เมแกนเคยบริจาคเลือด และเคยเห็นคนอื่นบริจาคเลือด แต่เธอไม่เคยรู้ว่าสัตว์ควรจะบริจาคเลือดและถ่ายเลือดอย่างไร เธอจึงประคองเข็มฉีดยาด้วยความเคร่งเครียด กลัวว่าตัวเองจะทำตกแตก 

 

 

จางจื่ออันพยายามใจเย็น เขาไม่เคยลองด้วยตัวเอง แต่ก็เคยได้ยินมาบ้าง เคยเห็นซุนเสี่ยวเมิ่งถ่ายเลือดสุนัขให้แมวที่คลินิกสัตว์เลี้ยง จึงรู้กระบวนการคร่าวๆ แต่ปัญหาคือขาดยาพิเศษชนิดหนึ่ง 

 

 

ครอบครัวของคนเลี้ยงม้าและคนเลี้ยงผึ้งที่เคยใช้ชีวิตในหมู่บ้านอินเดียแดงแห่งนี้ พวกเขาต้องช่วยเหลือตัวเอง ในครอบครัวชาวเมืองธรรมดาไม่น่าพกของแบบนี้เอาไว้ แต่อาจจะหาได้ที่นี่ 

 

 

พอคิดถึงตรงนี้ เขาก็วิ่งไปหาของตรงตู้ในห้องครัว 

 

 

“แกว๊กๆ! ถ่ายเลือดหมาให้แมว มารดาเขาสิ เรื่องนี้ฟังดูเกินจริงไปแล้ว!” ริชาร์ดกระโดดออกมาจากในฮู้ดของเขา พลางหวีขนแล้วพูดว่า “ที่เกินจริงที่สุดคือคิดไม่ถึงว่าจะไม่ได้สร้างเรื่องขึ้นมา!” 

 

 

เมแกนฟังมันพูดพึมพำ แต่เธอฟังภาษาจีนไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ว่านกแก้วตัวนี้กำลังร้องอะไร ถ้าเธอฟังรู้เรื่อง เธอจะต้องเห็นด้วยแน่นอน 

 

 

“ถ้าแมวที่กินปูตัวนั้นยังมีชีวิตอยู่ ข้าจะต้องมอบเครื่องราชอิสริยาภรณ์ให้มันแน่นอน” ฟีน่าทอดถอนใจ 

 

 

“ไม่ใช่แค่แมวถ่ายเลือดให้หมาได้ เดี๋ยวนี้นักวิทยาศาสตร์ยังศึกษาความเป็นไปได้ที่จะถ่ายเลือดแมวให้คนอยู่เลยนะ” จางจื่ออันเสริม 

 

 

เสวี่ยซือจื่อพยักหน้าทันที “เมี๊ยวๆๆ! ชายแท้ก็คือขาหมู!” 

 

 

แมวรับเลือดสุนัข ไม่เพียงไม่ถึงชีวิต กลับยังต่อชีวิตได้ เป็นข่าวที่ล้มล้างความรู้และความคิดเดิมโดยแท้ 

 

 

ถึงแม้ทั้งชีวิตแมวจะรับเลือดสุนัขได้แค่ครั้งเดียว แต่ก็พอจะให้เธอพัฒนาความรู้ต่อความสัมพันธ์ที่น่าประหลาดระหว่างสิ่งชีวิตไปอีกขั้น ถึงขนาดรู้สึกว่าความลำบากของตัวเองได้รับการยอมรับอย่างสมน้ำสมเนื้อ 

 

 

จางจื่ออันเห็นเธอเคร่งเครียดเกินไป จึงควานหาสิ่งที่เขาอยากตามหาไปด้วย และให้เธอจุดเทียนและตะเกียงน้ำมันที่หาได้ทั้งหมด เพื่อเพิ่มแสงสว่างให้ภายในบ้าน 

 

 

บ้านหลังนี้ไม่มีไฟฟ้า มีแค่ตะเกียงน้ำมันและเทียนไข แค่คิดก็รู้ว่าแสงแย่ขนาดไหน ตอนเพิ่งเย็บแผลเมื่อครู่ เขาแทบจะแนบตาไปกับแผลของวลาดิเมียร์อยู่แล้ว แต่อีกสักครู่ตอนเจาะเลือดยังต้องปรานีตกว่านี้ จึงจำเป็นต้องเพิ่มความสว่าง 

 

 

เมแกนตอบรับ แล้วรวบรวมเทียนไขและตะเกียงน้ำมันทั้งหมดไว้ที่ห้องรับแขก ตกแต่งที่นี่จนเหมือนโบสถ์ใต้แสงเทียน 

 

 

ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังย้ายกระจกและสิ่งของที่มีด้านสว่างทุกอย่างที่ย้ายได้มา เพื่อเพิ่มแสงสะท้อน 

 

 

