บทที่ 730 ความจริงคืออะไร

บทที่ 730 ความจริงคืออะไร

“ข้าไม่ได้ทำ” แน่นอนว่าอิงหรูเฉินย่อมไม่ยอมรับ

ลู่ฉาวอวี่นึกไว้แล้วว่านางจะต้องปากแข็ง จึงเฉไฉไปเอ่ยถึงเรื่องอื่น

“ฮูหยินผู้เฒ่าสิง คงมีบางเรื่องที่ท่านไม่ได้บอกฮูหยินอิงกระมัง”

“เรื่องอะไร?” ฮูหยินผู้เฒ่าสิงไม่เข้าใจ

“สาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้ลูกชายท่านไม่ได้แต่งกับนางอย่างไรเล่า” ลู่ฉาวอวี่เอ่ยอย่างสงบ “ตอนนั้นสิงไท่ฟู่และฮูหยินอิงเป็นเหมยเขียวม้าไม้ไผ่ มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน สิงไท่ฟู่เป็นคนยึดมั่นในคุณธรรม กล่าวกันตามหลักแล้ว เขาย่อมไม่อาจละทิ้งคนที่ตนพึงใจได้ เหตุผลที่เขาแต่งงานกับผู้อื่นเป็นเพราะบิดาของฮูหยินอิงกล่าวอย่างชัดเจนว่าไม่อาจยกฮูหยินอิงให้แต่งงานกับสิงไท่ฟู่ได้ มิหนำซ้ำยังกล่าวว่าฮูหยินมีคู่แต่งงานที่ดีกว่า ไม่อาจให้สิงไท่ฟู่ถ่วงอนาคตนาง”

“เป็นไปไม่ได้!” อิงหรูเฉินเอ่ย “นี่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน”

“แน่นอนว่าคำพูดเพียงไม่กี่คำนี้ย่อมไม่อาจทำให้สิงไท่ฟู่ตัดใจต่อคนรักได้ เขาจึงต้องไปหาฮูหยินอิงอย่างแน่นอน”

“ไม่ เขาไม่ได้มาหาข้า เรื่องที่ท่านเอ่ยเหล่านี้ล้วนไม่มีอยู่จริง!”

“เขาไม่เคยไปหาฮูหยินอิงจริงหรือ? ไม่เช่นนั้น ให้บ่าวรับใช้ของท่านในตอนนั้นเล่าความจริงให้ฟังเป็นอย่างไร”

ทหารนำสตรีวัยกลางคนผู้หนึ่งเข้ามา

“หลิงจวี๋”

“คุณหนู” สตรีวัยกลางคนผู้นั้นร้องไห้ออกมา “คุณหนู ตอนนั้นนายน้อยญาติผู้พี่มาหาท่าน แต่ท่านกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนกับคุณชายเฉียน คุณชายเฉียนลูบไล้ใบหน้าของท่าน นายน้อยญาติผู้พี่ถึงได้จากไปด้วยความโกรธ”

อิงหรูเฉินถูกความจริงตีแสกหน้าอย่างจัง นางถึงกับผงะถอยหลังล้มลง

บ่าวรับใช้ข้างกายนางพยุงนางเอาไว้

“วันนั้น ท่านพ่อข้าบอกว่าคุณชายเฉียนเป็นสหายกับพี่ชายข้า พี่ชายข้าไม่อยู่จึงขอให้ข้าพาคุณชายเฉียนไปเดินเล่นในสวน เขาบอกว่าใบหน้าข้าเปื้อนฝุ่นจึงเช็ดให้ เหตุใดญาติผู้พี่ถึงได้จากไปเล่า? เหตุใดเขาไม่ถามข้า?”

“เฮ้อ!” ฮูหยินผู้เฒ่าสิงถอนหายใจเบา ๆ “ตามหลักแล้วเรื่องเก่า ๆ เหล่านี้ข้าไม่ควรเอ่ยถึง แต่ตอนนั้นสกุลสิงของพวกเราเป็นเพียงครอบครัวธรรมดา ๆ ไม่ได้มีตำแหน่งขุนนางอะไร อีกทั้งยังไม่ได้มีเงิน ทว่าสกุลเฉียนนั้นไม่เหมือนกัน สกุลเฉียนเป็นสกุลคหบดีท้องถิ่น บิดามารดาเจ้าดูแคลนครอบครัวข้า รังเกียจลูกชายผู้นั้นของข้า งานแต่งครั้งนี้ไม่ใช่งานแต่งที่ดีจริง ๆ ข้าจึงไม่ได้ฝืนดันทุรัง หรูเฉิน พ่อแม่ของเจ้ากล่าวว่าญาติผู้พี่ของเจ้าไม่มีดีอะไรสักอย่างต่อหน้าคนมากมายเพียงใดเจ้ารู้หรือไม่?”

“ท่านแม่ เช่นนั้นท่านยังใจกว้างเสียจริง นึกไม่ถึงว่าจะยินดีรับนางเข้ามา” ฮูหยินรองพึมพำ “หากเป็นข้านะ ในเมื่อก่อนหน้านี้ดูถูกดูแคลนครอบครัวเรา เช่นนั้นก็อย่าได้เข้าประตูบ้านพวกเราเลย!”

