ตอนที่ 1083 ทางด้านนี้ก็น่าจะเริ่มแล้ว

ตอนที่ 1083 ทางด้านนี้ก็น่าจะเริ่มแล้ว

หญิงที่คลอดบุตรหน้าซีดเซียวดูเหน็ดเหนื่อยอย่างมากข้างๆ นั้นชะงักไป ยังไม่ทันได้เอ่ยปากก็ได้ยินเสียงแม่นมกล่าว “เด็กคนนี้… เป็น เป็นผู้หญิงหรือ”

อวี้ชิงลั่วมองสีหน้าของนาง จากนั้นก็พยักหน้า

ในยุคสมัยนี้มีแนวคิดปิตาธิปไตยหนักหนาเกินไป โดยเฉพาะกับฮูหยินในตระกูลใหญ่ มีเพียงต้องคลอดบุตรชายเท่านั้นจึงจะตั้งหลักได้อย่างมั่นคง

ตอนนี้กลับได้เด็กหญิง เช่นนั้นสีหน้าผิดหวังของแม่นมก็ถือว่าเป็นปกติ

เพียงแต่อวี้ชิงลั่วไม่ชอบคำนี้นัก อุ้มเด็กแล้วเช็ดเบาๆ จนสะอาด จากนั้นก็กล่าว “เด็กหญิงเองก็ไม่เลว ช่างเอาใจใส่”

หนานหนานก็พยักหน้าอย่างแรง “ใช่ๆๆ เด็กหญิงดีนัก ข้าอยากให้ท่านแม่มีน้องสาวให้ข้า ข้าจะดีกับน้องสาวให้มากๆๆๆ เลย”

แม่นมผู้นั้นมองพวกเขา หัวเราะขื่นๆ ครั้งหนึ่ง แต่กลับไม่ได้กล่าวอันใด

แต่หญิงที่คลอดบุตรผู้นั้น หลังจากแสดงสีหน้าผิดหวังออกมา ก็ยังมองหาเด็กที่อยู่ในมือของอวี้ชิงลั่วอย่างตั้งตารอ พยายามพยุงตนเองอย่างยากลำบาก กล่าวเสียงต่ำ “ส่งเด็กมาให้ข้าได้อุ้มหน่อยได้หรือไม่”

อวี้ชิงลั่วล้างตัวเด็กจนสะอาดแล้ว เพียงแต่รอบๆ นี้ไม่มีผ้าสะอาดมาห่อนางไว้

ลังเลอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็หยิบผ้าอ้อมผืนเล็กออกมาจากอก

นี่คือสิ่งที่แม่นมเซียวทำไว้ให้เด็กที่ยังไม่เกิดของนาง นางเพิ่งจะเย็บเสร็จก่อนที่จะมาจวนของเสนาบดีฝ่ายขวา เพียงแต่ฝีมือย่ำแย่นัก นางทนดูไม่ค่อยจะได้ ตอนนั้นนางเองก็กลัวว่าหากเก็บไว้ที่บ้านแล้วแม่นมเซียวเห็นเข้าจะกระแนะกระแหนชุดหนึ่ง จึงได้เก็บใส่ไว้ในเสื้อผ้าตัวใหญ่ของตน

คิดไม่ถึงว่าตอนนี้จะได้ใช้แล้ว

ถึงแม้ฝีมือการปักเย็บของนางจะไม่ดี แต่ผ้าผืนนี้เป็นวัสดุที่ดีมาก เหมาะจะให้เด็กใส่ อ่อนนุ่มใส่สบาย

นางใช้ผ้าผืนเล็กห่อตัวเด็กเอาไว้ จากนั้นก็รับผ้าในมือของแม่นมผู้นั้นมาห่อไว้อีกสองสามชั้น จากนั้นก็อุ้มเด็กให้แม่นมผู้นั้นอย่างระมัดระวัง ร่างกายของหญิงคลอดบุตรยังอ่อนแอเกินไป นิ้วของนางก็ยังคงสั่นอยู่ จึงเป็นการดีกว่าที่จะไม่อุ้มเด็ก

เด็กนั้นตัวเล็ก ทั้งร่างล้วนอ่อนนุ่มอย่างน่าประหลาด ราวกับว่าหากไม่ระวังก็จะบุบสลายอย่างไรอย่างนั้น

แต่นางกลับว่าง่าย หลังจากร้องตอนเริ่มต้นเท่านั้น ก็ลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบๆ สุดท้ายก็มองไปยังหนานหนาน จากนั้นก็โบกมือน้อยๆ ให้เขา

