ในเทพนิยายอารยธรรมโบราณพัฒนามาจากอารยธรรมโบราณมากมาย ต่างก็เลื่อมใสศรัทธา ‘ดวงตา’ ตั้งแต่ดวงตาแห่งฮอรัส ไปจนถึงดวงตายักษ์ซูเมอร์บริเวณเมโสโปเตเมียร์ และดวงตาปูดมองไปข้างหน้าในซากปรักหักพังของเสฉวนชื่อซานซิงตุย เป็นอุปกรณ์สาดแสงโบราณที่ย่ำแย่จริงๆ ในความมืดเต็มไปด้วยอันตราย ดังนั้นผู้คนจึงหวังว่าตัวเองจะมองเห็นได้มากและไกลยิ่งขึ้น 

 

 

ที่ฟราเทอร์อธิษฐานต่อเทพ กลับเป็นดวงตามหัศจรรย์ของดวงตาแห่งฮอรัสในตำนาน 

 

 

ตอนฟราเทอร์ลืมตาอีกครั้ง ดวงตาของมันแตกต่างออกไป ลูกตาและม่านตาไม่ใช่ดวงตาของหมาป่าแบบเดิมอีก แต่เหมือนดวงตาของคน 

 

 

โลกในตาของมันขจัดสิ่งปลอมแปลงออกไป เห็นร่างจริงอย่างชัดเจน มันมองเห็นลายเส้นบางๆ ทุกเส้นของต้นไม้ มองเห็นเม็ดฝุ่นปลิวว่อนอยู่บนท้องฟ้าเกลี้ยงเกลา ลูกเห็บที่ตกลงมาเร็วก็เคลื่อนที่ช้าลงราวกับหอยทาก มันมองเห็นไอน้ำที่อยู่ในลูกเห็บทุกลูกอย่างชัดเจน 

 

 

ดวงตาเป็นอวัยวะที่น่าอัศจรรย์ มันส่งข้อมูลการมองเห็นให้สมองจำนวนมากทุกวินาที และสมองทำได้แค่เลือกรับไว้ และกรองรายละเอียดที่ไม่มีประโยชน์จำนวนมากออก ไม่อย่างนั้นก็จัดการไม่ไหว ข้อมูลการมองเห็นที่ดวงตาแห่งการรู้แจ้งนำมาให้ ยิ่งมหาศาลจนยากจะจินตนาการ 

 

 

ดวงตารู้แจ้งที่อานุภาพยิ่งใหญ่ไม่ใช่สิ่งที่หมาป่าอย่างฟราเทอร์จะรับได้ ถึงแม้มันอธิษฐานด้วยใจจริง อุทิศตัวเองให้เทพ ก็ทำได้แค่แลกเปลี่ยนชั่วคราว 

 

 

การแลกเปลี่ยนนี้ ทำให้มันมองเห็นหมาป่าอีกตัวหนึ่ง หมาป่าอเมริกาเหนือคลาสสิคตัวหนึ่ง 

 

 

หมาป่าตัวผู้ตัวนี้มีอานุภาพและร่างกายแข็งแรง ถึงแม้อยู่ท่ามกลางหมาป่าอเมริกาเหนือก็เป็นตัวที่แข็งแกร่งที่สุด 

 

 

แต่ที่ดึงดูดสายตาของฟราเทอร์กลับไม่ใช่ร่างกายของหมาป่าตัวนี้ แต่เป็นหน้าตาประหลาดของหมาป่าตัวนี้ 

 

 

พวกภูตสัตว์เลี้ยงที่ฟราเทอร์เคยเจอ ยังรักษาหน้าตาคงเดิมไว้ทั้งหมด ถึงแม้เหล่าฉาใส่หมวกไม้ไผ่สานก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงหน้าตาไป 

 

 

บนใบหน้าของหมาป่าอเมริกาเหนือตัวนี้มีสีทาหน้ากระจายเป็นเส้นๆ บนใบหน้า ประกอบไปด้วยสีแดง สีขาว สีดำ และสีเขียว ไม่ใช่สิ่งที่ธรรมชาติรังสรรค์ขึ้นมาแน่นอน แต่เป็นการใช้สีธรรมชาติบางอย่างทาบนใบหน้า 

 

 

นอกจากใบหน้า บนตัวของมันก็ทาสีทาตัวจำนวนหนึ่ง เพียงแค่ไม่ได้ถี่เหมือนบนหน้า 

 

 

ไม่เพียงเท่านั้น หลังหัวและหลังหูของหมาป่าตัวนี้ยังมีขนนกเส้นยาวๆ เสียบอยู่รอบหนึ่ง 

 

 

พูดตามตรง ถ้าเห็นตัวหมาป่าตัวนี้ตอนกลางดึก คาดว่าคนที่เห็นคงจะตกใจแทบตาย นี่เป็นหมาป่าที่ไหนกัน เป็นสัตว์ประหลาดชัดๆ! 

