ตอนที่ 398 เถาหง

หยุนเฟยไป๋รู้สึกอับอายขายหน้า ง้างมือขึ้นหมายตบใบหน้าขนาดเล็กเท่ามือของเฟิงอู๋โยว

นึกว่าช้า แต่กลับเร็วกว่าที่คิด

มือข้างขวาของเฟิงอู๋โยวที่ไม่ถูกหยุนเฟยพันธนาการไว้ กำผงโอสถขับเหงื่อไว้เต็มมือ ทันใดนั้น เสียง ‘เพี้ยะ’ ก็ดังขึ้น นางชิงตบหน้าเขาก่อน ทำเอาเขาหน้าชาไปเลย

หยุนเฟยไป๋ตาลาย เขาปล่อยมือของเฟิงอู๋โยวออกทันที จากนั้นก็เดินซวนเซไปด้านหลังหลายก้าว

“สารเลว รนหาที่ตาย!”

“องค์รัชทายาทแห่งแคว้นหยุนฉินโปรดระวังหน่อย! ผงโอสถที่ข้าโปรยใส่หน้าเจ้ามีฤทธิ์กัดกร่อน ไม่ถึงครึ่งชั่วยาม ผิวหน้าสวยๆ ของเจ้าจะละลายและเลือดซิบ”

เฟิงอู๋โยวพูดไปเรื่อย นางอาศัยช่วงที่สายตาหยุนเฟยไป๋พร่ามัวคว้ามือของมู่ลั่วเหยียนแล้วจากไป ทะลุผ่านระเบียงทางเดินอันคดเคี้ยวในเรือนพำนักอย่างรวดเร็ว

หยุนเฟยไป๋โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ เขาใช้น้ำชาบนโต๊ะล้างดวงตาที่ถูกผงโอสถขับเหงื่อโรยใส่พลางตะโกนขึ้น “ทหาร จับเป็นเฟิงอู๋โยวให้ได้!”

“ขอรับ!”

ทันทีที่สิ้นสุดเสียงของหยุนเฟยไป๋ ทหารองครักษ์หลายสิบคนก็โผล่มาจากเงามืด จากนั้นก็พุ่งเข้าไปรุมล้อมสกัดทางเฟิงอู๋โยวกับมู่ลั่วเหยียน

ฟุบๆๆ

ลูกธนูหลายสิบดอกพุ่งเสียดอากาศตรงมายังเฟิงอู๋โยวกับมู่ลั่วเหยียน

ดวงตาทรงกลีบดอกท้ออันเฉียบคมของเฟิงอู๋โยวลุกวาว เข็มเงินพลันพุ่งออกจากซอกนิ้วคล้ายกับริ้วแสงพุ่งเข้าจู่โจม ผ่าแสกลูกธนูอันแหลมคมทันที

ด้านหลัง ลูกธนูที่ถูกผ่าจนหักร่วงหล่นเกลื่อนพื้น

เฟิงอู๋โยวจับแขนของมู่ลั่วเหยียนแน่น เท้าข้างหนึ่งถีบเปิดประตูที่ปิดสนิทอยู่ทางด้านซ้าย จากนั้นก็ผลุบเข้าไปข้างในพร้อมกับนาง

มู่ลั่วเหยียนมองทหารองค์รักษ์ที่ก้าวกระชั้นเข้ามาเรื่อยๆ พลางพูดขึ้นอย่างร้อนรน “แม่ทัพเฟิง ไม่ต้องสนใจข้า ไม่เช่นนั้นพวกเราทั้งสองไม่มีทางหนีรอดออกไปได้แน่นอน”

เฟิงอู๋โยวไม่ตอบ นางรีบหันกลับไปใส่กลอนประตูทันที

ปึ่ง!