หนานหนานตื่นเต้นขึ้นมาทันที “ท่านแม่ๆ ท่านดูสิ เหมือนว่านางจะชอบข้ามากเลย ดวงตานางสวยมากจริงๆ”

อวี้ชิงลั่วเคาะศีรษะเขาอย่างอารมณ์เสีย “เอาล่ะ เจ้าเลิกหลงตัวเองได้แล้ว”โนเวล-พีดีเอฟ

หญิงคลอดบุตรและแม่นมมองเด็กในอ้อมแขนแล้วก็มีความสุขมาก แววตาอ่อนโยน ดูระมัดระวัง

ผ่านไปครู่ใหญ่ก็ราวกับว่าคิดอันใดออก รีบเงยหน้ากล่าวกับอวี้ชิงลั่ว “แม่นางผู้นี้ ต้องขอบคุณท่านมาก วันนี้หากไม่มีท่าน ข้าเกรงว่า… เกรงว่าข้าและลูกคงจะรอดยากแล้ว”

อวี้ชิงลั่วยิ้ม “ไม่เป็นไร เพียงแต่เมื่อเห็นท่านก็คิดถึงตนเองขึ้นมาก็เท่านั้น”

“หืม” หญิงคลอดบุตรผู้นั้นมองนางอย่างแปลกใจ

อวี้ชิงลั่วโบกมือ “ไม่มีอะไร อ้อ จริงสิ หลังจากท่านกลับไปแล้วต้องพักฟื้นให้ดีล่ะ” กล่าวจบก็หมุนตัว หยิบเอาถุงยาสองถุงจากมือของหงเย่ จากนั้นก็หยิบเอาขวดยาขวดหนึ่งออกมาจากตัวแล้วส่งให้นาง “ยานี่ท่านนำไปต้มเสีย ส่วนขวดนี้เป็นยาที่รักษาร่างกาย ดีต่อผู้หญิง”

หญิงคลอดบุตรผู้นั้นมองของในมือ ซาบซึ้งกับน้ำใจอวี้ชิงลั่วอย่างมาก “ขอบคุณมากเจ้าค่ะ ขอถามว่าจวนแม่นางอยู่ที่ใดได้หรือไม่ บุญคุณที่ช่วยชีวิตข้าในวันนี้ ข้าจะต้องตอบแทนอย่างแน่นอน”

อวี้ชิงลั่วยืนขึ้นแล้ว กล่าวด้วยรอยยิ้ม “เพียงลงแรงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องตอบแทนหรอก ท่านดูแลเด็กให้ดีเถิด เวลาก็ไม่ใช่น้อยแล้ว พวกข้าขอตัวกลับก่อน”

ตอนนี้เย่ซิวตู๋คงจะกลับถึงตำหนักแล้วกระมัง หากเขารู้ว่าตนไปที่จวนเสนาบดีฝ่ายขวา ไม่รู้ว่าจะไปตามหาหรือไม่

หญิงคลอดบุตรผู้นั้นยังคิดจะกล่าวอันใดอีก แต่เพียงขยับก็รู้สึกวิงเวียน อย่างไรเสียก็เพิ่งคลอดบุตร ไม่กล้าใช้แรงมากนัก ทำได้เพียงมองอวี้ชิงลั่วเดินออกไปด้านนอก

ทว่าอวี้ชิงลั่วเดินไปได้ไม่กี่ก่าวจู่ๆ ก็หยุดลง หันหน้ากลับมาคุยกับพวกเขา “ดูเหมือนก่อนหน้านี้พวกท่านบอกว่ามีสาวใช้ไปหารถม้าใช่หรือไม่ หามาทั้งบ่าย จิ๊ๆ สาวใช้ผู้นั้นดูท่าจะไม่ได้รีบร้อนนักนะ”

หญิงคลอดบุตรและแม่นมตะลึงไป หลังจากงุนงงไปครู่หนึ่งก็เห็นพวกอวี้ชิงลั่วจากไปแล้ว

แม่นมสีหน้าทะมึนลงในทันที “ฮูหยิน เสี่ยวจิ้งไปนานเกินไปแล้ว สาวใช้ของท่านช่างใช้ไม่ได้เอาเสียเลย”

หญิงคลอดบุตรไม่ได้ตอบอันใด เพียงแต่สีหน้าเคร่งเครียดลงมาก จากนั้นเมื่อก้มลงมองเด็ก สีหน้าก็อ่อนโยนขึ้นมาก

“โชคดีที่มีแม่นางผู้นั้นช่วย เด็กคนนี้จึงได้คลอดออกมาอย่างปลอดภัย และไม่รู้ว่านางนั้นเป็นฮูหยินของจวนไหน ดูท่าทางแปลกๆ เล็กน้อย ช่วยข้าทำคลอดก็ไม่มีท่าทางจะเลี่ยงเลย ร่างกายโดนเลือดก็ไม่สนใจแม้แต่น้อย”