“ไม่จริง นี่ไม่ใช่ความจริง!” อิงหรูเฉินเอ่ย “เช่นนั้นเหตุใดญาติผู้พี่ไม่บอกข้า? ข้าต่อว่าเขามาหลายปีเพียงนี้ แต่เขากลับไม่เอ่ยอะไรด้วยซ้ำ”

“นั่นเป็นเพราะพี่ใหญ่ปล่อยวางเรื่องในตอนนั้นไปแล้วน่ะสิ” นายท่านรองเอ่ย “เขาและพี่สะใภ้เป็นสามีภรรยาที่รักใคร่ลึกซึ้ง แน่นอนว่าย่อมไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องไม่ดีในอดีตเหล่านั้น”

“หากสามีภรรยารักใคร่ลึกซึ้งกัน เช่นนั้นเหตุใดเขายังเก็บของที่ข้าให้ไว้เล่า? อีกทั้งวันแรกที่ข้าเพิ่งมาถึงจวนสิง พวกก็ทะเลาะกัน เห็นได้ชัดว่าในใจญาติผู้พี่ ข้ายังสำคัญเป็นอย่างยิ่ง!”

“เหตุผลที่เขายังเก็บของเหล่านั้นเอาไว้ เพราะเขาโยนพวกมันทั้งหมดไว้ในห้องเก็บของ เขาไม่ได้ถามถึงมันมานานหลายปี ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามีอะไรอยู่ในห้องเก็บของบ้าง หากไม่ใช่เพราะเจ้าเข้าไปหาแล้วรื้อของพวกนั้นออกมา พี่ใหญ่ข้าคงจำไม่ได้แล้ว ส่วนที่พี่ใหญ่ทะเลาะกับพี่สะใภ้ ก็ไม่ใช่เพราะเจ้าไปนำของเหล่านั้นออกมาจนพี่สะใภ้ข้าหึงหวงหรือ? พี่ใหญ่ข้าง้อนางอยู่นานสองนาน นางถึงได้ยอมให้อภัยเขา เจ้าคิดว่าเขายังมีความรู้สึกต่อเจ้าอย่างนั้นรึ? เช่นนั้น ระยะนี้เขาเคยไปหาเจ้าตามลำพังหรือไม่? ตอนที่เจ้าไปหาเขา ไม่ใช่ว่าเขาไม่ยอมพบเจ้า และไล่ให้เจ้าไปหาท่านแม่แทนหรือ?”

“เป็นไปไม่ได้! ญาติผู้พี่ไม่มีทางลืมข้า อนุหลายคนของเขา เห็นได้ชัดว่ามีเงาเหมือนข้า อีกทั้งยังล้วนหน้าตาเหมือนข้า!” อิงหรูเฉินทรุดลง

“อนุเหล่านั้นเป็นข้าที่มอบให้เขา” ฮูหยินผู้เฒ่าสิงเอ่ย “ตอนนั้นลูกชายกับลูกสะใภ้แต่งงานกันมาหลายปี กลับไม่มีทั้งบุตรชายบุตรสาว ข้าจึงได้มอบอนุเหล่านั้นให้ เรื่องนี้ไม่ได้เป็นการตัดสินใจของเขาแม้แต่น้อย”

คนสกุลสิงฉีกกระชากการหลอกตัวเองและผู้อื่นของอิงหรูเฉินอย่างไม่ปรานี

อารมณ์ของอิงหรูเฉินเกินกว่าที่จะควบคุมได้แล้ว

“อันที่จริงท่านคงรู้ว่าสิงไท่ฟู่ไม่ได้มีความรู้สึกต่อท่านมานานแล้ว เพียงแต่ไม่อาจยอมรับจึงร่วมมือกับเจิ้งซู่ ชู้รักของท่าน ฆ่าสิงไท่ฟู่และฮูหยินของเขา ถูกหรือไม่?”

“ข้าไม่ได้ฆ่าญาติผู้พี่! ข้าไม่ได้ฆ่าญาติผู้พี่!”

“เจิ้งซู่เป็นชู้รักของท่าน เขาอิจฉาที่ท่านยังรักสิงไท่ฟู่ ดังนั้นหลังจากฆ่าเป้าหมายแล้ว เขาก็ยังไม่พอใจจึงแทงร่างของสิงไท่ฟู่ซ้ำ ถูกหรือไม่?”

