ตอนที่ 639 รออยู่ตรงนี้

ตอนที่ 639 รออยู่ตรงนี้

จนกระทั่งมาถึงตรงหน้าประตูโรงเตี๊ยมที่อวี้ชิงลั่วอยู่ จนเจ้าของโรงเตี๊ยมด้านนอกเอ่ยทักทายเขา และจนกระทั่งหนานหนานจับไหล่ของเขาเอาไว้แน่นในทันที

เย่ซิวตู๋จึงหยุดฝีเท้า เหลือบตาขึ้นมองเขาอย่างสงสัยแวบหนึ่ง

หนานหนานหันหน้าไปมองโต๊ะที่อยู่ในห้องโถงโรงเตี๊ยม หยุดชะงัก จากนั้นก็กระซิบเสียเบามาก “ท่านพ่อ ท่าน… ท่านคงจะไม่ตีท่านแม่ใช่หรือไม่?”

“หืม”

“นี่ ข้าจะบอกให้นะ บุรุษดีๆ จะตีสตรีไม่ได้”

“ตีสตรีไม่ดีก็ไม่ได้หรือ?”

หนานหนานยู่ปาก กล่าวอย่างไม่พอใจ “ท่านแม่ไม่ใช่สตรีไม่ดีเสียหน่อย” นอกจากเรื่องหน้าด้านหน้าทนแล้ว นางยังมีข้อดีอีกมากมาย

เสิ่นอิงและโม่เสียนที่อยู่ด้านข้างเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะ นายท่านกังวลมาตลอดทาง ไม่รู้ว่าเป็นห่วงแม่นางอวี้มากเพียงไหน จะตีนางลงได้อย่างไร

พวกเขาคิดว่า ต่อให้แม่นางอวี้ทำเรื่องที่อุกอาจมากเพียงใด นายท่านก็ไม่มีทางลงมือกับนางได้ลงคอแน่นอน นี่ไม่สนับสนุนให้นางทำชั่วก็ดีแค่ไหนแล้ว

เย่ซิวตู๋ตบก้นของหนานหนาน ไม่ได้กล่าวอันใด หายใจลึกๆ อย่างเงียบๆ ก้าวเท้าเข้าไปในโรงเตี๊ยม

เจ้าของโรงเตี๊ยมคิดจะเดินมาคุยกับเขา ก็ถูกเผิงอิงลากไปคุยข้างๆ แล้ว

“ท่านพ่อ ข้าอยากลงแล้ว” ก่อนจะขึ้นไปชั้นบน หนานหนานก็ตบไหล่ของเย่ซิวตู๋แล้วกล่าวเบาๆ

เย่ซิวตู๋วางเขาลง จูงมือของเขาเดินขึ้นบันไดไปทีละขั้น

จนกระทั่งพวกเขายืนอยู่ห้องเทียนจื่อหมายเลขสาม ดวงตาที่นิ่งสงบมาตลอดของเย่ซิวตู๋ก็เปล่งประกาย สีหน้าเปลี่ยนไปมาก แม้แต่มือที่จับหนานหนานอยู่ก็ยังบีบแน่น

“เข้าไปกัน” เย่ซิวตู๋ขยับมุมปาก แล้วกล่าวอย่างจริงจัง

หนานหนานตอบ ‘ขอรับ’ แล้วก็ยื่นมือผลักประตูให้เปิดออก

เหมิงหลัวอวี้ที่นั่งเขียนหนังสืออยู่เงียบๆ ที่โต๊ะด้านในห้องได้ยินเสียง ก็รีบหันมาในทันที “หนานหนาน”

จนวินาทีต่อมา รอยยิ้มที่เพิ่งปรากฏก็แข็งทื่อไป นางสะดุ้งขึ้นจากเก้าอี้ในทันที สายตาจ้องมองผู้ใหญ่สองคนและเด็กหนึ่งคนที่ประตูอย่างประหลาดใจ

เมื่อสายตาสบเข้ากับเสิ่นอิง จู่ๆ ก็เบิกตากว้างและอ้าปากค้าง

ทันใดนั้นนางก็จ้องมองพวกเขาอย่างระแวดระวัง “พวกท่าน พวกท่านจะทำอะไร ปล่อยหนานหนานเดี๋ยวนี้นะ”

หนานหนานกะพริบตา เมื่อเห็นว่าในห้องไม่มีอวี้ชิงลั่ว ก็ถอนหายใจโล่งอกอย่างอธิบายไม่ถูก แต่เมื่อเห็นเหมิงหลัวอวี้ที่ทำสีหน้าเคร่งเครียดเช่นนี้แล้วก็เข้าใจในทันที

