รอให้ซีเหมินจินเหลียนกับจ่านป๋ายออกไปข้างนอก หูชีเยี่ยนก็ใช้เวลาอยู่ในห้องใต้ดินเป็นครึ่งค่อนวันถึงได้ออกมา เขามองไปยังจ่านมู่ฮวาที่ถูกแขวนอยู่ที่ราวบันไดด้านบนก็ยิ้มหัวเราะเยาะ ยิ้มจนทำให้จ่านมู่ฮวาตัวเย็นวาบไปทั้งร่าง คนคนนี้…คิดจะทำอะไรกันแน่? ตอนนี้ซีเหมินจินเหลียนกับจ่านป๋ายก็ไม่อยู่ที่บ้าน…

 

 

สวี่อี้หรานนั่นก็สมควรตาย ครั้งนี้เขาถูกขุดหลุมฝังอย่างน่าอนาถ บอกว่าซีเหมินจินเหลียนชอบชายเฒ่า แต่ชายเฒ่าคนนี้เป็นพ่อของเธอ…แต่นี่ก็แปลก หูชีเยี่ยนตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?

 

 

หูชีเยี่ยนเดินไปตรงหน้าจ่านมู่ฮวา เอื้อมมือไปหยิบมะเขือยาวในปากของเขาออกมาและตบไปที่ใบหน้าของเขาพร้อมพยักหน้าพูด “รูปร่างหน้าตาไม่เลวนี่…ถ้าอยู่ในสมัยโบราณ เอาไปร้องงิ้วคงไม่น่ามีปัญหา”

 

 

จ่านมู่ฮวาอยากจะด่าคนออกมา แต่สุดท้ายแล้วก็ได้แต่อดกลั้น ในเวลานี้หากด่าเขานั่นก็เท่ากับว่าแกว่งเท้าหาเสี้ยนน่ะสิ? หากผู้เฒ่าท่านนี้เป็นคนอื่นยังไม่เป็นไร ภายหลังตนอาจจะหาหนทางกลับมาได้ แต่เขาคือหูชีเยี่ยน…คิดได้เพียงเท่านี้เขาก็ตัวสั่นระริก เรื่องในตอนนั้นเขาก็ไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ แต่เขาเคยแอบได้ยินพ่อพูดถึงว่าคนคนนี้ไม่ใช่ธรรมดาๆ

 

 

“ได้ยินว่านายอยากจะแต่งงานกับจินเหลียน?” หูชีเยี่ยนถาม

 

 

จ่านมู่ฮวาสูดลมหายใจเฮือกใหญ่และพยักหน้า “ใช่ครับ คุณหู!”

 

 

“ถึงตระกูลของเราจะตกต่ำเสื่อมลง แต่ก็ไม่ยอมให้คนด้อยกว่ามาดูถูกดูแคลน!” หูชีเยี่ยนยิ้มเยือกเย็น “เรื่องในตอนนี้ตระกูลจ่านก็รู้ดีใช่ไหม? ไม่อย่างนั้นแค่ซีเหมินน่งเย่ว์ไอ้สารเลวนั่นคนเดียว คงไม่มีความสามารถขนาดนั้นหรอก?”

 

 

จ่านมู่ฮวาลังเลอยู่นานถึงได้ยอมฝืนพูดขึ้น “คุณหู ผมไม่รู้ว่าคุณพูดถึงเรื่องอะไร ผมอยากจะแต่งงานกับจินเหลียน เพียงเพราะเธอน่ารักมาก…อีกอย่างผมชอบเวลาที่เธอเฆี่ยนตีผม!”

