ซีเหมินจินเหลียนประสานสองมือเข้าไว้ด้วยกัน ฝืนยิ้มออกมา “คุณหูคะ หากคุณขอให้ฉันทำเพื่อคุณ และห้ามไม่ให้ตามหาหินปิดฟ้าอะไรนั่น ฉันยังพอจะเข้าใจได้ แต่เหตุผลนี้ของคุณมันไกลความจริงไปหน่อยหรือเปล่าคะ?”

 

 

“ลูกเรียกพ่อว่าคุณหู หากพ่อพูดไปแบบนั้น ลูกจะสนใจพ่อเหรอ?” หูชีเยี่ยนโคลงศีรษะพูด

 

 

ซีเหมินจินเหลียนพยักหน้าเห็นด้วยอย่างไม่ปฏิเสธ “ใช่แล้วค่ะ ตอนนี้ไม่ว่าคุณจะพูดเหตุผลอะไรก็ดูไม่น่าเชื่อถือทั้งนั้น และฉันเองก็รู้สึกสนใจหินปิดฟ้ามากเหลือเกินด้วยสิคะ!”

 

 

“จินเหลียน คนอื่นจะตามหามันนั่นก็เป็นเรื่องของเขา แต่ลูกห้ามตามหามันเด็ดขาด!” หูชีเยี่ยนพูดออกมาอย่างชัดเจน “ถือว่าพ่อขอร้องเถอะ ปีศาจงูให้ที่อยู่กับลูกแล้วใช่ไหม?”

 

 

ซีเหมินจินเหลียนไม่ได้ปิดบังเขา เธอพยักหน้าตอบรับ ในใจสงสัยไม่หยุด ไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร ทำไมเขาถึงคอยห้ามปรามไม่ให้เธอตามหาหินปิดฟ้า? หากคำนึงถึงความเห็นแก่ตัวเป็นที่ตั้ง ถ้าเขาอยากจะตามหาหินปิดฟ้ามากขนาดนั้นก็แค่แบกหน้ามาขอร้องให้เธอช่วยตามหาหินปิดฟ้าก็พอ จากนั้นก็ค่อยให้เธอมอบมันให้เขา แบบนั้นเธอยังพอเข้าใจได้ แต่ไม่ได้เจอกันมาตั้งหลายปี ผลกลับกลายเป็นว่าเขาห้ามไม่ให้เธอตามหาหินปิดฟ้าเนี่ยนะ?

 

 

เดิมทีของที่ดูไร้สาระนั่นก็ไม่ได้สำคัญเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ามีตัวตนอยู่หรือเปล่า ถึงมีตัวตนก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะโชคดีหามันเจอ

 

 

แต่ไม่นานมานี้ เธอเคยรับปากกับลุงงูไว้แล้วว่าจะหาหินปิดฟ้าให้เจอ ไม่อย่างนั้นเลือดเนื้อแรงกายที่ลุงงูทุ่มเทมาคงได้เสียเปล่า

 

 

แม้ว่าลุงงูจะยังไม่ตาย แต่ดูจากสภาพก็อนาถจนเกินเยียวยาแล้ว! ใครจะไปรู้ว่าหลายปีมานี้เกิดอะไรขึ้นกันบ้าง?

 

 

“พวกเราเลิกพูดถึงเรื่องนี้กันดีกว่าค่ะ” ซีเหมินจินเหลียนปัดมือพูด “พวกเรามาพูดถึงเรื่องอื่นกัน”

 

 

“อืม” หูชีเยี่ยนผงกศีรษะ ก่อนจะลุกขึ้นยืนไปโทรศัพท์และสั่งให้คนยกของกินขึ้นมาเสิร์ฟ จากนั้นก็หันกายกลับไปนั่งบนโซฟา “ลูกอยากจะพูดอะไร”

 

 

ซีเหมินจินเหลียนมองไปยังการตกแต่งภายในห้องและยิ้มออกมา “หลายปีมานี้ดูเหมือนว่าคุณจะมีชีวิตที่สุขสบายดีนี่คะ?”

