ตอนที่ 596 ชั้นไขมันส่วนเกิน

ตอนที่ 596 ชั้นไขมันส่วนเกิน

อวี้ชิงลั่วหัวเราะเบา ๆ และเขย่าของในมือตรงหน้าเขา “บ๊วยดองเปรี้ยว”

เย่ซิวตู๋ขมวดคิ้ว

อวี้ชิงลั่ววางฝ่ามือลงบนหน้าอกของเขา แล้วผลักเขาออกไป เมื่อรู้สึกว่าจู่ ๆ ความรู้สึกกดดันก็หายไป นางจึงถอนหายใจเบา ๆ แล้วถามด้วยรอยยิ้มว่า “เป็นอย่างไรบ้าง? เปรี้ยวหรือเปล่า?”

ในปากของเย่ซิวตู๋ปรากฏรสเปรี้ยว ไม่เป็นการดีที่จะคายมันออกมา แต่ก็เป็นการยากที่จะกลืนลงไป เขารู้สึกอึดอัดมากจนไม่สามารถยืนขึ้นหรือนั่งลง

อวี้ชิงลั่วโยนบ๊วยเปรี้ยวหนึ่งลูกเข้าปากนาง แล้วเคี้ยวด้วยความเพลิดเพลิน “อืม รสชาติดีจริง ๆ เป็นอย่างไรบ้าง? ท่านไม่อยากกินหรือ? แต่น้ำเสียงของท่านเมื่อสักครู่นี้เปรี้ยวกว่านี้มากเลยนะ”

เย่ซิวตู๋หรี่ตาจ้องมองนาง หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็พึมพำด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนใช้มือจับท้ายทอยของนางไว้ แล้วดึงนางให้เข้ามาใกล้หน้าเขาอีกนิด

ดวงตาของอวี้ชิงลั่วเบิกกว้าง เมื่อเห็นว่าริมฝีปากของเขาใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ลำคอของนางก็พลันรู้สึกเห่อร้อน

เจ้าบ้านี่ เขาจะคายบ๊วยเปรี้ยวใส่ปากนางหรือ? ให้ตายเถอะ น้ำลายสอหมดแล้ว เขาทำได้อย่างไร?

อวี้ชิงลั่วรีบเบี่ยงกายหนี เย่ซิวตู๋ส่งเสียงคำรามด้วยความเย้ยหยันอย่างเย็นชา และทันใดนั้นเขาก็จี้เอวนาง

อวี้ชิงลั่วรู้สึกจั๊กจี้เอวจนร่างกายอ่อนปวกเปียก เมื่อเห็นเขาเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าตื่นเต้นก็ดังมาจากหน้าประตู

“ท่านพ่อ ท่านพ่อ ข้าได้ยินว่าท่านกลับมาแล้ว”

เย่ซิวตู๋ขมวดคิ้วแน่น และในที่สุดก็ปล่อยนางไปอย่างไม่เต็มใจ

อวี้ชิงลั่วถอนหายใจด้วยความโล่งอก และทันทีที่ทั้งสองยืนขึ้น พวกเขาก็เห็นหนานหนานกระโดดเข้ามาจากประตู

ไอร้อนผ่าวบนใบหน้าของอวี้ชิงลั่วยังไม่ลดลง หนานหนานตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เพราะทันทีที่เขาเดินเข้ามาในห้อง เขาก็รู้สึกว่าบรรยากาศในห้องร้อนรุ่มอย่างน่าประหลาด

สายตาของเขาจับจ้องไปยังคนทั้งสอง หลังจากมองอวี้ชิงลั่วที่อยู่ข้างหลังแล้ว เขาก็หันกลับมามองเย่ซิวตู๋ วินาทีต่อมารูม่านตาของเขาก็หดตัวลง และรีบกระโจนเข้าหาเย่ซิวตู๋ทันที

ชายหนุ่มตกใจ และรีบเหยียดแขนออกไปรับร่างที่พุ่งเข้ามา

แต่หนานหนานได้ปีนขึ้นไปบนไหล่ของเขาแล้ว มือที่อ่อนนุ่มของเขาบีบปากของเย่ซิวตู๋อย่างรวดเร็ว “อะไรน่ะ? ท่านแอบกินอะไรเข้าไป? ท่านพ่อ มันเป็นความผิดของท่าน มีของดีให้กิน แต่ท่านกลับซ่อนไว้กินคนเดียว โดยไม่คิดถึงลูกชายสุดที่รักของท่านเลย ท่านก็รู้ดีว่าข้าเป็นคนตะกละ แต่ข้าขอประณามท่าน เพราะพฤติกรรมไร้ความปรานีและไม่ยุติธรรมของท่าน หากข้าไม่เห็นปากของท่านขยับเมื่อสักครู่นี้ ข้าก็คงไม่รู้ว่าท่านปิดบังเรื่องใหญ่เช่นนี้จากข้า”

