จ่านมู่ฮวาที่ตามติดอยู่ด้านหลังซีเหมินจินเหลียนรีบเข้ามาประคองไว้ “จินเหลียน คุณเป็นอะไร?”

 

 

“ใบหน้าของเธอ ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้?” ซีเหมินจินเหลียนชี้ไปที่อวิ๋นเจียพร้อมถามเสียงสั่นเครือ

 

 

ฉินเฮ่าเห็นสวี่อี้หรานส่ายศีรษะไม่พูดไม่จา ซีเหมินจินเหลียนรวบรวมสติขึ้นได้พลันนึกถึงตอนที่เจอลุงงู เหมือนว่าเขาก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน หรือว่าสารพิษที่สะสมอยู่ในร่างกายของอวิ๋นเจียในที่สุดก็กำเริบขึ้นจนได้? ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เวรกรรมแท้ๆ เลย คนสวยๆ ทำไมถึงได้เปลี่ยนเป็นคนอัปลักษณ์เหมือนภูตผีปีศาจอย่างนั้น…

 

 

ผู้หญิงทุกคนชื่นชอบสิ่งสวยงามกันทั้งนั้น แน่นอนรวมถึงอวิ๋นเจียด้วย ซีเหมินจินเหลียนเข้าใจสภาพจิตใจของเธอตอนนี้ดี

 

 

เดินไปข้างหน้าอวิ๋นเจียอย่างระมัดระวังและเปิดผมที่ปกปิดใบหน้าเธอไว้อีกครั้ง ใบหน้าผิวขาวใส่เปล่งประกายแต่เดิมของอวิ๋นเจีย ตอนนี้พลันปรากฎเป็นเกล็ดสยดสยองเหมือนกับเกล็ดของงูสีดำ และยังมีวี่แววของความเน่าเปื่อยบวมแดง

 

 

“หมอมองโกล…หมอมองโกล…” ซีเหมินจินเหลียนรีบเรียก

 

 

“คุณซีเหมิน คุณก็รู้ว่านี่คืออะไร ผมก็จนปัญญาเหมือนกัน” สวี่อี้หรานถอนหายใจพูด “มียาบางตัวสามารถช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของเธอได้ ให้เธอไม่ต้องทนทุกข์ขนาดนี้”

 

 

“หรือว่าเจียเจียไม่มีทางรักษาแล้วเหรอ?” ฉินเฮ่ากระวนกระวายถาม “แม้คุณก็ช่วยชีวิตเธอไว้ไม่ได้?”

 

 

“ตอนที่เธอใช้ยาตัวนั้นก็น่าจะรู้อยู่แล้ว ยาชนิดนั้นช่วยเพิ่มความว่องไวของประสาทสัมผัสทั้งห้าของมนุษย์ เอามาใช้ในการพนันหินยิ่งเห็นผลสุดๆ แต่ยาชนิดนี้มีพิษร้ายอยู่ในตัว ใช้ไปนานวันเข้าก็เลยเป็นแบบนี้ธรรมดา ยาของผมแค่ช่วยยืดลมหายใจเฮือกสุดท้ายของเธอเท่านั้น รักษาไว้ไม่ได้นานหรอก” สวี่อี้หรานพูด ในขณะที่อีกด้านก็เหมือนเล่นมายากลควักขวดน้ำเต้าใบเล็กออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เทยาอายุวัฒนะเม็ดสีเขียวหนึ่งเม็ดออกมาและยื่นไปให้ฉินเฮ่า “คุณเอาให้เธอกินซะหน่อย ภายในหนึ่งชั่วโมงเกล็ดงูบนใบหน้าของเธอจะหายไป ภายในสิบวันหรือครึ่งเดือนนี้เธอคงไม่มีอาการกำเริบขึ้น”

 

 

ฉินเฮ่ารับยาจากมือเขาและเอามาดมแถวๆ จมูก กลิ่นเหม็นจนทำให้คนอยากอาเจียนพุ่งเข้าถึงกระหม่อม

 

 