ทันใดนั้น เสียงทหารองครักษ์พุ่งกระแทกประตูดังมาจากด้านนอก

เฟิงอู๋โยวเหลือบเห็นบานหน้าต่างสองบานขยับไหวอยู่ภายในห้อง จึงเอ่ยขึ้นเสียงขรึม “ข้าจะดึงดูดสายตาของหยุนเฟยไป๋ เจ้าจงปีนออกทางหน้าต่างทิศตะวันตกให้เร็วที่สุด จำเอาไว้! ห้ามวิ่งไปทางประตูด้านหลังเด็ดขาด! ออกจากเรือนพำนักของหยุนเฟยไป๋ไปได้ก็จะเป็นเรือนพำนักของเป่ยถางหลงถิง เป่ยถางหลงถิงมีจิตใจเมตตา ไม่มีทางทำให้เจ้าลำบากใจแน่นอน”

แม้เฟิงอู๋โยวไม่อยากเจอเป่ยถางหลงถิง แต่นางก็เชื่อในนิสัยของเขา

“แม่ทัพเฟิง ให้ข้าดึงดูดสายตาเองเถิด! ท่านมีมือดี โอกาสรอดไปจากที่นี่สูงกว่าข้ามากนัก”

มู่ลั่วเหยียนเตรียมใจตายเอาไว้อย่างห้าวหาญ ดวงตาใสวาวขยับไหว

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง นางก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ หนึ่งเฮือก รวบรวมความกล้าทั้งหมดสารภาพความในใจกับเฟิงอู๋โยว “แม่ทัพเฟิง ข้าชอบท่านมาก เป็นความรักแรกพบ ตราบเท่าชีวิตหาไม่ ข้าก็ไม่เปลี่ยนแปลง”

เฟิงอู๋โยวไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบคว้ามือนางมาทาบไว้ที่หน้าอกทันที “โทษทีที่ไม่เวลาได้บอกความลับของข้ากับเจ้า”

รูม่านตาของมู่ลั่วเหยียนหดเกร็งเล็กน้อย ดวงตาสะท้อนแววปวดใจ

นางไม่คิดว่าคนที่ตัวเองตกหลุมรักจะเป็นสตรี!

ขณะที่มู่ลั่วเหยียนอึ้งตะลึงอยู่นั้น เฟิงอู๋โยวก็ผลักนางออกไปที่หน้าต่าง

พริบตานั้น เฟิงอู๋โยวก็กระโดดออกจากหน้าต่างก่อนมู่ลั่วเหยียน

ดวงตาสีม่วงของหยุนเฟยไป๋ปกคลุมไปด้วยเส้นเลือดฝอย เขามองเห็นเฟิงอู๋โยวกระโดดออกจากหน้าต่างทางด้านทิศตะวันออก จึงรีบไล่ตามหลังไปติดๆ อย่างไม่คิดจะปล่อยให้หนีรอด

มู่ลั่วเหยียนเห็นเช่นนั้นก็พยายามหลบสายตาของเหล่าหทารองครักษ์ กระโดดออกจากหน้าต่างและวิ่งไปทิศตรงกันข้ามกับเฟิงอู๋โยวอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้ หยุนเฟยไป๋ตระหนักได้แล้วว่าผงออกฤทธิ์กัดกร่อนตามที่เฟิงอู๋โยวอ้างนั้นเป็นเพียงผงโอสถขับเหงื่อธรรมดา

เขารู้สึกโกรธจัดจึงระดมอัดฝ่ามือวายุเข้าไปที่ด้านหลังเฟิงอู๋โยวหลายระลอก “จงอย่าคิดขัดขืน คืนนี้ต่อให้เจ้าติดปีกก็หนีไม่รอด!”

เฟิงอู๋โยวหลบฝ่ามือวายุอันรุนแรงหลายระลอก เหลือบตากลับไปมองและปาเข็มเงินใส่ทหารองครักษ์ที่ตามหลังหยุนเฟยไป๋อยุ่หลายสิบคน

ฟุบๆๆ

ตอนนี้ นอกจากหยุนเฟยไป๋แล้ว บรรดาทหารองครักษ์ล้วนถูกเงินเงินปาแทงลูกนัยน์ตาก็พากันล้มลงที่พื้นส่งเสียงโอดโอย

หยุนเฟยไป๋เอี่ยวตัวหลบหลีกเข็มเงินของเฟิงอู๋โยวที่โจมตีเข้ามา

เขาตาเร็ว มือไวจนคว้าจับเข็มเงินของนางได้หนึ่งเล่ม ทว่าเข็มเงินอีกเล่มหนึ่งกลับพุ่งแทงเข้าที่แก้มของเข้าอย่างจัง

จึก!

