สองพี่น้องนี้เห็นเขาเป็นคนตายหรือไง? หูชีเยี่ยนส่ายหัว ด้านหลังเขามีคนผลักเขาและเร่งว่า “เร็วๆ ตานายแล้วอย่าเสียเวลาคนอื่น”

 

 

“อ่อ…” หูชีเยี่ยนขานรับ กวดเท้าเดินไปยังห้องทำงาน ในใจกลับหงุดหงิดอย่างไม่ทราบสาเหตุ

 

 

กลับบอกผีงูว่าซีเหมินเวิ่นเสว่ตามอยู่ข้างหลังซีเหมินน่งเยว่…ซีเหมินน่งเยว่คล่องแคล่วว่องไวมาก และดูเหมือนจะคุ้นเคยกับที่แห่งนี้เป็นอย่างดี ไม่นานก็พาซีเหมินเวิ่นเสว่ไปถึงซอยเปลี่ยวซอยหนึ่ง

 

 

บริเวณนี้เต็มไปด้วยบ้านอันเก่าแก่ มีตัวหนังสือคำว่า ‘รื้อถอน’ ขนาดใหญ่ติดอยู่ ดูเหมือนว่ากำลังจะถูกรื้อถอน ผู้คนที่อยู่ใกล้เคียงก็ย้ายออกไปหมดแล้ว

 

 

ด้านหน้า เงาร่างของซีเหมินน่งเยว่หายไปในชั่วพริบตา

 

 

ซีเหมินเวิ่นเสว่ขมวดคิ้ว เขาพาตนมาที่นี่ทำไม? เขาคงรู้ดีว่า ถ้าลงมือขึ้นมาจริงๆ เขาสู้ตนไม่ได้อยู่แล้ว

 

 

ไม่ว่าอย่างไร ซีเหมินเวิ่นเสว่ก็ตามไป ภายในซอยที่อึมครึม แสงทองสามสายพุ่งเข้ามา งูผีเพียงเอียงหัวเล็กน้อยเท่านั้น ลงมือเพียงลวงๆ ก็มีเข็มทองสามเล่มปรากฏอยู่ในช่องว่างระหว่างนิ้ว

 

 

“ช้าเกินไปแล้ว ฝีมือยังได้แค่นี้อยู่เหรอ นายช่วยพัฒนาตัวเองหน่อยไม่ได้เหรอ?” งูผีพูดเสียงเย็น “ว่ามา พาฉันมาที่นี่ทำไม?”

 

 

ซีเหมินน่งเยว่ไม่ตอบ พลันกระโดดเตะเข้าหน้าของงูผี หลบหนีอย่างรวดเร็วราวกับผีงู ในขณะเดียวกันก็สะบัดหมัดกระแทกไปที่เข่าของเขาอย่างแรง

 

 

ท่ามกลางหมัด แฝงไปด้วยเสียงลม ซีเหมินน่งเยว่รู้ฤทธิ์แล้ว เพราะเมื่อครั้งลอบทำร้ายหูชีเยี่ยนในหมู่บ้านกลางเขา ก็พ่ายแพ้ให้กับเขามาทีหนึ่งแล้ว ถูกหูชีเยี่ยนเล่นงานจนสะบักสะบอม เกือบเอาชีวิตไม่รอด วันนี้แน่นอนว่าเขาจะไม่ยอมถลำเข้าไปในรอยเดิม

 

 

ปัง…

 

 

ซีเหมินน่งเยว่เคลื่อนไหวกลางอากาศอย่างชำนาญ หลบการโจมตีของงูผีได้ทัน ปลายเท้าแตะบนกำแพงอิฐสีน้ำเงินที่อยู่ตรงข้าม พลิกตัวลงบนพื้นดิน พร้อมกับสะบัดหมัดเข้าที่หน้าอกของงูผีอย่างรุนแรง

 

 

“หยุด” ข้อมือของงูผีเกิดองศาอันแปลกประหลาด คว้าข้อมือของเขาอย่างเ**้ยมโหด

 

 