“นี่ก็ยาพิษ” สวี่อี้หรานใบหน้าอึมครึม “คนทั่วไปกินเม็ดเดียว เกรงว่าไม่ถึงครึ่งชั่วยามก็คงเลือดออกทวารทั้งเจ็ดจนตาย”

 

 

“แล้วคุณยังใช้มันอีก?” ซีเหมินจินเหลียนตกใจ

 

 

“นี่ผลลัพธ์ดีที่สุดแล้ว” สวี่อี้หรานส่ายศีรษะพูด “พิษของเธอไม่มียาตัวใดช่วยรักษาได้ นี่แค่ช่วยเยียวยาไว้สักระยะ คุณฉิน คุณรีบพาเธอกลับไปก่อนเถอะ”

 

 

ฉินเฮ่าพยักหน้าเดินไปหาน้ำอุ่น ไม่สนใจว่าอวิ๋นเจียจะยินยอมหรือเปล่ากรอกยาเข้าไปในปาก ไม่นานซีเหมินจินเหลียนเห็นสติอารมณ์ของอวิ๋นเจียสงบนิ่งลง ทันใดนั้นจึงเริ่มขยับมือเตรียมที่จะแก้มัดเชือกบนข้อมือเธอ

 

 

“จินเหลียน คุณอย่าแตะเธอ ถ้าแกะเชือกออกมาเธอจะพยายามคิดฆ่าตัวตายทันที ผมไม่มีทางเลือกเลยต้องมัดเธอไว้อย่างนั้น” ฉินเฮ่าพูด “ไม่อย่างนั้นใครจะยอมมัดเธอไว้แบบนี้ล่ะ?”

 

 

“หา?” ซีเหมินจินเหลียนถอนหายใจพูดแผ่วเบา “คุณหนูอวิ๋น…คุณหนูอวิ๋นคะ…”

 

 

อวิ๋นเจียเงยหน้าขึ้นมองเธอ ดวงตาคู่โตที่ใสวาวเมื่อในอดีต มีจิตวิญญาณความตายสะท้อนผ่านออกมา ริมฝีปากสั่นเทาแต่กลับไม่เปล่งเสียงพูด

 

 

“อวิ๋นเจีย คุณพักผ่อนสักหน่อย เดี๋ยวผมขอออกไปส่งเพื่อนก่อน”ฉินเฮ่าพูด ในขณะนั้นก็ทำมือประกอบเชื้อเชิญ

 

 

ซีเหมินจินเหลียนคิดๆ ให้สวี่อี้หรานกับจ่านมู่ฮวาชายหนุ่มทั้งสองอยู่ในห้องของหญิงสาว อีกอย่างตอนนี้เสื้อผ้าของอวิ๋นเจียไม่เป็นระเบียบ ผมเผ้ารุงรัง ใบหน้าที่สวยเหมือนดอกไม้เลือนหายไป ไม่สะดวกให้คนอื่นเห็นจริงๆ

 

 

รอเดินออกไปข้างนอกห้อง ฉินเฮ่าถามขึ้นอีกครั้ง “คุณสวี่ เจียเจียไม่มียารักษาแล้วจริงๆเหรอ?”

 

 

“ครับ‘สวี่อี้หรานพยักหน้าพูด “ยาของผมแค่ช่วยระงับชั่วคราว ทุกครั้งที่เธออาการกำเริบก็จะเจ็บปวดจนทนไม่ได้ คุณเตรียมใจสำหรับเรื่องนี้ในอนาคตไว้เลย”

 

 

“คุณสวี่ ผมได้ยินว่าจินเหลียนมีญาติอยู่คนหนึ่งที่ใช้ยานี้เหมือนกัน?”ในระหว่างที่พูด ฉินเฮ่าก็อดมองซีเหมินจินเหลียนไม่ได้ เขาโทรศัพท์ไปขอความช่วยเหลือจากซีเหมินจินเหลียนก็เพราะรู้ว่าลุงงูเคยใช้ยาตัวนี้มาก่อน ตอนนี้เขาเหมือนคนปกติทั่วไปแล้ว

 

 

สวี่อี้หรานมองซีเหมินจินเหลียนอย่างช่วยไม่ได้ ซีเหมินจินเหลียนก็ขมวดคิ้วไว้ไม่อยู่เช่นกัน เรื่องของลุงงู เธอไม่เคยพูดกับคนอื่นมาก่อน เขารู้ได้ยังไง?