ดวงตาของเย่ซิวตู๋จ้องมองเขาเขม็ง และในที่สุดก็กลืนสิ่งที่อยู่ในปากลงไปดัง ‘เอื๊อก’

จากนั้นเขาก็จับหนานหนานวางมันลงบนโต๊ะ แล้วหยิบบ๊วยดองเปรี้ยวในชามเล็กบนโต๊ะมายื่นให้เขา “กินสิ”

หนานหนานผงะไปครู่หนึ่ง แล้วมองขนมที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะเริ่มน้ำลายสอออกมาโดยไม่รู้ตัว นี่มัน… เปรี้ยวมาก ฟันของเขาจะกร่อนด้วยความเปรี้ยวหรือไม่

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จู่ ๆ เขาก็เงยหน้าขึ้นพูดว่า “ท่านพ่อ ตอนนี้ท่านเป็นผู้ชายตัวใหญ่แล้ว แต่ความจริงท่านกลับชอบของกินเช่นนี้ที่ผู้หญิงชอบกินกัน ท่านนี่เหลือเกินจริง ๆ ข้าหมั่นไส้ท่านนัก”

เย่ซิวตู๋ส่งเกาลัดลูกหนึ่งให้เขาและไม่สนใจเขาอีก จากนั้นก็ขมวดคิ้วหันกลับมองอวี้ชิงลั่ว เมื่อเห็นนางพยายามกลั้นยิ้มก็หรี่ตาและพูดอย่างเย็นชา “เจ้าชอบกินอาหารรสเปรี้ยวเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด?”

อวี้ชิงลั่วหยิบบ๊วยดองเปรี้ยว แล้วโยนเข้าปากพร้อมยิ้ม “อร่อยจัง”

ช่วงนี้นางรู้สึกเบื่ออาหารเล็กน้อย จึงใช้มันเพื่อเพิ่มรสชาติ

หนานหนานแอบผลักชามบ๊วยดองเปรี้ยวไปด้านข้าง เมื่อได้ยินบทสนทนาระหว่างพ่อแม่ของเขา เขาก็ตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วกระโดดขึ้นจากโต๊ะ

“ท่านแม่ ท่านก็กินสิ่งนี้ด้วยหรือ?”

“อืม”

หนานหนานรีบคว้าแขนเสื้อของเย่ซิวตู๋ และพูดอย่างกระวนกระวาย “ท่านพ่อ ท่านพ่อ ข้ารู้ว่าท่านแม่ต้องมีน้องสาวของข้าอยู่ในท้องแน่ ใคร ๆ ก็บอกว่าสตรีที่มีบุตรในท้องชอบกินของเปรี้ยว มันต้องเป็นเช่นนั้นแน่ขอรับ”

หลังจากพูดจบ เขาก็ลูบท้องของอวี้ชิงลั่วอย่างระมัดระวัง “น้องสาว เจ้าต้องเป็นเด็กดีและเชื่อฟัง เมื่อเจ้าออกมา ข้าจะซื้อของมากมายให้เจ้า ข้าจะรักเจ้ามาก ไม่ต้องห่วง”

มุมปากของอวี้ชิงลั่วกระตุกอย่างแรง และปัดมือของหนานหนานออก “แม่ไม่ได้มีน้องสาวอยู่ในท้อง ใครบอกเจ้าว่าหญิงท้องชอบกินของเปรี้ยว?”

