ตอนที่ 281 ขุดหลุมฝังหลี่หรานหร่าน
ตอนที่ 281 ขุดหลุมฝังหลี่หรานหร่าน

หลี่หรานหร่านว่าพลางสายตาจับจ้องไปที่อวี๋จั้วหลิน ปรากฏว่าเมื่อเห็นชายหนุ่มขมวดคิ้วกำมือแน่น นางก็รู้สึกปวดแปลบในใจขึ้นมา แต่ว่าเท่านี้ก็เกินพอแล้ว นางจึงกล่าวต่ออีกว่า “แต่มันควรจะเป็นแค่ข่าวลือเพียงเท่านั้น แม่นางชิงจะมีอะไรกับเสนาบดีฝ่ายขวาได้เช่นไรถูกไหม คนนอกนี่ก็จริง ๆ ปากไวมือไว เก่งจริง ๆ เรื่องทำลายชื่อเสียงของสตรีผู้อื่น”

อวี้ชิงลั่วฉีกยิ้ม นางเม้มปากนิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงคับข้องใจ “คุณหนูอวี๋ช่างเข้าใจข้าจริง ทำให้ความกลัดกลุ้มในใจข้าพอหายไปได้บ้าง อ้อ ข้าเองก็ไม่อาจทราบได้เช่นกันว่าท้ายที่สุดแล้วข่าวลือพวกนี้มีที่มาจากที่ใด อยู่ดี ๆ ก็จับให้ข้าและเสนาบดีฝ่ายขวาอยู่ร่วมกัน ข้านั้นไม่ได้สนิทสนมกับท่านเสนาบดีเลย ผู้ใดกันที่เกลียดข้าจนต้องการทำลายชื่อเสียงของข้าได้ถึงเพียงนี้”

ฮูหยินใหญ่เห็นหญิงสาวมีอารมณ์เศร้าหมองลง นางจึงรีบเอ่ยปลอบทันที “แม่นางชิง เจ้าอย่าได้ร้อนใจไปเลย วางใจเสียเถิด เรื่องนี้พวกเราจะไม่ปล่อยมันไป ความสามารถของอวี๋จั้วหลินเจ้าเองก็รู้ดี เขาจะต้องช่วยจับผู้ที่กล้าพูดจาเสีย ๆ หาย ๆ กับเจ้าได้อย่างแน่นอน”

“ใช่แล้ว แม่นางชิงอย่าได้ใส่ใจเลย ถึงแม้ข่าวลือที่ออกไปนั้นจะรุนแรงเป็นอย่างมาก แต่พวกเราทั้งหมดก็รู้ดีว่าเจ้าเป็นผู้บริสุทธิ์ จึงไม่ได้ใส่ใจ” แน่นอนว่าอวี๋จั้วหลินไม่อาจทนต่อความโศกเศร้าของหญิงสาวได้ เมื่อเห็นแววตาทั้งคู่ของนางหลุบต่ำลงก็รู้สึกเจ็บปวดใจอยู่ไม่น้อย

อวี๋จั้วหลินรู้สึกว่าตนโดนของเข้าเสียแล้ว เห็นได้ชัดว่าจนถึงเวลานี้เขาก็ยังไม่เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของแม่นางชิง แต่ทั้งใจของตนกลับอยู่กับนางจนไม่สามารถถอนตัวได้ ในช่วงหลายวันมานี้ไม่มีวันคืนไหนเลยที่เขาจะไม่ฝันถึงนาง คิดถึงท่าทางเช่นนี้ของนาง คิดถึงความอ่อนโยนของนางที่มีให้กับตน และนึกถึงรอยยิ้มที่มั่นใจของนาง

สตรีเช่นนี้เขาเองก็ไม่เคยพบเจอมาก่อน ไม่เคยแม้แต่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง แต่นางกลับติดตรึงอยู่ในใจไม่อาจลืมเลือนได้ เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าสตรีนางหนึ่งจะทำคนอื่นลุ่มหลงจนไม่สามารถถอนตัวได้เช่นนี้

อวี้จั้วหลินรู้สึกว่าหลี่หรานหร่านที่อยู่ตรงหน้าดูคล้ายก้อนหินไร้ค่าที่วางเคียงกับไข่มุกอันเปล่งประกาย ทำให้ไม่ปรารถนาแม้แต่จะมองนางเลยสักแวบ

ชายหนุ่มคิดว่าหากตนไม่ได้สตรีเช่นนี้มาครอบครอง เขาเองก็ไม่สมัครใจที่จะตาย

หลี่หรานหร่านที่อยู่ข้าง ๆ เหลือบมองชายหนุ่มด้วยแววตาแค้นเคือง มือทั้งสองจับกระโปรงตนไว้แน่นและขยำทึ้งจนเนื้อผ้าแทบขาด ดวงตาหลุบต่ำฉายแววชั่วร้ายคลั่งแค้นออกมา

ถ้าไม่กำจัดแม่นางชิงผู้นี้เห็นทีจะไม่ได้ ไม่เช่นนั้นในจวนตระกูลอวี๋ทั้งหมด ไหนเลยจะมีที่ยืนให้กับนาง?