แม่นมจับผ้าอ้อมบนร่างของเด็กน้อย เม้มปาก กล่าว “วัสดุของผ้านี้นั้นสบายเป็นอย่างมาก น่าจะเป็นฮูหยินของครอบครัวร่ำรวยกระมังเจ้าคะ ข้างกายนางก็ยังมีเด็กที่ดูหน้าตางดงามอย่างมาก นิสัยก็ดี ดูท่าฮูหยินผู้นั้นจะร่ำรวย ข้างกายนาง… เอ๋”

แม่นมกล่าวไปถึงครึ่ง จู่ๆ ก็หยุดนิ่ง

หญิงคลอดบุตรหันหน้ามาดูแวบหนึ่ง ก็เห็นแม่นมผู้นั้นหยิบเอาจี้เล็กๆ ออกมาจากตัวเด็ก “สิ่งนี้…”

“ดูท่าทางจะเป็นของเด็ก คงจะเป็นของที่เด็กชายเมื่อครู่ทิ้งเอาไว้กระมัง ไม่เห็นเลยว่ายัดใส่ชุดของเด็กคนนี้ตั้งแต่ตอนไหน” หญิงคลอดบุตรมองแวบหนึ่ง ดูแล้วธรรมดาอย่างมาก ดูไม่เหมือนของมีค่าหายากอันใด “อย่างไรก็เป็นของที่ผู้มีพระคุณทิ้งไว้ เก็บเอาไว้ให้ดี ต่อไปถ้าหากมีโอกาสได้พบพวกเขาอีก ก็จะต้องตอบแทนพวกเขาดีๆ”

“เจ้าค่ะ”

…………

ขณะเดียวกันนั้น ห่างออกไปหลายพันลี้ที่อาณาจักรจิงเหลย ในเรือนอันโอ่อ่าหรูหราแห่งหนึ่ง

ซ่างกวนจิ่นเอามือไพล่หลัง มองไปยังทิศตะวันออก

ไม่นานนักก็มีคนคำนับและคุกเข่าด้านหลังเขา “นายท่าน”

เป็นอย่างไรบ้าง” ซ่างกกวนจิ่นถามด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

คนผู้นั้นน้ำเสียงทุ้มต่ำ “องค์ชายเจ็ดและองค์ชายสี่ถูกจับแล้ว เหมิงกุ้ยเฟยตายแล้ว ความวุ่นวายในเมืองหลวงของอาณาจักรเฟิงชางสงบลง ตอนนี้ผู้ที่ได้รับแต่งตั้งให้เป็นรัชทายาท คือบุตรชายของอดีตองค์รัชทายาท เย่หลานเฉิง โดยมีเย่ซิวตู๋เป็นอุปราช ช่วยเหลือองค์รัชทายาทดูแลบ้านเมืองขอรับ”

มุมปากของซ่างกวนจิ่นเผยให้เห็นรอยยิ้ม มีความสบายใจฉายออกมา ทั้งยังฉายแววเสียดสีอีกด้วย

ผ่านไปครู่ใหญ่เขาก็ถามเสียงต่ำ “นางเล่า?”

“แม่นางอวี้ปลอดภัยดีขอรับ อีกทั้งยังตั้งครรภ์ด้วย”

‘เพล้ง…’ แก้วบนโต๊ะถูกปัดลงพื้นในทันใด เสียงแตกร้าวดังขึ้น

สีหน้าของซ่างกวนจิ่นดูมืดมนลงในทันที นายทหารที่คุกเข่าอยู่กับพื้นยังไม่เปลี่ยนสีหน้า แต่ร่างกายกลับแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัด

ครู่ใหญ่ผ่านไป อารมณ์ของซ่างกวนจิ่นก็ค่อยๆ สงบลง น้ำเสียงก็กลับมาเป็นเช่นก่อนหน้าอีกครั้ง “เจ้าให้คนของเจ้ากลับมาทั้งหมดเสีย ในเมื่อไม่มีเรื่องอันใดแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องคอยคุ้มครองอยู่ทางด้านนั้นอีก”

เขาเงียบไป จู่ๆ แววตาก็ทะมึนลง ยิ้มเยาะพลางกล่าว “ทางด้านเรานี้ก็ควรเริ่มได้แล้ว”

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

เด็กคนนี้จะเป็นว่าที่สาวในอนาคตของหนานหนานหรือเปล่านะ

อุปราชจะทำอะไร จะบุกอาณาจักรเฟิงชางเหรอ

ไหหม่า(海馬)