บทที่ 382 หวาดผวา

การต่อสู้ระหว่างกลุ่มทหารกับมนุษย์ปักษาทั้ง 9 น่าตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

ในสายตาของทุกคน นายทหารกลุ่มนี้เป็นแค่เพียงสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอและน่าสมเพช

มนุษย์ปักษาเป็นเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งกว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์มาก

เมื่อทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากัน มนุษย์ปักษาจึงดูถูกนายทหารกลุ่มนี้เป็นอย่างยิ่ง

แต่ใครจะคิดว่าพวกเจี่ยงเทากลับสามารถเล่นงานพวกของมนุษย์ปักษาได้ ด้วยกลยุทธ์สงครามจิตวิทยา

ขณะนี้มนุษย์ปักษาโกรธแค้นมาก ยิ่งเหตุการณ์ดำเนินต่อไป พวกมันยิ่งเสียหน้ามากขึ้น สำนักเทวามรณะไม่เคยพ่ายแพ้ให้แก่ผู้ใดมาก่อน แล้วพวกมันควรจะทำอย่างไรดี?

“หัวหน้าครับ เราเก็บพวกมันได้ตัวนึงแล้ว” นายทหารคนหนึ่งกล่าวด้วยความตื่นเต้น

เจี่ยงเทาเลื่อนยศขึ้นมาเป็นผู้กองตั้งแต่อายุยังน้อย หมายความว่าเขาต้องมีความโดดเด่นไม่เหมือนใคร เขาสามารถวางแผนโจมตีมนุษย์ปักษาได้อย่างแยบยล

ผู้กองหนุ่มยกมือส่งสัญญาณให้ลูกน้องเงียบ ๆ แล้วซ่อนตัวให้ห่างไกลจากพวกมนุษย์ปักษา

“เจ้าพวกมนุษย์หน้าโง่ ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้นะ”

เหล่ามนุษย์ปักษาโกรธแค้นสุดขีด ลมปราณสีขาวส่องแสงเป็นประกายอยู่รอบตัวแล้วขนนกเหล็กจำนวนนับไม่ถ้วนก็ยิงใส่เนินเขาที่กลุ่มนายทหารหลบซ่อนอยู่ แม้แต่เนินเขาใกล้เคียงก็ไม่อาจรอดพ้นชะตากรรมนี้ไปได้

แต่เจี่ยงเทาชำนาญการรบภาคพื้นดินมาก เขารู้ดีว่าควรจะซ่อนตัวอย่างไร จึงสั่งให้ลูกน้องทิ้งเขาไว้ที่นี่คนเดียว ส่วนอีก 8 คนที่เหลือ ให้กระจายตัวไปหลบซ่อนที่อื่น

เจี่ยงเทาลุกขึ้นวิ่งตรงไปที่ด้านหลังเนินเขา บางทีคงเพราะวิ่งเร็วเกินไป เท้าจึงสะดุดหินโดยไม่ได้ตั้งใจ

“โอ๊ย!” เจี่ยงเทาล้มลงกลิ้งหลายตลบ เมื่อชำเลืองมองกลับหลัง ก็พบว่าพวกมนุษย์ปักษาบินมาแล้ว ผู้กองหนุ่มจึงลุกขึ้นวิ่งหนีต่อทันที

“จะหนีไปไหน?” ในเมื่อพวกมันพบเห็นตัวเขาแล้ว เจี่ยงเทาคงหลบหนีได้ไม่ง่ายนัก

มนุษย์ปักษาสามารถบินได้อย่างรวดเร็ว เจี่ยงเทาเข้าใจดีว่าตนเองคงหนีไม่ทัน เขารีบหยิบระเบิดมือออกมาและโยนใส่มนุษย์ปักษาตัวที่บินตามมา

แต่มนุษย์ปักษาตัวนั้นเตรียมตัวรับมืออยู่แล้ว มันหมุนตัวหลบกลางอากาศ ระเบิดน้อยหน่าลูกนั้นพลาดเป้าหมายไปตกกระทบพื้นดินโดยไม่เกิดการระเบิดแต่อย่างใด

“ฉันไม่เหลือระเบิดแล้ว ใครก็ได้ส่งมาให้ฉันหน่อย” เจี่ยงเทาร้องตะโกน

นายทหารคนหนึ่งยื่นศีรษะออกมาจากหลังเนินเขา คำรามว่า “ผู้กองครับ ผมมีระเบิด”