 

 

“ความชอบของนายก็ไม่เหมือนคนอื่นจริงๆ นะ!” หูชีเยี่ยนยิ้มเยือกเย็น

 

 

จ่านมู่ฮวาได้แค่ยิ้มกระอักกระอ่วน ใครจะรู้ว่าคนคนนี้อาจจะทำเรื่องวิปริตอะไรอีก…

 

 

“ไม่ด่าแล้วเรอะ?” หูชีเยี่ยนถาม

 

 

“คุณหู ผม…ผมแค่ติดกับดักของสวี่อี้หราน คุณเป็นผู้ใหญ่ใจกว้างมีเมตตา อภัยให้ผมเถอะนะครับ!” จ่านมู่ฮวาเปื้อนยิ้ม

 

 

“คุณชายนั่นพูดอะไรเลอะเทอะเหรอ?” หูชีเยี่ยนถาม

 

 

“เขาบอกว่า…จินเหลียนตกหลุมรักชายแก่ และยังเป็นชายแก่จากบ้านนอกคอกนา ท่านว่าผมชื่นชอบจินเหลียนมาตั้งนาน แล้วมีหรือครับที่ผมจะไม่โกรธ?” จ่านมู่ฮวารีบพูดอธิบาย

 

 

เพี๊ยะ!  เสียงดังสะท้าน หูชีเยี่ยนสะบัดมือ ฝ่ามือตบไปที่เขาอย่างไม่มีนิมิตหมาย

 

 

จ่านมู่ฮวาถูกเขาเฆี่ยนตีไปจนเลอะเลือนหมดแล้ว ทันใดนั้นโกรธเกรี้ยวขึ้นมา ชีวิตนี้เขาเป็นลูกชายคนโปรดของครอบครัว ไม่เคยมีใครหน้าไหนกล้ามาตบตีเขาสักครั้ง การที่ถูกซีเหมินจินเหลียนเฆี่ยนตีมันก็อีกเรื่อง แต่คนอื่น…ก็ไม่ได้รับสิทธิ์นั้น ตอนนั้นจึงพูดออกไปอย่างเดือดดาลว่า “คุณคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ก็แค่คนที่ให้กำเนิดลูกสาวสวยออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจไม่ใช่เหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะจินเหลียน คุณก็คงตายอยู่ข้างทาง ฉันก็ไม่มีวันชายตาแลมองแกหรอก…เฒ่ามันฝรั่ง!”

 

 

หูชีเยี่ยนไม่โกรธ แต่ง้างมือขึ้นมาตบฉาดหนึ่งเข้าไปที่ใบหน้าของเขา แต่ใช้แรงมากกว่าเมื่อสักครู่ไปเยอะพอสมควร

 

 

ใบหน้าหล่อเหลาแต่เดิมของจ่านมู่ฮวาพลันตึงเครียดขึ้นมา เลือดสดค่อยๆ ไหลหลั่งลงมาจากมุมปาก แต่เขาก็ถูกตบจนไฟลุกโชน ทันใดนั้นจึงพลั้งปากพล่อยๆ ด่าไปยกใหญ่ อย่างไรเสียซีเหมินจินเหลียนก็ไม่ได้ยิน การปรากฏตัวขึ้นของชายเฒ่าอย่างไม่ทราบสาเหตุ เขาไม่เชื่อว่าจะบงการซีเหมินจินเหลียนได้ทุกอย่าง? รอให้เขาไปก่อนเถอะ เหอะ…เขาค่อยตามจีบลูกสาวเขาก็ไม่สาย

 

 

“ใบหน้านี้ไม่เลวจริงๆ จินเหลียนน่าจะชอบมากใช่ไหม” หูชีเยี่ยนยิ้มเยือกเย็น “5hkตบจนเสียหายก็น่าเสียดายจริงๆ ถ้าใบหน้ารูปไข่นี่ตบไม่ได้ ที่อื่นก็น่าจะได้สินะ…”

 

 

“คุณจะทำอะไร?” จ่านมู่ฮวารีบถาม

 

 

“หาที่ที่ตีแล้วไม่เสื่อมสภาพเสียหาย และจัดการอบรมสั่งสอนนายให้ดีสักหน่อยไง!” หูชีเยี่ยนพูดพลางแกะเชือกมัดบนราวบันไดลงมา จ่านมู่ฮวาพยายามหาโอกาสที่จะถอยหนี แต่หูชีเยี่ยนจะยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ อย่างนั้นหรือ? ทันใดนั้นก็จับเขากลับมาอีกครั้ง แต่กลับจับเขาให้หันหลัง ก่อนจะมัดอีกรอบไว้ที่ราวบันได

 

 

“คุณหู ผมผิดไปแล้ว…” ในใจของจ่านมู่ฮวารู้สึกหวาดกลัว เดิมทีคิดว่าเฒ่ามันฝรั่งเฆี่ยนตีเขาเพื่อระบายความโกรธ แต่คิดไม่ถึงว่าเฒ่ามันฝรั่งจะโรคจิตอ่อนๆ เขาอยากทำอะไรกันแน่?

