ตอนที่ 266 ไม่รู้ว่าตัวเองสวย / ตอนที่ 267 มีคนอยู่ในห้อง

ตอนที่ 266 ไม่รู้ว่าตัวเองสวย

ณ เรือนแพทย์พยากรณ์

หลังจากจวินมั่วหรันพาเฟิงอู๋โยวกลับมาส่ง ก็เอาแต่นอนตะแคงอยู่บนเตียงชนิดที่ไล่เยี่ยงไรก็ไม่ยอมลงจากเตียง

“จวินมั่วหรัน ลงมา!”

“เฟิงอู๋โยว จงจำเอาไว้ เจ้าเห็นเรือนร่างของข้าแล้ว จำเป็นต้องรับผิดชอบ”

ภายในห้องตอนนี้มีพวกเขาอยู่แค่สองคน

สายตาของจวินมั่วหรัน เอาแต่จ้องมองนางอย่างไม่ละสายตา

เฟิงอู๋โยวหลบสายตาพลางเอ่ย “เจ้าออกไปก่อน ข้าจะเปลี่ยนชุด ข้ายังไม่ชินกับการใส่ชุดสตรี”

“ตอนนี้มีเจ้ากับข้าอยู่แค่สองคน ข้าชอบเจ้าในชุดนี้ ถ้าคอเสื้อแหวกลึกกว่านี้หน่อย คงดีไม่น้อย”

เฟิงอู๋โยวก้มมองคอเสื้อของตัวเองอย่างจนปัญญา ถ้าคอเสื้อแหวกลงลึกกว่านี้ มันคงไม่ต่างอะไรจากไม่ใส่เสื้อ!

“เจ้าออกไปก่อน ถ้าเจ้าอยู่ตรงนี้ แล้วข้าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเยี่ยงไร” เฟิงอู๋โยวเดินมาด้านหน้าเตียง ก่อนเอื้อมมือออกไปดึงแขนจวินมั่วหรัน แต่เขากลับเกร็งตัวเองให้แข็งทื่อราวกับรูปปั้นก็ไม่ปาน ดึงเยี่ยงไรก็ดึงไม่ขึ้น

ดวงตาสีดำสนิทของเขาเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกอันลุ่มลึก ครั้นจึงกระชากนางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด

พริบตาต่อมา สถานการณ์ก็เปลี่ยนไป

เขาพลิกร่างนางแนบเตียง ก่อนขึ้นคร่อมร่างเล็กบาง มือหนาใหญ่ทั้งสองข้างตรึงมือนางขึ้นเหนือศีรษะ น้ำเสียงแหบพร่าเจือแววปีศาจดังขึ้น “อยากให้ข้าเปลี่ยนชุดให้เจ้าหรือไม่”

“ไม่ ไม่ต้อง”

เฟิงอู๋โยวพูดตะกุกตะกัก หัวใจเต้นระรั่วดั่งลั่นกลอง ใบหน้าแดงซ่าน ภายในใจตึงเครียดจนทำตัวไม่ถูก

จวินมั่วหรันมองดูนางในสภาพขวยเขินน่าหลงใหล แววตาพลันลุ่มลึกลงเรื่อยๆ “อู๋โยว เจ้าคือของขวัญล้ำค่าที่สวรรค์ส่งมา”

“ข้าเป็นคนธรรมดาๆ ไม่ได้หรือ” เฟิงอู๋โยวตอบกลับอย่างไม่พอใจ

จวินมั่วหรันครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะตระหนักได้ว่าตัวเองพูดผิดไป

ครั้นจึงแก้ต่างขึ้น “เจ้าเป็นคนที่ทั้งสวยและเป็นคนรักของข้า”

สิ้นสุดเสียง นิ้วมือเรียวยาวอันไร้การควบคุมก็เลื่อนลงมาปลดกระดุมที่สาบเสื้อด้านหน้าของนางออก

เฟิงอู๋โยวรีบเอามือข้างหนึ่งที่เพิ่งหลุดจากพันธนาการเลื่อนลงมาปิดหน้าอกเอาไว้อย่างมิดชิด ก่อนถลึงตาใส่จวินมั่วหรัน “จวินมั่วหรัน จงอย่าล้ำเส้นไปมากกว่านี้! ข้า… ข้ายังมีประจำเดือนอยู่”