 

 

“หินที่สวยงามพวกนั้นทำให้คนร่ำรวยได้ง่าย” หูชี่เยี่ยนยิ้ม ภายใต้รอยยิ้มนั้นมีความผันผวนที่ไม่อาจบรรยายได้ เขาพูดความจริง แม้ว่าเขาจะร่ำรวย แต่ก็ไม่ใช่เพราะหินอย่างเดียวหรอก “จินเหลียน พ่อได้ยินว่าตอนมหาลัยลูกเรียนคณะภาษาจีน?”

 

 

ซีเหมินจินเหลียนยิ้ม “คุณก็มีความทะเยอทะยานจริงๆ นะคะ หลายปีที่ผ่านมาไม่เห็นเคยถามหรือสนใจเลย แต่ตอนนี้กลับมาห่วงเรื่องนี้?”

 

 

หูชีเยี่ยนยิ้มเก้อไม่พูดอะไรอีก

 

 

“ตอนนั้นทำไมคุณถึงให้…คน…” ซีเหมินจินเหลียนไม่รู้ว่าจะอธิบายรูปร่างหน้าตาของเงามืดคนนั้นอย่างไร “กอดเถ้ากระดูกปลอมของคุณกลับมา ไหนจะข้าวของของคุณ และบอกว่าคุณตายจากไปแล้ว? ถ้าคุณไม่ทำอย่างนั้น คุณย่าก็คงไม่ตรอมใจตาย? อาจารย์ก็คงไม่ด่วนจากไปแบบนี้!”

 

 

“พ่อยอมให้ตัวเองตายในตอนนั้นเสียดีกว่ายอมให้สภาพเป็นคนก็ไม่ใช่ เป็นผีก็ไม่เชิงเหมือนอย่างในตอนนี้!” หูชีเยี่ยนส่ายหน้าพูดขึ้น “ตอนนั้นพ่อไม่ได้โกหกลูก พ่อ…” ประโยคถัดไปเขาไม่รู้จะเริ่มต้นเอื้อนเอ่ยจากตรงไหน แม้คนตรงหน้าจะเป็นลูกสาวของตัวเอง แต่เขาก็ไม่อยากนึกถึงเรื่องน่ากลัวเช่นนั้น

 

 

ซีเหมินจินเหลียนไม่พูดอะไร หูชีเยี่ยนจึงรับช่วงพูดต่อ “จินเหลียน ตอนนั้นพ่อก็เหมือนกับลูก ตั้งเป้าหมายในชีวิตไว้สูง มักคิดว่าหยกทั้งหมดบนโลกใบนี้เป็นของตัวเอง รวมถึงหินปิดฟ้านั่นด้วย…สุดท้ายพ่อถึงได้รู้ซึ้งว่าของบางอย่างเมื่อได้ครอบครองแล้วก็ไม่แน่ว่าจะมีความสุขเสมอไป”

 

 

“คุณจะบอกฉันว่าคุณหาหินปิดฟ้าเจอแล้วเหรอคะ?” ซีเหมินจินเหลียนลองถาม ในใจรู้สึกว่าหูชีเยี่ยนต้องรู้ความลับอะไรบางอย่างของหินปิดฟ้า ถึงยังหาไม่เจอแต่เขาคงรู้มากกว่าคนอื่นแน่ๆ บางทีแม้แต่ลุงงูเองอาจไม่รู้ลึกเท่าเขาเสียด้วยซ้ำ

 

 

หูชีเยี่ยนกำมือแน่น ซีเหมินจินเหลียนรู้ว่าเขากังวลอยู่เล็กน้อย

 

 

“ไม่ใช่” หูชีเยี่ยนส่ายหน้าพูด “พ่อยังหาหินปิดฟ้าไม่เจอหรอก”

 

 

“เพราะอย่างนั้นคุณก็เลยไม่อยากให้คนอื่นตามหาสินะคะ?” ซีเหมินจินเหลียนถามขึ้นอีกครั้ง รู้สึกว่าประเด็นนี้วกกลับมาอีกครั้งแล้ว

 

 

 “ไม่ใช่หยกทั้งหมดที่จะมีประโยชน์ต่อมนุษย์เรา” หูชีเยี่ยนถอนหายใจพูด “ลูกมีหินพลังชั่วร้ายพวกนั้น ลูกไม่กลัวเหรอ?”

