ตอนที่ 734 การปรากฏตัวของบุคคลที่ไม่คาดคิด

ตอนที่ 734 การปรากฏตัวของบุคคลที่ไม่คาดคิด

นางคิดว่าดูเหมือนเขาจะเป็นคนเดียวในโลกนี้ ที่สามารถทำให้หมอเฒ่าฉยงซานเป็นเช่นนี้ได้

ไม่ไกลจากประตู ผู้อาวุโสสกุลหมิงก็ปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนพร้อมกับคนกลุ่มหนึ่ง

มีคนหลายคนเดิมตามหลังเขา เย่ซิวตู๋ เหมิงจื้อเฉิง พี่น้องสองคนเหมิงจื่อเชียนและเหมิงจื๋อฉี กับคนอีกสองสามคนที่ดูสูงศักดิ์

มีคนมากมายอยู่หน้าประตู และเมื่อพวกเขาเห็นผู้อาวุโสสกุลหมิงปรากฏตัวขึ้น พวกเขาทุกคนก็วิ่งเข้าไปหาด้วยความตื่นเต้น

แม้แต่ผู้อาวุโสสกุลเยว่ก็จัดเสื้อผ้าของตนให้เรียบร้อย และบอกกับอวี้ชิงลั่วและคนอื่นๆ ว่า “ข้าจะเข้าไปทักทาย”

ผู้อาวุโสสกุลหมิงเป็นหัวหน้าของผู้อาวุโสเผ่า และด้วยอายุที่มากสุดในบรรดาผู้อาวุโสทุกคน เขาจึงควรได้รับการเคารพตามปกติ

แต่เมื่ออวี้ชิงลั่วนึกถึงนิสัยใจคอของผู้อาวุโสสกุลหมิง นางก็รู้สึกว่า… ไม่สามารถเคารพเขาได้จริง ๆ

นางนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าจะต้องเคารพคนที่มีนิสัยคล้ายกับหนานหนาน…

ไม่ใช่แค่นางที่คิดเช่นนั้น แต่ยังมีอีกคนหนึ่งที่อยู่ข้างนาง

เมื่อหมอเฒ่าฉยงซานเห็นผู้อาวุโสสกุลเยว่เดินจากไปก็ยิ่งโกรธ “ทักทายอะไรกัน? คนคนนั้นเป็นสุนัขจิ้งจอกแก่ที่มีหน้าตาเหมือนมนุษย์ แต่มีหัวใจเป็นสัตว์ร้าย ลั่วลั่ว เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเรียกข้าว่าไอ้แก่ตายยาก บอกมาสิว่าเขาสมควรโดนเฆี่ยนหรือไม่?”

อวี้ชิงลั่วเหลือบไปมองเขา แล้วถ้าตอบว่าเขาสมควรถูกเฆี่ยนล่ะ? ท่านจะสู้เขาได้หรือ?

ทว่าอูเหมี่ยนเซิงในแถวที่สามรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาส่ายหน้าด้วยความสงสัย แล้วพูดว่า “ท่านหมอ นั่น… เป็นไปไม่ได้ เหตุใดผู้อาวุโสสกุลหมิงถึงเรียกท่านว่าไอ้แก่ตายยากเล่า?”

ในสายตาของพวกเขา ผู้อาวุโสสกุลหมิงมักไม่ยิ้มแย้มและมีท่าทีเย็นชา เขาวางตัวเหมือนคนแปลกหน้าที่ไม่มีใครสามารถเข้าถึงได้ ซึ่งคล้ายกับเหมิงจื้อเฉิงลูกชายของเขามาก

ทันใดนั้นหมอเฒ่าฉยงซานก็เงยหน้าขึ้น แล้วจ้องมองอูเหมี่ยนเซิงด้วยสายตาดุดัน “เหตุใดข้าต้องโกหกเจ้าด้วยเล่า?” เขาพูดแล้วหันหน้าไปหาพวก “ลั่วลั่ว บอกมาสิว่าผู้อาวุโสสกุลหมิงเป็นคนเช่นไร?”