 

 

ฟราเทอร์คุ้นเคยกับร่างกายของหมาป่ามาก มันมองปราดเดียวก็จำได้ว่าเป็นหมาป่า แต่ไม่รู้ทำไมต้องทาสีบนหน้ากับบนตัวด้วย 

 

 

“เอ๋? นี่คือสัตว์ประหลาดอะไร!” 

 

 

ซาเมียลร้องตกใจ ดูเหมือนมันจะได้รับบางอย่างที่คล้ายกับดวงตาแห่งความรู้แจ้งจากการอธิษฐานเช่นกัน มันจึงมองเห็นตัวของหมาป่าตัวนี้ 

 

 

ดวงตาแห่งการรู้แจ้งนำความเป็นสุขที่ไม่สามารถบรรยายได้มาให้พวกมัน ราวกับยึดกุมไว้ทั้งหมด ความรู้สึกแบบนี้ช่างน่าหลงใหลยิ่ง 

 

 

ไม่ว่าฟราเทอร์หรือซาเมียล ดวงตาที่พวกมันได้รับใช้ได้เพียงเวลาสั้นๆ ไม่อย่างนั้นหัวของพวกมันไม่มีทางรับตัวเลขมหาศาลที่ทะลักเข้ามาอย่างต่อเนื่องได้ เกรงว่าจะร้อนเกินไปจนพังเหมือนเครื่องคิดเลข 

 

 

พวกมันหลับตาลง และลืมตาอีกครั้ง ดวงตากลับคืนสู่สภาพปกติแล้ว โลกที่มองเห็นเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่พวกมันรู้ว่าตรงนั้นมีหมาป่าที่มองไม่เห็นตัวหนึ่ง 

 

 

เป็นภูตสัตว์เลี้ยงตัวใหม่เหรอ? 

 

 

ไม่ เหมือนสัตว์ที่ไม่ได้กลายร่างเป็ยภูตสัตว์เลี้ยงอย่างสมบูรณ์มากกว่า 

 

 

ฟราเทอร์นึกถึงสิ่งที่มองเห็นเมื่อครู่ ตามหลักการแล้ว ดวงตาแห่งการรู้แจ้งมองเห็นได้ทุกอย่าง แต่ร่างกายส่วนหนึ่งของหมาป่าตัวนี้ยังเลือนรางเล็กน้อย ยืนยันว่ามันยังไม่ได้ก่อตัวเป็นรูปร่างอย่างสมบูรณ์ 

 

 

“สมควรตายจริงๆ! บังเอิญออกมาก่อความวุ่นวายตอนนี้!” ซาเมียลก่นด่า “นี่! สัตว์ประหลาดตัวนั้น! ไม่ว่าเจ้าจะเป็นอะไร ถ้าไม่อยากตายก็รีบไสหัวไป!” 

 

 

ฟราเทอร์กับซาเมียลไม่แน่ใจว่าภูตสัตว์เลี้ยงที่ปรากฏตัวขึ้นมาใหม่มีแผนการอะไร แต่ถึงอย่างไรก็เป็นหมาป่าตัวหนึ่ง ฟราเทอร์พลันรู้สึกสนิทสนมกับศาสดาตัวนี้ มันจึงเลือกมองการเปลี่ยนแปลงอยู่เงียบๆ 

 

 

และมันรู้สึกว่า ในเมื่อหมาป่าตัวนี้ยังไม่ได้ปรากฏตัวอยู่ที่นี่จริงๆ อย่างนั้นจะต้องไม่จากไปง่ายๆ แน่นอน 

 

 

ฟู่ 

 

 

หมาป่าพ่นไอสีขาวออกมาครั้งหนึ่ง โครงร่างเลือนรางที่เศษน้ำแข็งและเกล็ดแข็งเกาะให้เห็นเป็นร่างคร่าวๆ เริ่มเปลี่ยนทิศทาง ราวกับกำลังมองมาทางซาเมียล 

 

 

ซาเมียลแอบร้องว่าซวยแล้ว ดูท่าทางสัตว์ประหลาดตัวนี้จะพุ่งเป้ามาที่มัน ตอนนี้ลงหมากตัวไหนบนกระดานก็ทำให้ตราชั่งแห่งชัยชนะแย่ลงทั้งนั้น 

 

 

บรู๋ววว 

 

 

หมาป่าแหงนหน้าหอน 

 

 

ฟราเทอร์ฟังรู้เรื่องทันที นี่เป็นประกาศคำสั่งรวมพลจู่โจมของฝูงหมาป่า และ…หมาป่าตัวนี้อาสารับหน้าที่แสร้งโจมตี ทำหน้าที่ดึงดูดความสนใจของเหยื่อ 

 

 

จากนั้น หมาป่าตัวนั้นก็สะบัดเศษน้ำแข็งและเกล็ดน้ำแข็งส่วนใหญ่ออกจากตัว เค้าโครงเลือนรางไปในทันที ก่อนจะพุ่งมาทางซาเมียลอย่างรวดเร็ว 

 

 

“เฮอะ! น่าขัน! ในเมื่อเจ้าอยากตาย เช่นนั้นข้าจะสงเคราะห์เจ้า!” 

