เขาต้องรีบพาตัวเหลียนเฟิงออกจากที่นี่อย่างเร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นทุกอย่างจะสายเกินไป แม้ฆ่าซีเหมินน่งเยว่ สิ่งที่เขาต้องแลกก็ไม่คุ้ม

 

 

และซีเหมินน่งเยว่ก็ตามหลังมาติดๆ ในเขตเหมืองที่สอง เหลียนเฟิงถูกจับมัดติดกับกิ่งไม้กิ่งหนึ่งอยู่ลำพังตามคาด

 

 

“เหลียนเฟิง พี่มาช่วยแล้ว…” หูชีเยี่ยนพลางพูด พลางรีบวิ่งเข้าไป เหลือเวลาไม่มากแล้ว ใครจะรู้ว่าเม่ยอิ่งลงมือไปแล้วหรือยัง

 

 

“เหลียนเฟิงเรารีบไปกันเถอะ” หูชีเยี่ยนแกะเชือกบนมือของเหลียนเฟิง หมายจะดึงเธอออกไป

 

 

“พี่สือโท่ว…” เหลียงเฟิงพูดเสียงต่ำ หูชีเยี่ยนยังไม่ทันหมุนตัวกลับไป จู่ๆ ก็รู้สึกเย็นวาบตรงท้องน้อย ก้มลงมอง กริชเล่มหนึ่งแทงเข้าไปในท้องน้อยของเขา ส่วนอีกด้านของกรีชอยู่ในมือของเหลียนเฟิง

 

 

“เหลียนเฟิง ทำไม…เธอ?” หูชีเยี่ยนเงยหน้าขึ้งมองซีเหมินเหลียนเฟิง ทำไม ทำไมทำแบบนี้?

 

 

“เพราะฉันเกลียดพี่” เสียงของเหลียนเฟิงต่ำมากและยังคงแฝงความอ่อนโยน “ตอนพี่จากมา พี่เคยคิดถึงจิตใจฉันบ้างมั้ย? พี่ไม่สามารถให้ฐานะและชื่อเสียงทางสังคมกับฉันได้ แต่กลับครอบครองร่างกายของฉัน แม้แต่ลูกของเราพี่ยังรังเกียจ…สำหรับพี่ ไม่มีอะไรสำคัญกว่าหยกพวกนั้น…”

 

 

หูชีเยี่ยนออกแรงกุมท้องน้อยเอาไว้ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้…แต่เธอเคยรู้บ้างมั้ยว่า ความมั่งคั่งหลายพันล้านที่เขาสะสมไว้ก็เพียงเพื่อหวังให้เป็นหลักประกันชีวิตของเธอในอนาคต ไม่ต้องเจ็บต้องจนและไม่ต้องโดนรังแก แล้วเธอรู้หรือไม่ว่า เขาถูกลิขิตไว้ว่าจะมีชีวิตอยู่ไม่เกินยี่สิบเอ็ดปี และหลายปีมานี้ ถ้าไม่ใช่เพราะงูผีใช้ยาแปลกๆ เหล่านั้นไถ่ชีวิต อายุขัยของเขาหมดแล้ว เขาเป็นเพียงแค่คนไร้ค่าที่มีชีวิตอยู่ได้ด้วยยา

 

 

“เธอเข้าใจเขาผิดแล้ว” เสียงอันเย็นเยียบดังขึ้นจากข้างหลังเหลียนเฟิง สุดท้ายซีเหมินน่งเยว่ก็ตามมาจนได้

 

 

“พี่หมายความว่าไง?” เหลียนเฟิงอึ้ง

 

 

“ตอนแรกฉันไม่เข้าใจว่าทำไมงูผีต้องออกไปหาพวกยาที่มีอยู่แค่ในตำนานอยู่บ่อยครั้ง ที่แท้เขาก็หมดอายุขัยไปตั้งนานแล้ว จนกระทั่งตอนที่ฉันเห็นเขาใช้วิชาลับจินเหลียน ฉันจึงเข้าใจว่า ชีวิตของเขาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว เขาไม่ได้ไม่อยากพาเธอมา และไม่ได้ไม่อยากให้ฐานะและชื่อเสียงทางสังคมกับเธอ แต่เพราะเขาให้ไม่ได้” ซีเหมินน่งเยว่พูดนิ่งๆ

 

 

เหลียนเฟิงอึ้งจนอ้าปากค้าง มองหูชีเยี่ยนอย่างตะลึง จริงหรือนี่? เขาถึงขั้นหมดอายุขัยแล้วเหรอ…สวรรค์ก็รู้ว่าเขาอายุยังไม่ถึงยี่สิบเอ็ดปีด้วยซ้ำ…

 

 

“ตอนแรกยังอยู่ได้อีกไม่กี่วัน ตอนนี้คงไม่ได้แล้วจริงๆ” หูชีเยี่ยนเริ่มกระอักเลือด เขารู้ว่าตัวเองไม่รอดแล้ว…ชีวิตของเขาเหมือนเทียนเล่มหนึ่ง พอก้าวสู่เส้นทางพนันหิน อีกด้านของเทียนก็ถูกจุดติดไปแล้ว รุ่งโรจน์เรืองรอง แต่ก็ตายไวกว่า