“ข้าไม่สน” จวินมั่วหรันตอบกลับอย่างรวดเร็ว อันที่จริงเขากำลังหยอกเล่นกับนางอยู่

ท่าทางตื่นกลัวเล็กน้อยของนางทำให้เขาอยากถะนุถนอมนางเอาไว้ในอ้อมกอด

“โรคจิต! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้”

เฟิงอู๋โยวเขินอายเป็นที่สุด นางพยายามดิ้นให้หลุดออกพันธนาการของเขา

ทว่าจวินมั่วหรันกลับถามขึ้นอย่างจริงจัง “อู๋โยว ต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่”

“ช่วยอะไร” เฟิงอู๋โยวหยุดชะงัก ก่อนถามเขากลับไปอย่างงงๆ

“จุยเฟิงเคยบอกว่า มือของผู้ชายสามารถช่วยนวดคลึงให้หน้าอกใหญ่ขึ้นได้”

ขณะพูด สายตาของเขาก็เลื่อนต่ำลง

เฟิงอู๋โยวตกใจสุดขีด แรงทั้งหมดถูกเค้นไปที่เท้า จากนั้นก็ถีบเขาหงายหลังตกเตียงพลางกัดฟันพูด “ข้าไม่ต้องการ!”

จวินมั่วหรันอมยิ้มก่อนพูดด้วยน้ำเสียงไพเราะ “ข้าไม่ได้มีเจตนาอื่น ก็แค่อยากจะช่วยเท่านั้น”

“ออกไปได้แล้ว!”

เฟิงอู๋โยวตวาด ก่อนขว้างหมอนใส่เขา “ไม่ชอบที่ข้าอวบอึ๋มกระนั้นหรือ ข้าไม่ได้บังคับให้เจ้ามาชอบข้าเสียหน่อย เป็นเจ้าเองที่หลงใหลข้าไม่ยอมปล่อยแบบนี้”

จวินมั่วหรันรับหมอนได้พอดี ก่อนรีบพูดโต้แย้งอย่างไม่ช้าไม่เร็ว “ข้าแค่ต้องการช่วยเจ้าคลายความกังวลก็เท่านั้น แต่ไม่ว่าเยี่ยงไร เจ้าก็สวยงามมีเสน่ห์เป็นที่สุดและทุกส่วนบนเรือนร่างของเจ้าก็ได้สัดส่วนอย่างลงตัว”

“หยุดอธิบายได้แล้ว! เจ้าคงชอบสตรีมีน้ำมีนวลมากสินะ!” เฟิงอู๋โยวโมโหขึ้นมาทันที นางก้มตัวหยิบรองเท้าที่อยู่ด้านหน้าเตียงมาขว้างใส่หน้าอกเขา

จวินมั่วหรันถอนหายใจอย่างจนปัญญา อย่างนางไม่เรียกว่าสตรีมีน้ำมีนวลหรอกหรือ

หญิงซื่อบื้อ ตัวเจ้าสวยขนาดนี้ ยังไม่รู้ตัวอีก

การที่เขาชอบยั่วโมโหด้วยลูกไม้แบบนี้ก็เพราะอยากให้นางแสดงอารมณ์ของตัวเองออกมาอย่างเปิดเผย

หากนางไม่สบายใจ ก็แค่ระบายความคับข้องใจออกมา

แต่ว่าจวินมั่วหรันเริ่มสังเกตเห็นแล้วว่าเฟิงอู๋โยวมีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไปอย่างเห็นได้ชัด

หลังจากที่เขาเริ่มเปิดใจกับนาง นางก็ไม่เรียกเขาว่า ‘ท่านใต้เท้า’ หรือ ‘เซ่อเจิ้งหวาง’ แล้ว ตอนนี้นางเรียกชื่อเขาและเปลี่ยนสรรพนามพูดคุยอย่างเป็นกันเอง

แม้จะยังมีระยะห่างอยู่บ้าง แต่มันก็แสดงให้เห็นแล้วว่านางเริ่มยอมรับในตัวเขามากขึ้นกว่าเมื่อก่อน

เรื่องแบบนี้ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดี

เมื่อคิดได้เช่นนี้ จวินมั่วหรันก็รู้สึกครึ้มใจขึ้นมา

เมื่อเห็นนางเริ่มหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ เขาก็หยุดล้อเล่นและพูดขึ้นเสียงอ่อนนุ่ม “การที่ข้าค้างแรมอยู่ที่เรือนแพทย์ของเจ้าอาจส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของเจ้า เอาแบบนี้ดีหรือไม่ เดี๋ยวข้าจะกลับไปค้างแรมที่บ่อนพนัน แล้วตอนเช้าจะมารับเจ้าไปว่าราชกิจท้องพระโรงในวังหลวงพร้อมกัน”