 

 

หูชีเยี่ยนราวกับไม่ได้ยิน เก็บเข็มขัดหนังเส้นนั้นบนพื้นของเขาขึ้นมา และฟาดไปยังแผ่นหลังและไหล่ของจ่านมู่ฮวาอย่างโหดเ**้ยม

 

 

เขาไม่ใช่ซีเหมินจินเหลียน ที่ลงน้ำหนักทีก็เหมือนแค่ตีเล่นๆ เท่านั้น เพียงแค่แวบเดียวจ่านมู่ฮวาก็ส่งเสียงร้องโอดครวญ…

 

 

“อย่าเฆี่ยนเลยครับ คุณจะเอายังไงกันแน่ ผมจะฟังคุณหมดทุกอย่าง!” ถูกแส้ฟาดไปห้าหกสิบครั้ง จ่านมู่ฮวาก็เจ็บจนบรรยายไม่ถูกและส่งเสียงลุกลี้ลุกลน

 

 

“งั้นเหรอ?” หูชีเยี่ยนพูดพลาง มือหนึ่งที่ถือแส้ก็ฟาดไปที่บริเวณบ่าของจ่านมู่ฮวาอย่างเต็มแรง

 

 

“โอ๊ย…” จ่านมู่ฮวาร้องเจ็บปวด รีบพยักหน้าอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง “จริงครับ ผมจะฟังคุณทุกอย่างเลย”

 

 

“ฉันอยากเจอจ่านอิ๋น!” หูชีเยี่ยนยิ้มเยือกเย็น

 

 

จ่านมู่ฮวาลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง แส้ในมือของหูชีเยี่ยนอยู่บนตัวของเขาตั้งแต่แรก จ่านมู่ฮวารีบพูดร้อนรน “อย่า…คุณปล่อยผมลงมา ผมจะโทรไปหาเขา…ให้เขามาหาคุณที่นี่…” ความจริงเขาถูกเฆี่ยนตีจนกลัว รู้ว่าเรื่องวันนี้หากไม่ทำตามความตั้งใจของเขา เกรงว่าเขาคงไม่ปล่อยตนไปง่ายๆ แน่

 

 

หูชีเยี่ยนก็ไม่กลัวว่าเขาจะหนี ตอนนั้นจึงผ่อนเชือกให้คลายออก จ่านมู่ฮวารู้ว่าตัวเองหนีไม่รอด ทันใดนั้นใช้ราวบันไดพยุงตัวเองและขยับตัวเล็กน้อย รู้สึกว่าเจ็บระบมไปทั่วตัว ในใจแอบด่าไม่หยุด แต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งเขา ตอนนั้นรีบเดินลุมลุกคลุกคลานไปที่โซฟา ถอดเสื้อคลุมออกและควานหาโทรศัพท์โทรไปหาพ่อของตน

 

 

“หาที่เงียบสงบสักที่ อย่าให้เขามาที่นี่!” หูชีเยี่ยนพูดเย็นชา

 

 

“ครับ!” จ่านมู่ฮวาพยักหน้าและรีบโทรศัพท์ไปหา “พ่อครับ พ่อมีเวลามาที่คลับหยกหรือเปล่า” อยากจะหาสถานที่ที่เงียบสงบ แน่นอนว่าต้องไปที่ของตัวเอง

 

 

“มู่ฮวามีธุระเรอะ?” จ่านอิ๋นพูด “พ่อติดธุระบางอย่างปลีกตัวไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่พรุ่งนี้ค่อยว่ากันเถอะ”

 

 

“พ่อครับ พ่อมาสักหน่อยเถอะนะครับ!” จ่านมู่ฮวาขมวดคิ้ว “พูดกันในโทรศัพท์ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่”

 

 

