พวกพนักงานมองเห็นคนกลุ่มนี้เป็นคนแปลก แต่เด็กสาวมัธยมต้นคนนี้แปลกยิ่งกว่า จะอ้าปากหรือปิดปากพวกเขาก็ไม่เข้าใจเธออยู่ดี เงินแต๊ะเอีย งานบ้าน พ่อขี้เหนียว แต่พอได้ยินคำพูดสุดท้ายของเธอบอกว่าต้องทำความสะอาดที่นี่ครั้งใหญ่ ในที่สุดพวกเขาก็เหมือนจะเข้าใจขึ้นบ้างแล้ว  

 

 

ด้วยห้องนี้เป็นห้องประชุมหรูหราชั้นบนสุดของตึกระฟ้า ถ้าไม่นับพวกคนแปลกบางคนที่สูบบุหรี่และขี้ดินติดพื้นรองเท้าเข้ามา ก็ใช้คำว่าไม่เปื้อนฝุ่นมาบรรยายสภาพแวดล้อมในห้องได้เพียงอย่างเดียว ผิวหน้าโต๊ะมันเงาจนส่องเห็นเงาคนได้ ยังต้องทำความสะอาดครั้งใหญ่ตรงไหนกัน? อีกอย่างเธอก็ไม่ใช่พนักงานทำความสะอาด การทำความสะอาดจึงไม่ใช่หน้าที่ของเธออยู่แล้ว  

 

 

อย่างนั้นสิ่งที่เธอจะทำความสะอาด…ขยะที่เธอพูดถึงคืออะไร ไม่ต้องพูดก็รู้อยู่แล้ว  

 

 

พวกเขามั่นใจมากพอ คิดไม่ถึงว่าเด็กสาวมัธยมต้นจะอวดดีกว่าพวกเขาเสียอีก แถมยังอยากกำจัดพวกเขาทิ้งภายในคราวเดียว นี่ไม่ใช่คนปัญญาอ่อนฝันเฟื่องหรอกเหรอ?  

 

 

ด้วยเป็นผู้แข็งแกร่งที่เหลือรอดมาถึงทุกวันนี้ พวกเขาแต่ละคนย่อมมีประสบการณ์การต่อสู้อย่างน้อยสองสามครั้ง ภูตสัตว์เลี้ยงที่พวกเขาพามาด้วยถ้าไม่แข็งแรงว่องไว หรือพละกำลังแข็งแกร่ง ก็จะมีทั้งสองอย่างในเวลาเดียวกัน ไม่อย่างนั้นก็ปล่อยพิษหรือเปลี่ยนสีพรางตัวได้ ถ้าไม่ได้มาจากความจริง ก็มาจากจินตนาการ…ถ้าครอบครองทั้งหมดนั่น ก็ไม่มีใครหรือภูตสัตว์เลี้ยงตัวไหนเอาชนะได้โดยสิ้นเชิง  

 

 

เพราะเรื่องนี้ฟังดูเหลวไหลเกินไป พวกเขาจึงไม่มีใครกลัวสักคน กลับหัวเราะขึ้นมาเหมือนได้ยินเรื่องตลกด้วยซ้ำ แต่สายตาเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ  

 

 

เด็กผู้หญิงเหมือนจะไม่รู้ว่าอันตรายกำลังมาถึง จึงหัวเราะเบิกบานไปพร้อมกับพวกเขา  

 

 

ถ้าเธอยั่วโมโหพวกเขาต่อไปก็อาจจะเกิดเรื่องถึงชีวิตด้วย หลี่หย่วนเฟยไม่อยากเห็นฉากนั้น ถึงที่นี่เป็นสำนักงานใหญ่ของกลุ่ม แต่ก่อเรื่องวุ่นวายขึ้นมาแล้วก็เก็บกวาดยาก จึงแนะนำว่า “สาวน้อย ถ้าเธอมาก่อเรื่อง ก็เชิญเธอกลับไปเถอะ ที่นี่ไม่เหมาะกับเธอหรอก”  

 

 

ชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้กระโดดขึ้นมาหัวเราะ “อย่าเลย คุณคงกลัวว่าเลือดจะเปื้อนห้องของคุณใช่ไหม? ไม่เป็นไร ให้งูขาวของผมกินเธอให้หมดในคำเดียว เท่านี้ก็ไม่มีใครรู้ว่าเธอเคยมาที่นี่แล้ว”  

 

 

พอได้ยินเจ้าของพูด งูจงอางขาวของเขาก็แลบลิ้นสีแดงเข้มและชูคอขึ้นมา แทบจะชนเพดานห้องอยู่แล้ว ร่างกายเย็นเยียบม้วนอยู่กึ่งหนึ่ง เกล็ดงูเกลี้ยงเกลาส่องแสงสีเงิน งูที่เย็นชาไร้ความรู้สึกกำลังจ้องเขม็งมาที่เธอ  

 

 

