ตอนที่ 789 เพื่อคำพูดนี้ของเจ้า ข้าจึงต้องช่วยเจ้าออกไปให้ได้

ตอนที่ 789 เพื่อคำพูดนี้ของเจ้า ข้าจึงต้องช่วยเจ้าออกไปให้ได้

อวี้ชิงลั่วเว้นระยะห่างจากเขาสองก้าวทันที “เจ้าเป็นใคร?”

“ข้าเอง” ชายชุดม่วงดึงผ้าสีดำที่ปกปิดใบหน้าอยู่ออกทันที เผยให้เห็นใบหน้าอย่างชัดเจน

อวี้ชิงลั่วเบิกตากว้าง กล่าวตะกุกตะกัก “ซ่าง…ซ่าง…ซ่างกวนจิ่นหรือ? เหตุใดท่านจึงมาอยู่ที่นี่ นี่ท่าน…”

“เรื่องมันยาว ออกไปก่อนค่อยคุยกัน” ซ่างกวนจิ่นไม่สนใจนัก เดินเข้ามาดึงมือนางจะพาออกไป

แต่อวี้ชิงลั่วก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ถูกโซ่รั้งไว้จนเกือบล้มลง

ซ่างกวนจิ่นรีบพยุงนาง มองไปยังโซ่เหล็กที่ข้อเท้าอีกฝ่าย สีหน้าเคร่งเครียด สบถออกมาเบาๆ “ให้ตายเถิด ใช้วิธีนี้เองหรอกหรือ?”

เขารีบพยุงอวี้ชิงลั่วมานั่งด้านข้าง ยกดาบในมือขึ้นฟันไปยังโซ่เหล็กที่เท้าของนาง

แต่นอกจากประกายไฟที่โซ่เหล็กแล้ว มันกลับไม่ขาดแม้แต่น้อย

สีหน้าของซ่างกวนจิ่นยิ่งเคร่งเครียดกว่าเดิม ในตอนนั้นเองนอกประตูหินก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น คนผู้หนึ่งสวมหน้ากากดำและสวมชุดสีดำวิ่งเข้ามาแล้วกล่าวอย่างรวดเร็ว “นายท่าน ด้านนอกมีคนจำนวนมาก หนึ่งในนั้นมีวิชาสูงส่ง ทำร้ายพี่น้องของเราบาดเจ็บไปไม่น้อย สถานการณ์ฉุกเฉิน รีบไปเถิดขอรับ”

ใบหน้าของอวี้ชิงลั่วแข็งทื่อไป เหมิงพั่วกลับมาแล้วหรือ?

ก็จริง ความเคลื่อนไหวของที่นี่วุ่นวายมาก แม้เหมิงพั่วจะมีธุระสำคัญ แต่ก็เกรงว่าจะรีบกลับมา

ซ่างกวนจิ่นไม่สนใจรายงานของลูกน้อง ขมวดคิ้วจ้องไปยังโซ่ที่ข้อเท้าของอวี้ชิงลั่ว ทันใดนั้นก็ก้มลงไปหยิบมีดสั้นมาจากรองเท้า กำลังเตรียมจะฟันโซ่ออก

ลูกน้องที่มารายงานตรงประตูหินเมื่อครู่ส่งเสียงร้องขึ้นมาทันที อวี้ชิงลั่วรีบเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเหมิงพั่วตบจนคนผู้นั้นกระเด็นไป เดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่พอใจ

อวี้ชิงลั่วรีบผลักซ่างกวนจิ่น “ท่านรีบไปเถิด ขอเพียงมีชีวิต อย่างไรก็ยังมีหวัง รีบไปเสีย”

ซ่างกวนจิ่นเงยหน้ามองนางอย่างลึกซึ้ง ทันใดนั้นก็ยิ้มให้นาง นำมีดสั้นวางไว้ที่มือนาง ส่วนตนก็ใช้ผ้าดำคลุมหน้าอีกครั้ง หันกลับไปโจมตีเหมิงพั่วทันที

เหมิงพั่วหัวเราะเย็นชา “ในเมื่อกล้าบุกเข้ามาที่นี่ ข้าก็จะให้พวกเจ้าไม่ได้กลับไปอีก”

ซ่างกวนจิ่นไม่ตอบอันใด เพียงแค่นเสียงทุ้มต่ำ หากเอ่ยปากตอบไป จะต้องเปิดเผยตัวตนของเขาเป็นแน่

เขาเพียงแต่เล็งไปที่ตรงประตูด้านหน้าเหมิงพั่วแล้วโจมตีอย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวทั้งเร็วและรุนแรง ทุกการเคลื่อนไหวล้วนเคลื่อนไหวเพื่อปลิดชีวิต