 

 

สวี่อี้หรานถอนหายใจ “อาจารย์อามีวิธียับยั้งพิษไม่ให้กำเริบอีกวิธีหนึ่ง ยาของผมมีผลช่วยเยียวยาเท่านั้น อีกอย่างก็คือช่วยบรรเทาอาการเจ็บปวด อยากจะรักษาที่ต้นเหตุไม่มีทางเป็นไปได้”

 

 

“แต่คุณซีเหมินท่านนั้น ตอนนี้ก็ดูเหมือนคนไม่เป็นอะไรไม่ใช่เหรอ?”ฉินเฮ่าขมวดคิ้วพูด “แม้ว่าผมจะไม่ได้ชอบเจียเจียขนาดนั้น แต่ผมก็ไม่อยากเห็นเธอเป็นแบบนี้ เธอยังสาวขนาดนี้…คุณสวี่ ถ้ามีวิธีอะไรช่วยรักษาเธอได้ ผมฉินเฮ่าแม้จะไม่ใช่คนร่ำรวยมั่งคั่งอะไร แต่ก็ยินดีจะทำทุกวิธีทางเพื่อเป็นค่ารักษา”

 

 

“คุณเข้าใจความหมายผมผิดแล้ว”สวี่อี้หรานไม่รู้จะอธิบายยังไงถึงจะดี ขมวดคิ้วพูด “ยาตัวเมื่อสักครู่ที่ให้คุณไป ตอนนี้ผมก็ปรุงบ้างไม่ปรุงบ้าง ตัวยาของยาชนิดนี้หายากเหลือเกิน สำหรับอาจารย์อา ที่เขาหายดีเป็นปกติมันไม่ใช่เพราะยาของผม”

 

 

“ผมต้องขอให้คุณสวี่ช่วยชี้ทางสว่างให้หน่อย?”ฉินเฮ่ารีบพูด

 

 

สวี่อี้หรานอดมองซีเหมินจินเหลียนไม่ได้ มองจนซีเหมินจินเหลียนรู้สึกผิดปกติ ลุงงูตอบกลับเธอมา แน่นอนว่าเธอต้องดีใจ เธอก็อยากให้อวิ๋นเจียหายดีเหมือนกัน เพราะเธอเป็นเด็กสาวสวยขนาดนี้ แต่มีเกล็ดงูอัปลักษณ์เน่าเฟะอยู่บนหน้า นี่มันทำลายสิ่งของตามอำเภอใจเกินไปหรือเปล่า

 

 

ยิ่งไปกว่านั้นเธอดูสาวสะพรึงขนาดนั้น มาตายแบบนี้น่าเสียดายมาก

 

 

เธอกับตระกูลอวิ๋นมีช่องว่างบางอย่าง แต่เธอไม่ได้มองสาวน้อยบริสุทธิ์อย่างอวิ๋นเจียเป็นศัตรู

 

 

“จินเหลียน?” ฉินเฮ่ารีบพูด

 

 

ซีเหมินจินเหลียนมองฉินเฮ่าด้วยความไม่เข้าใจ “เป็นอะไรไปคะ?”

 

 

“จินเหลียน ถ้าคุณมีวิธีอะไร รบกวนคุณช่วยเจียเจียด้วย ผมรู้ว่าคุณกับตระกูลอวิ๋นไม่ค่อยถูกกัน แต่เจียเจียเป็นผู้บริสุทธิ์ เธอยังเด็กมาก” ฉินเฮ่ารีบพูด

 

 

“พี่หลินคะ คุณพูดอะไรน่ะ?” ซีเหมินจินเหลียนรีบพูด “ฉันจะมีวิธีช่วยคนได้ยังไง ถ้าฉันมีจริงฉันจะไม่บอกพี่ได้ยังไง?”

