ซีเหมินจินเหลียนตกตะลึง งานเลี้ยงฉลองครบรอบแปดสิบปีของผู้อาวุโสตระกูลอวิ๋นหรือ? หรือว่าจะเป็นปู่ของอวิ๋นเจีย? ว่าแต่ตระกูลอวิ๋นกับคุณนายอวิ๋นคนนั้น ไม่รู้ว่ามีความสัมพันธ์กันอย่างไร?  

 

“นี่เป็นข่าวดีตรงไหนกัน?” ซีเหมินจินเหลียนส่ายหน้าแล้วพูดขึ้น “ฉันก็ไม่ได้อยากจะได้หินหยกของเขาสักหน่อย”  

 

สวี่อี้หรานเงียบอยู่นานถึงพูดขึ้นว่า “ผู้อาวุโสตระกูลอวิ๋นก็คือพี่ชายแท้ๆ ของคุณนายอวิ๋น”  

 

ซีเหมินจินเหลียนกำมือไว้แน่น เรื่องนี้เขารู้ได้อย่างไร ไม่สิ ต้องบอกว่าเขารู้เรื่องทุกอย่างของเธอทั้งหมดได้ยังไง? หรือคนคนนี้ภายนอกก็แค่ทำตัวใสซื่อเท่านั้น  

 

“คุณก็รู้ว่าผมตามหาหินปิดฟ้าอยู่ เพราะอย่างนั้นพ่อของผมก็เคยหาข้อมูลของนักเดิมพันที่สร้างผลงานโดดเด่นมาก่อน ถ้าเป็นยี่สิบปีก่อน คุณนายอวิ๋นคงเป็นตำนานที่ไม่เคยพ่ายแพ้ใคร แต่เมื่อคุณปรากฏตัวขึ้นมา เธอก็พ่ายแพ้ลงอย่างย่อยยับ คุณซีเหมิน ผมเพียงแค่อยากจะตามหาหินปิดฟ้ามาช่วยตัวเอง ผมยังหนุ่มยังแน่น ผมยังไม่อยากตาย…” สวี่อี้หรานเงยหน้าขึ้นและมองเธอด้วยท่าทีจริงจัง “ผมหวังว่าคุณจะช่วยเหลือผมบ้าง ได้ไหม?”     

 

ซีเหมินจินเหลียนเลียนแบบท่าทีจริงจังของเขาพร้อมพูดว่า “ถ้าหากมีหินปิดฟ้าจริง ฉันจะต้องช่วยเหลือคุณแน่ แต่ปัญหาก็คือบนโลกนี้มีหินปิดฟ้าอยู่จริงๆ เหรอ?”  

 

“มีสิ ผมเชื่อว่ามันต้องมี!” สวี่อี้หรานพูดขึ้นอย่างจริงจัง  

 

“ถ้าอย่างนั้นฉันสามารถช่วยอะไรคุณได้บ้าง?” ซีเหมินจินเหลียนถาม เธอไม่อยากจะบีบบังคับให้ตระกูลสวี่ไปยุ่งเกี่ยวกับคุณนายอวิ๋น คนที่สามารถทำให้ตระกูลจ่านหวาดกลัวได้ เกรงว่าคงไม่ได้ง่ายดายแน่ คนแบบนี้ถึงจะไม่ได้เป็นเพื่อน แต่ก็ไม่สามารถเป็นศัตรูกันได้     

 

สวี่อี้หรานคิดอยู่ครู่หนึ่งถึงพูดขึ้นว่า “คุณพ่อโทรมาหาผมว่า หินหยกพวกนี้คุณนายอวิ๋นน่าจะขนย้ายมาจากทางพม่า แต่…คุณพ่อสงสัยว่าแหล่งที่มาของหยกพวกเขาอาจจะมีปัญหา”  

 

“ความหมายของคุณก็คือ…แหล่งที่มาหินหยกของพวกเขาไม่ถูกกฎหมาย?” ซีเหมินจินเหลียนพูด  

 

สวี่อี้หรานพยักหน้าจากนั้นก็ส่ายหน้าน้อยๆ และพูดขึ้น “แหล่งที่มาของพวกเขาจะมาจากไหน ความจริงมันก็ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเรา แต่หินปิดฟ้าอาจจะอยู่ในเหมืองแร่หยกที่ไหนสักแห่ง ตอนนี้มีการขุดเหมืองหยกมาตั้งหลายที่ ประวัติการซื้อขายมานาน เกรงว่าโรงงานใหม่ๆ ก็น่าจะมีโอกาสแสดงตัวตนหินปิดฟ้าก็เป็นได้”  

 

“ทำไมถึงพูดแบบนี้?” ซีเหมินจินเหลียนพูด ในใจสงสัยไม่หาย บางทีหินปิดฟ้าอาจจะถูกฝังตัวค่อนข้างลึก เลยไม่ได้ขุดออกมา  