เลือดสดๆ พุ่งกระฉูดออกจากบาดแผลบนใบหน้าของหยุนเฟยไป๋ ดวงตาทั้งสองข้างของเขาพร่ามัวทันที

เขาไม่คิดไม่ฝันว่าเฟิงอู๋โยวที่ไร้พลังภายในจะมือไม้ฉับไวขนาดนี้ รับมือยากทุกครั้งยามที่ได้ต่อสู้ด้วย

หากพูดอย่างไม่เกินเลย ความเร็วของนางรวดเร็วมากพอที่จะสังหารสุดยอดจอมยุทธ์ได้ภายในเสี้ยวพริบตา

เฟิงอู๋โยวอาศัยจังหวะช่วงที่หยุนเฟยไป๋ยกมือเช็ดคราบเลือดบนใบหน้าหนีเข้าไปในห้องนอนของเถาหง

เมื่อเฟิงอู๋โยวเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งก็ไม่เห็นร่องรอยของเฟิงอู๋โยวแล้ว

เขาโกรธจัด เอ่ยถามทหารองครักษ์ที่นอนเกลื่อนบนพื้นเสียงเย็น “เฟิงอู๋โยวหนีไปทางไหน”

“ข้าน้อยไม่ทราบขอรับ”

ทหารองครักษ์ถูกเข็มเงินของเฟิงอู๋โยวแทงลูกนัยน์ตากันทุกคน ตอนนี้คงไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาจะสามารถรักษาดวงตาของตัวเองเอาไว้ได้หรือไม่ เอาเป็นว่าตอนนี้พวกเขามองอะไรไม่เห็นทั้งนั้น

หยุนเฟยไป๋โกรธจนเลือดขึ้นหน้า เขาตวาดเสียงดังลั่น “ไอ้พวกสวะไร้ประโยชน์!”

ตอนนี้เถาหงกำลังนอนตะแคงข้างอยู่บนเตียง มือทั้งสองข้างกุมท้องอย่างแผ่วเบาพลางฮัมเพลงกล่อมเด็กด้วยเสียงอ่อนโยน

เมื่อเห็นเฟิงอู๋โยวบุกพรวดพราดเข้ามาในห้องก็ลุกขึ้นทันที และรีบก้าวเข้ามาด้านหน้าอย่างรวดเร็ว “แม่ทัพเฟิง!”

“ขอโทษที่รบกวน โปรดให้อภัย”

ก่อนหน้านี้ เฟิงอู๋โยวรู้มาว่าเถาหงคือสายลับของฟูเย่เฉินที่ส่งมาไว้ข้างกายหยุนเฟยไป๋

นางคิดในใจ ในสถานการณ์เช่นนี้ มีเพียงเถาหงเท่านั้นที่สามารถช่วยให้นางหนีรอดออกไปได้

เถาหงเหลือบมองเงาคนขยับไหวผ่านผ้าม่านหน้าต่างโดยไม่พูดอะไร จากนั้นก็ถอดเสื้อซับในที่เพิ่งใส่เข้าไปออกอีกครั้ง มือข้างหนึ่งรีบคว้าแขนเฟิงอู๋โยวและลากนางเข้าห้องอาบน้ำและลงอ่างอาบน้ำไปด้วยกัน

นี่เป็นครั้งแรกที่เฟิงอู๋โยวอาบน้ำกับสตรี บรรยากาศค่อนข้างอึดอัด

และที่น่าเป็นห่วงก็คือ เฟิงอู๋โยวกลัวน้ำ แล้วตอนนี้ก็ถูกเถาหงลากลงอ่างอาบน้ำ ทำเอานางหน้ามืดและอาการกลัวน้ำก็ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

ปึ่ง!

ไม่นาน หยุนเฟยไป๋ก็ถีบประตูเข้ามาอย่างโมโห ดวงตาเฉียบคมดุจเหยี่ยวของเขากวาดมองทุกซอกทุกมุมในห้อง ก่อนถามเถาหงเสียงเย็น “ได้ยินเสียงอะไร แปลกๆ หรือไม่”

เถาหงที่แช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำครึ่งตัว แสร้งทำเป็นตื่นตระหนกก่อนตอบกลับเสียงหวาดหวั่น “ไม่ได้ยินเจ้าค่ะ”

หยุนเฟยไป๋สูดลมหายใจเข้าลึกๆ หนึ่งเฮือก เดินเข้าใกล้อ่างอาบน้ำพลางค่อยๆ ปรับน้ำเสียงให้อ่อนโยนลง “ตั้งครรภ์อยู่จำเป็นต้องระวังเป็นพิเศษ น้ำเย็นหมดแล้ว ยังไม่รีบขึ้นมาอีก”