พอมัดหลี่ผีเท่อเสร็จ อีกฝ่ายก็ไม่เหลือโอกาสจู่โจมกลับแล้ว  

 

 

ส่วนจะจัดการคนคนนี้อย่างไร จางจื่ออันยังนึกวิธีดีๆ ไม่ออก ทั้งยังไม่อยากฆ่าเขาให้สกปรกมือตัวเอง และไม่อยากลำบากพาเขาเดินเท้าออกจากป่า ทิ้งเขาไว้ที่นี่เสียเลยดีกว่า ให้ทางตำรวจอเมริกาจัดการ ที่รอเขาอยู่น่าจะเป็นการตัดสินของกฎหมาย  

 

 

 “ไม่ๆ! เดี๋ยวก่อน!” หลี่ผีเท่อเห็นจางจื่ออันเก็บปืนเทเซอร์ที่ใช้แล้วเดินมาทางตัวเอง ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความหวาดกลัว  

 

 

“ผมจำได้ว่าแคลิฟอร์เนียมีโทษประหาร ผมเชื่อว่าคุณคงเตรียมใจนั่งบนเก้าอี้ไฟฟ้าสักวันอยู่แล้ว งั้นให้คุณลองสักหน่อยคงไม่เสียหายสินะ? เทียบกับตายแล้ว ที่จริงคุณกลัวว่าสาวกพวกนั้นจะเห็นท่าทางน่าเกลียดของตัวเองมากกว่าล่ะสิท่า?”  

 

 

จางจื่ออันเห็นปฏิกิริยาของเขา ก็รู้ว่าตัวเองเดาถูกต้อง ทุกคนมีด้านที่อ่อนแอกันทั้งนั้น และสิ่งที่หลี่ผีเท่อหวาดกลัวที่สุดก็คือการทำลายภาพลักษณ์ที่ตัวเองลำบากตรากตรำสร้างมาหลายปี  

 

 

ดูจากชุดสูทสีขาวที่เขาใส่ทุกครั้งเวลาปรากฏตัวก็รู้แล้ว เขาพยายามสร้างภาพจำของตัวเองให้กับคนอื่นอย่างสุดความสามารถ โดยเฉพาะกับพวกสาวก  

 

 

“ไม่! ไม่!”  

 

 

หลี่ผีเท่อดิ้นรนอย่างสุดชีวิต แต่มือกับเท้าถูกมัดเอาไว้หมดแล้ว ดิ้นไปก็ไม่มีประโยชน์  

 

 

จางจื่ออันติดขั้วไฟฟ้าของปืนเทเซอร์ไว้ข้างหลังช่วงเอวของหลี่ผีเท่อ แล้วพูดเสียงเบาว่า “พอถึงวันที่คุณได้นั่งบนเก้าอี้ไฟฟ้า คุณจะต้องขอบคุณผมที่ให้คุณได้ลิ้มรสชาติของมันก่อน”  

 

 

ขณะที่พูดจบ เขาก็เหนี่ยวไกปืน  

 

 

กระแสไฟฟ้าไหลเข้าสู่ร่างกายของหลี่ผีเท่อจากขั้วไฟฟ้าสีเงินทั้งสองด้าน ที่ได้รับผลกระทบก่อนก็คือกล้ามเนื้อตรงเอว รวมถึงกล้ามเนื้อชั้นลึก  

 

 

หลี่ผีเท่อตาเหลือกจนเห็นตาขาว สีหน้าพลันแดงก่ำ เส้นเลือดบนใบหน้าก็ปูดโปนขึ้นมาแล้ว พร้อมด้วยร่างกายชักกระตุกอย่างรุนแรง  

 

 

ห้าวินาทีให้หลัง จางจื่ออันก็คลายไกปืน  

 

 

คราบน้ำเปื้อนกางเกงของหลี่ผีเท่อแล้ว กลิ่นทั้งเหม็นสาบ ทั้งฉุนเตะจมูกขึ้นมาเลย  

 

 

หลี่ผีเท่อเป็นคนอดทนจริงๆ เขากัดฟันไม่ยอมตะโกนออกมา แล้วก็ไม่ได้สลบไป แต่ร่างกายกลับอ่อนแรงจนเหมือนโคลน เหลือเพียงแค่ลมหายใจ  

 

 

จางจื่ออันไม่คิดจะปล่อยหลี่ผีเท่อไปอย่างนี้ เขาจึงไปหยิบเชือกป่านเส้นหนึ่งออกมาจากบ้านผู้คุม เป็นเชือกป่านที่พวกผู้คุมใช้ผูกหินถ่วงข้อเท้าของเมแกนตอนโยนลงทะเล เห็นเซฮวาบอกว่ามีเชือกป่านแบบนี้อยู่ในก้นทะเลเยอะแยะ  

 

 