“ได้”

เฟิงอู๋โยวพยักหน้าราวกับลูกไก่จิกเม็ดข้าว จากนั้นก็รีบผลักเข้าออกจากห้อง “เจอกันพรุ่งนี้”

นางเหยียบที่หน้ารองเท้าของเขา เขย่งปลายเท้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนประทับจูบอันนุ่มนวลลงบนริมฝีปากเรียวบางของเขา

ตอนที่ 267 มีคนอยู่ในห้อง

ใบหน้าของจวินมั่วหรันแดงซ่าน หัวใจเต้นระรัวกว่าครั้งไหนๆ

เขาตะลึงงันอยู่กับที่ รู้เพียงแค่ว่าความสุขช่างมารวดเร็วอย่างไม่ทันตั้งตัว

แต่เมื่อเขาตั้งสติกลับมาได้และกำลังตอบสนองนางกลับ เฟิงอู๋โยวก็ปิดประตูดัง ‘ปึ้ง’ แล้ว

ทว่าจวินมั่วหรันมัวแต่ตกอยู่ในห้วงภวังค์ไม่ทันสังเกต เขาต้องการจะจูบหน้าผากนางกลับ ทว่าริมฝีปากของเขากลับไปทาบลงบนกระดาษที่ติดไว้บนบานประตู

เฟิงอู๋โยวแอบมองปากของจวินมั่วหรันที่ประกบลงบนประตูผ่านช่องเล็กๆ ก็อดขำออกมาไม่ได้

สัมผัสอันแข็งกระด้างผิดปกติแผ่ซ่านผ่านริมฝีปาก จวินมั่วหรันรีบผละตัวออกจากประตูและรีบใช้แขนเสื้อเช็ดปากทันที จากนั้นก็พูดขึ้นเสียงขรึมอย่างมีมาด “พรุ่งนี้เจอกัน”

ขณะกำลังจะจากไป จวินมั่วหรันก็หันไปสบกับเห็นสายตาเย้ยหยันของกู่หนานเฟิงที่นั่งเล่นอยู่ตรงระเบียงทางเดินพอดี

“ฮิๆๆ ยังพอมีหวังอยู่” กู่หนานเฟิงที่เห็นจวินมั่วหรันถูกไล่ออกมาก็อดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้

จวินมั่วหรันแค่นเสียงหึในลำคอ “เจ้าไม่เห็นหรือว่านางเป็นฝ่ายจูบข้าก่อน”

“กระหม่อมแค่เห็นตอนที่ท่านใต้เท้าชะเง้อคอไปจูบบานประตู”

กู่หนานเฟิงหัวเราะจนแทบคุมตัวเองไม่ได้ เขาไม่คิดไม่ฝันว่าจวินมั่วหรันจะเปลี่ยนไปขนาดนี้หนังจากได้พบกับสตรีที่ชอบ

ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าคนอย่างจวินมั่วหรันคงจะลากนางขึ้นเตียงและบังคับให้นางมีลูกให้โดยไม่ถามความสมัครใจอีกฝ่าย

กู่หนานเฟิงไม่คิดว่าตัวเองจะได้มาเห็นท่าทางเก้ๆ กังๆ ของเขาแบบนี้ แต่ถึงกระนั้นก็ถือว่าปฏิบัติกับเฟิงอู๋โยวดีเกินคาด

อันที่จริง ทุกคนต่างก็รู้ว่าจวินมั่วหรันเป็นพวกใช้กำลังแก้ไขปัญหา

แต่ร่างกายของเฟิงอู๋โยวยังมีพิษตกค้างอยู่ นี่เป็นเหตุผลหลักที่จวินมั่วหรันไม่อยากทำเรื่องที่อาจทำให้ตัวเขาเสียใจไปทั้งชีวิต

นอกจากนี้ เขาไม่อยากวู่วามจน ทำให้นางตกใจ

จวินมั่วหรันมองกู่หนานเฟิงที่ตอนนี้หัวเราะอย่างบ้าคลั่งจนนั่งไม่ติดเก้าอี้ มือข้างหนึ่งกุมท้อง มือข้างหนึ่งค้ำกำแพง จากนั้นก็พูดขึ้นเสียงเย็น “พูดอะไรดีๆ ไม่เป็นก็ไม่ต้องพูดจะดีกว่า”