มุมปากของอวี้ชิงลั่วกระตุก เมื่อเห็นสายตาของเหมิงเคอที่จ้องมองมา นางก็พูดอย่างจริงจังทันทีว่า “ข้าไม่รู้จักผู้อาวุโสสกุลหมิง แล้วข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาเป็นคนเช่นไร? แต่ข้าก็ยังไว้ใจท่านหมอ ดังนั้นข้าจึงเชื่อใจท่านเจ้าค่ะ”

หมอเฒ่าฉยงซานพยักหน้าให้อวี้ชิงลั่วหลายครั้งด้วยความพึงพอใจ

เขาคิดว่าครอบครัวของเขาจะไม่ทำให้เขาผิดหวังแน่นอน

อูเหมี่ยนเซิงเงียบทันทีเมื่อเห็นหมอเฒ่าฉยงซานโกรธ เป็นการดีกว่าที่จะไม่โต้เถียงกับเขา แม่นางถังไม่ได้รู้จักกับผู้อาวุโสสกุลหมิง ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่นางจะพูดเช่นนี้

หมอเฒ่าฉยงซานยังคงบ่นอุบอิบ แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น เขาก็เห็นผู้อาวุโสสกุลหมิงและบริวารกำลังเดินมาหาเขา

เขาจ้องมองไปที่จุดนั้น เม้มริมฝีปากแน่นและจ้องตอบ

ผู้อาวุโสสกุลหมิงมักเย็นชาต่อหน้าคนนอก เขามองหมอเฒ่าฉยงซาน และเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของเขาก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย “ตาแก่ คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะมาร่วมงานรื่นเริงกับเขาด้วย”

ทันทีที่เขาพูดเช่นนั้น ทุกคนในบริเวณนี้ก็มองไปยังหมอเฒ่าฉยงซาน

รวมไปถึงมองอวี้ชิงลั่วด้วย

เหมิงจื๋อฉีมองนางด้วยความประหลาดใจ ขณะที่กำลังจะทักทาย จู่ ๆ ก็มีคนขวางหน้านางไว้ จากนั้นนางก็รู้สึกร้อนในลำคอจนพูดไม่ออก

เหมิงจื๋อฉีมองเย่ซิวตู๋ตรงหน้านาง ท่าทีของเขาแปลกมาก

เหมิงจื่อเชียนยิ้มให้นาง แล้วส่ายหน้าบอกว่าไม่ให้นางพูด

น้องสาวของเขาไม่รู้ แต่เขารู้ เหตุการณ์ใหญ่เกิดขึ้นในบ้าน ห้องตำราถูกทำลายและป่าไผ่ถูกโค่นจนเหี้ยน ดังนั้นเขาจึงต้องการสอบถามให้ชัดเจน

เมื่อรู้ว่าเย่ซิวตู๋มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับสตรีผู้นี้ เขาก็นึกอยากจะชมละครดี ๆ ขึ้นมา

ในตอนที่ยังเป็นเด็ก เขามักจะรู้สึกว่าคนอย่างเย่ซิวตู๋จะไม่มีวันตกหลุมรักสตรีนางใด แต่เมื่อมองตาเขาตอนนี้ก็รู้สึกได้ถึง… ความรักอันลึกซึ้ง

เหมิงจื้อเฉิงหรี่ตาลงเล็กน้อย เขารู้จากเหมิงพั่วแล้วว่าสตรีผู้นี้คือภรรยาในอนาคตของเย่ซิวตู๋ นางเป็นองค์หญิงเทียนฝูแห่งอาณาจักรเทียนอวี่ และยังเป็น … หมอปีศาจที่มีชื่อเสียงในสี่อาณาจักรด้วย

ไม่คาดคิดมาก่อนว่านางจะมาปรากฏตัวที่นี่ แล้วเหตุใดลูกชายของนางจึงไม่ได้อยู่เคียงข้างนางตอนนี้ เหมิงพั่วบอกว่าลูกของนางชอบงานรื่นเริงที่สุด

เขายังเป็นคนที่มีปานรูปดอกไม้ด้วย ซึ่งไม่เป็นผลดีต่อเขาเลย

ทุกคนมีความคิดที่แตกต่างกันไป มีเพียงเย่ซิวตู๋เท่านั้นที่จ้องมองอวี้ชิงลั่วด้วยดวงตาลุกโชน

อวี้ชิงลั่วเขินอายยิ่งนัก และอดไม่ได้ที่จะซ่อนตัวอยู่ข้างหลังหงเย่

นางกำลังจะตายในที่สาธารณะ สายตาที่จ้องมองมาของเขานั้นทำให้นางอายมาก หากคนคิดว่านางเป็นชู้รักของเขาเล่า?