“มีเรื่องใหญ่อะไรขนาดนั้นกัน พ่อกำลังเล่นไพ่นกกระจอกกับเพื่อนเก่าอยู่เลย ลูกก็โตป่านนี้แล้วหาทางแก้ไขเองแล้วกัน!” จ่านอิ๋นพูดอย่างไม่สนใจ สำหรับลูกชายอย่างจ่านมู่ฮวา เขาก็วางใจมาก

 

 

“จ่านอิ๋น!” หูชีเยี่ยนคว้าโทรศัพท์ในมือของจ่านมู่ฮวาและเปล่งเสียงเย็นยะเยือกออกมา

 

 

“คุณเป็นใคร?” ในโทรศัพท์ เสียงของจ่านอิ๋นสะดุ้งตกใจ

 

 

“ไม่ได้เจอกันนานตั้งยี่สิบปี ดูแล้วหลายปีมานี้นายก็มีชีวิตสุขสบายดีนี่!” หูชีเยี่ยนส่งเสียงเย็นสะท้าน “นายค่อยๆ เล่นไพ่นกกระจอกไปก็ได้ ฉันก็จะค่อยๆ รอ ในระหว่างที่นายเล่นไพ่นกกระจอกฉันจะได้เฆี่ยนตีลูกนายฆ่าเวลาเหมือนกัน!”

 

 

“แกเป็นใคร อยากจะได้อะไร” จ่านอิ๋นรีบถาม “อยากจะเรียกค่าไถ่เหรอ”

 

 

“เรียกค่าไถ่?” หูชีเยี่ยนหัวเราะดังลั่น “นายคิดว่าฉันจะเรียกค่าไถ่นี่นะ? ฮ่าๆ…”

 

 

“แกเป็นใครกันแน่?” จ่านอิ๋นกระวนกระวาย

 

 

“ชีเยี่ยนชังอู!” หูชีเยี่ยนน้ำเสียงแน่นิ่ง พูดจบก็เขวี้ยงโทรศัพท์ไปให้จ่านมู่ฮวา

 

 

“เป็นไปไม่ได้…ไม่มีทาง แกเป็นใครกันแน่ แก…” ในขณะนั้นจ่านอิ๋นก็รู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุน นี่เป็นไปได้อย่างไร?

 

 

“พ่อ!” จ่านมู่ฮวาสูดลมหายใจลึก พูดเสียงเบา “อีกสามสิบนาทีเจอกันที่คลับหยกครับ!”

 

 

 จ่านอิ๋นมือสั่นเทา แต่ก็พูดฝืนใจไปว่า “ได้!”

 

 

“ไปเถอะ ไปคลับหยกของนายกัน!” หูชีเยี่ยนพูด

 

 

จ่านมู่ฮวาพยักหน้า ไม่พูดอะไรออกมา ตอนนั้นเขาใส่เสื้อคลุมและค่อยๆ ขยับตัว รู้สึกเจ็บร้าวไปหมด แต่ก็พยายามฝืนทนเดินไปที่ประตู เปิดประตูรถเชิญหูชีเยี่ยนขึ้นรถ

 

 

คลับหยกเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเขา เขาก็ไม่เชื่อว่าหูชีเยี่ยนจะมีสามเศียรหกกร แล้วจะทำอะไรเขาได้

 

 

ประตูห้องโถงบุปฝาในคลับหยก มีบริกรรีบเดินเข้ามาต้อนรับ เมื่อเห็นจ่านมู่ฮวาก็โค้งคำนับเรียกขึ้น “คุณชาย”

 

 

จ่านมู่ฮวาเห็นดังนั้นจึงรีบถาม “มีเรื่องอะไร”

 

 

“คุณชายรองกับคุณหนูซีเหมินอยู่ที่ห้องโถงบุปผาตะวันออกครับ!” บริกรพูดอย่างระมัดระวัง จ่านมู่ฮวากับจ่านป๋ายตามจีบซีเหมินจินเหลียนในเวลาเดียวกัน นี่ก็ไม่ใช่ความลับอะไร ดังนั้นบริกรจึงรีบคาบข่าวมาบอก

 

 

“พ่อฉันมาถึงแล้วหรือยัง” จ่านมู่ฮวาถาม

 

 

