ทะเลเยอะแยะ ถ้าตกปลาแปลกๆ อะไรได้แล้วทุกคนไม่รู้จักคงจะโยนกลับลงทะเล แบบนั้นไม่ได้เสียหายหลายร้อยล้านเหรอ? ถ้าจางจื่ออันช่วยประเมินค่าอยู่ข้างๆ ก็ลดขั้นตอนได้มากมายเลย 

 

 

เขาได้ยินพวกเพื่อนกรรมกรพูดมา และพวกเพื่อนกรรมกรก็ฟังเพื่อนนักตกปลาคนอื่นมาอีกที บอกว่าหลายเดือนมานี้ทะเลเปิดของเมืองปินไห่มีปลาหายากแปลกๆ เพิ่มมาจำนวนหนึ่ง บางครั้งตกปลาแปลกๆ ได้หนึ่งตัวหรือสองตัว จากนั้นในกลุ่มเพื่อนตกปลาก็ลุกเป็นไฟ ได้ยินว่ามีเพื่อนนักตกปลาคนหนึ่งตกปลาหน้าตาแปลกมากตัวหนึ่งขึ้นมา แถมได้รับการสัมภาษณ์จากนักข่าวโทรทัศน์ท้องถิ่นด้วย 

 

 

เขาคิดว่าปลาหายากมากมายในร้านของจางจื่ออันก็คงได้มาอย่างนั้นแหละ เป็นการค้าขายที่ไม่มีต้นทุน แต่ได้กำไรเต็มๆ โดยแท้ 

 

 

“ไม่ล่ะครับ พวกคุณไปเถอะ ผมตกปลาไม่เป็น แล้วก็ไม่มีคันเบ็ดตกปลาด้วย” จางจื่ออันปฏิเสธ เขาตกปลาไม่เป็นจริงๆ เรื่องตกปลานี้ต้องอาศัยความอดทนอย่างมาก มักจะต้องนั่งอยู่ทั้งวัน แต่เขาไม่ได้ว่างถึงขั้นนั้น 

 

 

“ไม่เป็นไรๆ พวกเราก็หลับหูหลับตาตกปลาเหมือนกัน ไปเที่ยวกันมากกว่า!” ช่างเชื่อมจ้าวคนนี้พอคิดหาวิธีให้ได้เปรียบแล้ว ก็เกาะหนึบเหมือนพลาสเตอร์หนังหมา ไม่บรรลุเป้าหมายก็ไม่ล้มเลิก 

 

 

“เสี่ยวจาง ถ้าไม่มีธุระอะไรเธอก็มาเที่ยวด้วยกันได้ ตาแก่พวกนั้นไม่สนใจหรอกว่าจะมีคนมาเพิ่มอีกสักคน ไม่มีคันเบ็ดตกปลาก็ใช้อันของฉันได้” ช่างไฟฟ้าอู๋โน้มน้าว 

 

 

วันนี้จางจื่ออันก็ไม่มีธุระอะไรจริงๆ พวกพนักงานร้านรับมือกับลูกค้าทั่วไปได้อย่างดีแล้ว อย่างมากเขาก็กลับไปนอนกลางวันในร้าน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเซฮวาที่กลับมาถึงเมืองปินไห่แล้ว เขายังต้องไปเปิดบันทึกเสียงเพลงของเธอที่ชายทะเลทุกวัน แต่วันนี้ยังไม่ได้ไปเลย ถึงอย่างไรตอนบ่ายก็ต้องไปชายทะเลสักครั้งอยู่แล้ว จึงพยักหน้า “ได้ครับ แต่ไม่ตกปลานะครับ ผมอยากไปเดินเล่นริมทะเลพอดี ก็ถือโอกาสไปกับพวกคุณเลยแล้วกันครับ ดูพวกคุณตกปลาก็ได้” 

 

 

ความคิดของช่างเชื่อมจ้าวคือขอแค่จางจื่ออันตกลงไปชายทะเลด้วยกันก็พอ อย่างอื่นไม่เป็นไร 

 

 

จางจื่ออันมีรถ เขาถามสถานที่นัดหมายชัดเจนแล้ว ให้พวกเขาสองคนล่วงหน้าไปก่อน เพราะพวกเขาขี่จักรยานไฟฟ้ากันทั้งคู่ ไม่มีทางยัดเข้าไปในอู่หลิงเสินกวงได้ 

