ฟีน่า เหล่าฉา และวลาดิเมียร์ถูกแมวกลุ่มหนึ่งที่โผล่ออกมากะทันหันล้อมเอาไว้ ดวงตาเปล่งแสงแวววับกระจายอยู่ทั่ว คนเห็นแล้วถึงขั้นต้องขนลุกเลยทีเดียว ถึงจะเป็นอย่างนั้น พวกมันก็ใจเย็นและไม่หวาดกลัว แม้จำนวนของแมวทั่วไปพวกนี้จะมากแค่ไหน ก็ไม่อยู่ในสายตาพวกมัน 

 

 

ถ้าเป็นเวลาปกติ พวกมันสามตัวอยากสู้ก็สู้เลย อยากหนีก็หนีเลย แต่ตอนนี้พวกมันรู้ว่าในบรรดาแมวพวกนี้อาจจะมีแมวที่ติดเชื้อโปรตีนพรีออน ดังนั้นจึงต้องอดกลั้น พวกมันไม่อยากสัมผัสร่างกายของอีกฝ่าย ตอนนี้พ้นจากการจับกุมได้ยาก 

 

 

“พวกเจ้าจะก่อกบฏเช่นนี้หรือ?” ฟีน่ามองแมวพวกนี้ที่อยู่รอบๆ ก่อนจะยิ้มเย็นชา 

 

 

แม้แมวพวกนี้จะไม่ค่อยฟังคำสั่งของฟีน่า แต่ยังพอมีอำนาจเหลืออยู่ ความหยิ่งยโสของพวกมันจึงลดลงโดยพลัน 

 

 

“หลีกทางเดี๋ยวนี้ ข้าจะยกโทษให้ความผิดที่พวกเจ้าทำทั้งหมด! ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ!” 

 

 

ฟีน่าหวังว่าจะหลุดพ้นจากการปิดล้อมโดยยั้งมือให้ได้มากที่สุด 

 

 

ฝูงแมววุ่นวายเล็กน้อย แต่ไม่ได้หลีกทาง 

 

 

เหล่าฉาพูดเสียงเบาจากข้างๆ “ฝ่าบาท ดูท่าทางนี่จะเป็นกับดัก ตามที่ข้าเห็น ตอนนี้พวกเรารอโอกาสอยู่เงียบๆ จะดีกว่า ถ่วงเวลาให้พวกจางจื่ออันจัดการเรื่องของฟราเทอร์ให้เสร็จได้จะดีที่สุด แล้วค่อยมารวมกลุ่มกับพวกเรา ตอนนั้นค่อยร่วมมือกัน ต้องหลุดพ้นจากการปิดล้อมนี้ได้แน่นอน” 

 

 

วลาดิเมียร์กลับเสนอความเห็นต่างออกไป “พวกเรากำลังรอ พวกมันก็กำลังรอเหมือนกัน พวกเรากำลังรอจื่ออัน แล้วพวกมันกำลังรอใคร รอแบบนี้ต่อไป ใครจะมาก่อนกันก็ยังไม่รู้” 

 

 

ฝูงแมวล้อมไว้แต่ไม่จู่โจม พวกมันก็กำลังรอเช่นเดียวกัน ทั้งสองฝ่ายต่างก็ไม่ลงมือ ไม่ต่างอะไรกับมอบโชคชะตาของตัวเองไว้ในมือคนอื่น วลาดิเมียร์ไม่ชอบแบบนี้ ด้วยเหตุนี้มันจึงเอนเอียงไปทางจู่โจมเอง ไม่อย่างนั้นถ้าคนที่อีกฝ่ายรอมาถึงก่อน เราก็จะเป็นฝ่ายเสียเปรียบทันที 

 

 

ฟีน่าคิดว่าที่พวกมันพูดก็มีเหตุผลเหมือนกัน จึงยากจะตัดสินใจในทันที แต่ด้วยนิสัยของมันก็เอนเอียงไปทางความเห็นของวลาดิเมียร์มากกว่า ด้วยสถานะของมันจะไปรอความช่วยเหลือจิ๊บจ๊อยของมนุษย์คนหนึ่งได้อย่างไร? 

 

 

หลังจากครุ่นคิดสักพัก มันก็ตัดสินใจลองยั่วให้อีกฝ่ายปรากฏตัว ดังนั้นจึงขึ้นเสียงตะโกนไปในความมืดว่า “อยากให้กลุ่มแมววุ่นวายพวกนี้ออกมาให้ขายหน้าเลย ในเมื่อท้าทายอำนาจของข้า ยังจะเผยหัว ซ่อนหางเหมือนหนูอีกหรือ?” 

