จางจื่ออันประคองเมแกนลุกขึ้นยืน เธอไม่รู้ว่าแถวนี้มีที่ไหนให้หยุดพักได้ แต่ในเมื่อแม่ของเธอให้เชื่อถือคนจีนคนนี้ งั้นเธอก็เลือกที่จะเชื่อ อีกอย่างเธอก็ปวดหัวจนแทบจะระเบิดแล้ว คิดอะไรมากไม่ได้ 

 

 

หลังจากคลุมผ้าห่ม เธอก็รู้สึกอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย ตอนนี้ถึงจะสังเกตเห็นพวกภูตสัตว์เลี้ยงข้างๆ 

 

 

“อ๊า!” 

 

 

เธอตกใจกลัวกว่าตอนเห็นฟราเทอร์เมื่อครู่เสียอีก ขณะที่กรีดร้องก็ถอยหลังกรูด จนกระทั่งชนเข้ากับจางจื่ออัน 

 

 

“มีอะไรเหรอ? คุณกลัวอะไร?” 

 

 

เขาประคองเธอพลางเอ่ยถาม แต่เขาไม่เห็นว่ามีอะไรน่ากลัว 

 

 

“แมว…แมว…” 

 

 

เธอตัวสั่นพลางชี้พวกฟีน่า ซิงไห่ เหล่าฉา วลาดิเมียร์ และเสวี่ยซือจื่อ 

 

 

“แมวทำไมเหรอครับ” เขาถามอีก 

 

 

เมแกนตั้งใจมองอีกครั้ง ก็รู้สึกว่าแมวพวกนี้ดูไม่เหมือนกับแมวชั่วและท่าทางประหลาดที่เธอเคยเจอ แต่แมวพวกนี้ปกติมาก เหมือนแมวเหมียวน่ารักไร้เดียงสาทั่วไป 

 

 

“ไม่…ไม่มีอะไรค่ะ…” เธอหันกลับไปมองอย่างอกสั่นขวัญแขวน กังวลว่าเสียงร้องตกใจของตัวเองจะดึงดูดความสนใจของคนชั่ว จึงเร่งว่า “พวกเรารีบออกจากที่นี่ก่อนเถอะ” 

 

 

จางจื่ออันทิ้งกระเป๋าไว้ที่เดิมก่อน แล้วประคองเธอกลับทางเดิม แม้เธอจะทิ้งน้ำหนักลงบนตัวเขา แต่จริงๆ แล้วเธอผอมเหมือนไม้ฟืนขนาดนี้ยังเบากว่ากระเป๋าสะพายอีก 

 

 

เธอเดินก้าวหนึ่งก็หันกลับไปมองครั้งหนึ่ง กลัวว่าคนชั่วพวกนั้นจะตามมา ความจริงแล้วเธอยังกังวลอย่างหนัก ฆาตกรพวกนั้นคงคิดไม่ถึงหรอกว่าคนที่ถูกโยนลงทะเลจะยังรอดตาย 

 

 

จนกระทั่งเลี้ยวโค้งมา จนมองไม่เห็นแหลมหน้าตาประหลาดนั้นแล้ว เธอถึงจะผ่อนคลายลงเล็กน้อย 

 

 

“แมวพวกนี้ แล้วยังมีหมา ลิง นกแก้ว…นกเค้าแมวด้วย คุณพามาด้วยหมดนี่เลยเหรอ” 

 

 

ความรู้สึกหวั่นเกรงยังไม่ได้หายไป เธอจึงถามอย่างสนใจและประหลาดใจ 

 

 

เธอรู้ว่ามีคนพาสัตว์เลี้ยงของตัวเองเข้ามาเดินป่าด้วย แต่ส่วนใหญ่เป็นสุนัข เพราะมันทั้งช่วยคลายความกังวลและคุ้มครองได้ แต่เรื่องพาสัตว์เลี้ยงมากมายขนาดนี้มาเดินป่าด้วย…เธอยังไม่เคยได้ยินจริงๆ 

 

 

“ไม่ใช่ทั้งหมดหรอกครับ บางตัวเก็บได้ในป่า เช่น นกเค้าแมวตัวนั้น ปีกมันได้รับบาดเจ็บ หาอาหารเองไม่ได้ ผมเลยช่วยดูแลมันพักหนึ่ง ตอนนี้แผลของมันหายดีแล้ว พร้อมบินจากไปได้ตลอดเวลา” เขาอธิบาย “ส่วนสัตว์เลี้ยงตัวอื่น…ผมไม่วางใจที่จะทิ้งพวกมันไว้ในบ้าน ก็เลยพามาด้วยซะเลย” 