 

 

“คุณซีเหมินน่าจะไม่มีวิธี แต่คุณหูต้องมีวิธีแน่” สวี่อี้หรานยิ้ม

 

 

“คุณหู?” ฉินเฮ่าสับสน

 

 

ซีเหมินจินเหลียนกับจ่านมู่ฮวาก็งงงัน หูชีเยี่ยนกับลุงงูเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เล็กจนโต แม้ลุงงูไม่มีเจตนาทำเรื่องรู้สึกผิดกับเขา ต่อมาหูชีเยี่ยนก็ยังปล่อยความเคียดแค้นในอดีตไปได้ ดูท่าทางสองคนนี้น่าจะคืนดีกันนานแล้ว

 

 

ลุงงูฟื้นตัวกลับมาหายดี คนที่เป็นไปได้ก็คือหูชีเยี่ยน เพราะเดิมทีตำรายาก็มาจากตระกูลหู บางทีพวกเขาอาจจะมียาถอนพิษเก็บไว้ก็ได้

 

 

“คุณย่าบอกว่า ไม่มียาถอนพิษอะไรทั้งนั้น” ซีเหมินจินเหลียนส่ายศีรษะพูดทันที “ฉันช่วยคุณถามลุงงูให้ได้ว่าเขาหายดีได้ยังไง”

 

 

“อืม” ฉินเฮ่ารีบพูด “งั้นต้องขอบคุณคุณแล้ว”

 

 

ซีเหมินจินเหลียนพยักหน้า เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาฉับพลัน รีบหยิบออกมาดูเป็นจ่านป๋าย เลยกดปุ่มรับสาย

 

 

“จินเหลียน คุณอยู่ที่ไหน?” ในสายมีเสียงลนลานของจ่านป๋ายดังขึ้น

 

 

“เกิดอะไรขึ้น?” ซีเหมินจินเหลียนถามอย่างไม่เข้าใจ “มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

 

 

“ดึกดื่นขนาดนี้ คุณไม่อยู่คฤหาสน์ ไม่อยู่รอยัลคาสิโน ผมจะไม่ร้อนใจได้ยังไง?”จ่านป๋านรีบร้อนพูด

 

 

“อืม…” จ่านมู่ฮวายืนอยู่ข้างซีเหมินจินเหลียน แอบได้ยินบทสนทนาในสายโทรศัพท์ ทันใดนั้นแย่งโทรศัพท์มาจากมือซีเหมินจินเหลียนพร้อมด่า “แกไปทำอะไรอยู่ที่ไหน รู้ตอนนี้เลยเดือดเนื้อร้อนใจงั้นเหรอ?”

 

 

“จ่านมู่ฮวา แกอย่าพาจินเหลียนออกไปข้างนอก ดึกดื่นป่านนี้แล้ว แกรีบพาเธอกลับมาให้ฉันเดี๋ยวนี้”จ่านป๋ายโกรธ

 

 

จ่านมู่ฮวาคืนโทรศัพท์ให้ซีเหมินจินเหลียนพร้อมยิ้ม “เขาโกรธล่ะ”

 

 

ซีเหมินจินเหลียนยิ้มๆ และรับโทรศัพท์มา “เสี่ยวป๋าย ฉันอยู่ที่พี่ฉิน เกิดเรื่องขึ้นกับคุณหนูอวิ๋นนิดหน่อย เดี๋ยวฉันก็กลับแล้ว”

 

 

“นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมไม่รั้งพวกคุณไว้ดีกว่า” ฉินเฮ่าถอนหายใจพูด “พรุ่งนี้เช้าผมจะรีบจองตั๋วเครื่องบินพาเจียเจียกลับไป จินเหลียน เรื่องของเจียเจียต้องรบกวนคุณด้วย”

 

 

“วางใจได้ ถ้ามียาถอนพิษอะไรนั่นจริง ฉันจะไปเอามาให้คุณเองค่ะ” ซีเหมินจินเหลียนพูด

 

 

“ขอบคุณมากครับ” ฉินเฮ่ากล่าวขอบคุณอีกครั้ง

 