ข้อมือของซีเหมินน่งเยว่ดิ่งลง ต่อยเข้าท้องน้อยของงูผีด้วยท่าหมัดเดิม งูผีพลันเซถอยหลังไปก้าวหนึ่ง สูดหายใจเข้าลึกๆ สองมือกุมอยู่บนท้องน้อย

 

 

แต่ในขณะนั้นเอง เขารู้สึกว่าเจ็บฝ่ามืออย่างรุนแรงฉับพลัน รีบถอยหลังแทบไม่ทัน พอหันมองอีกที สีหน้าพลันเปลี่ยนไป

 

 

ฝ่ามือของเขามีรูเข็มสองรู เห็นได้ชัดว่าเมื่อครู่นี้ซีเหมินน่งเยว่หนีบเข็มทองไว้ในหมัด เขาออกแรงไปขวาง จึงตกหลุมพรางของเขา

 

 

“ทำไมนายโง่ขนาดนี้” ซีเหมินน่งเยว่หัวเราะอย่างสบายใจเฉิ่ม ชูมือที่ถือเข็มทองสองเล่มใส่เขา

 

 

“นาย…” งูผีเดือดดาล

 

 

“ไม่ต้องโกรธ ฉันไม่ได้วางยาพิษในเข็มทอง นายไม่ต้องเป็นห่วง ยังไงเราก็เป็นพี่น้องแท้ๆ กัน พี่ชายอย่างฉัน ฆ่านายไม่ลงหรอก” ซีเหมินน่งเยว่หัวเราะลั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

 

 

“นายจะทำอะไร?” งูผีถามอย่างเดือดดาล

 

 

“นายไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนี้ ฉันก็แค่หาคนมาสั่งสอนคุณชายใหญ่แห่งตระกูลหูผู้ส่งศักดิ์ก็เท่านั้น” ซีเหมินน่งเยว่พูดพร้อมเสียงหัวที่ดังลั่น

 

 

“นาย?” งูผีได้ยินแบบนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที หมุนตัวกลับแล้ววิ่งออกไปทันที ด้านหลังมีเสียงหัวเราะอันยโสโอหังของซีเหมินน่งเยว่ดังอยู่

 

 

ตอนเที่ยงในช่วงปลายเดือนมิถุนายน อากาศร้อนระอุเหลือทน หูชีเยี่ยนที่ต่อแถวกลางแสงแดดมาเป็นเวลานาน ก้าวเข้ามาในห้องทำงานที่มีเครื่องปรับอากาศแล้วตัวสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่

 

 

“หูชีเยี่ยน” หวงเหมานั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้หมุนนุ่มๆ พลันถามว่า “นายกับซีเหมินเวิ่นเสว่ทำมาแค่เดือนเดียว เป็นคนภายนอกใช่มั้ย?”

 

 

“ใช่” หูชีเยี่ยนพยักหน้า

 

 

“กฎของที่นี่คือชาวบ้านในพื้นที่จะได้ค่าจ้างเป็นราย ส่วนคนภายนอกจะหักค่าจ้างหนึ่งเดือน นายกับซีเหมินเวิ่นเสว่จะมีเงินเดือนอีกทีเดือนหน้า” หวงเหมาแสยะยิ้ม คว้าบุหรี่จากข้างโต๊ะทำงาน หยิบไฟแช็กออกมาจุด สูดเข้าไปเต็มปอดทีหนึ่ง แล้วพ่นควันออกมา “คนต่อไป…”

 

 

“นาย…” หูชีเยี่ยนกำหมัดแน่น ก้าวเท้ายาวมาข้างหน้า แล้วกระแทกหมัดบนโต๊ะทำงานอย่างแรง

 

 

“ทำไมเหรอ ต่อต้านเหรอ?” หวงเหมาลุกพรึ่บขึ้น ชี้จมูกของเขาก่นด่า “ไอ้คนบ้านนอกอย่างนายช่างไม่รู้จักตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเอง นี่ใช่ที่ที่นายจะมาเหิมเกริมเหรอ”

 

 