“อาเหมียนฮวาถังบอกขอรับ” หนานหนานไม่ยอมแพ้ เขาลูบมือที่ถูกตีของตนแล้วยื่นมือไปลูบอีก

อวี้ชิงลั่วกัดฟัน ถังไป๋ชือ หนานหนานอยู่กับเขาได้พักหนึ่ง และถูกเขาชักนำไปในทางที่ผิดจริง ๆ

องค์ชายรองแห่งอาณาจักรเทียนอวี่ที่กำลังรับชมการแข่งขันอันดุเดือดของผู้เล่นในการแข่งขันใหญ่ของสี่อาณาจักรพลันจามออกมา เขาลอบสบถอยู่ในใจและหันหน้าไปดูต่อราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อวี้ชิงลั่วตีมือของหนานหนานอีกครั้ง หนานหนานจ้องมองท้องของนางอย่างเสียใจ แล้วพูดเบา ๆ ว่า “ไม่เป็นอะไร พี่จะรอสัมผัสเจ้าหลังจากที่เจ้าออกมา ถึงอย่างไรตอนนี้พุงของท่านแม่ก็มีแต่ชั้นไขมันส่วนเกินบังไว้อยู่ดี”

ไข!! มัน!!!

อวี้ชิงลั่วขบเขี้ยวเคี้ยวฟันจนเกือบหัก รูปร่างของนางผอมเพรียวดูมีสุขภาพดี ชนิดเรียกได้ว่าเป็นระดับนางแบบเลย เจ้าเด็กบ้านี่มาบอกว่านางมีชั้นไขมันได้อย่างไร?

“อวี้ฉิงหนาน มานี่สิ แม่สัญญาว่าจะไม่ตีเจ้าถึงตาย”

หนานหนานรีบไปหลบอยู่ข้างหลังเย่ซิวตู๋ “ท่านแม่ ท่านต้องใจเย็น ๆ ก่อนนะขอรับ ท่านจะโกรธก็ไม่เป็นอะไร แต่ถ้าท่านหงุดหงิดมาก มันจะส่งผลต่อน้องสาวของข้า หากนางเป็นเหมือนท่านในอนาคตเล่า? ข้ายังต้องการฝึกนางให้เป็นสาวงามผู้ยิ่งใหญ่อยู่นะขอรับ”

เย่ซิวตู๋กลั้นหัวเราะ แล้วอุ้มหนานหนานไว้ “เอาล่ะ อย่ายั่วโมโหแม่ของเจ้าเลย มา บอกพ่อสิว่าเจ้าอยากมีน้องสาวจริง ๆ หรือ?”

พูดจบเขาก็เดินออกไป

หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว จู่ ๆ เขาก็หันกลับมาอีกครั้ง แล้วหรี่ตามองอวี้ชิงลั่วอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพูดเสียงเบาว่า “ไม่อนุญาตให้ไปงานเลี้ยงขอบคุณของซ่างกวนจิ่น”

อวี้ชิงลั่วถอนหายใจอย่างเย็นชา ก่อนโยนบ๊วยดองเปรี้ยวเข้าปาก แล้วจ้องมองหนานหนานขณะเคี้ยวมันอย่างแรง

เรื่องซ่างกวนจิ่นนั้น นางไม่ได้คิดจะขอไปด้วยซ้ำ ช่วงนี้นางยุ่งกับหลายสิ่งหลายอย่างมากเกินไป นอกจากนี้ หลังจากเรื่องของเย่ฮ่าวหรานจบลง นางก็ยังต้องไปที่เผ่าเหมิงอีก

เฮ้อ นางแค่ไม่รู้ว่าจะคุยกับเย่ซิวตู๋อย่างไรดี ตอนนี้นางยังไม่สามารถหาเหตุผลมาอธิบายได้

สองพ่อลูกที่เดินจากไปยังคงคุยกันเบา ๆ

“ท่านพ่อ ข้ามาหาท่านพ่อเพื่อถามเรื่องท่านอาแปด ท่านรู้หรือไม่ว่าข้าเป็นห่วงเขามาก”

“อาแปดของเจ้าสบายดี แต่อาจจะต้องทรมานนิดหน่อย”

หนานหนานพยักหน้าอย่างเข้าใจ ตราบใดที่ท่านอาแปดไม่ถูกประหาร อย่างอื่นก็ยังสามารถคุยกันได้

อย่างไรก็ตาม สองวันต่อมา ขณะที่หนานหนานยังคงคิดว่าท่านอาแปดจะได้รับโทษหนักเพียงใด

คำพิพากษาของเย่ฮ่าวหรานก็มาถึง

………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

หนานหนานพูดแบบนี้กับท่านแม่ระวังโดนงดข้าวนะคะ ไปลูบเกล็ดย้อนมังกรขนาดนี้

ไหหม่า(海馬)