ไม่ว่าจะเป็นเชือกไนลอนหรือเชือกป่าน ก็นับเป็นความเคียดแค้นของวิญญาณอาฆาตจากก้นทะเล  

 

 

เขาใช้เชือกป่านมัดเท้าทั้งสองข้างของหลี่ผีเท่อ แล้วห้อยหลี่ผีเท่อกลับหัวลงจากบนกิ่งไม้กิ่งหนึ่ง ก่อนจะฉายไฟถ่ายรูปเอาไว้สองสามรูปอย่างพึงพอใจ  

 

 

“มาดูสิ! ศาสดาของพวกคุณ! นี่ก็คือโฉมหน้าที่แท้จริงของหลี่ผีเท่อ!” เขาป้องปากด้วยสองมือ พลางตะโกนเข้าไปในป่า  

 

 

เสียงดังสะท้อนไปไกลมากในป่าอันเงียบสงัด  

 

 

ไม่มีคนตอบรับ แต่เขารู้ว่าต้องมีคนเห็นภาพนี้แน่นอน ถึงอย่างไรชุดสีขาวทั้งตัวของหลี่ผีเท่อถูกแสงไฟสะท้อนแล้วก็เตะตาในยามค่ำคืน  

 

 

“เธอจะต้องเสียใจ…” หลี่ผีเท่อกัดฟันพูด แววตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น  

 

 

“ผมก็อาจจะเสียใจ แต่โอกาสเสียใจของคุณหมดไปแล้ว”  

 

 

จางจื่ออันไม่สนใจคำขู่ของเขา แล้วทิ้งท้ายประโยคหนึ่ง ก่อนเรียกพวกภูตสัตว์เลี้ยงให้ออกจากที่นี่  

 

 

เขาเก็บเสบียงอาหารได้เพียงพอแล้ว รวมถึงเปิดเผยโฉมหน้าที่แท้จริงของหลี่ผีเท่อให้ผู้เลื่อมใสเห็นได้ ทั้งยังหาภูตสัตว์เลี้ยงอย่างฟราเทอร์เจออีก เรื่องที่ต้องทำก็สำเร็จเสร็จสิ้นหมดแล้ว ต่อไปก็เหลือแค่ออกจากป่าพร้อมเมแกน อัปโหลดวิดีโอที่โดรนถ่ายไว้ สถิติในฮาร์ดดิสก์คอมพิวเตอร์ และหลักฐานอื่นบนอินเทอร์เน็ตก็ใช้ได้แล้ว  

 

 

ถึงหลี่ผีเท่อจะเหลี่ยมจัดมาก แต่ก็สู้กับเครื่องจักรของประเทศไม่ได้ ผู้บัญชาการใหญ่ส่งทวิตเตอร์แค่ครั้งเดียวก็จัดการเขาได้แล้ว  

 

 

“คนที่อยากฆ่าเจ้ามีอีกตั้งเยอะ! วันนี้หลี่ผีเท่อต้องตกอยู่ในที่นาแห่งนี้ เขาต้องโทษตัวเองเท่านั้น!” เหล่าฉาทอดถอนใจ “ความดีความชั่วมีการตอบแทนในท้ายที่สุด แค่ได้มาเร็วหรือช้าเท่านั้น ตอนอยู่ที่อียิปต์ ข้าก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนมากด้วยแผนการ และคิดว่าอีกหน่อยต้องวางแผนชั่วร้ายไว้แน่ๆ”  

 

 

“ฮ่าๆ พวกเราเลิกสนใจเขาได้แล้ว เขาก็เหมือนคนตายไปจากสังคมนี้ บางทีพอคลายเชือกแล้ว เขาเกิดทนความอัปยศนี้ไม่ไหวขึ้นมา ก็คงโขกหัวตายไปเอง” จางจื่ออันหัวเราะ  

 

 

วลาดิเมียร์กลับเสียดายเล็กน้อย “เหมียวเขาสิ ฉันยังคิดว่าเขามีความสามารถอะไรจริงๆ ที่แท้ก็เป็นเสือกระดาษที่ตีตนเป็นเทพ!”  