ในตอนนี้ไม่เพียงแต่ฮูหยินใหญ่จะประจบสอพลอนาง แม้แต่อวี๋จั้วหลินเองก็ดูเหมือนจะเสียสติไปแล้ว

ปฏิกิริยาท่าทางของแต่ละคนช่างแตกต่างอย่างสิ้นเชิง และทั้งหมดกลับอยู่ในสายตาของอวี้ชิงลั่ว

โดนเฉพาะหลี่หรานหร่านที่กำมือแน่น ทำให้หญิงสาวรู้สึกว่าการมาที่จวนตระกูลอวี๋ในวันนี้ของตนนั้นช่างเป็นวันที่สุขสบายใจที่สุดในช่วงที่ผ่านมา

หญิงสาวค่อย ๆ พยักหน้าให้กับฮูหยินใหญ่และอวี๋จั้วหลินเพื่อแสดงความขอบคุณ “ฮูหยินใหญ่และคุณชายอวี๋เอ่ยเช่นนี้ ข้าเองก็วางใจ เมื่อคืนวานข้าก็ยังครุ่นคิดว่าถ้าแม้แต่พวกท่านก็มองว่าข้าเป็นสตรีเช่นนั้น ข้าควรที่จะทำเช่นไรต่อไปดี?”

“ไม่มีทาง แม่นางชิงเป็นผู้บริสุทธิ์ ใต้หล้านี้ยากนักที่จะหาสตรีแบบเจ้า” อวี๋จั้วหลินตอบไปแบบไม่รู้ตัว

อวี้ชิงลั่วรู้สึกเหมือนอยากจะอาเจียน ความรู้สึกคลื่นเหียนเหม็นเปรี้ยวนั้นดูเหมือนจะรุนแรงกว่าตอนตั้งครรภ์เสียอีก

หลี่หรานหร่านที่อยู่อีกฝั่งมีสีหน้าโกรธเคือง หญิงสาวขบฟันแน่น ไม่ว่านางจะพยายามอดกลั้นมากมายเพียงใด แต่เมื่อได้ยินชายหนุ่มที่ตนรักกล่าวชื่นชมสตรีนางอื่นต่อหน้าตน ขีดความอดทนสุดท้ายของนางก็กำลังจะพังทลายลง

ด้วยเหตุนี้ในตอนที่เอ่ยพูดอีกครั้ง น้ำเสียงของนางจึงไม่ได้สงบเหมือนในตอนแรก อีกทั้งยังฟังดูแข็งกร้าวขึ้น “แม่นางชิงกล่าวได้ถูกต้อง ผู้บริสุทธิ์ก็คือผู้บริสุทธิ์ ผู้ต้องมลทินก็คือผู้ต้องมลทิน ไม่ได้ทำก็ไม่ต้องกลัวว่าผู้อื่นจะว่าอย่างไร แต่ว่าแม่นางชิงเองก็ไปมาหาสู่กับท่านเสนาบดีฝ่ายขวา เกรงว่า… ”

อวี๋จั้วหลินขมวดคิ้ว และหันหน้าไปมองหลี่หรานหร่านอย่างไม่พอใจ

หญิงสาวก้มหน้าลง ไม่ได้ตอบอะไรออกมา

อวี้ชิงลั่วลอบเบะปากภายใต้ผ้าคลุมหน้า นางรอมาเป็นเวลานานขนาดนี้ เพื่อที่จะให้หลี่หรานหร่านโพล่งคำพูดเช่นนี้ออกมาไม่ใช่หรือ?

“คุณหนูอวี๋กล่าวได้ถูก เกรงว่าจะมีคนที่มีความคิดเช่นนี้คิดทำเรื่องอะไรขึ้นมา แต่ข้ากับท่านเสนาบดีฝ่ายขวานั้นไปมาหาสู่กันเพียงครั้งเดียว นั่นก็คือครั้งก่อนที่เจอกันในจวนตระกูลอวี๋ เรื่องนี้คุณชายอวี๋เองก็เข้าใจดี ถูกไหม?”