งูจงอางตัวนี้ตัวใหญ่ที่สุดในบรรดาภูตสัตว์เลี้ยงตรงนี้ อาจจะไม่ได้แข็งแกร่งที่สุด แต่อาจจะดุร้ายที่สุด ตอนสัตว์เลือดเย็นกินอาหารจะไม่มีความเห็นอกเห็นใจใดๆ ด้วยขนาดร่างกายของมัน อาจจะกลืนเธอทั้งเป็นได้จริงๆ  

 

 

คนอื่นๆ พากันขมวดคิ้ว รวมถึงหลี่หย่วนเฟยด้วย พวกเขาออกห่างจากงูจงอางขาวที่เข้าสู้สภาพจู่โจมตัวนี้เล็กน้อยโดยที่ไม่รู้ตัว เพื่อกันไม่ให้ตัวเองถูกลูกหลงไปด้วย  

 

 

คนจำนวนหนึ่งในพวกเขาแสวงหาผลประโยชน์เพื่อความปรารถนาส่วนตัวเท่านั้น เดิมทีตัวเองไม่ได้เป็นคนเลวอะไร การต่อสู้ระหว่างภูตสัตว์เลี้ยงเป็นอย่างไรก็ช่าง อย่างน้อยพวกเขาไม่ได้ตั้งใจทำร้ายใคร หากให้พวกเขาเห็นเด็กผู้หญิงเหมือนหยกบอบบางคนนี้ถูกงูจงอางเขมือบต่อหน้าต่อตา พวกเขาก็ทนนั่งเฉยดูเรื่องโหดร้ายแบบนี้ไม่ได้หรอก  

 

 

บางคนหน้าเปลี่ยนสีในทันที กำลังลังเลว่าต้องออกมาห้ามเหตุการณ์โศกนาฏกรรมครั้งนี้ไหม แต่ถ้าเสนอหนเออกมา อาจจะยั่วโมโหชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้คนนี้เข้า  

 

 

เด็กสาวกลับไม่หวาดกลัวเลยสักนิด เธอร้องว้าวขึ้นมา ก่อนจะพูดด้วยท่าทางประหลาดใจ “จงอางขาวตัวใหญ่มากเลย! จับได้ในหนองน้ำที่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ใช่ไหมคะ? ดูท่าทางเหมือนงูจงอางพม่าที่เปลี่ยนเป็นสีเผือกเลย”  

 

 

หลี่หย่วนเฟยกระแอมครั้งหนึ่ง แล้วเตือนว่า “เธอออกไปตอนนี้ยังทันนะ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเธอแล้ว งูจงอางตัวนี้ดุร้ายมาก ถ้ามันจู่โจมขึ้นมา เกรงว่า…”  

 

 

เธอกลับยิ้มและโบกมือราวกับไม่คิดอย่างนั้น “ไม่เป็นไรค่ะ! คุณลุงหลีเซินไท่ก็แค่ขู่ให้หนูกลัวเฉยๆ ไม่ลงมือจริงๆ หรอก หนูพูดถูกต้องใช่ไหมคะ?”  

 

 

สายตางุนงงของทุกคนมองไปทางชาวตะวันออกเฉียงใต้ทันที อยู่ๆ ก็ถูกพูดชื่อจริงในโอกาสแบบนี้ ต่อไปก็อย่าคิดจะซ่อนสถานะของตัวเองอีกเลย  

 

 

หลี่หย่วนเฟยก็ตะลึง เพราะในรายชื่อที่ชายในชุดคลุมสีขาวให้มาก็ไม่มีชื่อแซ่จริงๆ ของชาวตะวันออกเฉียงใต้คนนี้ หรือว่าจริงๆ แล้วเขาชื่อหลีเซินไท่?  

 

 

“ฉันไม่ใช่! ฉันไม่ได้ชื่อนั้น! อย่ามาพูดมั่วซั่ว!” ชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้หน้าขึ้นสีม่วงราวกับตับหมู ก่อนจะปฏิเสธอย่างบ้าคลั่ง  

 

 

เขาอารมณ์ฉุนเฉียว แต่ยังระวังรอบด้าน แม้ว่าการแสดงออกแบบนี้จะไม่ต่างจากสารภาพออกมาเองก็ตาม  

 

 

เขาชี้เธออย่างกระหืดกระหอบ ดวงตาแดงก่ำไปหมดแล้ว ก่อนจะพูดพร้อมกัดฟันกรอด “เธอ…เธอ…ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันจะไม่ลงมือล่ะ?”  

 

 

“ง่ายมาก เพราะถึงแม้งูจงอางจะน่ากลัว แต่พอกินอิ่มแล้วจะเข้าสู่โหมดผู้มีคุณธรรม เปลี่ยนจากผู้แข็งแกร่งสูงสุดในเกมเป็นกากเดนในสนามรบทันที ต้องใช้เวลาห้าสัปดาห์ แม้กระทั่งหนึ่งหรือสองเดือนถึงจะย่อยอาหารหมด และกลับคืนสู่สภาพบ้าเลือดอีกครั้ง…สงครามครั้งใหญ่กำลังจะเริ่มขึ้น คุณลุงหลีเซินไท่คงไม่ทิ้งโอกาสสำคัญขนาดนี้ไว้กับตัวหนูหรอกใช่ไหมคะ?”  