 

 

ฝูงแมวพวกนี้ได้ยินเสียงขู่ของมันก็ขดตัวกลัว 

 

 

รออยู่สักพักหนึ่ง ฟีน่าไม่ได้ยินเสียงตอบกลับ จึงคิดว่าตัวการไม่ได้อยู่ที่นี่ ที่ฝูงแมวกำลังรออยู่อาจจะเป็นตัวการที่ว่านั่น 

 

 

ฟีน่าหัวเราะเสียงเย็น ตัดสินใจรอตามความเห็นของเหล่าฉา เพราะมันมาที่นี่ก็เพื่อตามหาตัวการ ในเมื่อมาแล้วก็ต้องทำให้ดีที่สุด กลัวจะไม่มา มาก็ไม่กลัว! 

 

 

เหล่าฉาสะสมพลังเต็มเปี่ยม แม้เจอเหตุไม่คาดฝันมากมายก็ยังสงบใจ 

 

 

“พวกเหมียวน่าสงสารที่ถูกกดขี่เหมือนทาส หรือว่าพวกนายยอมถูกใช้เป็นเครื่องมือแบบนี้? ในประเทศตะวันออกอันไกลโพ้น พวกเรากำลังสร้างสวนสนุกของเหล่าแมวเหมียว นั่นเป็นโลกที่ไร้การขูดรีดและการข่มเหงรังแก หวังว่าพวกนายจะเข้าร่วมกลุ่มของพวกเราได้!” วลาดิเมียร์ถือโอกาสนี้สั่นคลอนจิตใจแน่วแน่ของแมวพวกนี้ 

 

 

แต่สำหรับแมวที่จิตใจบิดเบี้ยวพวกนี้ คำพูดของมันได้ผลเพียงเล็กน้อย 

 

 

วลาดิเมียร์ไม่ยอมแพ้ ปากเปียกปาแฉะชักจูงให้พวกนั้นยอมจำนน 

 

 

วุ่นวายอยู่ทั้งคืน ตอนนี้ห่างจากเวลาฟ้าสางไม่มากแล้ว 

 

 

“ฮ่าๆ! ฮ่าๆ!” 

 

 

ฉับพลันนั้น เสียงหัวเราะบ้าคลั่งก็ดังขึ้นในความมืด ก่อนจะมีเงาร่างหนึ่งค่อยๆ เดินออกมาจากป่า 

 

 

ฟีน่าและเหล่าฉาเบิกตาโตทันที ในขณะที่วลาดิเมียร์ตกใจจนปิดปาก 

 

 

ถ้าฟราเทอร์อยู่ที่นี่ มันจะต้องจำแมวตัวนี้ได้ในทันที 

 

 

แมวตัวนี้อายุค่อนข้างมากแล้ว ไม่ใช่สายพันธุ์แมวในปัจจุบัน ถึงเป็นจางจื่ออันก็แยกแยะสายพันธุ์ไม่ได้ แต่ที่เตะตาที่สุดคือลายรูปตัวเอ็มบนหน้าผากของมัน เหมือนเป็นรอยที่ถูกนิ้วมือคนจุ่มน้ำหมึกทาเอาไว้ 

 

 

นอกจากนี้ด้านข้างของแมวตัวนี้เหมือนมีลมปราณแปลกประหลาดไหลเวียนอยู่ จนอดรู้สึกกลัวไม่ได้ 

 

 

ฟีน่าร้องเฮอะเย็นชาเสียงหนึ่ง “ข้าจะบอกให้ ข้าไม่สนใจพวกชั่วร้ายไร้ชื่อเลยสักนิด” 

 

 

แมวตัวนั้นพิจารณาฟีน่าพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตาเกลี้ยงเกลาเย็นชาเหมือนงูพิษ “เจ้าไม่รู้จักข้า และไม่จำเป็นต้องรู้จัก ถึงอย่างไรเจ้าก็ต้องตายอยู่แล้ว แต่ข้าเดาได้ว่าเจ้าเป็นใคร ดูท่าทางของเจ้าแล้ว เจ้าก็คือทูตของเทพบัสเต็ดจอมปลอมสินะ?” 

 

 

ต่อให้ฟีน่านิสัยดีแค่ไหน ตอนนี้ก็คงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยว่านิสัยของมันแย่มากอยู่แล้ว 

 

 

“เจ้าพูดอะไร? กล้าจริงก็พูดอีกรอบสิ!” ฟีน่าโกรธจัด โมโหจนตัวสั่นระริก 

 

 

“ฮ่าๆ! พูดอีกสิบรอบแล้วอย่างไร? บัสเต็ดเทพจอมปลอมนั่นไม่มีความสามารถอะไรอยู่แล้ว มีชื่อเสียงจอมปลอม สองพันปีให้หลังไม่ได้ถูกฝังอยู่ในทะเลทรายแล้วหรือ? อ้อ จริงสิ พวกข้านี่แหละที่ฝังเทพจอมปลอมนั่น หากพวกข้าพอใจ จะเหลือสุสานเทพผุพังพวกนั้นให้ผู้คนเซ่นไหว้ ถ้าพวกข้าไม่พอใจ ก็อาจจะกวาดล้างซากปรักหักพังของสุสานไปให้หมด! อ้อ จริงสิ วันนี้ข้าจะฝังเจ้าด้วย ให้เจ้ากลับสู่อ้อมอกของเทพจอมปลอมของเจ้า!” 

