ตอนที่ 1074 ญาติมิตรตีตัวออกห่าง สิ้นอดีตไท่จื่อ

ตอนที่ 1074 ญาติมิตรตีตัวออกห่าง สิ้นอดีตไท่จื่อ

มอบสุรา? ส่งเสด็จเขา?

ไม่ว่าอดีตไท่จื่อจะโง่เขลาและไร้ความสามารถเพียงใด เขาก็เข้าใจความหมายของคำเหล่านี้ชัดเจน

เขามองดูขันทีคนสนิทที่ไว้ใจได้ที่สุดของไทเฮาอย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อมองสิ่งที่วางอยู่บนถาด เขาก็ส่ายหน้าอย่างแรง

“เป็นไปไม่ได้ ไทเฮาจะไม่ฆ่าข้า เสด็จแม่ไม่มีทางยอมแน่”

ตู้กงกงมองเขาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก พูดตามตรง เขาไม่พอใจอดีตไท่จื่อคนนี้มากอยู่แล้ว มันไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสองวันที่เขาใช้สถานะตัวเองทำตามใจชอบ และเขาไม่เคยเห็นอกเห็นใจคนรับใช้ในวังเลย

เมื่อเห็นสภาพเขาตอนนี้ที่กำลังถูกทรมาน เขาก็รู้สึกมีความสุขเล็กน้อยในใจ

ทว่าใบหน้ายังคงเรียบเฉย

“องค์ชายรองช่างมีอารมณ์ขันนัก นี่เป็นพระคุณของไทเฮา องค์ชายรองควรรับไว้ด้วยความกตัญญู”

“ข้าไม่ต้องการ” อดีตไท่จื่อส่ายหน้าอย่างแรง แล้วจ้องมองตู้กงกงที่อยู่ข้างหน้าเขาด้วยดวงตาเบิกกว้าง เต็มไปด้วยความสยดสยอง แล้วเริ่มหอบหายใจแรง “เจ้ากับเย่ซิวตู๋สมรู้ร่วมคิดกัน เจ้าต่างหากที่เป็นคนต้องการจะฆ่าข้า ข้าอยากเจอไทเฮา ข้าอยากเจอเสด็จแม่ ข้าอยากเจอหลานเฉิง ข้าขอเตือนไว้เลยว่าเสด็จแม่ของข้าคือฮองเฮา และหลานเฉิงเป็นไท่จื่อ หากพวกเจ้ากล้าทำร้ายข้า พวกเขาจะไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่”

สุดท้ายเขาก็ยังมีความหวังริบหรี่ ใช่แล้ว เขาไม่ใช่แค่อดีตไท่จื่อ เขายังมีญาติร่วมสายเลือดอีกสองคนที่มีอำนาจสูงสุด

ฮองเฮา หลานเฉิง พวกเขาจะปฏิเสธที่จะช่วยชีวิตเขาได้อย่างไร?

ต้องเป็นเย่ซิวตู๋แน่ เขาต้องสมรู้ร่วมคิดกับตู้กงกงเพื่อฆ่าเขาเป็นแน่

ความหงุดหงิดฉายแววบนใบหน้าของตู้กงกง บอกว่าเขากำลังสมรู้ร่วมคิดกับท่านอ๋องซิวงั้นหรือ? อดีตไท่จื่อคนนี้ทำผิดพลาดครั้งแล้วครั้งเล่า เขาโทษผู้อื่นและทำร้ายตามอำเภอใจโดยไม่ต้องรับผิดชอบใด ๆ

เขาก้าวไปข้างหน้าช้า ๆ แล้วหยุดยืนต่อหน้าอดีตไท่จื่อ จากนั้นหยิบกระดาษสี่เหลี่ยมที่ถูกพับออกมาจากแขนเสื้อ ยื่นให้อดีตไท่จื่อ แล้วพูดว่า “นี่คือจดหมายจากฮองเฮาถึงท่าน องค์ชายรองน่าจะจำลายพระหัตถ์ในจดหมายนี้ได้นะพ่ะย่ะค่ะ”

อดีตไท่จื่อตกตะลึง มือของเขาสั่นเล็กน้อย ก่อนจะคลี่จดหมายออกอย่างกระตือรือร้น

แน่นอนว่าเขาจำลายมือของฮองเฮาได้ และจำตราประทับบนนั้นได้ชัดเจนมาก

แต่เนื้อหาของจดหมายนี้หมายความว่าอย่างไร?

ขอให้เขาทำสิ่งสุดท้ายเพื่อหลานเฉิงหมายความว่าอย่างไร? หมายความว่าอย่างไร ที่ว่าเขาไม่เคยทำหน้าที่พ่อให้สำเร็จ? ให้เขาตายอย่างสงบหมายความว่าอย่างไร? หมายความว่าอย่างไรที่ว่า สุราที่ไทเฮาประทานให้จะไม่ทำให้เจ็บปวดจนเกินไป?