 

 

ซาเมียลอยากยกอุ้งเท้าหน้าขึ้นสูงๆ เรียกน้ำแข็งให้กระแทกที่ร่างกายเลือนรางนั้น น้ำแข็งคราวนี้มีขนาดใหญ่โตที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์ ไม่ต้องกระแทกแม่นนัก แค่เฉียดด้านข้างก็ส่งมันไปเจอพระเจ้าได้แล้ว 

 

 

แต่อุ้งเท้าหน้าของมันเพิ่งยกขึ้นได้ครึ่งเดียว มันก็รู้สึกแปลกไป เพราะสี่ขาของมันถูกบางอย่างจับเอาไว้กะทันหัน ขยับตัวไม่ได้ 

 

 

เป็นเถาวัลย์ 

 

 

เถาวัลย์วนรอบเหมือนงูที่ปราดเปรียวแอบพันมันเอาไว้ พันธนาการการเคลื่อนไหวของมันเอาไว้ 

 

 

“ขอบคุณนะ พี่ชาย” 

 

 

ฟราเฟอร์ขอบคุณหมาป่าตัวนั้นเงียบๆ มันนึกวิธีจับการซาเมียลได้แล้ว และเป็นเวลาอันล้ำค่าที่หมาป่าตัวนั้นช่วงชิงมาให้มัน 

 

 

ฟราเทอร์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ครั้งหนึ่ง รอยแผลที่เท้าทั้งสี่ข้างและตรงซี่โครงด้านซ้ายส่องแสงสีแดงศักดิ์สิทธิ์และบริสุทธิ์ออกมา 

 

 

“ข้าขอสั่งเจ้าแทนพระบิดา!” 

 

 

“ข้าขอสั่งเจ้าแทนพระบิดา!” 

 

 

“ข้าขอสั่งเจ้าแทนพระบิดา!” 

 

 

“ท่านผู้นั้นที่มีตำแหน่งสูงสุดบนสวรรค์ ท่านแต่เพียงผู้เดียว ข้าจะใช้ชื่อของพระบิดา พระบุตร และพระจิตสั่งเจ้า ไสหัวกลับไปนรกเสีย ปิศาจร้าย!” 

 

 

อยู่ๆ พื้นดินก็เริ่มสั่นสะเทือน ดินเคลื่อน ภูเขาไหว ก้อนหินกลิ้ง ต้นไม้เก่าแก่สูงเสียดฟ้าไหวเอนราวกับตุ๊กตาล้มลุก ดินเริ่มไหลเหมือนกับของเหลว 

 

 

พื้นดินใต้เท้าของซาเมียลที่ถูกเถาวัลย์พันเอาไว้เปิดออกเป็นช่องขนาดใหญ่ ลึกจนมองไม่เห็นปลายทาง ราวกับมันเชื่อมต่อกับนรก มองเห็นลาวาสีแดงฉานรินไหลอยู่รางๆ รวมทั้งเสียงโหยหวนเหมือนผีร้ายดังมาจากใต้ดิน 

 

 

“ไม่! ไม่ควรเป็นเช่นนี้!” 

 

 

ซาเมียลร้องโหยหวนอย่างสิ้นหวัง มันเงยหน้ามองท้องฟ้า พยายามใช้การอธิษฐานเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของตัวเองอีกครั้ง แต่ตอนนี้เถาวัลย์เส้นหนึ่งมัดปากของมันแล้ว ทำให้มันพูดไม่ชัดแม้แต่คำเดียว 

 

 

เถาวัลย์มัดซาเมียลเอาไว้ และตกลงไปในเหวลึกพร้อมกับมัน 

 

 

พื้นดินเริ่มปิด ตอนรอยแยกหายไป คำสาปแช่งสุดท้ายของซาเมียลก็หยุดลงด้วย 

 

 

ลูกเห็บหยุดแล้ว 

 

 

ลำแสงจากท้องฟ้าก็หายไปแล้ว แม้แต่เมฆสีดำก็บางลง และทยอยเผยให้เห็นแสงสว่างจ้า 

 

 

ร่างกายของฟราเทอร์กลับสู่สภาพปกติอีกครั้ง มันทรุดตัวนั่งบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง พลางหอบหายใจกระชั้น 

 

 

ซาเมียลอาจจะมีเก้าชีวิตจริงๆ แต่ไม่รู้ว่าเก้าชีวิตพอให้มันหนีออกมาจากนรกได้หรือเปล่า 

 

 

อ้อ ไม่ใช่สิ อย่างมากก็เหลือแปดชีวิตแล้ว 

 

 

ฟู่ 

 

 

หมาป่าตัวนั้นพ่นไอสีขาวออกมาอีกครั้ง ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าไปในป่า 

 

 

“เดี๋ยวก่อน! เจ้าจะไปไหน” 

 

 

ฟราเทอร์พยายามเรียกมัน แต่มันไม่หยุดยั้งฝีเท้า แล้วหายไปในป่าโดยไม่เหลือความอาลัยอาวรณ์ทิ้งไว้เลย