 

 

เขาขับรถมาถึงชายทะเล เร็วกว่าพวกเขาสองคนก้าวหนึ่ง หลังจากทั้งสามคนเจอกันแล้ว ก็หาสถานที่ทำกิจกรรมกลุ่มตกปลาทะเลของเพื่อนกรรมกรเจออย่างรวดเร็ว เพราะกิจกรรมกลุ่มของคนงานปลดเกษียณพวกนี้ให้ความรู้สึกอาวุโสอย่างแรง พวกเขาเขียนแผ่นป้ายที่ว่า ‘กิจกรรมตกปลาทะเลครั้งที่ห้าของกลุ่มกรรมกร’ เห็นมาตั้งแต่ไกล 

 

 

เรือของพวกกรรมกรเป็นเรือประมงที่ผ่านการปรับแต่งธรรมดา อาจจะเป็นเรือมือสอง หรืออาจจะเป็นเรือกำหนดเช่าตามวัน ตอนนี้ฝูงปลาทะเลน้ำตื้นน้อยลงเรื่อยๆ แล้ว ราวกับเรือประมงลำเล็กแถบน้ำตื้นแบบนี้ก็มีพื้นที่ให้ทำงานน้อยลงเรื่อยๆ ชาวประมงจึงเอามาปล่อยเช่าหรือขาย ราคาก็ไม่นับว่าแพง และนับว่าเป็นของไม่มีประโยชน์ที่ใช้งานได้ 

 

 

ช่างเชื่อมจ้าวแนะนำจางจื่ออันให้ชายวัยกลางคนอีกสองสามคนรู้จัก จากนั้นก็เรียกเขาขึ้นเรือด้วยกัน แต่เขาก็ปฏิเสธ เพราะเขาเองมีเรือยางลำหนึ่ง อีกอย่างเขายังมีธุระสำคัญต้องทำ 

 

 

พวกกรรมกรพากันเร่งให้ช่างเชื่อมจ้าวรีบขึ้นเรือ เพราะรอแค่พวกเขาอยู่ ช่างเชื่อมจ้าวหมดหนทาง จึงได้แต่ขึ้นเรือออกทะเลไปกับพวกกรรมกร 

 

 

กรรมกรพวกนี้ก็เป็นมือใหม่ในวงการการตกปลาทะเล หลังจากเคยตกปลากับคนอื่นสองสามครั้ง ก็ได้เรียนรู้ขั้นตอนเพียงคร่าวๆ รู้สึกว่าชายแก่หลายคนเที่ยวด้วยกันสนุกกว่า จึงตั้งกลุ่มกรรมกรตกปลาทะเลขึ้นมา 

 

 

เรือเล็กของพวกเขาไม่กล้าออกจากฝั่งไปไกลนัก จอดลงสมออยู่ในระยะที่มองเห็นหินโสโครกบนฝั่งได้ พวกกรรมกรที่กระปรี้กระเปร่าพากันหยิบคันเบ็ดตกปลาของตัวเองออกมา ก่อนจะนั่งเก้าอี้พับพลางเกี่ยวเหยื่อและโยนเบ็ด 

 

 

ช่างไฟฟ้าอู๋ยังดี เขาเรียนรู้สิ่งที่ไม่เข้าใจอย่างถ่อมตัว แต่ช่างเชื่อมจ้าวชำเลืองมองหลายครั้งก็คิดไปเองว่าง่ายมาก ไม่มีอะไรต้องเรียนอีก จึงเลียนแบบท่าทางตกปลาของคนอื่นอย่างไม่ใส่ใจ 

 

 

จางจื่ออันก็เติมลมให้เรือยางของตัวเองเต็มแล้ว จึงดันลงไปในทะเลและเปิดเสียงเพลงของเซฮวา เขาไม่กล้าเข้าใกล้เรือประมงลำเล็กของกลุ่มกรรมกรมากเกินไป เพราะเรือยางของเขาเป็นเรือแบบเติมลม และในทะเลก็มีปลาที่มีหนามมากมาย ปกติปลาพวกนี้จะไม่จู่โจมเรือเอง แต่หลังจากถูกเบ็ดตกปลาของพวกกรรมกรทำร้ายเข้าก็พูดยากแล้ว 