 

 

ร่างกายและสีหน้าของชาวตะวันออกเฉียงใต้แข็งทื่อในทันที  

 

 

ทีแรกคนอื่นๆ ต่างก็หวาดกลัวงูจงอางขาวตัวนี้ และเคารพยำเกรงชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อยู่สามส่วน แต่ตอนนี้กลับถูกเด็กสาวคนนี้เปิดเผยจุดอ่อนที่สุดของงูจงอางขาวภายในคำพูดเดียว สายตาที่มองไปทางเขา…จึงไม่เหมือนเดิมอีก  

 

 

แต่ผู้ใหญ่เยอะแยะขนาดนี้ กลับใจเย็นและมีความรู้กว้างขวางสู้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้ ทำให้พวกเขาอับอายจนเหงื่อตกจริงๆ  

 

 

“เธอรู้เยอะขนาดนี้ได้ยังไง?” มีคนถาม  

 

 

“เพราะ…ที่บ้านของหนูมีงูตัวเล็กอยู่ตัวสองตัว หนูมีหน้าที่ให้อาหารพวกมันด้วย เลยพอจะเข้าใจนิสัยของพวกงู นี่คงจะไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกมั้งคะ” เธอหัวเราะฮ่าๆ  

 

 

ทุกคนมองสบตากันเงียบๆ หรือว่าภูตสัตว์เลี้ยงของเธอคืองู?  

 

 

ถ้าเป็นงูตัวเล็ก แปดสิบเปอร์เซ็นต์เป็นงูพิษร้ายแรง บางทีกัดครั้งเดียวอาจตายคาที่เลยก็ได้  

 

 

ทัศนคติที่ทุกคนมีต่อเธอกำลังเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว ไม่ได้ดูถูกเธอเหมือนทีแรกอีก แต่จ้องมองการเคลื่อนไหวของเธอทุกฝีก้าว ป้องกันไม่ให้เธอปล่อยงูพิษออกมากะทันหัน งูจงอางกินคนเข้าไปแล้วจะเข้าสู่โหมดผู้มีคุณธรรม แต่ขอเพียงพิษของงูพิษตัวหนึ่งมีอานุภาพร้ายกาจ จัดการทุกคนตรงนี้ก็ไม่ใช่ปัญหา  

 

 

“ฮ่าๆๆๆ!” เมื่อสักครู่นี้ชายในชุดคลุมสีขาวรูปร่างอ้วนเตี้ยถูกดูแคลน ตอนนี้กลับอารมณ์ดีขึ้นแล้ว เขาเงยหน้าหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ที่แท้ก็เป็นขยะที่กินอิ่มแล้วได้แค่นอนอาบแดดนี่เอง!”  

 

 

“คุณ…คุณพูดอะไร?” ชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มองชายในชุดคลุมสีขาวด้วยเลือดขึ้นหน้า “แน่จริงก็พูดอีกรอบสิ!”  

 

 

หลังจากชายในชุดคลุมสีขาวสูญเสียแมวที่ชื่อเอเมียร์ไป นิสัยของเขาก็ก้าวร้าวเกินกว่าเหตุขึ้นเรื่อยๆ เขาตีหน้าอกดังปักๆ แล้วร้องตะโกนราวกับอันธพาลไร้เหตุผล “มาสิ ให้งูของคุณกินฉันเลย ถ้าคุณไม่ใส่ใจ ฉันก็ไม่ใส่ใจ ถึงยังไงธรรมชาติก็จะส่งคนอื่นมาจัดการคุณอยู่แล้ว!”  

 

 

ด้วยรูปร่างของชายในชุดคลุมสีขาว ถ้างูจงอางขาวเขมือบเขา เกรงว่าคงไม่อยากอาหารไปอีกครึ่งปี  

 

 

ชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้กลั้นความโมโหเอาไว้ พร้อมกับจ้องเด็กสาวด้วยความอาฆาตแค้น แล้วพูดอย่างเกลียดชัง “ถึงไม่กินเธอ ฉันก็ให้งูขาวรัดกระดูกทุกชิ้นทั่วร่างของเธอจนแตกละเอียดได้!”  

 

 

“ไม่หรอกค่ะ”  

 

 

เมื่อได้ยินคำขู่ของเขา เธอก็ยังส่ายหน้าอย่างใจเย็น “บทละครของวันนี้ไม่ได้เขียนเอาไว้อย่างนั้น”  

 

 

“เธอพูดเหมือนกับว่าโชคชะตาของพวกเราถูกกำหนดเอาไว้แล้ว” หลี่หย่วนเฟยยิ้มเย็น เขาไม่ได้มองเธอเป็นเด็กสาวอ่อนแอรังแกง่ายอีกแล้ว  

 

 

เธอพยักหน้าอย่างจริงจัง “ใช่ค่ะ โชคชะตาของพวกคุณถูกกำหนดเอาไว้แล้ว”