 

 

เมแกนพยักหน้าเชื่อ เธอรู้ว่าบางคนรักสัตว์เลี้ยงมาก ห่างกันไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว เขาอาจจะเป็นคนประเภทนั้นละมั้ง…อย่างน้อยคนรักสัตว์เลี้ยงและเลี้ยงสัตว์เลี้ยงมากมายขนาดนี้น่าจะไม่ใช่คนเลว 

 

 

แต่เธอก็นึกถึงแมวประหลาดท่าทางร้ายกาจในสถานที่ชั่วร้ายนั้น ใครเลี้ยงแมวพวกนั้นไว้กัน? 

 

 

จางจื่ออันเดินกลับทางเดิมอีกครั้ง ด้วยเคยผ่านมาแล้ว เขาจึงเลี่ยงทางดินเละและเดินทางอ้อมได้ ไม่นานก็กลับมาถึงหมู่บ้านรกร้างแล้ว 

 

 

ฟราเทอร์กลัวว่าฝูงหมาป่าจะทำให้เมแกนตกใจกลัว ตอนเธอยังไม่ได้สติจึงให้พวกมันไปหาอาหารตามสบาย หลังจากนั้นพวกมันจะตามกลิ่นกลับมา 

 

 

เมแกนเห็นหมู่บ้านร้างซ่อนตัวอยู่ในป่าลึกแห่งนี้แล้วก็ยิ่งประหลาดใจ เพราะบ้านหลายหลังนี้ลึกลับมาก ไม่เคยคิดว่าตอนเดินป่าจะพบที่นี่พอดี 

 

 

จางจื่ออันไม่ได้อธิบายอะไรมาก แค่ประคองเธอเดินไปถึงข้างหน้าบ้านสภาพดีเพียงหลังเดียว หยิบกุญแจออกมาจากใต้ก้อนหิน แล้วประคองเธอเดินเข้าไปในห้องนอนเล็ก ก่อนพาเธอไปนั่งลงบนเตียง 

 

 

ในตู้เสื้อผ้าห้องนอนยังมีเสื้อผ้าที่เจ้าของบ้านทิ้งเอาไว้ แม้ขนาดจะไม่พอดีตัว แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งและเปียกชุ่มทั้งตัวของเธอ 

 

 

เขาหาเสื้อผ้าให้เธอจำนวนหนึ่ง จากนั้นก็ออกจากห้อง ปิดประตูห้องนอน ให้เธอได้เปลี่ยนเสื้อผ้า 

 

 

ผ่านไปสักพักหนึ่ง เธอก็ตะโกนออกมาจากห้อง บอกว่าตัวเองเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว จางจื่ออันจึงเข้าไปในห้องอีกครั้ง ไม่เพียงเห็นเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เธอยังซุกตัวอยู่ในผ้าห่มด้วย 

 

 

เขาคิดจะถามเธอบางเรื่อง แต่เห็นท่าทางแบบนี้ของเธอแล้ว ก็คิดว่าให้เธอพักผ่อนสักหน่อยดีกว่า ส่วนตัวเองออกไปเก็บฟืนมาจุดไฟ จากนั้นใช้ถุงชาที่พกมาด้วยต้มชายกเข้าไปให้เธอในห้องนอนกาหนึ่ง 

 

 

เทียบกับนอนกลางดิน กินกลางทรายในป่าแล้ว พวกภูตสัตว์เลี้ยงชอบบ้านที่สะดวกสบายมากกว่า ยังไงก็ใช้ชีวิตง่ายดี 

 

 

“ขอบคุณค่ะ” 

 

 

เมแกนยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง พยายามรวบรวมสติ แล้วรับชาร้อนๆ มา 

 

 

“ระวัง ร้อนมากนะ” 

 

 

จางจื่ออันดึงเก้าอี้มานั่งข้างๆ เตียง แล้วตัวเองก็กอบชาถ้วยหนึ่งด้วยเช่นกัน 

 

 

“ไม่รู้จริงๆ ว่าจะขอบคุณคุณยังไง ติดหนี้คุณเยอะเกินไปแล้ว” เธอยิ้มเจื่อนจิบชาร้อนคำเล็กๆ ร่างกายพลันก็อบอุ่นขึ้นมา 

 

 

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ใครๆ เจอเรื่องแบบนี้ก็ต้องช่วยทั้งนั้น” 

 

 

จางจื่ออันรอเธอดื่มชาเสร็จ ก็รับถ้วยชามาแล้วถามว่า “เมแกน ช่วยเล่ารายละเอียดให้ผมฟังหน่อยได้ไหม หลังจากที่คุณเข้ามาในป่าเรดวูดแล้ว คุณเจอเรื่องอะไรบ้าง?” 