“ไอ้บ้าเอ้ย ทำไมแกวิ่งเร็วจังเลยวะ?” เจี่ยงเทาตวาดด้วยความเดือดดาล ลูกน้องของเขาคนนั้นอยู่ห่างเขามากเกินไป ไม่สามารถส่งระเบิดมาให้เขาได้เจี่ยงเทาจึงตัดสินใจวิ่งกลับไปหาระเบิดลูกเมื่อครู่นี้ที่เขาปาออกไป

เมื่อเห็นดังนั้น บรรดามนุษย์ปักษาก็พากันส่งเสียงหัวเราะเยาะ ตัวที่บินนำหน้าร่อนลงบนพื้นดินและก้มหยิบลูกระเบิดขึ้นมาถือในมือ

เจี่ยงเทาเห็นว่าอยู่ต่อไม่ได้แล้วจึงหันหลังกลับ วิ่งหนีสุดชีวิต

“พวกแกเคยใช้ระเบิดแบบนี้ฆ่าคนของฉัน ตอนนี้แหละฉันจะให้แกได้ตายด้วยระเบิดของพวกแกเอง” มนุษย์ปักษาผู้ถือระเบิดยิ้มกริ่ม

เปรี้ยง! เสียงปืนดังสนั่น ลูกกระสุนถูกยิงใส่มนุษย์ปักษาตัวนั้น

มนุษย์ปักษาหัวเราะเยาะด้วยความดูถูก มันกระพือปีก ขนนกเหล็กจำนวนมากพุ่งสวนกลับไป ปะทะเข้ากับห่ากระสุนที่พุ่งตรงเข้ามา

แต่วินาทีที่ลูกกระสุนถูกสะท้อนกลับไป ก็มีกระสุนพุ่งเข้าใส่ระเบิดน้อยหน่าในมือของมนุษย์ปักษาเข้าอย่างจัง

ตู้ม! แรงสั่นสะเทือนเหมือนแผ่นดินไหว มนุษย์ปักษาตัวนั้นร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ตัวมันถูกแรงระเบิดกระแทกลอยกระเด็น แขนข้างหนึ่งฉีกขาดไปทันที ปีกทั้งสองข้างขาดกระจุย เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์เลือดไหลทะลัก บริเวณหน้าอกเหวอะหวะมองเห็นกล้ามเนื้อและกระดูกที่อยู่ด้านใน

โครม!

มนุษย์ปักษาผู้โดนระเบิดร่วงลงกระแทกพื้นดิน ดิ้นทุรนทุรายอยู่สองสามตลบก็หมดเรี่ยวแรงไม่อาจทำอะไรได้อีก

“อะไรกัน…”

บรรดามนุษย์ปักษาที่เหลืออยู่ถึงกับบ้าคลั่งไปแล้ว พวกมันร้องตะโกนด้วยความโกรธแค้น ไม่อยากเชื่อเลยว่าทั้ง ๆ ที่เป็นฝ่ายได้เปรียบ แต่พวกมันกลับถูกสอยร่วงลงไปอีกหนึ่ง

“ฆ่าพวกมันให้หมด” มนุษย์ปักษาตัวหนึ่งออกคำสั่งกับตัวที่เหลือ

หลังจากนั้น พวกมันก็กระจายกำลังกันออกค้นหากลุ่มนายทหารอย่างเร่งด่วน และพบว่ามนุษย์กลุ่มนั้นหลบซ่อนตัวอยู่หลังเนินเขาเบื้องหน้านี้เอง ทว่า เพียงพริบตาเดียว เหล่านายทหารก็หายตัวไปแล้ว

“ฆ่าพวกมันอย่าให้เหลือ” มนุษย์ปักษาอีกตัวหนึ่งคำราม ในขณะที่ร่อนลงไปดูอาการของเพื่อนที่โดนระเบิด

พรึบ!

มนุษย์ปักษาทั้ง 6 ตัวกระพือปีก ยิงขนนกเหล็กใส่แนวเนินเขาที่อยู่เบื้องหน้า พังทลายลงเนินแล้วเนินเล่า

“เป็นยังไงบ้าง?” มนุษย์ปักษาตัวสั่งการเอ่ยปากถามเพื่อนผู้บาดเจ็บ

“ฉัน…ฉันคงไม่รอด ฝากแก้แค้นแทนฉันด้วย!”

