LN Zuttomo This Is the Memory Until the Girl Who Said “Please Be My Friend Forever,” Is No Longer My Friend 12.2: ความคาดหวังที่ชวนใจเต้นตึกตัก

Now you are reading LN Zuttomo This Is the Memory Until the Girl Who Said “Please Be My Friend Forever,” Is No Longer My Friend Chapter 12.2: ความคาดหวังที่ชวนใจเต้นตึกตัก at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

 

คุณแม่ยูมะกล่าวด้วยท่าทีอ่อนโยนว่า

“อืม ฝากดูแลลูกสาวแม่ด้วยนะ”

“ค.ครับ..ห๊ะ?”

ยูมะตอบรับงงๆ ก่อนอุทานตกใจ ไม่นึกว่าแม่ยุยจะตอบรับง่ายจนคาดไม่ถึง

คุณแม่ยุยหัวเราะกล่าว

“เรื่องยกลูกสาว แม่เคยคุยกับพ่อมาแล้วและได้ข้อสรุปว่า หากยุยอยากอยู่ด้วยกันกับยูมะ ทั้งพ่อและแม่จะไม่เอ่ยปากห้ามแน่นอน”

คุณแม่ยุยกล่าวต่ออีก

“เด็กคนนั้นน่ะนะ ตั้งแต่ได้พบกับยูมะก็ร่าเริง หัวเราะบ่อยขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เอาแค่เรื่องกินข้าวนอกบ้านพร้อมหน้าทั้งครอบครัว แม่ยังไม่กล้าจะฝันถึงด้วยซ้ำว่ายุยจะเป็นคนออกปากอยากทานด้วยตัวเอง เพราะงั้นเลยคิดว่าพ่อกับแม่คงไม่สามารถทำให้ยุยมีความสุขได้แบบที่ยูมะคุงทำได้หรอก “

(ความสุขของแม่ยุยคิดกับที่เราคิดน่าจะคนละความหมายละมั้ง) ยูมะพึมพัมกับตัวเองในใจ ก่อนกล่าวออกมาว่า

“คนที่เอ่ยปากเองว่าอยากจะมาพบกับผม อยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง ทุกอย่างเกิดจากเจ้าตัวพูดทั้งหมดนะครับ ผมแค่คนช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆเท่านั้นเองครับ”

เพราะยุยเป็นคนที่เดินหน้า พยายามอย่างเต็มที่จะแก้ไขจุดบกพร่องของตัวเอง เราเป็นคนที่อยู่ด้วยกันกับยุย และได้เห็นทุกช่วงเวลานั้น จึงเริ่มรู้สึกตกหลุมรักยุย  อยากเห็นยุยมีความสุข

 แม่ของยุยส่งยิ้มตอบรับคำพูดยูมะ ค้อมศีรษะลงเล็กน้อย

“ขอบคุณนะ ต่อจากนี้แม่ฝากดูแลยุยจังด้วยนะ”

“ทางนี้ก็ขอความกรุณาด้วยเช่นกันครับ”

ยูมะก้มศีรษะตอบรับคำพูดแม่ของยุย ดูเหมือนว่าครอบครัวของยุยจะยอมรับในตัวยูมะแล้ว  

ทั้งที่เวลาเพิ่งจะผ่านไปแค่แปบเดียว แต่ยูมะรู้สึกเหมือนว่าวันนี้ผ่านอะไรๆมากมายนับไม่ถ้วนจริงๆ รู้สึกได้ว่าแก้มตัวเองร้อนผ่าว ยังไม่อยากให้ยุยเห็นสภาพเราตอนนี้

แต่พระเจ้าเล่นตลกอีกแหละ ยุยทะลึ่งกลับมาตอนนี้ซะงั้น

“กลับมาแล้วค่ะ”

“…อือ”

ยุยขยับเก้าอี้นั่งลงข้างๆยูมะ 

ไม่ไหวแล้วโว้ย ใจมันไม่สงบ สรุปว่าไอ้ที่พูดกับแม่ยุย และที่แม่ยุยตอบรับ มันไม่ต่างกับเราบอกว่า ยกลูกสาวของแม่ให้ผมเหอะ 