นางจะเสื่อมเสียชื่อเสียง

“เหตุใดข้าจะมาไม่ได้? หากเจ้ามาได้ เหตุใดข้าจะมาไม่ได้?” ทันใดนั้นเสียงของหมอเฒ่าฉยงซานก็ดังขึ้น เขาเริ่มตวาดใส่ผู้อาวุโสสกุลหมิง “ข้าบอกเจ้าเลยว่าไม่ใช่แค่มาเท่านั้น แต่ข้าจะยั่วประสาทให้เจ้าประสาทเสียด้วย”

ผู้อาวุโสสกุลหมิงโมโหมากและต้องการโต้เถียงกับเขาต่อ แต่เขาอยู่ข้างนอกและจะส่งผลต่อภาพลักษณ์ของเขา

ดังนั้นเขาจึงพ่นลมหายใจอีกครั้ง ก่อนมองหมอเฒ่าฉยงซานด้วยสายตาเหยียดหยาม แล้วหันหลังเดินจากไป

“…” หมอเฒ่าฉยงซานไม่ตอบสนองต่อท่าทางของเขา และรู้สึกปวดหัวยิ่งนัก

ว่านเผิงหลงและเถาเหวินฮั่นที่ยืนอยู่ด้านข้างมองเขาอย่างกังวล เพราะกลัวว่าเขาจะปรี่เข้าไปปะทะกับผู้อาวุโสสกุลหมิง

เมื่อเห็นเย่ซิวตู๋เดินจากไปแล้ว อวี้ชิงลั่วแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางดึงความสนใจของตนกลับมาอีกครั้ง ก่อนจะรีบพูดกับหมอเฒ่าฉยงซาน “ไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไร ที่นี่เป็นถิ่นของคนอื่น จึงเป็นการดีกว่าที่จะเก็บรายละเอียกไว้ก่อนเจ้าค่ะ”

“ลั่วลั่ว…” หมอเฒ่าฉยงซานรู้สึกเสียใจ “เจ้าต้องล้างแค้นให้ข้าทีหลัง”

“…” มุมปากของอวี้ชิงลั่วกระตุก ไม่สนใจเขา นางจัดเสื้อผ้าก่อนนั่งลง

ทันทีที่นั่งลง นางก็ตระหนักได้ว่าสถานที่นี้เต็มไปด้วยผู้คนแล้ว เพียงไม่นาน ทุกคนก็ดูเหมือนจะมารวมตัวกันครบแล้ว

แต่ลองคิดดูแล้ว หากคนสำคัญอย่างผู้อาวุโสสกุลหมิงอยู่ที่นี่ ก็ไม่มีเหตุผลที่คนอื่นจะต้องมาสาย

สายตาของนางมองตามป้ายชื่อเหล่านั้น และในที่สุดสายตาของนางก็หยุดอยู่ที่ตำแหน่งของ ‘ผู้อาวุโสสกุลลี่’ และพบกับสายตาน่ากลัวตรงนั้น

อวี้ชิงลั่วขมวดคิ้วทันที เพียงมองแวบแรกก็รู้ว่าผู้อาวุโสสกุลลี่ดูเป็นคนชั่วร้ายมาก ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดเขาถึงให้กำเนิดลูกสาวที่น่าขยะแขยงเช่นนี้

อวี้ชิงลั่วแอบถอนหายใจ ‘เฮ้อ’ แล้วบีบมือเล็ก ๆ ของเหมิงหลัวอวี้แน่น

วินาทีต่อมา ทั่วทั้งบริเวณก็เงียบลงในทันใด

บัดนี้ราวกับว่าฝูงชนที่ส่งเสียงพูดคุยกันดังเซ็งแซ่ถูกแช่แข็ง พวกเขาเงียบทันที

ผู้อาวุโสสกุลเยว่พูดเบา ๆ “ท่านประมุขมาแล้ว”

อวี้ชิงลั่วเงยหน้าขึ้นและเห็นร่างที่คุ้นเคยค่อย ๆ เดินออกมาจากทางเข้าอีกทาง ที่ดูเหมือนซ่อนเร้นอยู่

ร่างนั้นสง่างามและทรงพลังด้วยดวงตาเฉียบคมและชัดเจน เหมือนกับสองคนที่นางเคยเจอในอาณาจักรเฟิงชางมาก่อน

อวี้ชิงลั่วคิดว่านี่คือรัศมีที่แท้จริงของบุคคลที่มีอำนาจเหนือกว่า

ในขณะที่นางกำลังคิดอยู่นั้น นางก็เห็นอีกคนหนึ่งเดินออกมาจากด้านหลังผู้อาวุโสสกุลหมิง คนผู้นั้น… อวี้ชิงลั่วคุ้นเคยเป็นอย่างดีแต่คาดไม่ถึงเลยว่าจะได้พบ

ดวงตาของนางเบิกกว้างทันที นางสูดหายใจยาว เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร???

…………………………………………………………………………….