 

ทั้งสามบอกลากับฉินเฮ่าและกลับไปพร้อมกัน ระหว่างทางกลับซีเหมินจินเหลียนถึงรู้ว่าสวี่อี้หรานมีบ้านอยู่ที่ลาสเวกัส เลยไม่ต้องไปเช่าบ้านหรือโรงแรมอยู่

 

 

จ่านมู่ฮวาขับรถมาส่งซีเหมินจินเหลียนถึงหน้าปากประตู เพิ่งหันหลังกลับไป ซีเหมินจินเหลียนคิดถึงบาดแผลทั้งสองมือของหลินเสวียนหลานจึงรีบพูดด้วยความห่วงใย “คุณชายจ่านคะ รบกวนช่วยดูแลพี่หลินด้วยนะคะ”

 

 

“คุณก็เรียกผมว่าพี่สักครั้งสิ รับรองผมจะดูแลเขาเป็นอย่างดีเลย” จ่านมู่ฮวาใช้โอกาสนี้เอาเปรียบ

 

 

“ไสหัวไป” ซีเหมินจินเหลียนก่นด่าอย่างหมดอารมณ์

 

 

จ่านมู่ฮวาหัวเราะลั่น สตาร์ทรถออกไป ข้างในจ่านป๋ายเปิดประตูให้ซีเหมินจินเหลียนเดินเข้ามา

 

 

“จินเหลียน…” จ่านป๋ายรีบเดินตามเข้าไปพลางปิดประตู

 

 

“ฉันโกรธ” ซีเหมินจินเหลียนพูดพลาง อีกด้านก็เขวี้ยงกระเป๋าที่อยู่ในมือทิ้งบนโซฟาแก้มป่องพูด “โกรธจริงๆ นะ”

 

 

“ผมรู้” จ่านป๋ายไม่รู้จะทำตัวยังไง “ผมรู้ว่าคุณโกรธ ผมไม่ดีเอง อย่าทำแบบนี้สิ”

 

 

“คุณรู้ไหมทำไมฉันถึงโกรธ?” ซีเหมินจินเหลียนถามอย่างหมดอารมณ์

 

 

จ่านป๋ายคิดๆ ไปมาพลันพบว่าเขาเป็นคนสมองท่อนไม้ เขาไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมซีเหมินจินเหลียนถึงได้โกรธ ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ยิ้มเจ้าเล่ห์

 

 

“พ่อฉันล่ะ?” ซีเหมินจินเหลียนถาม

 

 

“วันนี้เขาได้หน้าได้ตาเชียว” จ่านป๋ายถอนหายใจพูด “ผมรู้อยู่แล้ว เมื่อวานเขาแพ้ไปเท่าไหร่ วันนี้ต้องชนะกลับมาได้ เขาได้ที่หนึ่ง คืนนี้เขาผ่าหยกฮกลกซิ่วชนิดเนื้อแก้วได้หนึ่งก้อน ไหนจะหยกสามสีล้ำค่า ดังนั้นได้รางวัลใหญ่ไปห้าสิบล้าน”

 

 

“เขากลับมาแล้วยัง?” ซีเหมินจินเหลียนถาม

 

 

จ่านป๋ายพยักหน้าพูด “พวกเรากลับมาด้วยกัน”ในใจพลันฉุกคิดถึงสายโทรศัพท์ระหว่างหูชีเยี่ยนกับลุงงู สองคนนี้คิดจะทำอะไรกันแน่? ถ้าไม่ใช่คอยจับตามองหูชีเยี่ยน เขาก็ไม่มีทางห่างจากซีเหมินจินเหลียนและหาเรื่องให้เธอโกรธหรอก

 

 

ซีเหมินจินเหลียนจับโทรศัพท์ไว้ ครุ่นคิดว่าจะโทรไปถามหูชีเยี่ยนหรือลุงงูดี?

 

 

“จินเหลียน ลุงงูอยู่ที่ลาสเวกัส” จู่ๆ จ่านป๋ายพูดขึ้นมา