 

 

เขารักษาระยะห่างกับเรือประมงในระยะหนึ่ง ได้ยินเสียงหัวเราะเฮฮาสดใสและเสียงตะโกนของพวกกรรมกรดังมาจากทางเรือประมง ดูท่าทางการตกปลาคงเป็นกิจกรรมกลางแจ้งที่เหมาะกับผู้ชายวัยชราปลดเกษียณแล้วจริงๆ 

 

 

เขามองพวกเขาตกปลาจากข้างๆ ในที่ที่ไกลออกไปอยู่สักพัก มาตรการรักษาความปลอดภัยของพวกกรรมกรไม่เลวทีเดียว ทุกคนสวมเสื้อชูชีพ ในเรือประมงยังมีห่วงยางช่วยชีวิต ดูแล้วได้มาตรฐานทีเดียว เขาก็ไม่รู้สึกว่าทะเลใกล้ฝั่งแบบนี้จะเกิดอันตรายอะไรได้ หลังจากมองจนเบื่อแล้วก็นอนลงไถโทรศัพท์มือถือเล่น 

 

 

ผ่านไปอีกสักพัก เสียงเพลงของเซฮวาก็จบแล้ว เขาลุกขึ้นนั่ง เห็นพวกกรรมกรยังตกปลาทะเลอยู่ที่เดิม ส่วนช่างเชื่อมจ้าวตะโกนเสียงดังที่สุด 

 

 

ช่างเชื่อมจ้าวมีความอดทนต่ำ แต่กิจกรรมตกปลาแบบนี้ต้องอาศัยความอดทนอย่างมาก นี่ทำให้เขาตกปลาได้น้อยที่สุด ช่างไฟฟ้าอู๋ที่เป็นมือใหม่เหมือนกันตกปลาได้เยอะมาก ช่างเชื่อมจ้าวกลับตกได้แต่ปลาตัวเล็กๆ สองสามตัว ทุกครั้งที่เขาตกปลาได้ตัวหนึ่งก็เหมือนตกขุมทรัพย์ใต้ท้องทะเลได้ คิดว่าตัวเองตกปลาที่หายากได้ แต่ปลาที่เขาตกได้ไม่ต้องให้จางจื่ออันประเมินค่า พวกกรรมกรมองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นปลาธรรมดา 

 

 

จางจื่ออันส่งข้อความให้ช่างเชื่อมจ้าวและช่างไฟฟ้าอู๋ จากนั้นก็โบกมือให้เรือประมงลำเล็ก บ่งบอกว่าให้พวกเขาเที่ยวเล่นให้สนุก เขาจะขอกลับขึ้นฝั่งก่อนแล้ว 

 

 

คนอื่นบอกว่าปลาที่เขาตกได้เป็นขยะ แต่ช่างเชื่อมจ้าวไม่เชื่อ จะเก็บไว้ในถังเพื่อรอให้จางจื่ออันประเมินค่าให้ได้ พอเห็นจางจื่ออันจะกลับไปแล้ว เขาอยากห้ามแต่ก็ไกลเกินกว่าจะทำได้ 

 

 

จางจื่ออันบอกกล่าวเสร็จแล้วก็ขับเรือยางกลับไปยังชายทะเล ปล่อยลมเรือยาง แล้วค่อยยัดเข้าไปในตัวรถ จากนั้นกลับไปที่ร้านขายสัตว์เลี้ยง ทำทุกอย่างตามปกติ 

 

 

เย็นนี้เขากับพวกพนักงานร้านกินข้าวเย็นด้วยกัน เขาได้รับข้อความที่ส่งมาจากช่างเชื่อมจ้าว บ่นว่าเขาไม่มีมารยาท กลับไปก่อนได้อย่างไร 

 

 

เห็นพวกกรรมกรสนอกสนใจมาก เที่ยวจนถึงเย็นแล้วถึงจะกลับ 

 

 

จางจื่ออันบอกปัดว่าตัวเองมีเรื่องด่วนต้องกลับไปก่อน ช่างเชื่อมจ้าวยังบ่นอีกเล็กน้อย จากนั้นก็บอกว่าพรุ่งนี้จะช่วยเขาทำประตูหน้าต่างและหลังคาให้