“ไม่ต้องห่วง พวกเราจะจัดการมนุษย์ต่ำช้าพวกนี้เอง”

เพิ่งจะพูดขาดคำเท่านั้น มนุษย์ปักษาตัวนี้ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคนดังขึ้น เมื่อมันหันหน้าไปมอง ก็พบว่านายทหารทั้ง 9 คนที่หายตัวไป กลับกรูออกมาล้อมกรอบมันเอาไว้

“ห่วงตัวเองก่อนดีกว่าไหม?” เจี่ยงเทาหัวเราะเยาะ

ปังๆๆๆ…!

ทหารทั้ง 9 นายเหนี่ยวไกรัวกระสุนแทบจะในเวลาเดียวกัน เปลวไฟแลบแปลบออกจากปลายกระบอกปืน ลูกกระสุนจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าหาร่างของมนุษย์ปักษาที่ลงมาดูผู้บาดเจ็บอย่างโหดเหี้ยม

“แค่มีปืนของเล่นพกอยู่กับตัว แล้วคิดว่าจะฆ่าฉันได้งั้นเหรอ?”

มนุษย์ปักษาตัวนั้นไม่ตื่นกลัวเลยแม้แต่น้อย มันกระพือปีก ขนนกเหล็กจำนวนมากถูกยิงออกไปปะทะกับลูกกระสุนที่พุ่งเข้ามา

แต่ในจังหวะที่ลูกกระสุนร่วงกราวลงไปนั้นเอง สีม่วงก็ถูกยิงสวนเข้ามา เจาะทะลุร่างของมนุษย์ปักษาเลือดสาดกระจาย

“อ๊าก…” มนุษย์ปักษาแผดเสียงด้วยความเจ็บปวด ไม่มีอะไรสามารถหยุดแสงสีม่วงสายนี้ได้เลย เลือดเป็นสายพุ่งทะลักออกมาจากตัวมนุษย์ปักษา

“พวกเราไม่ต้องเสียดายลูกกระสุน รัวยิงไม่ต้องหยุด!” เจี่ยงเทาตะโกนสั่งการพวกผ้อง

ห่ากระสุนระดมยิงเข้าใส่มนุษย์ปักษาตัวนั้นไม่ยั้งมือจริง ๆ สุดท้ายเสียงกรีดร้องของมันก็ค่อย ๆ เบาลง

กว่าที่พวกของมนุษย์ปักษาตัวอื่นๆ ซึ่งกระจายกำลังกันออกไปค้นหาพวกของเจี่ยงเทาจะหันมาเห็นเหตุการณ์ ก็เป็นตอนที่กลุ่มนายทหารโอบล้อมพวกมันที่บาดเจ็บทั้งสองตัวเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

“พวกเราถอนกำลัง!”

เมื่อเจี่ยงเทาออกคำสั่ง ลูกน้องทั้ง 8 คนก็ลดปืนลงและถอนกำลังกันอย่างรวดเร็ว

เมื่อมนุษย์ปักษาทั้ง 6 ตัวบินกลับมา ก็พบว่าเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ของมันทั้งสองตัวมีรูพรุนยิ่งกว่าแหปลา ดวงตาของพวกมันแดงก่ำด้วยความโกรธแค้น

มนุษย์ปักษาทุกตัวพร้อมใจกันเงยหน้ากู่ร้องคำราม เหมือนสัตว์ป่าผู้บ้าคลั่ง

ที่ด้านนอก ทุกคนยืนนิ่งราวกับเป็นรูปปั้น

พวกเขาต่างสงสัยว่ามนุษย์ปักษาเหล่านี้เป็นคนจากสำนักเทวามรณะตัวจริงหรือไม่?

มนุษย์ปักษาจากสำนักเทวามรณะผู้แข็งแกร่ง ถูกสังหารตายไปแล้วถึงสามคนและยังไม่สามารถตอบโต้กลุ่มนายทหารได้เลยสักครั้งเดียว

กล้ามเนื้อบนใบหน้าของมนุษย์ปักษาชรากระตุกระริก

กลุ่มมนุษย์ปักษาที่อยู่ด้านหลังมัน แยกย้ายกันโผบินบนท้องฟ้า ส่งเสียงคำรามระบายความโกรธแค้น และขอร้องให้มนุษย์ปักษาชราอนุญาตให้พวกมันเข้าไปฆ่าพวกของเจี่ยงเทาในแผนที่ทะลุมิติ

“ทุกคน เก่งมาก” ฉู่ชวิ๋นยิ้มกว้างโดยไม่แสดงความหวาดกลัวแม้แต่น้อย

มนุษย์ปักษาชราหันมามองหน้าเขาด้วยสีหน้าเข้มขรึม กล้ามเนื้อบนใบหน้ายังคงกระตุกไม่หยุด