“วันนี้นายต้องจ่ายค่าจ้างเราสองคน”หูชีเยี่ยนเงยหน้าขึ้นมองหวงเหมา พร้อมกำหมัดแน่นที

 

 

“ถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ?” หวงเหมาแจะปากอย่างแรงที ง้างมือขึ้นสะบัดเข้าหน้าหูชีเยี่ยน

 

 

“หน็อย นายกล้าตบฉันเหรอ?” หูชีเยี่ยนเดือดดาลสุดกำลัง ยื่นมือออกไปปราดคราบเลือดตรงมุมปาก แกว่งหมัดกระแทกหัวหวงเหมาอย่างแรง

 

 

หวงเหมาไม่คิดเลยว่า ไอ้คนที่ปกติโดนรังแกอย่างไร ก็มุดหน้าบนพื้นปล่อยให้คนอื่นซัด วันนี้กลับกล้าลงมือขึ้นมา ถูกแรงหมัดกระแทกไปอย่างรุนแรง พลันมึนงงไปชั่วขณะ ครู่ใหญ่กว่าเขาจะตั้งสติได้ พลันตะโกนว่า “พวกนายยืนโง่อะไรอยู่ ลงมือเลย”

 

 

ภายในห้องทำงาน ชายหนุ่มแกร่งรูปร่างกำยำหลายคนรุมกันเข้าไป แม้หูชีเยี่ยนจะดิ้นรนอย่างสุดชีวิต แต่ก็จนปัญญาเพราะสองมือยากจะสู้สี่มือ ยิ่งไปกว่านั้นความจริงเขาไม่ถนัดลงมือ ไม่กี่ทีเท่านั้น ก็ถูกคนพวกนั้นจับลงพื้น บนหลังและหน้าถูกกระแทกอย่างรุนแรงไปหลายที

 

 

“เอาตัวมันขึ้นมา กล้าต่อยฉันงั้นเหรอ” หวงเหมาตะเบ็งเสียง

 

 

ชายแกร่งหลายคนฉุดกระชากหูชีเยี่ยนขึ้นจากพื้น หิ้วปีกสองข้างของเขา ทำให้เขาไม่สามารถขยับตัวได้ หวงเหมาเดินไปอยู่ตรงหน้าเขา นึกถึงคำสั่งของซีเหมินน่งเยว่แล้วกระชากผมของเขามา กระแทกหมัดบนท้องน้อยของเขาอย่างแรง

 

 

หูชีเยี่ยนเจ็บจนอุทานออกมาอย่างทรมาน แต่กลับไม่ได้พูดอะไร หวงเหมาจึงโจมตีอย่างเต็มกำลัง สะบัดฝ่ามือเข้าที่กกหูของเขาสองที มองพวงแก้มที่แดงเป่งขึ้นมา จมูกปากต่างมีเลือดสดไหลพรูไหลอกมา ไม่รู้ทำไม เขาถึงรู้สึกตื่นเต้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ ออกแรงกระชากผมของเขา แล้วยิ้มพูดอย่างเ**้ยมโหด “ร้องเลียนแบบหมาทีหนึ่ง แล้วฉันจะปล่อยนายไป”

 

 

หูชีเยี่ยนหลับตา สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แต่กลับไม่ยอมส่งเสียง

 

 

“นายเป็นใบ้ไปแล้วหรือไง?” หวงเหมาเห็นแบบนี้ ก็ง้างมือสะบัดกกหูเขาอีกครั้ง ก่อนจะหยิบบุหรี่ที่อยู่ข้างๆ อีกด้านลูกน้องคนหนึ่งของเขารีบจุดบุหรี่ให้เขาด้วยมือที่สั่นเทิ้ม

 

 

หวงเหมาสูดบุหรี่เข้าไปเต็มปลอดทีหนึ่ง แล้วพ่นควันใส่หน้าของหูชีเยี่ยน หูชีเยี่ยนเพียงรู้สึกถึงกลิ่นเหม็นอันน่ารังเกียจ คลื่นไส้จนเกือบจะอาเจียนคาที่ พลันจ้องหวงเหมาเขม็งทีหนึ่ง

 

 