อวี๋จั้วหลินพยักหน้าขึ้นทันที “ถูกต้อง ตอนนั้นไม่ได้มีท่านเสนาบดีฝ่ายขวาผู้เดียว” แต่ว่าสิ่งที่ท่านเสนาบดีฝ่ายขวานั้นแสดงออกมา จริง ๆ แล้วก็คือท่าทางสนใจในตัวแม่นางชิง

อวี้ชิงลั่วถอนหายใจเบา ๆ “ข้าและเสนาบดีฝ่ายขวานั้นพบเจอกันแค่หนึ่งครั้งเพียงเท่านั้น และในครั้งนั้นเป็นการสนทนากันครั้งแรก แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากมาย…” หญิงสาวเอ่ยขึ้นถึงตรงนี้ จู่ ๆ ก็เอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ “จริงด้วยสิ ครั้งนั้นคือครั้งแรกที่ข้าได้พบกับท่านเสนาบดีฝ่ายขวา และคนที่รู้เรื่องนี้ก็มีเพียงคนในตระกูลอวี๋เพียงเท่านั้น…ฮูหยินใหญ่ คุณชาย พวกท่านอย่าได้เข้าใจผิดไป แน่นอนว่าข้าไม่ได้หมายถึงพวกท่าน เพียงแค่ในจวนตระกูลอวี๋นั้นมีคนรับใช้มากมาย เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาจะ…ไอ้หยา ข้าช่างปากเสียนัก คนรับใช้ของจวนตระกูลอวี๋นั้นฮูหยินใหญ่เองก็คอยเข้มงวดกวดขันมาโดยตลอด จะกล้าพูดเรื่องเช่นนี้ข้างนอกบ้านได้เช่นไร?”

อวี้ชิงลั่วว่าพลางก็หัวเราะออกมาด้วยความอึดอัด หลังจากนั้นจึงเหลือบไปมองหลี่หรานหร่าน ทันในนั้นหลี่หรานหร่านก็รู้สึกเกร็งขึ้นมา บนฝ่ามือเริ่มมีเหงื่อชุ่ม พร้อมกับเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง

นางต้องการหยุดอวี้ชิงลั่วไม่ให้กล่าวอะไรมากกว่านี้ แต่เมื่อได้เอ่ยปากขึ้น ก็ดูเหมือนนางกำลังปิดบังอะไรสักอย่างอย่างเห็นได้ชัด และมันก็ทำให้เรื่องยิ่งแย่ลง

หลี่หรานหร่านรู้สึกตกประหม่าเป็นอย่างมาก นางรู้สึกว่าอวี้ชิงลั่วกำลังขุดหลุมให้ตนกระโดดลงไป และนางก็…ติดกับดักเข้าจริง ๆ

อวี้ชิงลั่วไม่สนใจความคิดวุ่นวายในหัวของของตน นางขมวดคิ้วและเอ่ยต่อ “ไม่ใช่คุณชายอวี๋และฮูหยินใหญ่หรอก และก็ไม่ใช่คนใช้ของคนในจวนตระกูลนี้ สำหรับคุณหนูอวี๋นั้น…ฮ่าฮ่า คงจะเป็นไปไม่ได้ ข้าเองก็นับว่าได้ช่วยชีวิตแม่นางเอาไว้ ถึงแม้วิธีการช่วยอาจจะพิลึกพิลั่นเล็กน้อย แต่แม่นางเป็นน้องสาวของคุณชายอวี๋ เหตุใดจึงต้องเกลียดข้าเพียงเพราะเรื่องแค่นี้กันเล่า ข้า…อ้อ ฮูหยินใหญ่อย่าแปลกใจไป ข้านั้นโง่เขลา ที่เอ่ยมานั้นมันเกี่ยวอะไรด้วย เช่นนั้นต้องขออภัย สองวันมานี้ได้ยินแต่เรื่องข่าวลือ จึงรู้สึกอ่อนไหวเล็กน้อยและพูดจาไร้สาระ พวกท่านอย่าได้ถือสาโกรธเคือง ”

โกรธเคือง? เมื่ออวี๋จั้วหลินเห็นท่าทางร้อนใจของนาง ไหนเลยจะรู้สึกโกรธ ฮูหยินใหญ่ที่นึกถึงสถานะของหญิงสาวก็คงไม่โกรธเพียงเพราะคำพูดเมื่อสักครู่

แต่ว่า…

จากคำพูดที่อวี้ชิงลั่วเอ่ยออกมามากมายนั้น ความหมายที่แฝงไว้ข้างในก็ค่อย ๆ แทรกซึมเข้าไปในโสตประสาทของฮูหยินใหญ่และอวี๋จั้วหลิน

ทั้งสองคนหันหน้าไปมองหลี่หรานหร่านพร้อมกัน แม่นางชิงไม่รู้จักตัวตนของนาง แต่ทั้งสองนั้นรู้ดีมาก ๆ หากว่าหลี่หรานหร่านคือคุณหนูอวี๋ แน่นอนว่านางจะไม่โต้เถียงอย่างแน่นอน แต่ว่านางไม่ใช่ นางเป็นภรรยาของอวี๋จั้วหลิน และเป็นมาหกปีแล้ว

……………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

ว้ายยย นังหรานหร่านเตรียมตกกระป๋องได้เลยจ้า ตกหลุมพรางชิงลั่วเข้าให้แล้ว

ไหหม่า(海馬)