เขาปล่อยมือเย่ซิวตู๋ทันใด จากนั้นก็วิ่งขลุกๆ ไปยังด้านข้างเหมิงหลัวอวี้ “น้องอวี้ ไม่เป็นไร ข้าไม่ได้ถูกพวกเขาจับ…”

“หนานหนาน เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง คนผู้นั้น คนผู้นั้นคือชายที่บุกเข้ามาในห้องพักของเราครั้งก่อน เป็นเขานั่นแหละ เจ้า เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” เหมิงหลัวอวี้กังวลเป็นอย่างมาก ราวกับว่าเดิมทีไม่ได้ยินอะไรที่หนานหนานกล่าวเลย เหมือนกับว่าไม่ได้สติแล้ว จับแขนของเขาแล้วถอยออกไปสองสามก้าว ดันเขาไปไว้ที่ด้านหลังตนเอง

เสิ่นอิงอ้าปากเล็กน้อยอย่างไม่อยากจะเชื่อ หุบเข้าไม่ได้อยู่พักหนึ่ง

ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็กลืนน้ำลาย แล้วยิ้มแห้งพลางกล่าวที่ข้างหูเย่ซิวตู๋ “นายท่านขอรับ เด็กหญิงผู้นั้น ก็คือคนที่ข้ากล่าวถึงเมื่อวานนี้ ข้า… ข้าคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าตอนนั้นแม่นางอวี้และหนานหนานจะอยู่ใกล้ตัวเราขนาดนี้”

เป็นเรื่องที่คาดคิดไม่ถึงจริงๆ ถ้าหากเขาเข้าใจมากกว่านี้หน่อย หรือหากช้ากว่านั้นหน่อย บางทีอาจจะได้พบกับแม่นางอวี้ บางทีเมื่อวานนี้พวกเขาอาจจะรู้ที่อยู่ของหนานหนานแล้ว และจะได้หลีกเลี่ยงเรื่องเมื่อเช้านี้ของหนานหนาน ที่ถูกผู้อาวุโสเผ่าเหมิงหมายหัวไว้

สายตาของเย่ซิวตู๋จับจ้องที่เด็กคนนั้นเพียงครู่เดียว จากนั้นก็มองไปรอบๆ ห้อง ไม่เห็นคนที่ต้องการพบก็ขมวดคิ้ว ก้าวเข้าไปข้างใน

เสิ่นอิงรีบหันหลังแล้วปิดประตู และเดินตามหลังเขาไป

รูม่านตาของเหมิงหลัวอวี้เบิกกว้างขึ้นในทันที ถอยห่างออกไปและปกป้องหนานหนาน

หนานหนานเกือบจะถูกขาของนางพันไว้ ล้มลงไปกับพื้น เมื่อสายตามองไปเห็นเหมิงหลัวอวี้แอบไปหยิบมีดสั้นที่อวี้ชิงลั่วมอบให้ไว้ หนานหนานก็รีบจับมือของนาง รีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “นั่นคือท่านพ่อของข้า”

“…”

“?????”

“!!!!!!!”

เหมิงหลัวอวี้ตกตะลึง มีดสั้นในมือของนางตกลงกับพื้นดัง ‘เกร๊ง’

ดวงตาของเสิ่นอิงเฉียบคม รีบพุ่งเข้าไปเก็บมีดสั้นที่พื้นแล้วโยนไปด้านหลัง

เหมิงหลัวอวี้ตกตะลึง แต่ก็สงบลงอย่างรวดเร็ว นางจ้องมอง ชี้ไปที่เสิ่นอิงแล้วถาม “เขา.. เขา เขาเป็นพ่อเจ้าหรือ” แต่ว่าน้าอวี้เคยกล่าวไว้ไม่ใช่หรือ ว่าพ่อของหนานหนานอยู่ที่อาณาจักรเฟิงชาง เดิมทีพ่อของเขาไม่รู้ว่าพวกเขามาที่ดินแดนเหมิง และไม่มีทางที่จะพบกันในเวลาอันสั้นเช่นนี้ไม่ใช่หรือ เหตุใดพวกเขามาถึงดินแดนเหมิงไม่กี่วัน ก็ได้พบกับพ่อของเขาแล้วล่ะ

หนานหนานตบหน้าผากของตน จับนิ้วของเหมิงหลัวอวี้ลง

เสิ่นอิงเองก็รีบเปลี่ยนทิศทาง เลี่ยงทางนิ้วมือที่เหมิงหลัวอวี้ชี้ ล้อเล่นน่า สายตาที่เฉียบคมของนายท่านจ้องมองเช่นนี้ เขาจะกล้ายืนตรงนี้ให้คนอื่นเขาเข้าใจผิดว่าตนเป็นพ่อของหนานหนานหรือ เช่นนั้นไม่ใช่หาเรื่องให้ตัวเองตายหรอกหรือ