 

 

หินสวยๆ พวกนั้น หยกมูลค่ามหาศาลพวกนั้นก็ล้วนซื้อชีวิตไม่ได้

 

 

“ไม่มีหินห้าสี นายโกหกฉันมาโดยตลอดงั้นเหรอ?” ซีเหมินน่งเยว่ถาม

 

 

“แน่นอน บนโลกนี้มีหินห้าสีซะที่ไหนกัน?” หูชีเยี่ยนพูดเรียบๆ “ฉันก็แค่พูดให้นายตกหลุมพราง แล้วหลอกนายมาฆ่าที่นี่ก็เท่านั้น…เพราะถ้านายไม่ตาย สักวันนายจะกลับไปฆ่าแม่ฉัน แม้แต่คุณท่านก็ขวางความแค้นเคืองในใจนายไม่ได้”

 

 

“ใช่ ฉันแก้แค้นผู้หญิงคนนั้นอยู่ทั้งชีวิต” ซีเหมินน่งเยว่พูดออกมาตรงๆ โดยไม่ปิดบังเลยสักนิด

 

 

“พาเหลียนเฟิงออกไปเถอะ ที่นี่กำลังจะทลายลงแล้ว” หูชีเยี่ยนพูดเสียงต่ำ “ฉันสั่งให้เม่ยอิ่งระเบิดเหมืองหยกเป็นสุสานฝังศพให้ฉัน…ตั้งแต่พานายเข้ามา ฉันก็ไม่คิดจะออกไปอีก”

 

 

“นายพูดจริงเหรอ?” สีหน้าของซีเหมินน่งเยว่เปลี่ยนไปทันที แต่เขาไม่อยากสังเวยชีวิตให้กับเด็กไร้ประโยชน์อย่างหูชีเยี่ยน

 

 

“พี่สือโท่ว เราไปด้วยกัน” เหลียนเฟิงยื่นมือไป หมายจะพยุงเขา แต่กลับถูกเขาผลักออก ขณะนี้เองเธอจึงสังเกตเห็นว่า ชุดคลุมสีดำของหูชีเยี่ยนเต็มไปด้วยคราบเลือด อีกทั้งส่วนที่เปลือยอยู่ก็เต็มไปด้วยรอยแผล…

 

 

“เถ้าแก่…” เงาดำเงาหนึ่งพุ่งเข้ามา เห็นหูชีเยี่ยนที่เลือดอาบตัวก็อดตะลึงไม่ได้ แต่วินาทีต่อมาเขาก็ตะเบ็งเสียง “ผมแบกเถ้าแก่ออกไปเอง เหลือเวลาอีกสิบนาที ที่นี่จะระเบิดแล้ว”

 

 

ซีเหมินน่งเยว่หรี่ตาลงพินิจเงาดำที่อยู่ตรงหน้า เขาเป็นยอดฝีมืออีกคนที่อยู่ข้างกายหูชีเยี่ยนนอกจากงูผี ฉายาคือเม่ยอิ่ง

 

 

“ไม่ต้องแล้ว นายพาเหลียนเฟิงออกไป ฉันไม่รอดแล้ว…” หูชีเยี่ยนส่ายหน้า เหมืองหยกเป็นที่ฝังกระดูกที่ดีที่สุดสำหรับเขา

 

 

ทันใดนั้นเสียงหนึ่งดังสนั่นขึ้นจากใต้ดิน ราวกับมีสัตว์ประหลาดอะไรที่หลับใหลอยู่ตื่นขึ้นมา เหมืองหยกสั่นไหวทีหนึ่ง หูชีเยี่ยนตกใจ รีบตะเบ็งเสียง “เหลียนเฟิง รีบไป ดูแลลูกของเขาด้วย…”

 

 

จนถึงตอนนี้ เหลียนเฟิงเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน คิดถึงลูกในท้องขึ้นมา ใช่…เธอสมควรตาย แต่ต้องคลอดเด็กคนนี้ออกมาให้เขา ตอนนี้เธอยังตายไม่ได้เด็ดขาด

 

 

คิดถึงตรงนี้ เหลียนเฟิงก็มองเขาอย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง แล้วหมุนตัววิ่งออกไป ซีเหมินน่งเยว่สับเท้า แม้จะไม่จำยอม แต่สุดท้ายหมุนตัวกลับไป ถ้าที่นี่ระเบิด แม้จะมีพลังวิเศษมาจากไหน ก็ต้องถูกฝังทั้งเป็นอยู่ที่นี่

 

 

“เถ้าแก่…” เม่ยอิ่งไม่จำยอมที่จะไป อยากแบกหูชีเยี่ยนไปด้วยกัน

 

 