 

 

แมวตัวนั้นร้องอย่างภูมิใจ ราวกับไม่กลัวว่าจะไปยั่วโมโหฟีน่าเข้า 

 

 

“เลวทราม!” 

 

 

ฟีน่ากัดฟันกรอด มันไม่เคยเกลียดใครหรือสัตว์ตัวไหนมากเท่านี้มาก่อน มันเกลียดชังแมวตัวนี้ยิ่งกว่าแอนโธนีเสียอีก 

 

 

ก่อนหน้านี้มันเคยคิด ถ้าตัวการยอมรับผิดและยอมแก้ไขความผิดพลาดก็ดีไป มันอาจจะยอมไว้ชีวิตหลังจากลงโทษแล้ว แต่ตอนนี้มันกำจัดความคิดนี้ทิ้งไปจนหมดสิ้นแล้ว 

 

 

“เจ้าสมควรตาย!” 

 

 

ฟีน่าก้าวเท้าออกไป เดินไปทางแมวตัวนั้นช้าๆ อย่างเด็ดเดี่ยว 

 

 

“ฟีน่า สงบสติหน่อย…” เหล่าฉาเป็นห่วงมาก เพราะอีกฝ่ายเหมือนกำลังจงใจยั่วโมโหฟีน่า ถ้าแค่อยากฆ่าฟีน่าให้ตาย ก็ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องไร้สาระพวกนี้ หรือว่ามีแผนการร้ายบางอย่าง? 

 

 

“หลีกไป!” ฟีน่าปัดอุ้งเท้าแมวของเหล่าฉาที่พยายามยื่นมาขวางมันไว้อย่างมุทะลุ 

 

 

ทุกวันนี้ไม่มีใครหรือเรื่องไหนขวางการกระทำของฟีน่าได้ 

 

 

เมื่อมองแมวตัวนั้น มันกลับยืนอยู่ที่เดิมอย่างไร้การป้องกัน ท่าทางยังสบายใจ ไม่รู้เลยสักนิดว่าความตายกำลังจะมาเยือนแล้ว 

 

 

แม้ฟีน่าจะโกรธถึงขีดสุด แต่สัญชาตญาณนักรบทำให้มันรักษาความระแวดระวังเอาไว้ตลอด มันไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะยอมแพ้ แต่จะต้องต่อสู้แบบหลังชนฝาแน่นอน อาจจะยังซ่อนท่าไม้ตายอะไรเอาไว้ด้วย 

 

 

ดังนั้น ฟีน่าจะหยุดอยู่ตรงที่ห่างกับแมวตัวนั้นหลายเมตร เปลี่ยนความคิดที่จะจัดการมันให้ตายด้วยมือของตัวเอง และประกาศอย่างหยิ่งยโสว่า “ข้า ฟีน่าปารีสที่สิบสาม ผู้คุ้มครองแดนเทพนิรันดร์ ปุโรหิตแห่งวังเทพบูบาสติส ครานี้จะใช้ชื่อของบัสเต็ด ประทานการปลิดชีพแก่เจ้า!” 

 

 

ในที่สุดบนใบหน้าของแมวตัวนั้นก็เผยความหวาดกลัวออกมา ฟีน่ายกอุ้งเท้าหน้าข้างหนึ่งของมันขึ้นอย่างฉับพลัน และยื่นกรงเล็บแหลมออกมา 

 

 

เหล่าฉา วลาดิเมียร์ รวมถึงแมวตัวอื่นที่มุงดูอยู่ยังไม่ทันตอบสนอง ก็เห็นกรงเล็บของมันจิ้มไปที่คอของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว! 

 

 

ซู่! 

 

 

ปากแผลลึกหลายรอยปรากฏขึ้นบนคอของมัน เลือดสดๆ พุ่งออกมาแล้ว 

 

 

มันจ้องฟีน่าอย่างดูแคลน เสียงขลุกขลักดังออกมาในลำคอ แต่มันไม่ได้พูดอะไร จากนั้นก็ล้มลงบนพื้น 

 

 

รอบๆ พลันเงียบสงัดในทันตา