หวงเหมากระชากผมเขา ชูบุหรี่แนบเข้าไปตรงคอของเขา…

 

 

“หยุด” ตอนที่ซีเหมินเวิ่นเสว่พุ่งเข้ามาในห้องทำงาน ก็ได้เห็นภาพนี้พอดี พลันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ กระโดดถีบกลางหัวของหวงเหมา ในขณะเดียวกัน เขาคว้าตัวชายแกร่งคนหนึ่งที่หิ้วปีกหูชีเยี่ยนขึ้นมาคนละข้างเหมือนจับลูกไก่ แล้วชูทั้งสองขึ้นสูง

 

 

เสียง “ปัง…” ดังสนั่น ชายแกร่งรูปร่างกำยำทั้งสองถูกเขาโยนออกไป จากนั้นเขาพลันพยุงหูชีเยี่ยนเอาไว้ เห็นเขาแผลเต็มตัว เสื้อผ้าที่เก่าครึฉีกขาด เต็มไปด้วยคราบเลือดก็ขมวดคิ้วพูด “ฉันบอกแล้วไง ว่าให้นายทนอีกเดี๋ยว อย่าก่อเรื่อง”

 

 

“ฉันไม่ก่อเรื่องไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะไม่หาเรื่องฉัน” หูชีเยี่ยนพูดเบาๆ “เขาหาข้ออ้างไม่จ่ายเงินเดือนเรา” ระหว่างที่พูด เขาได้เดินมาที่ประตูแล้ว ตอนที่เดินไปถึงประตู เขาพลันชะงักฝีเท้าอย่างกะทันหัน “นายก็รู้หมดแล้วนี่ ยังจะถามอะไรอีก…”

 

 

“อะไร?” ซีเหมินเวิ่นเสว่อึ้ง หรือเขาเดาออกแล้ว?

 

 

“ฉันว่าเราสองคนทางใครทางมันเถอะ นายอยู่กับฉันไปก็มีแต่จะลำบากเพราะฉัน” พูดจบเขาก็เดินออกไปโดยไม่กลับหลังหันอีก

 

 

“เดี๋ยวก่อน” ซีเหมินเวิ่นเสว่คว้าตัวหวงเหมามา งูเล็กบนข้อมือเตรียมพร้อมจู่โจมตลอดเวลา “พ่อหนุ่ม เอามาสองหมื่น ไม่อย่างนั้นฉันฆ่านายแน่”

 

 

“นายจะปล้นกันเหรอ” หวงเหมาร้องลั่นอย่างแข็งกร้าวแต่ในใจนั้นหวาดกลัว

 

 

“ไร้สาระ” ซีเหมินเวิ่นเสว่คร้านจะเสวนากับเขา พลันหยิบเงินสองปึกบนโต๊ะทำงาน แล้วยิ้มเยาะพูด “นี่คือค่าจ้างสองเดือนของเรา หึ ฝากบอกไอ้สาระเลวซีเหมินน่งเยว่ด้วยว่า ความแค้นครั้งนี้ ฉันจะไม่ลืม” พูดจบก็ออกแรงผลักหวงเหมาออก และวิ่งตามหูชีเยี่ยนไป

 

 

ในห้องสวีทสุดหรูของโรงแรมชุ่ยอวี้ ซีเหมินเวิ่นเสว่มองหูชีเยี่ยนที่ห่มผ้าห่มผืนบางอยู่บนเตียงสีขาวดั่งหิมะหลังนุ่ม ทำแผลบนร่างกายแล้ว โชคดีที่เป็นแค่แผลภายนอก ไม่ได้บาดเจ็บไปถึงเอ็นกระดูก แต่เขานั่งเหม่ออยู่บนเตียงมาครึ่งชั่วโมงแล้ว

 

 

เอาเงินจากหวงเหมามาสองหมื่นหยวน ทำให้กระเป๋าของพวกเขาตุงขึ้นมาชั่วขณะ เพราะมีซีเหมินน่งเยว่ เขารู้ว่าหวงเหมาไม่กล้าไปแจ้งความแน่

 

 

“ฉันซื้อแตงโมมา นายจะลองหน่อยมั้ย?” ซีเหมินเวิ่นเสว่ถาม

 

 

“ฉันไม่หิว” หูชีเยี่ยนส่ายหน้าพูด “นายคิดจะปล้นเพื่อเลี้ยงฉันเหรอ คราวนี้นายปล้นหวงเหมา คราวหน้านายจะปล้นใคร? รถขนเงิน ธนาคาร? หรือร้านทอง?”