เหมิงพั่วขมวดคิ้ว ตกใจอย่างมากเมื่อเห็นว่าฝีมือต่อสู้ของคนผู้นี้ไม่ได้ต่ำต้อย แตกต่างจากเหล่าลูกน้องที่อยู่ด้านนอกอย่างสิ้นเชิง ทันใดนั้นเขาก็ไม่กล้าประมาท เผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอย่างสุดกำลัง

อวี้ชิงลั่วกัดฟัน มองดูด้วยความประหม่าเป็นอันมาก

จู่ๆ หญิงใบ้ก็รีบวิ่งมาที่ข้างกายนาง ชี้ไปยังมีดสั้นในมือนาง จากนั้นก็ชี้ไปยังโซ่ที่ข้อเท้า

อวี้ชิงลั่วได้สติทันใด ให้ตายเถิด นางมองอันตรายรอบตัวจนลืมเรื่องนี้ไปเสียหมด

มีดสั้นในมือยกขึ้นสูง มองไปที่คมมีด อวี้ชิงลั่วสูดหายใจเข้าลึกๆ ฟันลงไปอย่างแรงด้วยกำลังทั้งหมดที่มี

“…” หญิงใบ้มองไปยังโซ่เหล็กที่ไม่ขยับเขยื้อน รู้สึกหมดหวังเล็กน้อย เงยหน้ามองอวี้ชิงลั่วแวบหนึ่งอย่างเงียบๆ

มีดสั้นในมืออวี้ชิงลั่วร่วงลงบนเตียงหิน เมื่อครู่นางใช้แรงทั้งหมดแล้วจริงๆ ใช้แรงเต็มที่จนนิ้วชาและฝ่ามือสั่น

แต่โซ่เหล็กนี้ ก็ยังคล้องอยู่ที่ข้อเท้าของนางอย่างแน่นหนา

ตอนนี้อวี้ชิงลั่วเกลียดชังเหมิงพั่วอย่างมาก เจ้าคนสารเลวผู้นี้ โซ่ก็โซ่สิ ยังต้องใช้โซ่แบบที่ฟันก็ฟันไม่ขาดด้วยหรือ

นางเป็นเพียงหญิงสาวอ่อนแอที่ไม่มีแม้แต่กำลังภายใน จำเป็นต้องใช้ด้วยหรือ

อวี้ชิงลั่วเผยสีหน้าเคืองแค้น เก็บมีดสั้นไว้ในฝ่ามือ เงยหน้าขึ้นมองคนสองคนที่ยังต่อสู้กันอยู่อย่างชุลมุนพลางขมวดคิ้ว

“ซ่าง… ท่านรีบไปเสีย โซ่นี่ตัดไม่ขาด ตอนนี้ข้าไปไม่ได้ ท่านอย่าเสียเวลาเลย”

เมื่อครู่ได้ยินว่าลูกน้องของซ่างกวนจิ่นบอก เหมือนเหมิงพั่วจะพาคนมาไม่น้อย ครั้งนี้ซ่างกวนจิ่นมาที่ดินแดนเหมิงและพาคนมาไม่มาก ก็อย่ามาเสียพวกเขาที่นี่เลย ไม่อย่างนั้นโทษของนางคงหนักหนา

ซ่างกวนจิ่นร่างกายแข็งทื่อ ถอยเท้าสองก้าวในทันที ปล่อยมือออกจากเหมิงพั่วแล้ววิ่งมาข้างกายนาง

เมื่อเห็นโซ่เหล็กที่ยังคงแข็งแรงอยู่ เขาก็กัดฟันเสียจนแทบแตก

อวี้ชิงลั่วส่งมีดสั้นให้เขา “ท่านรีบไปเสีย ท่านวางใจเถิด ข้าไม่เป็นอะไร พวกเขาจับข้ามาล้วนมีจุดประสงค์ จะไม่ทำร้ายข้าไปสักพัก ท่านอย่าลืมสถานะของตนเองสิ มาตายที่นี่เพียงเพราะข้ามันไม่คุ้มกัน รีบไปเถิด”

ซ่างกวนจิ่นชำเลืองมองนางอีกครั้ง พบว่าอวี้ชิงลั่วที่กำลังกังวลและกระวนกระวายเพราะตนนั้นช่างงดงามอย่างน่าประหลาด

“เพื่อคำพูดนี้ของเจ้า ข้าจึงต้องช่วยเจ้าออกไปให้ได้”