มันหมายความว่าอะไร? นี่มันหมายความว่าอย่างไร?

อดีตไท่จื่อหายใจเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เขาฉีกกระดาษอย่างรุนแรง ดวงตาแดงก่ำ สีหน้าดุร้ายอย่างยิ่ง

“เสด็จแม่พูดบ้าอะไร? นางเสียสติไปแล้วหรือ? ข้าเป็นลูกของนาง ข้าเป็นลูกของนางเองนะ นางต้องการให้ข้าตายเพื่อหลานจริง ๆ นางมีหัวใจหรือไม่? นางเสียสติไปแล้วหรือไม่?”

ตู้กงกงขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าไทเฮาและฮองเฮาจะตัดสินใจถูกต้องแล้ว ต้องไม่อนุญาตให้องค์ชายรองออกไปพบผู้คนอีก ไม่เช่นนั้นหากเขาพูดอะไรออกไป เขาจะทำให้ราชวงศ์ต้องเสียหน้า หรือแม้กระทั่งทำลายไท่จื่อน้อยองค์ปัจจุบันด้วย

เย่ซิวตู๋ยืนอยู่ใกล้ ๆ ก็อ่านจดหมายนั้นคร่าว ๆ ด้วย

ความจริงแล้วคำพูดของฮองเฮายังคงจริงใจ ส่วนใหญ่เป็นการปลอบประโลมไท่จื่อ และอธิบายเหตุผลต่าง ๆ มากมายให้เขาเข้าใจ แม้ว่าความหมายสุดท้ายคือต้องการให้เขายอมสละชีวิตเพื่อเป็นบุญกุศล แต่ก็เห็นได้จากระหว่างบรรทัดว่าฮองเฮาทรงโทมนัสพระทัยหนักมาก และแทบจะทนไม่ได้จริง ๆ หัวใจของนางราวถูกมีดกรีด มันคือทางเลือกที่เจ็บปวดแต่ก็ไม่อาจเลี่ยงได้

แต่ดูเหมือนอดีตไท่จื่อจะมองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากความโหดเหี้ยมของฮองเฮาที่มีต่อเขา

เย่ซิวตู๋เย้ยหยัน เมื่อเห็นว่าอดีตไท่จื่อยังคงส่งเสียงดัง เขาก็หรี่ตาอย่างเย็นชา “ฮองเฮาตัดสินใจเช่นนี้หลังจากไตร่ตรองมาดีแล้ว พี่รอง สิ่งที่ท่านได้กระทำลงไปนั้น หากพูดอย่างจริงจังคือ นอกจากทำให้พ่อแม่ลูกเมียของท่าน ต้องตกอยู่ในอันตรายแล้ว ยังเป็นภัยร้ายแรงต่ออาณาจักรอีกด้วย การที่ญาติมิตรตีตัวออกห่างทุกวันนี้ ล้วนเกิดจากตัวท่านเอง”

ญาติมิตร ตีตัว ออกห่าง!!

ราวกับหัวใจของอดีตไท่จื่อถูกกระแทกอย่างจัง ใช่แล้ว ตอนนี้เขาอยู่ในคุก แต่ไม่เคยมีใครมาเยี่ยมเขาเลย ไม่มีใครสนใจความเป็นความตายของเขาเลย

สวีโหรวและหลานเฉิงนั้นยังรับได้ แต่ดูเหมือนแม้แต่ฮองเฮาและไทเฮาก็ไม่สนใจเขาเลย

เสด็จพ่อและพวกพี่น้องเหล่านั้นยิ่งต้องการจะกำจัดเขาให้เร็วกว่านี้

คนที่เคยเคารพนับถือ พยายามเข้าใกล้ และประจบประแจงเขาวันยังค่ำได้หายสาบสูญไปนานแล้ว

ไม่มีใครสนใจเขาอีกต่อไป ไม่มีแม้แต่คนที่จะเหลียวแลเขา

ตลอดชีวิตของเขา เขายุ่งอยู่กับตำแหน่งไท่จื่อ ยุ่งอยู่กับการรักษาตำแหน่งไท่จื่อ จนถึงตอนนี้เขาก็ยังต่อสู้เพื่อตำแหน่งไท่จื่ออย่างสิ้นหวัง แต่สุดท้ายลูกชายของเขากลับได้ตำแหน่งนั้นไปอย่างง่ายดาย และยังได้รับการสนับสนุนจากทุกคนด้วย จึงไม่จำเป็นต้องพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อคว้ามันมา

ตลอดชีวิตของเขา ดูเหมือนจะไม่เหลืออะไรอีกแล้ว

เย่ซิวตู๋หันหน้าไปมองตู้กงกง ตู้กงกงเข้าใจทันที จึงหยิบจอกสุราเดินไปตรงหน้าอดีตไท่จื่อ