 

 

ซีเหมินจินเหลียนนิ่งงันไป หินพลังชั่วร้าย กลัวหรือ? หรือว่าหินราชางูจะมีพลังร้ายกาจ มันจะทำร้ายเธออย่างนั้นหรือ?

 

 

หูชีเยี่ยนเดินไปตรงหน้าโต๊ะทำงานและเปิดลิ้นชักหยิบเอกสารกองหนึ่งออกมาเปิดและส่งไปให้ซีเหมินจินเหลียน ซีเหมินจินเหลียนรับมาจากเขาและเห็นภาพถ่ายของหินราชางูหลากหลายมุม มิหนำซ้ำยังมีราชาหยก เพราะว่ามุมที่ไม่ซ้ำกันดูแล้วถึงให้ความรู้สึกแตกต่าง

 

 

“ลูกเคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าของพวกนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร?” หูชีเยี่ยนถาม

 

 

“พวกเราเคยศึกษาอยู่นาน จนถึงขั้นทำการทดลองมาแล้ว” ซีเหมินจินเหลียน “ผลการทดลองสุดท้ายสรุปว่า…อาจจะเป็นเพราะการแข็งตัวทันทีที่ทำให้สิ่งมีชีวิตหลบหนีไม่ทัน และผลจากเปลือกโลกเคลื่อนตัวเลยทำให้เป็นอย่างนั้น”

 

 

“มนุษย์เรามักจะหาเหตุผลทางวิทยาศาสตร์มาอธิบายเรื่องที่ตัวเองไม่รู้จักหรือพบเจอมาก่อน” หูชีเยี่ยนโคลงศีรษะพูด และเลือกหาภาพถ่ายของหยกราชางูใบหนึ่งส่งไปให้เธอ “ลูกเคยเห็นงูแบบนี้หรือเปล่า หรือว่าลูกเคยลองถามปีศาจงูว่าเขาเคยเห็นงูแบบนี้หรือเปล่า เพราะอย่างไรเขาก็คือผู้เชี่ยวชาญด้านนี้”

 

 

“ไม่เคยค่ะ” ซีเหมินจินเหลียนส่ายหน้า “แต่สิ่งมีชีวิตโบราณมักมีเผ่าพันธุ์ที่แตกต่างไปจากปัจจุบัน นี่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ก็เหมือนกับมนุษย์เรา คุณไม่เคยเห็นคนสองคนที่หน้าตาเหมือนกันราวกับคนคนเดียวกันเหรอคะ?”

 

 

“ผิดแล้ว” หูชีเยี่ยนส่ายศีรษะ “ลูกดูผิวส่วนหัวของมันสิ ลองมองตาของเธอสิ! นั่นจัดอยู่ในประเภทผิวของงูหรือดวงตาของงูเหรอ? ไหนจะหงอนบนหัวของมันอีก…หรือว่ามันไม่ใช่หงอนตั้งแต่แรก”

 

 

“เรื่องนี้ ฉันก็เคยคิดมาก่อน” ซีเหมินจินเหลียนวางภาพถ่ายลง เธอไม่จำเป็นต้องดูรูปแล้ว เพราะเธอคือเจ้าของที่ได้ครอบครองราชางู เธอดูจนรู้ลึกถึงทุกซอกทุกมุมตั้งแต่แรก “สำหรับสิ่งมีชีวิตโบราณ งานวิจัยของมนุษย์มีพูดถึงแค่ซากฟอสซิล และพวกการวิจัยทางชีววิทยาที่ไม่น่าเชื่อถือพวกนั้น แต่สิ่งมีชีวิตในสมัยโบราณหน้าตาเป็นอย่างไรไม่มีใครรู้อย่างแท้จริง ดังนั้น…แม้จะค้นพบเผ่าพันธุ์ที่พวกเราไม่รู้จักก็ไม่ควรค่าให้น่าตกใจ”

 

 

“รวมถึงสิ่งประหลาดที่หน้าเป็นคนแต่ลำตัวเป็นงูด้วยหรือเปล่า?” หูชีเยี่ยนยิ้มเยือกเย็น

 

 

ซีเหมินจินเหลียนได้ยินแล้วก็ยิ้มออกมา “แม้ว่าทางวิทยาศาสตร์จะพิสูจน์แล้วว่ามนุษย์วิวัฒนาการมาจากลิง แต่…ตำนานสมัยโบราณพูดว่ามนุษย์บนโลกเกิดจากเทพธิดาหนี่วาที่เป็นคนสร้าง ดังนั้นหากหินปิดฟ้ามีอยู่จริง ตำนานสารพัดของเทพธิดาหนี่วาก็น่าจะเป็นเรื่องจริง เธอคือบรรพบุรุษของพวกเรา คุณพูดถึงเธอแบบนี้…มันดูล่วงเกินไปหน่อยนะคะ!”