“…” อวี้ชิงลั่วจ้องเขม็ง รู้สึกกังวลใจอย่างมาก ซ่างกวนจิ่นผู้นี้เสียสติไปแล้วกระมัง ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาทำตัวเป็นวีรบุรุษนะ นางเพียงหวังให้เขากลับไปหาเย่ซิวตู๋ อย่างไรคนยิ่งเยอะก็ยิ่งมีพลังมาก โอกาสช่วยนางออกไปได้ก็ยิ่งมีมากขึ้น

อวี้ชิงลั่วอยากจะเกลี้ยกล่อมเขาอีก เหมิงพั่วทางด้านนั้นกลับหัวเราะออกมา “โซ่ย่อมตัดไม่ขาดอยู่แล้ว หากปล่อยให้พวกเจ้าช่วยนางออกไปได้ง่ายเพียงนั้น ที่ข้าลงแรงไปแต่แรกมันก็เสียเปล่าน่ะสิ”

ซ่างกวนจิ่นหันหน้าไปทันที สีหน้าดุดันและเย็นชา น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำลงในทันใด “กุญแจล่ะ”

“หากเจ้าเก่งนัก ก็มาเอาไปสิ”

แววตาของซ่างกวนจิ่นหรี่ลงทันใด “เช่นนั้นแล้ว กุญแจอยู่กับเจ้าอย่างนั้นหรือ?”

เหมิงพั่วไม่กล่าวอันใด เคลื่อนไหวมือของตนอย่างระมัดระวัง

ซ่างกวนจิ่นยิ้มออกมา หันกลับมาตบมือของอวี้ชิงลั่วแล้วกล่าวปลอบ “รอข้าก่อน ข้าจะต้องช่วยเจ้าออกไปได้แน่”

“ข้า…” อวี้ชิงลั่วไม่ทันได้หยุดเขาไว้ ซ่างกวนจิ่นก็ถือดาบพุ่งเข้าใส่เหมิงพั่วเสียแล้ว

คนทั้งสองโรมรันพันตูกันในที่แคบอีกครั้ง พลังยุทธ์ของซ่างกวนจิ่นค่อนข้างสูง เหมิงพั่วเองก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน ทั้งสองคนประมือกันอยู่นานก็ยังไม่รู้ว่าใครชนะ

ตอนนี้อวี้ชิงลั่วคิดถึงอาวุธลับเหล่านั้นของตนอย่างถึงที่สุด หากซ่างกวนจิ่นมี จะต้องทำให้เหมิงพั่วไม่ทันตั้งตัว และจัดการเขาได้ในคราวเดียว

น่าเสียดาย…

อวี้ชิงลั่วถอนหายใจ ตั้งใจฟังการเคลื่อนไหวข้างนอกอีกครั้ง การต่อสู้ดูเหมือนจะดำเนินต่อไป เพียงแต่เบาบางลงมาก ดูท่าทางเหมือนว่าจะจบลงแล้ว

ในใจนางมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเท่าไรนัก อาจเป็นไปได้ว่าทุกคนที่ซ่างกวนจิ่นพามาจะถูกกำจัด หากเป็นเช่นนั้นจริง สถานการณ์ของซ่างกวนจิ่นจะต้องเลวร้ายอย่างมาก

เขาเป็นอุปราชผู้ยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรจิงเหลย หากมาตายอยู่ที่นี่ ไม่แน่ว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น

สองมือของอวี้ชิงลั่วกุมกันแน่น ในใจกระสับกระส่าย นางยอมให้ไม่มีคนมาช่วย แต่จะไม่ยอมให้สถานการณ์เลยเถิดไปจนถึงขั้นไม่อาจรับมือต่อผลที่ตามมาเป็นแน่

เสียง ‘ปัง’ ดังขึ้น อวี้ชิงลั่วได้สติกลับมา

ทันทีที่เงยหน้าขึ้น ก็เห็นซ่างกวนจิ่นถูกฝ่ามือซัดครั้งหนึ่ง ผ้าสีดำที่คลุมใบหน้าไว้มีคราบเลือดซึมออกมาเล็กน้อย ทำให้ผ้าสีดำยิ่งเข้มขึ้น ร่างสูงที่เดินชนโต๊ะหยาบๆ ดูทุลักทุเลเป็นอย่างมาก

อวี้ชิงลั่วตกใจมาก รีบลุกออกจากเตียงหิน นั่งยองๆ ลงตรงหน้าเขาสีหน้ากระวนกระวาย “ท่านเป็นอย่างไรบ้าง”

ซ่างกวนจิ่นยิ้มให้นาง ทันใดนั้นก็ยกมือขวาขึ้นแล้วโบกต่อหน้านาง

อวี้ชิงลั่วตะลึงไป กุญแจหรือ?

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

ชิงลั่วเสน่ห์แรงจังน้า มีแต่บุรุษยอมเสี่ยงชีวิตมาช่วย

ไหหม่า(海馬)