“ถ้านายพาฉันไปด้วยต้องไม่รอดแน่ ดูแลเหลียนเฟิงแทนฉันด้วย…” หูชีเยี่ยนรู้สึกว่าแผลตรงท้องน้อยมีน้ำที่ร้อนระอุไหลออกมา ร่างกายของเขาเย็นเยียบขึ้น ความตายใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

 

 

“ผมจะดูแลคุณเหลียนเฟิงเป็นอย่างดี…” เม่ยอิ่ง ในท้องของเหลียนเฟิงมีเลือดเนื้อเชื้อไขของเถ้าแก่ นี่คือความหวังเดียวที่เถ้าแก่ฝากไว้ก่อนตาย คิดถึงตรงนี้ เขาก็กัดฟัน หมุนตัวพุ่งออกไป

 

 

จนกระทั่งเดินเข้าเขตเหมืองที่สอง เขาชะงักฝีเท้า หันหลังกลับไปมอง และทำให้เม่ยอิ่งได้เห็นฉากที่แปลกประหลาดที่สุดในชีวิต…

 

 

ตรงสุดทางเขตเหมืองที่สอง ชุดคลุมสีดำของหูชีเยี่ยนพลิ้วไปตามสายลม ตรงหน้าเขาเป็นหยกที่ส่องแสงระยิบระยับไร้ที่ติ กะพริบแสงเจ็ดสี จากนั้นร่างของหูชีเยี่ยนก็ถูกหลอมเข้าไปอยู่ในหินเจ็ดสีนั่น มีดอกไม้จำนวนนับไม่ถ้วน เปล่งบาน ก่อนจะหายไป…

 

 

เหนือศีรษะมีทรายและหินจำนวนนับไม่ถ้วนร่วงลงมา เม่ยอิ่งรีบพุ่งไปยังทางออก

 

 

สามวันหลังจากนั้น งูผีที่รู้ข่าวรีบมาที่เขตชายแดนระหว่างพม่ากับลาว เจอตัวเม่ยอิ่งจึงรู้ว่า ตอนที่เหมืองหยกถูกระเบิด เกิดแผ่นดินไหวขนาดเล็กขึ้น ตอนนี้เหมืองหยกได้กลายเป็นพื้นเรียบไปแล้ว และสามวันมานี้ บริเวณรอบๆ ก็เกิดอาฟเตอร์ช็อกหลายครั้ง ไม่เหลือสภาพเดิมแล้ว

 

 

ซีเหมินน่งเยว่จากไปแล้ว เหลียนเฟิงกลับไปที่หมู่บ้านกลางเขาแห่งนั้นอีกครั้ง คลอดได้ไม่นานก็คิดสั้นผูกคอตาย เหลือลูกสาวคนหนึ่งไว้ให้หูชีเยี่ยน

 

 

ยิ่งรักเท่าไหร่ยิ่งเกลียดเท่านั้น

 

 

เม่ยอิ่งเฝ้าอยู่ในพม่าไม่ยอมไปไหน เขาเล่าฉากสุดท้ายที่เห็นก่อนออกจากเหมืองหยกให้งูผีฟัง…เขาเชื่อสุดใจว่า หูชีเยี่ยนยังไม่ตาย

 

 

เพราะคำพูดของเขา งูผีจึงลงหลักปักฐานสร้างกระท่อมที่นั่น รออยู่เป็นเดือน คนชราคนหนึ่งมาเยือน…หูอวี๋

 

 

คืนนั้นลมพายุโหมกระหน่ำ คนชราใช้มือเปล่าขูดดินหินอยู่กลางเขา ในขณะที่ปากก็พึมพำว่า “ชีเยี่ยน พ่อมาช่วยแล้ว…”

 

 

งูผีฉุดกระชากลากถูหูอวี๋มาถึงกระท่อมที่ตนพักอยู่ หลังจากคุยกันจึงได้รู้ว่า วันนั้นหูชีเยี่ยนจงใจยั่วโมโหเขา หลังจากนั้นหูอวี๋ก็มาหาเขาหลายครั้ง แต่เขาเลี่ยงไม่ยอมเจอ

 

 

งูผีรู้ดีว่า หูชีเยี่ยนรู้ว่าตัวเองต้องตาย จึงตัดเยื่อใย และถึงขั้นที่ไล่ตนอยู่หลายครั้ง เพียงแต่ตนยืนหยัดว่าจะไม่ไปไหนก็เท่านั้น…

 

 

ห่านบนต้นไม้ร่มแดด เขาคือผู้ที่โดดเด่นเหนือมนุษย์ แต่เสียดายที่อายุสั้น…

 

 

งูผีลอบถอนหายใจ ได้แต่หวังว่าในอนาคตเด็กผู้หญิงคนนั้นจะไม่ถลำเข้าไปในรอยเดิม…แต่น่าเสียดายที่ทุกอย่างไม่ได้เป็นดั่งใจหวัง ยี่สิบปีผ่านไป สุดท้ายเด็กสาวคนนั้นก็ก้าวสู่เส้นทางพนันหยก ปูอนาคตที่สวยงามของตนด้วยหยก

(จบ)