 

 

พอนึกถึงเรื่องเมื่อหลายวันก่อน จนถึงตอนนี้เมแกนก็ยังหวาดหวั่นอยู่ เธอไม่อยากไปนึกถึงมัน แต่เธอรู้ว่าหนีปัญหาไม่ได้ 

 

 

ก่อนหน้านี้เธอเป็นหญิงสาวสดใสร่าเริง ชอบออกกำลังกายกลางแจ้ง พวกเพื่อนๆ ก็ชอบเธอ 

 

 

ถ้าเธอเอาชนะตัวเองไม่ได้ และไม่กล้าเผชิญหน้ากับความทรงจำอันโหดร้าย อย่างนั้นหญิงสาวที่เคยสดใสร่าเริงก็จะตายไปตลอดกาล หลับใหลอยู่ก้นทะเลมืดมิดไร้แสงตะวันไปชั่วนิรันดร์ เหลือเพียงร่างไร้วิญญาณที่ชื่อเมแกน มิลเลอร์เท่านั้น 

 

 

เธอกำชายผ้าห่มไว้ในมือจนแน่น ก่อนจะกัดฟันพูดว่า “ตอนที่เข้ามาในป่าเรดวูดแรกๆ ก็ปกติดี…” 

 

 

หลังจากมาถึงป่าเรดวูด เมแกนก็เพลิดเพลินกับการท่องเที่ยวเพียงลำพัง ส่งข้อความบอกที่อยู่ของตัวเองให้กับแม่และพวกเพื่อนๆ ทุกวัน ยังได้รับคำชมจากพวกเขาอีกด้วย 

 

 

เธอรู้ว่าพอเข้าไปในป่าแล้วจะไม่มีสัญญาณโทรศัพท์มือถือ จึงบอกแม่ไว้ล่วงหน้าแล้ว ถึงได้มุ่งหน้าเข้าไปในป่า 

 

 

เมแกนไม่ใช่นักเดินป่า แต่เป็นนักปั่นจักรยาน เธอขี่จักรยานเสือภูเขาคันหนึ่ง พร้อมด้วยเสบียงข้าวของที่วางอยู่บนแท่นวาง ไม่ได้สะพายอะไรไว้บนตัว 

 

 

เธอสวมหมวกใบหนึ่ง บนนั้นติดกล้องโกโปรเอาไว้ บันทึกทุกอย่างที่เธอเห็นตลอดทางจากมุมมองของตัวเอง พอออกจากป่าแล้วแม่กับเพื่อนๆ ต้องได้เปิดหูเปิดตาแน่นอน 

 

 

ขณะที่เดินอยู่ เธอเจอฝูงกวางในป่า พอฝูงกวางเห็นเธอก็เริ่มหนี เพื่อถ่ายภาพน่าสนใจให้พวกเพื่อนๆ เธอจึงขี่จักรยานตามไปช่วงหนึ่ง และเผลอออกจากเส้นทางที่กำหนดไว้ 

 

 

เมแกนไม่กลัว เธอมีเข็มทิศ แล้วก็มีแผนที่ ทั้งยังเคยท่องเที่ยวข้างนอกมากมาย ไม่นานก็หาทางที่ถูกต้องเจอ 

 

 

แต่ช่วงที่เธอพยายามกลับไปยังเส้นทางเดิม ยอดเขาและเส้นทางเปลี่ยนแปลงไปหมด เธอก็เห็นโรงฆ่าสัตว์แห่งนั้นเข้าพอดี 

 

 

เธอเห็นป้ายเตือนรั้วไฟฟ้าแล้ว แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอจึงหยุดดูอยู่พักหนึ่ง แต่ดันไปเห็นคนถูกพาตัวมากักขังเข้า 

 

 

เธอรีบโทรแจ้งตำรวจทันทีตามสัญชาตญาณ และตรงนั้นก็รับสัญญาณโทรศัพท์มือถือได้พอดี ดังนั้นเธอจึงแจ้งตำรวจโดยไม่คิด และฝันร้ายก็เริ่มขึ้น…