“เจฟฟ์ คุณรู้ได้ยังไงว่าแมวรับเลือดจากหมาได้” เธอจัดวางสิ่งของไปด้วย พลางถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น ถึงอย่างไรความรู้แบบนี้ก็คาดไม่ถึงเกินไป 

 

 

จางจื่ออันไม่ได้หยุดมือ ตามหาขวดและกระป๋องอยู่ในห้องครัว แต่ปากก็ยังอธิบายไปด้วย เพื่อตอบสนองความอยากรู้อยากเห็นของเธอและพวกภูตสัตว์เลี้ยง 

 

 

มีอยู่ครั้งหนึ่ง ซุนเสี่ยวเมิ่งรับลูกค้าที่พาแมวเคสฉุกเฉินเข้ามาในคลินิก แมวตัวนี้กินไส้กรอกที่ใช้วางยาสุนัขตอนไปเดินเล่นข้างนอก ทำให้เกิดปฏิกิริยาเลือดแดงละลายและเลือดออกภายในอย่างรุนแรง และต้องถ่ายเลือดอย่างเร่งด่วน 

 

 

อย่างที่จางจื่ออันและเธอเข้าใจ โรงพยาบาลสัตว์ส่วนใหญ่ในประเทศจีนไม่มีโกดังเลือดแมวที่เตรียมพร้อมเอาไว้ จะถ่ายเลือดก็ได้แค่อาศัยการเจาะเลือดชั่วคราว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเธออยู่ในคลินิกสัตว์เลี้ยงเล็กๆ ไม่มีทางมีเลือดแมวสำรองไว้ 

 

 

แต่จากการตรวจสอบ กรุ๊ปเลือดของแมวตัวนี้เป็นกรุ๊ปบีที่ค่อนข้างหายาก ในกรุ๊ปบีจะมีแอนติบอดี้กลุ่มเอที่เข้มข้นมาก ผสมกับกรุ๊ปเอไม่ได้เด็ดขาด 

 

 

ที่บังเอิญคือ ตอนนั้นแมวแข็งแรงหลายตัวที่ตรงกับเงื่อนไขการถ่ายเลือดในคลินิกดันมีเลือดกรุ๊ปเอทั้งหมด พวกมันล้วนแล้วแต่เป็นแมวที่ถูกเจ้าของทิ้งไว้ในคลินิก 

 

 

ตอนนั้นซุนเสี่ยวเมิ่งขอให้ร้านขายสัตว์เลี้ยงมหัศจรรย์มาช่วยเหลือ แต่จางจื่ออันอยู่ต่างประเทศ แมวอะบิสซีเนียนยังไม่มาที่ร้าน แมวในร้านเป็นลูกแมวที่มีอายุประมาณสามเดือนทั้งนั้น ไม่ตรงกับเงื่อนไขการถ่ายเลือด จึงหมดหนทาง 

 

 

ดังนั้นเธอจึงเสนอเจ้าของแมว ใช้เลือดสุนัขช่วยแก้ปัญหาเร่งด่วนชั่วคราว ผลคือเจ้าของแมวได้ยินแล้วก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ สงสัยมาตรฐานในการรักษาของเธอ อธิบายอย่างไรอีกฝ่ายก็ฟังไม่เข้าหู หลังจากด่าเธอยกหนึ่งแล้วก็พาแมวไปหาโรงพยาบาลสัตว์ แต่แถวนั้นไม่มีโรงพยาบาลสัตว์ขนาดใหญ่ สุดท้ายแมวตัวนั้นได้รับการรักษาหรือเปล่าก็ไม่รู้ 

 

 

ซุนเสี่ยวเมิ่งระบายเรื่องนี้ลงในกลุ่ม และจางจื่ออันก็เห็นมันเข้า เขาจึงจำเอาไว้ 

 

 

สัตวแพทย์ธรรมดาส่วนใหญ่ไม่รู้ลึกขนาดนี้ สัตวแพทย์ที่ค่อนข้างเอาใจใส่จำนวนน้อยอาจจะรู้ แต่ก็อาจจะไม่กล้าปฏิบัติจริง เพราะกรณีพิพาทในวงการรักษาสัตว์เลี้ยงไม่ได้น้อยไปกว่าวงการรักษาคนเลย ถ้าถ่ายเลือดให้แมวแล้วสุดท้ายต้องตาย พูดไปแล้วก็ให้อภัยได้ ถึงอย่างไรก็เป็นการรักษาปกติ แต่รับเลือดสุนัขแล้วสุดท้ายรักษาไม่ได้ อย่างนั้นก็มีเหตุผลที่จะไม่ให้อภัย อาจจะต้องชดใช้ด้วยเงินก้อนโต…จริงๆ แล้วทำเรื่องแบบนี้ก็เพื่อเพิ่มฝีมือของหมอ แต่ก็ยังต้องให้ลูกค้ายอมร่วมมือกับหมอด้วย จะขาดสิ่งไหนไปไม่ได้เลย 