“ไม่ใช่ ข้าไม่ได้ให้เขาทำเช่นนั้น!” อิงหรูเฉินร้องโวยวาย

“อ้อ ท่านยอมรับว่าเจิ้งซู่คือชู้รัก และท่านก็รู้ว่าเขาต้องการฆ่าสิงไท่ฟู่และภรรยากระมัง?” ลู่ฉาวอวี่เอ่ยด้วยความสุขุม

อิงหรูเฉินเอามือค้ำตู้ที่อยู่ข้าง ๆ นางไว้ ก่อนจะหันไปมองฮูหยินผู้เฒ่าสิงซึ่งอยู่ไม่ไกล “ท่านป้า…”

ฮูหยินผู้เฒ่าสิงตาแดงก่ำ นางมองอิงหรูเฉินด้วยความโกรธแค้น

“ฮูหยินตั้งครรภ์ได้กี่เดือนแล้วหรือ?” ลู่ฉาวอวี่โยนหมัดฮุกเข้าไปอีกหนึ่งดอก

คนทั้งสกุลสิงหันไปมองนาง สายตาแต่ละคู่ตกลงบนท้องของอิงหรูเฉินอย่างพร้อมเพรียงกัน

“นางท้องหรือ?!”

“สามีมากตัณหาผู้นั้นของนางตายไปได้ครึ่งปีแล้ว อีกทั้งนางยังแต่งงานมาหลายปีโดยไม่มีลูก เห็นได้ชัดว่าเพราะเขาไปหมกอยู่ในหอบุปผามากเกินไปจึงไม่อาจให้กำเนิดลูกได้ เช่นนั้น ลูกของนางเป็นของผู้ใดเล่า?”

“เจ้าฆ่าพี่ใหญ่จริง ๆ หรือ?!”

“ฆาตกรผู้นั้นเป็นชู้รักของเจ้าหรือ?!”

สิงเจียซือลุกขึ้นเดินไปหาอิงหรูเฉิน “ท่านอาหญิง ท่านฆ่าพ่อแม่ข้าจริง ๆ หรือ? หากไม่ใช่เพราะน้องชายข้าลงจากรถม้าและข้าไม่ได้ตามเขาไป เช่นนั้น แม้กระทั่งข้าก็คงรักษาชีวิตไว้ไม่ได้แล้วใช่หรือไม่?”

“ข้าไม่รู้ว่าเขาจะทำเช่นนี้” อิงหรูเฉินหลับตาลง “กว่าข้าจะรู้ก็สายเกินไปแล้ว พวกเขาตายไปแล้ว!”

“ท่านยอมรับแล้วหรือว่าเรื่องนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับท่าน” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย

“เดิมทีเจิ้งซู่เป็นผู้คุ้มกันสกุลเรา หลังจากสามีข้าตาย สกุลสามีของข้าก็ไม่ยอมให้ข้าอยู่ด้วย อีกทั้งสกุลเดิมของข้าก็ไม่ให้ข้ากลับไป ข้าจึงคิดจะมาพึ่งพิงท่านป้า เจิ้งซู่เป็นห่วงความปลอดภัยของข้าจึงคุ้มกันข้ามายังเมืองหลวงด้วยความเต็มใจ ระหว่างทางข้าดื่มมากเกินไปจึง… ข้าโกรธมาก คิดจะผลักไสไล่ส่งเขา เขาเอาแต่กล่าวว่าสำนึกแล้ว บอกว่าทันทีที่ส่งข้าถึงเมืองหลวง เขาจะจากไปอย่างไม่อิดออด เจิ้งซู่รู้ว่าข้าชอบญาติผู้พี่ คิดจะอยู่ด้วยกันกับญาติผู้พี่”

“ญาติผู้พี่แต่งภรรยามานานแล้ว ข้าไม่เคยคิดว่าเขาจะหย่าภรรยามาแต่งกับข้า ข้าจึงอยากให้เขารับข้าเป็นอนุ ญาติผู้พี่รู้สิ่งที่ข้าคิดจึงกล่าวสั่งสอน และไม่เคยมาพบข้าตามลำพังอีก พี่สะใภ้ก็ได้ยินบทสนทนาของเราเช่นกันจึงโกรธญาติผู้พี่ ข้าเสียใจมาก เจิ้งซู่ลอบเข้ามาหาข้าพอดี ข้าจึงพูดกับเขาสองสามคำ อีกทั้งยังบอกเรื่องที่ข้าท้อง…”

“เขาจึงทำเรื่องเหล่านี้ เมื่อข้ารู้ข้าก็กังวลใจมาก แต่เรื่องนี้ข้าไม่ได้บงการเขาจริง ๆ!”

“ถึงแม้ท่านจะไม่ได้บอกเขาอย่างโจ่งแจ้ง แต่ท่านคงบอกใบ้เขากระมัง? ท่านบอกใบ้ว่าต้องการให้เด็กในท้องของท่านมีชาติสกุลที่ดี ไม่อยากให้เขาต้องใช้ชีวิตอย่างสงบเสงี่ยมเช่นตน เจิ้งซู่ล้วนฟังคำท่าน เมื่อได้ยินว่าฮูหยินสิงจะพาลูกชายลูกสาวไปวัดจึงเตรียมการเรื่องนี้ขึ้น แต่อย่างไรเขาก็นึกไม่ถึงว่าสิงไท่ฟู่จะตามไปด้วยจึงทำได้เพียงจัดการทุกคนไปพร้อมกัน เดิมทีพวกท่านไม่ได้ต้องการฆ่าสิงไท่ฟู่ตั้งแต่แรก”