จากนั้นหนานหนานก็จับมือของเหมิงหลัวอวี้ วิ่งขลุกๆ ไปหาเย่ซิวตู๋

เย่ซิวตู๋ก้าวเข้ามาในห้องด้านในแล้ว แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของอวี้ชิงลั่ว ในใจก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย สีหน้าเองก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา

เมื่อเหมิงหลัวอวี้เดินมาถึงด้านข้างเขา ก็หดคอลงด้วยความกลัว สายตาของคนผู้นี้น่ากลัวยิ่งนัก เฉียบคมน่ากลัวเสียยิ่งกว่าผู้อาวุโสสกุลเยว่เล็กน้อย

“นี่ น้องอวี้ คนผู้นี้ต่างหากคือพ่อของข้า เจ้าจะเข้าใจผิดคนไม่ได้นะ” หนานหนานแนะนำอย่างจริงจัง จากนั้นก็ชี้ไปที่เสิ่นอิง “นั่นคือผู้อารักขาของพ่อข้า คือท่านลุงเสิ่น เมื่อวานเขาน่าจะมาตามหาข้า เขายังเป็นคนใจดีมากอีกด้วย เจ้าไม่ต้องกลัวเขาหรอก”

เหมิงหลัวอวี้พยักหน้าอย่างงงๆ นางเม้มปาก จากนั้นก็ค่อยๆ ตอบออกมาว่า ‘อืม’ แล้วก็เหลือบตาขึ้นมองเย่ซิวตู๋ หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว นางก็เรียกเขาพร้อมพยักหน้า “…ท่านลุงอวี้”

“ข้าแซ่เย่” เย่ซิวตู๋ขมวดคิ้ว ท่านลุงอวี้หรือ นี่มันอะไรกัน

เหมิงหลัวอวี้ประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง นางเข้าใจว่าหนานหนานแซ่อวี้ เช่นนั้นพ่อของเขาก็น่าจะใช้แซ่เดียวกัน คิดไม่ถึง…

ในใจนางคิดไปคิดมา เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบกับสายตาเย็นชาของเย่ซิวตู๋ นางตกใจแล้วรีบก้มหน้าลง

หมิงหลัวอวี้คิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ หนานหนานเป็นคนมีชีวิตชีวาถึงขนาดนั้น เหตุใดพ่อของเขาถึงได้… เย็นชาถึงเพียงนี้กัน

แต่ทว่าดูๆ ไปแล้ว เหมือนกับว่าพ่อของหนานหนานก็เป็นคนเก่งมากคนหนึ่ง ใช่แล้ว หนานหนานแข็งแกร่งและฉลาดถึงเพียงนี้ พ่อของเขาจะต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน ไม่อย่างนั้นท่านน้าชิงจะไปชอบเขาได้อย่างไร

“แม่ของหนานหนานเล่า?” เย่ซิวตู๋หมดความอดทน เขาตามหามาตลอดหลายวัน ตอนนี้พบตัวหนานหนานแล้ว ถ้าเจอชิงเอ๋อร์อีก นางจะต้องหนีไม่รอดแน่ๆ คิดไม่ถึงว่าดึกเพียงนี้แล้ว ชิงเอ๋อร์จะยังไม่กลับมาอีก นี่ไปที่ไหนกัน ไปพบใครเข้าแล้ว นี่นางคิดจะไปนอนข้างนอกหรืออย่างไร

เหมิงหลัวอวี้รู้สึกได้อย่างเฉียบคมถึงรัศมีที่เปล่งออกมาจากพ่อของหนานหนาน นางหันไปมองหนานหนานแวบหนึ่ง จากนั้นก็ตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา “ท่านน้าชิงกลับมาก่อนหน้านี้เจ้าค่ะ ตอนนี้ออกไปซื้ออาหารเย็น น่าจะ… น่าจะกลับมาเร็วๆ นี้เจ้าค่ะ”

เย่ซิวตู๋เม้มปาก โบกมือให้เสิ่นอิงแล้วกล่าว “เจ้าพาพวกเขาสองคนกลับไปก่อน”

เขาจะรอชิงเอ๋อร์อยู่ที่นี่

!!

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

ชิงลั่ว สามีมาตามตัวถึงในห้องพักแล้วนะคะ

ไหหม่า(海馬)