“อย่าเพิ่งตื่นตระหนกกันมากเกินไป พวกมันก็แค่นักฉวยโอกาส เรายังเหลือคนอีกตั้งหกคนที่จะฉีกกระชากพวกมันให้เป็นชิ้นๆ” น้ำเสียงของมนุษย์ปักษาชราเต็มไปด้วยความอำมหิต

“เดี๋ยวก็รู้” ฉู่ชวิ๋นยิ้มออกมาเล็กน้อย

มนุษย์ปักษาชราพ่นลมผ่านจมูก และตวัดสายตาหันกลับไปจ้องมองแผนที่ทะลุมิติอีกครั้ง

ด้านหลังเนินเขา พวกของเจี่ยงเทากำลังปรึกษาหารือกันอยู่

“ผู้กองครับ พวกเราออกไปสอยพวกมันเลยดีกว่า ไอ้ไก่แจ้พวกนี้ไม่เห็นจะน่ากลัวเลยสักนิด”

“ใช่ครับ เราออกไปลุยกับพวกมันซึ่งๆ หน้าเลยดีกว่า ท่านนายพลพูดถูก ผมว่าแค่หนังสติ๊กธรรมดายังจัดการพวกมันได้เลยด้วยซ้ำ”

“ผู้กองครับ ท่านนายพลเป็นเทพเจ้าปลอมตัวมาหรือเปล่า? ทำไมลูกกระสุนที่เขาสัมผัส ถึงได้มีพลังมหาศาลขนาดนี้?”

การสังหารมนุษย์ปักษาได้สามตัวติด ๆ กัน ทำให้นายทหารกลุ่มนี้ตื่นเต้นจนตัวแทบลอยแล้ว

เจี่ยงเทากลับรู้สึกหงุดหงิดอยู่ในหัวใจ เพราะทราบดีว่าการต่อสู้กับเผ่าพันธุ์มนุษย์ปักษา ไม่มีทางเป็นเรื่องง่ายดายเด็ดขาด

“ผู้กองครับ ท่านนายพลบอกเราว่าแค่พกแผ่นหยกติดตัวไว้ยังไงเราก็ไม่ตาย แล้วพวกเราจะกลัวอะไรอีก? เข้าไปลุยกับพวกมันเลยดีกว่า”

เจี่ยงเทานิ่งคิดอยู่เล็กน้อย ก็พยักหน้าอย่างหนักแน่น

“ทุกคนตั้งแถว เตรียมบุกโจมตี”

ทหารทั้ง 9 นายไม่ได้หลบซ่อนตัวอีกต่อไปแล้ว ทุกคนเดินเรียงแถวออกมาจากด้านหลังเนินเขา

“เฮ้ย ไอ้พวกมนุษย์ไก่แจ้ พวกเราอยู่ตรงนี้แล้ว” เจี่ยงเทาส่งเสียงตะโกนดังสนั่น

บรรดามนุษย์ปักษาที่กระจายกำลังกันออกค้นหาพวกของเจี่ยงเทา เมื่อได้ยินว่าศัตรูออกมาปรากฏตัว พวกมันก็รีบกระพือปีกบินกลับมาทันที

“เจ้าพวกมนุษย์ชั้นต่ำ กล้าฆ่าเพื่อนของฉัน พวกแกต้องตาย”

เจี่ยงเทากวาดสายตามองพวกมันและพูดด้วยน้ำเสียงดูถูก “พวกเราฆ่าพวกแกตายได้สามตัวแล้ว ยังมีหน้ากล้าพูดอวดดีอีก เดี๋ยวก็จับไปทำไก่ทอดซะเลยนี่”

“ฆ่าพวกมันให้หมด” มนุษย์ปักษาตัวหัวหน้าออกคำสั่ง

แล้วพวกมันทั้ง 6 ตัวก็ลงมือพร้อมกัน ขนนกเหล็กถูกยิงเข้าใส่เจี่ยงเทาและพรรคพวก เกิดเป็นประกายไฟแลบแปลบปลาบ

“พวกเรายิง!”