 

“พ่อของผมบอกมาแบบนี้!” สวี่อี้หรานอธิบายตามความจริง  

 

ซีเหมินจินเหลียนได้แต่ยิ้ม ในเมื่อพ่อของเขาพูดอย่างนั้น เธอก็จะรับฟัง สวี่อี้หรานครุ่นคิดเล็กน้อยและพูดขึ้นว่า “คุณเฉาที่อยู่หยางโจวเห็นได้ชัดว่ามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับตระกูลอวิ๋น เพราะอย่างนั้น…ความหมายของคุณพ่อก็คือให้พวกเราใช้โอกาสนี้ไปสำรวจดูตระกูลอวิ๋นแล้วค่อยว่ากัน”  

 

ซีเหมินจินเหลียนนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ ไปสำรวจตระกูลอวิ๋น? สถานการณ์แบบนี้ เธอก็อยากจะไปดูตระกูลอวิ๋นจริงๆ…ไม่ต้องพูดถึงเรื่องหินปิดฟ้า แต่บ้านของคุณนายอวิ๋นนั่นทำไมเธอถึงไม่อยากไปดูสักหน่อยล่ะ บางทีอาจจะได้เบาะแสอะไรใหม่ๆ ก็เป็นได้  

 

“งานเลี้ยงของผู้อาวุโสตระกูลอวิ๋นคืนนี้ ผมเลยอยากเชิญคุณไปด้วยกันกับผม” สวี่อี้หรานพูด “ผมไม่รู้เรื่องการเดิมพัน อีกทั้งผมยังกลัว…”  

 

“คุณกลัวอะไร?” ซีเหมินจินเหลียนถามขึ้นอย่างสงสัย  

 

“ผมกลัวงานเลี้ยงแบบนี้ ผู้หญิงพวกนั้นน่ากลัว…มาก ไม่เหมือนคุณ…” สวี่อี้หรานส่ายหน้า  

 

ซีเหมินจินเหลียนได้ยินเช่นนั้นแล้วก็ยิ้มหัวเราะออกมา “คุณไม่พูดจาเหลวไหล พวกเธอก็ไม่มาหาเรื่องคุณหรอก”  

 

“อีกอย่างผมก็ไม่รู้จักใคร ไปก็น่าเบื่อ แถมยังไม่รู้จักคนมีชื่อเสียง!” สวี่อี้หรานส่ายศีรษะพูด “ถ้าคุณไป อย่างน้อยก็มีคนพูดคุยด้วย!”  

 

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้” ซีเหมินจินเหลียนพยักหน้าพูด “แต่งานเลี้ยงครบรอบของพวกเขา พวกเราไม่ได้รับการเชื้อเชิญ ถ้าบุ่มบ่ามไปอย่างนี้มันคงดูไม่ดีไม่ใช่เหรอ?”  

 

“พวกเขาเชิญผม” สวี่อี้หรานพูด     

 

ซีเหมินจินเหลียนเผยยิ้มออกมา เธอเกือบลืมไปแล้วว่าตระกูลสวี่มีบ้านที่หรูหราอยู่ที่หยางโจวได้ก็ต้องเป็นตระกูลใหญ่โต งานเลี้ยงแบบนี้ ไม่สนว่าจะเป็นคนนอกหรือคนในก็ต้องถูกเชื้อเชิญให้มาร่วมงานสักหน่อยอยู่แล้ว  

 

อาหารเช้าสุดแสนธรรมดา สวี่อี้หรานเป็นหมอ แน่นอนเลยต้องคำนึงถึงสุขภาพเป็นหลัก ซีเหมินจินเหลียนกินอาหารเช้าเสร็จก็รีบกลับไปที่ห้อง และเพิ่งนึกได้ว่าตนเอาเสื้อผ้ามาไว้สับเปลี่ยนติดตัวแค่ไม่กี่ตัว และไม่มีชุดราตรี ไปร่วมงานเลี้ยงไฮโซหรูหราขนาดนี้ แต่ไม่สวมใส่ชุดราตรีเกรงว่าคงถูกคนเย้ยหยันแน่ๆ เธอออกไปซื้อชุดราตรีสักชุดดีกว่า  

 

เธอโทรศัพท์ไปหาสวี่อี้หรานและสอบถามเขาเกี่ยวกับห้างสรรพสินค้าในเมืองว่าอยู่ห่างจากที่นี่มากหรือเปล่า แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่มีข้อมูลในเรื่องนี้เลย ผลสุดท้ายก็ต้องให้บอดี้การ์ดพาพวกเขาไป ไม่อย่างนั้นพวกเขาทั้งสองคงต้องหลงทางอีกแน่ๆ  

 