“คุณท่านยังไม่มาครับ แต่เมื่อสักครู่โทรมาบอกให้จัดการตึกเย่ว์ฮวาให้เรียบร้อย บอกว่าอีกเดี๋ยวต้องต้อนรับแขกคนสำคัญ”

 

 

“งั้นโอเค พวกเราไปที่ตึกเยว่ฮวา” จ่านมู่ฮวาพยักหน้าพูด “นายไปบอกคุณชายรองกับคุณซีเหมินว่าคุณหูมาที่นี่ ให้พวกเขาไปพบกันที่ตึกเย่ว์ฮวา”

 

 

สำหรับจ่านมู่ฮวาที่เป็นคนเจ้าคิดเจ้าบงการ หูชีเยี่ยนก็ทำได้แค่แสยะยิ้มเยือกเย็น แต่ไม่ได้ส่งเสียงใดๆ ออกมา

 

 

ตึกเย่ว์ฮวา…พอเห็นชื่อก็คิดโยงไปถึงความหมายของมัน สร้างใกล้น้ำและเป็นตึกสองชั้นเล็กๆ ทำด้วยไม้ หน้าต่างใช้ไม้หนานมู่แกะสลักเป็นลวดลายดอกไม้ เป็นสถานที่ชมพระจันทร์ในหน้าร้อนที่ดีอีกแห่งหนึ่ง

 

 

ตอนนี้เป็นฤดูหนาว ก็ให้บรรยากาศถึงความเก่าแก่โบราณเหมือนกัน ฮีสเตอร์ถูกวางไว้ในมุมที่ไม่สะดุดตา บนตึกยังมีอาหารหลากหลายชนิด ในนั้นยังมีดอกไม้สด โซฟาหนังแท้สีขาวตัวใหญ่ พรมขนมิ้งค์                        หูชีเยี่ยนหย่อนก้นลงไปอย่างไม่เกรงใจ

 

 

จ่านป๋ายรู้สึกอึดอัดใจ ไม่ง่ายเลยที่จะรอให้ซีเหมินจินเหลียนเปิดปากชวนมาเดทเอง พาเธอมาคลับหยกและเหมาห้องโถงบุปผาตะวันออก สั่งอาหารไปหน่อย ทั้งคู่พูดคุยเรื่องทั่วไปถึงข่าวซุบซิบของดารา แลกเปลี่ยนความคิดเรื่องอัญมณีหยกโบราณต่างๆ นานา…รู้สึกเหมือนได้มาเดทกันจริงๆ แม้ว่าโดยปกติพวกเขาจะทำกันอย่างนี้อยู่แล้วก็ตาม

 

 

แต่ฉากดีๆ ดำเนินไปได้ไม่นาน ผ่านไปไม่เท่าไหร่ก็มีบริกรรีบพรวดพราดเข้ามาบอกจ่านป๋ายว่าจ่านมู่ฮวามา แถมยังเชื้อชวนให้พวกเขาไปที่ตึกเย่ว์ฮวาอีก

 

 

ซีเหมินจินเหลียนส่ายหน้า จะไปตึกเย่ว์ฮวาทำไมกัน พวกเขามาคลับหยกไม่ใช่ว่าไม่จ่ายเงินสักหน่อย? ในเมื่อเปิดประตูทำธุรกิจ พวกเขาเข้ามาก็คือลูกค้า แล้วจะเรียกให้พวกเขาไปตึกเย่ว์ฮวาทำไม?

 

 

แต่บริกรก็เอ่ยอีกว่า…มีคนแซ่หูที่เป็นแขกคนสำคัญมาด้วย!

 

 

หูชีเยี่ยนกับจ่านมู่ฮวามาคลับหยกเหรอ? ซีเหมินจินเหลียนข้องใจ ตอนที่เธอออกไป เธอก็บอกให้หูชีเยี่ยนหยุดทรมานเขาและให้ปล่อยเขาไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมพวกเขาถึงมาคลับหยกด้วยกันได้?

 

 

เอาเถอะ ไหนๆ ก็มาแล้ว เธอจะแกล้งไม่รู้ไม่เห็นก็ไม่ได้ หลบหนีไปก็ไม่พ้น ทันใดนั้นจึงได้พยักหน้าและให้บริกรนำทางไปที่ตึกเย่ว์ฮวา