เจี่ยงเทาคำราม

เมื่อปะทะกับมนุษย์ปักษาซึ่งหน้าขนาดนี้ พวกของเจี่ยงเทาก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูกอยู่เหมือนกัน แต่ด้วยความที่เชื่อมั่นในตัวของฉู่ชวิ๋น พวกเขาไม่อาจถอยหลังกลับได้อีกแล้ว

ขนนกเหล็กปัดป้องลูกกระสุน ลูกกระสุนมีเท่าไหร่ ขนนกเหล็กมีเท่านั้น แต่ในขณะที่ขนนกเหล็กกำลังจะพุ่งเข้ามาถึงตัวของกลุ่มนายทหาร ก็บังเกิดม่านพลังสีม่วงปรากฏตัวขึ้นมากำบังพวกเขาเอาไว้

ขนนกเหล็กปะทะเข้ากับม่านพลังสีม่วง ระเบิดตัวกลายเป็นลมปราณสีขาว หายวับไปกลางอากาศ

พวกของเจี่ยงเทาพลันโห่ร้องด้วยความยินดี นี่คืออานุภาพการป้องกันของแผ่นหยก ท่านนายพลไม่ได้โกหกพวกเขาจริง ๆ

ทางด้านมนุษย์ปักษาที่บินวนอยู่ในอากาศ พวกมันส่งเสียงคำรามด้วยความเจ็บปวดทรมาน แสงสีม่วงจากลูกกระสุนพวยพุ่งทะลุปีกและลำตัว ส่งเลือดเป็นสายสาดกระจายเต็มท้องฟ้า

“ผู้กองครับ เราฆ่าพวกมันเถอะ” เมื่อเห็นว่าเป็นโอกาสเหมาะ เจี่ยงเทาก็ยกปืนขึ้นยิงอย่างไม่รอช้า

ลูกน้องของเขาระเบิดเสียงหัวเราะด้วยความชอบใจ ยกปืนขึ้นเหนี่ยวไกตามผู้เป็นหัวหน้าทันที

ลูกกระสุนปลิวว่อนเต็มท้องฟ้า ไม่มีนัดไหนพลาดเป้า

“ถอนกำลัง พวกเราถอนกำลังก่อน!”

เมื่อเห็นท่าไม่ดี มนุษย์ปักษาตัวที่เป็นหัวหน้าทีมก็ออกคำสั่ง ด้วยกลัวว่าลูกกระสุนเหล่านี้อาจจะทำให้พวกมันบาดเจ็บหนักมากกว่าเดิม

บรรดาผู้คนที่รับชมเหตุการณ์อยู่ด้านนอกถึงกับตกตะลึงเลยทีเดียว นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ใบหน้าของมนุษย์ปักษาชราเคร่งเครียด มันหันมาชำเลืองมองฉู่ชวิ๋นด้วยความพรั่นพรึง เรื่องทั้งหมดต้องเป็นฝีมือของชายหนุ่มคนนี้แน่นอน

“ไอ้นกแก่ ลูกน้องของแกไม่เห็นจะเก่งเหมือนที่โม้ไว้เลย” ฉู่ชวิ๋นพูดเยาะหยัน

ด้านในแผนที่ทะลุมิติ เจี่ยงเทาตะโกนว่า “ทุกคน ตามฉันไปฆ่าพวกมันให้ได้”

ทหารทั้ง 9 นายกระชับปืนในมือวิ่งไปข้างหน้า

มนุษย์ปักษาทั้ง 6 ตัวกระพือปีกบินบนท้องฟ้า พวกมันทุกตัวได้รับบาดเจ็บมากน้อยแตกต่างกันไป แต่ก็ทำให้รู้สึกตื่นกลัวขึ้นมาจริง ๆ แล้ว

“ไอ้มนุษย์พวกนั้น มันทำอะไรกับลูกกระสุนมาวะ?” หนึ่งในกลุ่มผู้บาดเจ็บคำรามออกมาด้วยความเดือดดาล

ขนนกเหล็กของพวกมันไม่สามารถทำอันตรายฝ่ายตรงข้าม ผิดกับลูกกระสุนของกลุ่มนายทหารที่ทิ้งบาดแผลไว้บนร่างกายของพวกมันได้อย่างง่ายดาย

พวกมันไม่รู้เลยว่าแสงสีม่วงเหล่านั้น เป็นพลังแฝงจากเส้นไหมวิญญาณที่ฉู่ชวิ๋นบรรจุเอาไว้ในลูกกระสุนปืน ซึ่งมีพลังเพียงแค่หนึ่งในสิบส่วนจากพลังของจริงเท่านั้น มิเช่นนั้นแล้ว พวกมันคงถูกตายกันทั้งหมดภายในเวลาไม่กี่วินาที