“องค์ชายรอง โปรดดื่มเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

จู่ ๆ อดีตไท่จื่อก็กลับมามีสติอีกครั้ง บัดนี้ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นกลัว เขาถอยหลังไปสองสามก้าว พลางส่ายหน้าอย่างแรง “ไม่ ข้าไม่ต้องการ ข้าไม่อยากดื่ม”

จะไม่มีใครมาช่วยเขา ไม่มีใครช่วยเขาได้

ถ้าเขาดื่มสุราจอกนี้ เขาจะตายจริง ๆ ซึ่งเขาไม่ต้องการ เขาต้องการมีชีวิตอยู่ เขาต้องการมีชีวิตอยู่

“ข้าต้องการพบสวีโหรว ข้าอยากเจอนาง” ภายในชั่วพริบตา อดีตไท่จื่อก็คิดถึงภรรยาผู้อ่อนโยนและใจดีคนนั้น

ใช่แล้ว นางใจดีมาก มีเพียงนางเท่านั้นที่จะช่วยเขา ที่จะช่วยเขา

“ข้าต้องการพบสวีโหรว นางเป็นภรรยาของข้า นางอยู่ที่ไหน? นางอยู่ที่ไหน?”

เย่ซิวตู๋หัวเราะเยาะ “พี่สะใภ้รองเพิ่งถูกเรียกเข้าวัง ตอนนี้นางน่าจะหารือเรื่องหลานเฉิงกับไทเฮาอยู่ ท่านคิดหรือว่านางจะมาพบท่าน?”

ภรรยาหรือ? หากเขาไม่ทรยศต่อภรรยาตัวเอง เขาจะตัดนิ้วของภรรยาด้วยน้ำมือตัวเองหรือไม่?

เย่ซิวตู๋ย่อตัวลงมองไปยังสีหน้างุนงงของอดีตไท่จื่อ ยกยิ้มแล้วเข้าไปใกล้หูของเขา และพูดด้วยน้ำเสียงที่มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่ได้ยินว่า “จากนี้ไปพี่สะใภ้รองจะเป็นคนที่อยู่ใต้คนคนเดียว แต่อยู่เหนือคนนับหมื่น บัดนี้ไม่ว่าใครก็ต้องยกย่องสรรเสริญนาง นางเป็นมารดาของอาณาจักร และเป็นว่าที่ไทเฮาในอนาคต ส่วนท่าน เป็นข้อบกพร่องเดียวในชีวิตของนางที่จะถูกฝังลึกอยู่ใต้ดิน จะไม่มีผู้ใดจดจำท่านได้ ท่านกับนางจะถูกคั่นด้วยผืนพสุธา ไม่มีทางได้ข้องเกี่ยวกันอีกต่อไป ประโยชน์สูงสุดในชีวิตนี้ที่ท่านได้ทำเพื่อนาง คือการมอบหลานเฉิงที่มีเหตุผลและชาญฉลาดแก่นาง ตอนที่ท่านตัดนิ้วนางออกไปหนึ่งนิ้ว นับว่านางได้ชดใช้ให้แล้ว ไม่มีการติดค้างกันแต่อย่างใด”

อวี้ชิงลั่วเป็นคนขอให้เขาบอกถ้อยคำเหล่านี้แก่อดีตไท่จื่อ

แน่นอนว่าอดีตไท่จื่อร้องลั่น “ไม่ ข้าไม่ต้องการ เรายังมีเรื่องติดค้างกัน เรายังมีเรื่องคับข้องใจอีกมากที่ยังไม่ได้แก้ไข เป็นไปไม่ได้ที่เราจะไม่ได้พบกันอีก เจ้าพานางมาที่นี่ ข้าอยากเจอนาง ข้าอยากคุยกับนาง”

เย่ซิวตู๋ยืนตัวตรง แล้วพูดกับตู้กงกงว่า “เริ่มจะสายแล้ว ขันทีรีบทำงานให้เสร็จเร็ว ๆ เถิด จะได้รีบกลับไปรายงานต่อไทเฮา ตอนนี้หลานเฉิงยังคงอยู่ในวัง ช่างเป็นเหตุการณ์ที่น่ายินดีนัก ไทเฮาย่อมตกรางวัลให้อย่างงามเป็นแน่”

ดวงตาของตู้กงกงเป็นประกาย เขายกยิ้มให้เย่ซิวตู๋ ก่อนเดินตรงไปข้างหน้าโดยไม่สนใจปฏิกิริยาของอดีตไท่จื่อ จากนั้นบีบปากของอดีตไท่จื่อแล้วกรอกสุราลงไป

……………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

อย่างน้อยก็เป็นการตายที่ทรมานน้อยที่สุดสำหรับคนเลวอย่างท่านแล้วนะไท่จื่อ

ไหหม่า(海馬)