 

 

เมแกนสะอึกสะอื้น แล้วพูดด้วยความอิจฉา “คุณหมอซุนต้องเป็นสัตวแพทย์ที่เก่งมากแน่ๆ…” 

 

 

“แกว๊กๆ! เอ็งพูดถูกต้องแล้ว!” ริชาร์ดพูดเสริม 

 

 

คำพูดนี้ไม่เกินจริงเลย ประชากรของสัตว์เลี้ยงในประเทศจีนมากกว่าประเทศทางตะวันตกหลายเท่า ดังนั้นปริมาณที่สัตวแพทย์ในประเทศจีนต้องผ่าตัดหมาในทุกปีก็พอให้หมอในทวีปทางตะวันตกทำไปทั้งชีวิต หมอทางตะวันตกอาจจะผ่าตัดสัปดาห์ละครั้งก็ได้เงินเดือนสูงๆ สบายๆ แต่หมอในจีนผ่าตัดใหญ่เช้า กลางวัน เย็นเหนื่อยแทบตายก็กินได้แค่อาหารธรรมดา…คำพูดที่บอกว่าการฝึกฝนทำให้สมบูรณ์แบบนั้นมีเหตุผล การผ่าตัดที่ต้องลงมือผ่าตัดทุกอย่าง ระดับโดยเฉลี่ยของหมอในจีนส่วนใหญ่จึงเหนือชั้นกว่าหมอของตะวันตก 

 

 

“หาเจอแล้ว!” 

 

 

จางจื่ออันยกขวดขึ้นมาขวดหนึ่ง ก่อนจะใช้แสงไฟฉายส่องมองตัวหนังสือข้างขวดให้ชัดเจน แม้คำชี้แจงตัวเล็กๆ จะเลือนราง แต่ก็มองเห็นตัวอักษรขนาดใหญ่คำว่า ‘โซเดียมไซเตรท’ ชัดเจนมาก 

 

 

เนื่องจากเจ้าของเดิมกลับมาทุกครึ่งปี จึงปิดปากขวดแน่นหนามากเพื่อป้องกันความชื้น ดูไปแล้วผงสีขาวรูปผลึกคริสตัลที่อยู่ข้างในไม่ต่างอะไรกับเพิ่งออกมาจากโรงงานใหม่ๆ อย่างน้อยมองด้วยตาเปล่าก็ไม่เห็นความแตกต่าง 

 

 

“นี่ใช้ทำอะไรคะ” เมแกนถามอย่างอยากรู้อยากเห็น 

 

 

“สารเสริมอาหารชนิดหนึ่ง เจ้าของบ้านหลังนี้อาจจะใช้ผลไม้หรือผลไม้ป่าหมักเป็นเครื่องดื่มตอนช่วงฤดูร้อนอยู่บ่อยๆ หรือทำชีสเองอะไรพวกนั้น แต่ที่สำคัญที่สุดคือ โซเดียมไซเตรทเป็นยาต้านการจับเป็นก้อนของเลือด ซึ่งจำเป็นต้องเตรียมไว้ตอนถ่ายเลือด” จางจื่ออันอธิบาย 

 

 

ไม่ว่าเป็นโรงพยาบาลสัตว์ขนาดใหญ่หรือคลินิกสัตว์เลี้ยงขนาดเล็ก ตอนถ่ายเลือดให้แมวไม่สามารถเจาะแล้วถ่ายได้เลย เพราะถ่ายเลือดที่เพิ่งทิ่มออกมาให้แมวโดยตรงอาจจะทำให้เลือดจับตัวกันเป็นก้อน ดังนั้นต้องใช้ยาต้านการจับตัวเป็นก้อนเลือด และโซเดียมไซเตรทก็เป็นยาต้านการจับตัวเป็นก้อนเลือดที่ถูกและดีที่ใช้กันทั่วไป ระดับอาหารและระดับยามีความแตกต่างกันน้อยมาก 

 

 

เขาเคยสังเกตขั้นตอนที่ซุนเสี่ยวเมิ่งผสมโซเดียมไซเตรทกับสารละลาย เจาะเลือด และถ่ายเลือด นี่ถูกเรียกว่าวิธีถ่ายเลือดโดยตรงในวงการแพทย์ แตกต่างกับเลือดแช่แข็งที่นำออกมาจากโกดังเลือด ทั่วไปแล้วต้องใช้คนสามคนร่วมมือกัน คนหนึ่งเจาะเลือด คนหนึ่งส่ง และอีกคนหนึ่งรับเลือด เจาะเลือดออกมาก็ต้องฉีดเข้าไปโดยเร็วที่สุด ถึงแม้ตัดขั้นตอนส่งตรงกลางไป อย่างน้อยที่สุดก็ต้องใช้สองคน ดังนั้นจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากเมแกน เขาทำคนเดียวไม่ได้