 

 

ไม่ว่าจะเป็นตำนานเทพหรือประวัติศาสตร์จริง ภาพลักษณ์ของเทพธิดาหนี่ว่าก็คู่ควรให้คนเลื่อมใสศรัทธา

 

 

หูชีเยี่ยนเปิดม่านซาตินสีดำ มองไปยังแสงไฟที่เปล่งประกายในระยะไกล ส่ายหน้าพูดว่า “โลกของมนุษย์ไม่ต้องการตำนานเทพ ไม่ต้องการเทพธิดาหนี่วา”

 

 

“ฉันคิดว่าคุณจะสามารถยอมรับสิ่งมีชีวิตที่ไม่สมเหตุสมผลทั้งหมดได้เสียอีก แต่ตอนนี้ดูแล้วคุณคงกลายเป็นผู้พิทักษ์ทางวิทยาศาสตร์แล้วสินะคะ” ซีเหมินจินเหลียนแสยะยิ้มดูแคลน ทำไมพูดไปเรื่อยๆ ก็วกกลับมาที่เรื่องแปลกประหลาดนี่อยู่เสมอเลย ที่เธอมาหาเขาไม่ได้อยากจะถกเถียงเรื่องนี้

 

 

หยก หินซ่อมฟ้า เทพธิดาหนี่วา…ฟังแล้วเป็นเรื่องเล่าที่ดูไร้สาระ?

 

 

“คิดเสียว่าฟังตำนานเทพเล่นๆ เหมือนฟังนิทานก็พอ” หูชีเยี่ยนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ รู้สึกปวดหัวตุบๆ เขาจะพูดเกลี้ยกล่อมให้เธอยอมถอยอย่างไรดี? ปีศาจงูสมควรตายนั่นกลับเอาที่อยู่ให้เธอแล้ว?

 

 

ผู้ที่แสวงหาแต่ผลประโยชน์จำเป็นต้องช่วยเธอสุดกำลัง มาพม่าอีกครั้งและตามสืบหาของที่อยู่ในตำนาน ยิ่งเครื่องจักรสมัยนี้ง่ายในการตามหาสิ่งของอยู่ แต่สถานที่นั่นความจริงแล้วไม่ได้อยู่ที่พม่า…

 

 

“คุณปู่หูบอกว่านั่นเป็นช่วงอารยธรรมที่ขาดหาย อารยธรรมนั่นเคยเฟื่องฟูมาก่อน” ซีเหมินจินเหลียนยิ้ม “คนในสมัยนั้นฝึกฝนพลังเวทมนต์ที่มนุษย์ไม่สามารถจินตนาการได้ในตอนนี้ สามารถเรียกลมเรียกฝนได้ สร้างมนุษย์บนโลกหรือฝึกวิชาหินซ่อมฟ้า…”

 

 

“เพราะอย่างนั้นลูกเลยสนใจที่จะตามหามัน เพื่อสืบหาความจริง? รวมถึงยาอายุวัฒนะด้วยสินะ?” หูชีเยี่ยนยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น “ลูกเคยคิดหรือเปล่าว่าหากปล่อยให้พลังเวทย์มนตร์ของยุคนั้นฟื้นขึ้นอีกครั้ง โลกใบนี้จะเป็นอย่างไร?”

 

 

“จะเป็นไปได้อย่างไรคะ?” ซีเหมินจินเหลียนยิ้ม เขาตีตนไปก่อนไข้เกินไปหรือเปล่า

 

 

“เทพธิดาหนี่วายังมีตัวตนได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอารยธรรมโบราณเลยไม่ใช่หรือ?” หูชีเยี่ยนพูด

 

 

“ฉันว่าคุณก็กังวลเกินกว่าเหตุ! มันไม่เห็นจำเป็นจะต้องกังวลขนาดนั้น” ซีเหมินจินเหลียนส่ายหน้า

 

 

หูชีเยี่ยนใกล้จะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ไหวแล้ว จะอธิบายอย่างไรให้เธอเข้าใจดี แม้แต่สิ่งที่ไม่สมควรพูดวันนี้เขาก็พูดไปหมดแล้ว ทำไมเธอถึงไม่ฟังกันบ้าง?