 

 

“หวังว่าต่อไปจะไม่มีข่าวเท้าขาดบนชายหาดอีกแล้วนะ”  

 

 

จางจื่ออันพูดล้อเล่นกับพวกภูตสัตว์เลี้ยง แต่ก็ไม่ได้วางใจลงได้โดยสิ้นเชิง เพราะรู้สึกเหมือนตัวเองพลาดอะไรไปบางอย่าง  

 

 

“เจี๊ยกๆ”  

 

 

พายรู้ว่าใกล้ถึงวันกลับบ้านขึ้นทุกที จึงโบกกระบองไม้เดินอยู่ตรงหน้าด้วยความเริงร่า  

 

 

ซิงไห่กลับเหมือนกำลังตามหาบางอย่าง มันเอาแต่มองซ้ายทีขวาที  

 

 

เหล่าฉากระโดดย้ายตำแหน่งอย่างรวดเร็วบนแง่งกิ่งไม้ ดวงตาเป็นประกาย ชุดคลุมยาวพลิ้วไสวตามสายลม  

 

 

ส่วนริชาร์ด…มองข้ามนกชั่วตัวนี้ไปแล้วกัน มันอาจจะกำลังอึอยู่ในฮู้ดก็ได้  

 

 

เดินไปอีกสองสามก้าว อยู่ๆ จางจื่ออันก็หยุดเดิน  

 

 

“เป็นอะไรไปจื่ออัน” เหล่าฉาสังเกตสีหน้าแปลกๆ ของเขา จึงหยุดเดินแล้วถามเช่นกัน  

 

 

จางจื่ออันหันหน้าไป แล้วส่องไฟฉายไปยังหลี่ผีเท่อที่ยังถูกห้อยหัวบนต้นไม้ ห้อยต่องแต่งเหมือนศพแขวน ส่วนหน้าตาซ่อนอยู่ในความมืด จึงมองเห็นไม่ชัดเจน  

 

 

“เดี๋ยวก่อน ชักจะแปลกๆ นะ” เขาขมวดคิ้วครุ่นคิด  

 

 

“ตรงไหนแปลก” เหล่าฉาถามต่อ  

 

 

สายตาของจางจื่ออันมองเหล่าฉาสลับกับพาย  

 

 

ตามหลักการแล้ว อเมริกาเหนือไม่มีลิงป่า แต่ลิงวอกแบบพายมาปรากฏตัวในป่าลึก แถมยังโบกกระบองไม้เองได้ ไม่ได้แปลกเลยเหรอ  

 

 

เหล่าฉาที่เป็นแมวดราก้อนหลี่ก็ยังสวมชุดคลุมตัวยาวและหมวกไม้ไผ่สาน ลักษณะท่าทางไม่เหมือนแมว แต่เหมือนคนมากกว่า ไม่แปลกใจบ้างเหรอ?  

 

 

แม้แต่ซิงไห่ ดวงตามีเทาเงินของมันก็ไม่ได้พบเห็นบ่อยๆ ในบรรดาแมวทั่วไป  

 

 

ตอนหลี่ผีเท่อซ่อนอยู่ในมุม เขาอาจจะได้ยินจางจื่ออันพูดกับพวกภูตสัตว์เลี้ยง ถ้าเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ตอนเห็นเรื่องแบบนี้แล้ว จะไม่รู้สึกแปลกๆ หรอกเหรอ?  

 

 

ตอนเมแกนถูกช่วยขึ้นมาจากในทะเล เธอเห็นภูตสัตว์เลี้ยงแล้วยังประหลาดใจมาก แต่ตอนนั้นเธอเพิ่งรอดพ้นจากความตาย จางจื่ออันเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตเธอ แถมแม่ยังบอกให้เธอเชื่อใจจางจื่ออัน เธอที่อ่อนแรงจึงไม่อยากไปถามมากเกินไป  

 

 

แต่เมื่อครู่หลีผีเท่อเห็นพวกภูตสัตว์เลี้ยงแล้วกลับไม่มีอาการตกใจเลย ทว่าปล่อยวางเหมือนได้รับคำตอบจากเรื่องลึกลับซับซ้อน อีกอย่างระหว่างที่เขาได้เปรียบและโน้มน้าวให้จางจื่ออันนร่วมมือ ก็ไม่ได้พูดถึงพวกภูตสัตว์เลี้ยง เพียงพูดอย่างมีเลศนัยในตอนแรกเท่านั้น ‘มิน่าล่ะเธอถึงเหมือนมีเทพช่วย ที่แท้ก็มีพวกมันคอยช่วยนี่เอง’  

 

 

นี่หมายความว่ายังไง  

 

 

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็คิดว่าหลี่ผีเท่อพูดเรื่องไร้สาระพวกนี้ขึ้นมาก็เพื่อถ่วงเวลาเท่านั้น  

 

 

ด้วยนิสัยช่ำชองและชั่วร้ายของหลี่ผีเท่อ ถึงแม้จางจื่ออันกลับไปสอบถามหลี่ผีเท่อ เขาก็คงไม่ได้รับตอบอย่างแน่นอน อาจจะยังเรื่องอื่นเพื่อถ่วงเวลาต่อ ภาระเร่งด่วนก็คือควรจะไปเจอกับพวกภูตสัตว์เลี้ยงตัวอื่นก่อน ไม่อย่างนั้นเขาไม่มีทางสบายใจได้ เรื่องมันชักจะไม่ง่ายอย่างที่เขาคิดไว้แล้ว