“วันที่ไร้ชีวิตชีวาของคนรวย!” ซีเหมินจินเหลียนมองบอดี้การ์ดที่ขับรถพาพวกเขามายังทางของบ้านตระกูลอวิ๋น ก็อดไม่ได้ที่จะลอบถอนหายใจในใจ  

 

ตระกูลอวิ๋นอยู่ไม่ห่างจากซุ่ยเย่ว์สวี่หยวนมากนัก และยังคงใกล้กับโซ่วซีเช่นกัน ขึ้นที่สูงก็สามารถมองเห็นทะเลสาบได้ สวี่อี้หรานเปลี่ยนเป็นชุดทักซิโดสีฟ้าอ่อน ส่วนรองเท้าผ้าใบคู่เก่าถูกเปลี่ยนเป็นรองเท้าหนังนำเข้าจากอิตาลี่ ผมเผ้าที่ไม่ได้จัดทรงก็เป่าไดร์แต่งทรงขึ้นมา ใบหน้าที่ซีดขาวถ่ายทอดความหล่อเปล่งประกาย  

 

“ใส่แบบนี้แล้วคุณดูดีขึ้นเยอะเลย” ซีเหมินจินเหลียนพูดเสียดแทงเขา  

 

“ทำไมผมถึงรู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวเองเท่าไหร่” สวี่อี้หรานลูบคลำไปที่เสื้อผ้าบนเรือนร่างของตัวเองพร้อมถอนหายใจ “ทุกครั้งที่ต้องมาร่วมงานแบบนี้ ผมก็ขุนลุกซู่ไปทั้งตัว” พูดจบเขาก็เอื้อมมือไปคล้องแขน                    ซีเหมินจินเหลียนและเดินหน้าไปทางประตูทางเข้าตระกูลอวิ๋น  

 

ที่หน้าประตูตระกูลอวิ๋น มีชายวัยกลางคนสวมใส่ชุดทักซิโดสีเข้มทึบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คอยต้อนรับแขกเหรื่อ เมื่อเห็นสวี่อี้หรานจึงทักทายว่า “คิดไม่ถึงว่าคุณชายสวี่จะอยู่ที่เมืองหยางโจว เป็นเกียรติมากเลยครับ เป็นเกียรติอย่างมาก!”  

 

ส่วนสวี่อี้หรานได้แต่พยักหน้าพร้อมยิ้มร่า ถือว่าเป็นการกล่าวทักทายพร้อมประคองซีเหมินจินเหลียนเดินเข้าไปในงาน  

 

งานเลี้ยงเริ่มขึ้นตอนสามทุ่ม ซีเหมินจินเหลียนถือว่าไม่ได้มาเร็วจนเกินไป อาจจะพูดได้ว่าสายไปหน่อยเสียด้วยซ้ำ ข้างในมีคนพลุกพล่านเต็มไปหมด เธอก็เหมือนกับสวี่อี้หราน ทั้งคู่ไม่รู้จักใครทั้งนั้น มองไปรอบๆ สุดท้ายก็เห็นพ้องต้องกันว่าควรจะไปหามุมนั่งเงียบๆ กันดีกว่า  

 

ทั้งสองคนนั่งลงบนโซฟามุมหนึ่ง สวี่อี้หรานถอนหายใจแล้วพูดขึ้นว่า “ไม่รู้ว่าหินหยกพวกนั้นจะนำออกมาให้พวกเราดูเมื่อไหร่”  

 

“นั่งรอก่อนเถอะ” ซีเหมินจินเหลียนพูด “ในเมื่อมาแล้วก็อดทนรอหน่อย”  

 

ครั้งนี้ สวี่อี้หรานแสดงออกถึงความเป็นสุภาพบุรุษถามขึ้นว่า “คุณอยากจะกินอะไรหรือเปล่า ผมจะไปหยิบมาให้?”  

 

“ฉันไม่กินอะไรหรอก หยิบเครื่องดื่มมาให้สักแก้วคั่นเวลาก็พอแล้ว” ซีเหมินจินเหลียนพูด  

 

สวี่อี้หรานพยักหน้าพร้อมลุกขึ้นไปหยิบเครื่องดื่ม ตอนนี้เองเสียงเพลงในห้องโถงด้านในก็ได้หยุดบรรเลงลง เพียงไม่นานแสงไฟก็พลันสว่างจ้า ซีเหมินจินเหลียนอดไม่ได้ที่จะมองไปทางห้องโถงใหญ่ข้างใน เห็นแค่ผู้หญิงสวยสง่าคนหนึ่งพยุงชายเฒ่าที่สวมใส่เสื้อกังฟูยาวสีฟ้าทะเลสาบย่างกรายอย่างเชื่องช้า…  

 

ชายเฒ่าเดินมาพร้อมกับทักทายฝูงชน “ต้องขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมงานวันเกิดของผม!”