“ฆ่าพวกมันให้หมด! ไอ้ไก่แจ้พวกนี้มันหวาดกลัวจนขี้หดตดหายหมดแล้ว ใครฆ่ามันได้เป็นตัวต่อไป ฉันเลี้ยงเหล้าทั้งเดือนเลย” เจี่ยงเทาตะโกนลั่น

“เตรียมเลี้ยงเหล้า ผมได้เลยครับผู้กอง” นายทหารผู้เป็นลูกน้องร้องตะโกนออกมาพร้อมกัน ในขณะที่กระชับปืนวิ่งอย่างว่องไว

แต่พวกมนุษย์ปักษาสามารถบินได้รวดเร็วมาก เพียงพริบตาเดียว พวกมันก็อยู่พ้นระยะลูกกระสุนของพวกเจี่ยงเทาเสียแล้ว

ทว่า บรรดามนุษย์ปักษาก็รู้สึกอับอายมาก ที่พวกของตนเองถูกมนุษย์ผู้ต่ำต้อยไล่ล่าอย่างหมดศักดิ์ศรีขนาดนี้

พวกเจี่ยงเทาเดือดดาลมากที่ไล่ตามไปไม่ทัน ทั้งที่มีอาวุธทีเด็ดสามารถสังหารพวกมันได้แบบนี้ แต่ไอ้มนุษย์ไก่แจ้พวกนั้นกลับหลุดมือไปเสียได้ นับว่าเป็นเรื่องที่น่าเจ็บใจจริง ๆ

“เอาละ ไอ้พวกไก่ขี้เรื้อน ไหนพวกแกว่าตัวเองทรงพลังนักหนาไงล่ะ? มีความสามารถจริงก็ลงมาสู้กันต่อสิวะ?” เจี่ยงเทาที่หยุดยืนพักเหนื่อย เงยหน้าตะโกนขึ้นไปด้วยความโกรธแค้น

“ไอ้ไก่แจ้ เก่งจริงก็ลงมาสิ เดี๋ยวฉันโยนข้าวเปลือกให้กิน” นายทหารอีกคนหนึ่งพูดท้าทาย

“ไอ้พวกนรกกลายพันธุ์ ทำไมหนีหางจุกตูดไปแบบนี้? พวกแกบอกว่ามนุษย์ต่ำต้อยไม่ใช่หรือไง? ไม่วางตัวสูงส่งแล้วเหรอ? เล่นใส่เกียร์หมาบินหนีไปแบบนี้ ไม่กลัวเผ่าพันธุ์ของตัวเองอับอายขายขี้หน้าหรือไงวะ”

พวกของเจี่ยงเทาทั้ง 9 คนตะโกนสาปแช่ง พยายามยั่วโมโหกลุ่มมนุษย์ปักษา

“ทนไม่ไหวแล้ว! ฉันจะลงไปฆ่าพวกมันเดี๋ยวนี้แหละ” มนุษย์ปักษาตัวนึงเดือดดาลสุดขีดกั้น พลัน หันหลังบินกลับไป แต่คราวนี้มันไม่ได้ยิงขนนกเหล็กอีกแล้ว มนุษย์ปักษาชักดาบทองคำที่เหน็บอยู่ข้างเอวออกมาถือมั่นในมือ

เพียงตวัดดาบหนึ่งครั้ง ประกายดาบก็ตัดขอบฟ้าพุ่งวาบเข้าไปหาเจี่ยงเทา มันอันพลังลมปราณเข้าไปด้วย จึงมั่นใจในพลังทำลายเป็นอย่างยิ่ง

แต่น่าเสียดายที่ม่านพลังสีม่วงปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเจี่ยงเทาอีกครั้ง ประกายดาบทองคำจึงสลายตัวหายไปในพริบตา

สุดท้าย มนุษย์ปักษาตัวนั้นก็เข้ามาอยู่ในระยะลูกกระสุนอีกครั้ง นายทหารทั้ง 9 คนพร้อมใจกันระดมยิงหูดับตับไหม้ เจี่ยงเทาไม่รอช้า โยนลูกระเบิดน้อยหน่าตามไปทันที

เสียงระเบิดดังสนั่น เปลวไฟแผ่กระจายในอากาศ ขนนกสีขาวปลิวว่อนเต็มท้องฟ้าเหมือนหิมะตก มนุษย์ปักษาตัวนี้สภาพน่าอเนจอนาถใจ แขนขาของมันขาด บนท้องฟ้ามีหยดเลือดพร่างพรมลงมาราวกับเป็นสายฝน