 

 

“ใช่ การเลี้ยงนายเป็นหน้าที่ของฉัน” ซีเหมินเวิ่นเสว่พยักหน้าพูด “นายพักที่นี่ไปก่อน ฉันว่าไอ้หวงเหมาไม่กล้าแจ้งความหรอก ต่อไปนายไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องเงิน”

 

 

“เพราะฉันแซ่หูน่ะเหรอ?” หูชีเยี่ยนยิ้มพูดอย่างถากถาง “ผีงู นายอย่าลืมว่านายไม่ได้เป็นหนี้อะไรฉัน อีกอย่างฉันมีแขนมีขา จะให้นายเลี้ยงได้ยังไง?”

 

 

“ยังไงฉันก็ยืนยันคำเดิมว่าจะไม่ให้นายไป” ซีเหมินเวิ่นเสว่ส่ายหน้าพูด

 

 

“ตามหาเส้นปราณมังกรหรือพนันหิน นายเลือกให้ฉันสักทาง” หูชีเยี่ยนเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของเขา พลันพูดเสียงเรียบ “ที่เจียหยางมีตลาดพนันหิน หวังพึ่งที่ไกลไม่สู้พึ่งที่ใกล้”

 

 

“สือโท่ว…” ซีเหมินเวิ่นเสว่ส่ายหน้า

 

 

“ฉันเชื่อนายมาครั้งหนึ่งแล้ว ครั้งนี้ฟังฉัน” หูชีเยี่ยนพูด “ไม่อย่างนั้นเราก็ทางใครทางมัน”

 

 

“นายทานอะไรสักหน่อย ให้เวลาฉันคิดก่อน” ซีเหมินเวิ่นเสว่พูดพลางยื่นแตงโมที่หั่นมาแล้วให้เขา “ช่วงนี้สุขภาพนายแย่ลงเรื่อยๆ ไม่ว่ายังไง ก็ต้องทานอะไรสักหน่อย”

 

 

“ขอบคุณ” หูชีเยี่ยนรับแตงโมมากัดคำหนึ่ง แต่กลับรู้สึกว่ายากจะกลืนลงคอได้ จึงวางลงบนโต๊ะที่อยู่ข้างๆ อย่างลวกๆ

 

 

“ไปเจียหยางเถอะ” ซีเหมินเวิ่นเสว่สูบบุหรี่มวนหนึ่งหมด จึงลุกขึ้นยืน พลันพยักหน้าพูด “ให้นายไปตามหาเส้นปราณมังกรอันตรายกว่า ฉันไปพนันหินกับนาย มีฉันอยู่นายก็คงไม่โดนใครเอาเปรียบได้…แต่เราต้องสร้างข้อตกลงว่า สมดั่งใจแล้วต้องเลิก อย่าโลภ”

 

 

หูชีเยี่ยนได้ยินว่าเขาเห็นด้วย ก็ดีใจขึ้นมาทันที พลันพยักหน้าพูดว่า “หาเงินสักหน่อยแล้วเราก็ไปซื้อบ้านทางใต้ ค้าขายเล็กๆ น้อยๆ เพื่อเลี้ยงชีพ”

 

 

“อื้ม” หูชีเยี่ยนขานรับ แต่ในใจกลับรู้สึกหวาดหวั่นอยู่รางๆ…คุณท่านดูดวงแม่นมาก เขาเคยดูดวงให้หูชีเยี่ยน ถ้าเขาอยากหนีพิบัติภัยในชีวิต ชาตินี้ทั้งชาติต้องห้ามแตะก้อนหิน แต่เขาห้ามเขาไม่ได้