 

 

แต่ตัวเขาเองเมื่อหลายปีที่แล้วก็ชอบลองแบบนี้ไม่ใช่หรือ? ไม่ว่าคนอื่นจะพูดอย่างไรไม่ยอมฟังทั้งนั้น จนกระทั่งได้เห็นกับตาตัวเอง หลังจากที่ได้ผ่านพ้นความตายมา…และกลายเป็นคนก็ไม่ใช่คน ผีก็ไม่ใช่ผี

 

 

“ฉันไม่ได้สนใจเรื่องยาอายุวัฒนะพวกนั้น แล้วก็ไม่ได้สนใจพลังเวทย์มนตร์อะไรด้วย ฉันแค่อยากจะเห็นสิ่งที่เรียกว่าอารยธรรมโบราณทั้งหมด…แน่นอนจากที่เล่ากันมาแสดงว่ามันต้องเคยมีตัวตนมาก่อน ส่วนเรื่องร่ำรวยชั่วข้ามคืน มันก็ทำให้ฉันสูญเสียเป้าหมายในการมีชีวิตอยู่ ดังนั้นหากสามารถทำเรื่องที่มีประโยชน์ได้ก็ไม่เลว” ซีเหมินจินเหลียนพูด

 

 

หากหวังแค่ร่ำรวยและใช้ชีวิตเสพสุขอย่างเสื่อมทราม ถ้าอย่างนั้นร่ำรวยไปก็ไม่มีความหมายอะไร เพราอย่างนั้นซีเหมินจินเหลียนจึงรู้สึกสนใจในการตามหาอารยธรรมโบราณมากกว่า ยิ่งไปกว่านั้นยังมีความหวังของลุงงูกับคุณปู่หูอีก…

 

 

มนุษย์มีชีวิตเพื่อตามหาเป้าหมายของชีวิตให้เจอ เหมือนที่จ่านมู่ฮวาเคยว่าไว้ มีเงินก็หลีกเลี่ยงที่จะสนใจของไม่มีตัวตนในตำนานไม่ได้หรอก ไม่อย่างนั้นเธอคงได้รู้สึกโทษตัวเอง

 

 

“จินเหลียน ลูกก็ถือว่าพ่อตีตนไปก่อนไข้ก็แล้วกัน ไม่จำเป็นต้องกังวลให้มาก แต่ลูกกลับไปเซี่ยงไฮ้เถอะ หาผู้ชายที่รักลูกและแต่งงานกับเขาซะ ลูกมีเงินมีหยกใช้ชีวิตสุขสบายมีตรงไหนที่ไม่ดีกัน?” หูชีเยี่ยนหันตัวมองเธอ “พ่อไม่ค่อยชอบใจลูกชายทั้งสองคนของตระกูลจ่านสักเท่าไหร่หรอกนะ!”

 

 

“ฉันไม่มีทางยอมทิ้งเรื่องที่ตัวเองอยากแสวงหาหรือเป้าหมายเด็ดขาดค่ะ เว้นแต่จะเป็นไปไม่ได้ แต่อย่างไรฉันก็ต้องพยายามตามหาอย่างสุดความสามารถ!” ซีเหมินจินเหลียนส่ายหน้าปฏิเสธที่จะยอมรับคำขอร้องของเขา “อีกอย่างฉันไม่ได้มาหาคุณเพื่อจะมาพูดคุยเรื่องบั้นปลายชีวิตด้วย”

 

 

“มีหลายสิ่งบนโลกใบนี้ที่เราไม่เข้าใจ การออกไปตามหาบางครั้งมันก็ไม่ใช่ทางเลือกที่ชาญฉลาดนัก โดยเฉพาะอารยะธรรมโบราณพวกนั้น” หูชีเยี่ยนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบจิตใจที่กลัดกลุ้มให้เป็นปกติ