เมื่อเห็นจวินมั่วหรันกำลังจะสะบัดแขนเสื้อจากไป กู่หนานเฟิงก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง “ช้าก่อนขอรับ สำหรับเรื่องพิษที่ตกค้างอยู่ในร่างกายเฟิงอู๋โยว พอจะหาวิธีแก้ไขแล้ว”

จวินมั่วหรันถามกลับด้วยน้ำเสียงดีใจ “คิดค้นวิธีถอนพิษได้แล้วหรือ”

กู่หนานเฟิงส่ายหน้า “กลางดึกวันนี้ มีสตรีชุดดำบุกเข้ามาในห้องของเฟิงอู๋โยว นางอาศัยช่วงที่คนไม่อยู่โปรยผงยาชนิดหนึ่งไว้ทั่วเตียงและหมอน กระหม่อมได้สะกดรอยตามสตรีชุดดำคนนั้นไปพบว่านางเข้าไปในโรงเตี๊ยมหลิงเฟิงและไม่ได้ออกมาอีก โรงเตี๊ยมหลิงเฟิงตั้งอยู่ตรงข้ามโรงเตี๊ยมหลิงเทียนอีกฝากหนึ่งของแม่น้ำคูเมือง บางที หลังจากที่สตรีชุดดำคนนี้เข้าไปที่โรงเตี๊ยมแล้ว นางคงเอาแต่จับตามองความเคลื่อนไหวของสภาบุหงาอยู่ตลอด”

“เป็นยาประเภทไหน”

“เม่ยเซียน หรืออีกชื่อหนึ่งคือ เซียนแห่งห้วงนิทรา”

กู่หนานเฟิงพูดเสียงต่ำ “ท่านใต้เท้าโปรดวางใจ หลังจากกระหม่อมกลับมาถึงเรือนแพทย์ กระหม่อมได้เปลี่ยนเครื่องนอนให้เฟิงอู๋โยวหมดแล้ว แต่เรื่องนี้ยืนยันข้อเท็จจริงได้หนึ่งเรื่อง สตรีชุดดำคนนี้เป็นคนจากแคว้นเป่ยหลี”

“ข้าจะตามไปดู”

สีหน้าของจวินมั่วหรันเคร่งขรึมลทันที เขาไม่เคยกลัวลูกไม้ตื้นๆ แบบนี้มาก่อน

แต่ร่างกายของเฟิงอู๋โยวตอนนี้ไม่อาจทนกับเรื่องพวกนี้ได้อีกต่อไป

ศัตรูอยู่ในที่ลับ เราอยู่ในที่แจ้ง ยากที่จะป้องกัน

ภายในห้อง เฟิงอู๋โยวเปลี่ยนเป็นชุดบุรุษเรียบร้อยแล้ว นางเดินออกมาจากผนังกั้นกันลมอย่างกระปรี้ประเปร่า

นางกำลังคิดว่าพรุ่งนี้จะใส่ชุดอะไรไปว่าราชกิจถึงจะดูภูมิฐานและมีอำนาจสะกดพวกขุนนางชั้นสูงในวังหลวงได้

“เฮ้อ! จะใส่ชุดว่าราชกิจแบบไหนดี!”

เฟิงอู๋โยวยืนถอนหายใจด้านหน้ากระจก ก่อนยักคิ้วให้ตัวเองในกระจก “เรานี่ดูสง่าไม่เบาเหมือนกัน! คอนดูเถอะ หลังจากนี้ไม่นาน ข้าจะต้องกลายเป็นขวัญใจผู้คนใจแคว้นตงหลินแทนจวินมั่วหรันกับไป๋หลี่เหอเจ๋อแน่นอน!”

ทันใดนั้นเอง ผ้าม่านโบกสะบัด ลามเย็นโฉบพัด บรรยากาศภายในห้องประหนึ่งถูกแช่แข็งลงฉับพลัน

เฟิงอู๋โยวหางตากระตุก ดวงตาทรงกลีบดอกท้ออันเฉียบคมกวาดมองรอบๆ ก่อนเปล่งขึ้นด้วยเสียงเย็นยะเยือกสุดชั้ว “ใครกัน ริอ่านมาทำตัวหลบๆ ซ่อนๆ เหมือนผีสางต่อหน้าข้าแบบนี้”