ยูมะแอบมองยุยด้วยความเขินสุดขีด

ยูมะจำความน่ารักของยุยตอนเป็นตุ๊กตาเปลี่ยนชุดที่ร้านเนเน่ได้ แต่ว่าตอนนี้มันแตกต่างกัน  ยูมะเริ่มรู้สึกได้ว่า ช่วงหลังยุยน่ารักขึ้นเป็นกองมากกว่าในอดีตทั้งที่ไม่ได้แต่งตัวสวยๆด้วยซ้ำ เป็นความน่ารักที่ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกยังไงให้ชัดเจน

โอ้ย ทำไมเธอน่ารักขนาดนี้วะ กุนั่งต่อไปไม่ไหวละโว้ย

“ยูมะ เป็นอะไรไปเหรอ”

“ไม่มีอะไรครับ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแปบนะ”

ยูมะทนความเขินตัวเองไม่ไหว ตัดสินใจแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเผ่นแน่บเข้าห้องน้ำซะเลย

***

(ยูมะท่าทางแปลกจัง ปวดท้องขนาดนั้นเลยเหรอ)

ยุยทำหน้างงด้วยความใสซื่อ เธอดูดน้ำส้มที่บริกรเสิร์ฟให้

(….จะว่าไป ทำไมคุณแม่กับคุณเนเน่ถึงอมยิ้มมีลับลมคมนัย เกิดอะไรขึ้นตอนชั้นไม่อยู่นะ)

“ยุย แม่ขอถามอะไรอย่างหนึ่ง ถ้าตอบได้ก็ตอบนะ”

“เอ๋ ค่ะ แม่จะถามอะไรรึคะ”

“ยุยเคยคิดว่าในอนาคตอยากเป็นเจ้าสาวยูมะมั้ย”

คำถามแม่เล่นเอาน้ำส้มแทบพุ่งออกจากปากยุย

****

ทางด้านยูมะ เข้าห้องน้ำ ยืนสงบจิตใจอยุ่ 

เอาวะ ถึงใจยังเต้นตึกตักไม่หยุด แต่ถือว่าน้อยกว่าก่อนหน้านี้ละกัน

(รู้สึกเหมือนเราเพื่งทำอะไรสักอย่างที่ยิ่งใหญ่สุดๆไปไม่มีผิด)

ทางแม่ยุยไม่ปฏิเสธ และยังดูมีท่าทีเอ็นดูเรา  แต่ว่าไอ้ที่เราพูดกับแม่ยุย มันเร็วไปรึเปล่านะ

ยูมะหัวเราะขื่นๆ เอาเหอะ เร็วไม่เร็วก็พูดไปแล้ว หลังจากนี้ก็ต้องเก๊กเนียน ตีหน้านิ่งโป๊กเกอร์เฟซ กลับไปนั่งเก้าอี้ดีกว่า

เมื่อยูมะกลับมานั่งที่ เขารู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ

“กลับมาแล้วครับ”

“……..งือ”

เพียงแค่ได้ยินเสียงยูมะ ยุยก็ส่งเสียงประหลาดๆ สะดุ้งเฮือกไหล่สั่นอยู่ข้างๆเขา

“..ป…เป็นอะไรรึเปล่าครับ”

“ป..เปล่า ไม่มีอะไร”

“ใช่ละจ้า ไม่มีอะไรเลยจ้า ไม่มีอะไรจริงจริ๊งงงงง∼”

“ถูกต้องเลยล่ะ♥ ยูมะคุงไม่ต้องใส่ใจนะ”

….อะไรวะ ทำไมแม่ยุยกับเนเน่ถึงหัวเราะคิกคักมีเลศนัยแบบนั้น 

“อ้อ คุณเนเน่ เดี๋ยวค่าอาหารมื้อนี้ชั้นเป็นคนออกเองนะคะ”

“รบกวนด้วยนะค้า∼”

“ไม่หรอกค่า∼ ขอให้ทางนี้เป็นคนจ่ายเถอะค่ะ ถือว่าเป็นค่ายูมะคุงดูแลเด็กคนนี้ไปตลอดชีวิตละกันค่ะ♥”

“ขอบคุณนะคะ ฟังแล้วชื่นใจจัง ว่าไปกาแฟดำร้านนี้ทำไมมันว้านหวาน∼จังเลยนะคะ♥”

“….นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย ยุย ตอนชั้นไม่อยู่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ”

“ม..ไม่มีอะไรทั้งนั้น….”

**

หลังจากนั้นทุกคนก็ทานอาหารและเริ่มพูดคุยกันต่อ

“จะว่าไปคุณแม่ยุยสวยจังนะคะ มีเคล็ดลับดูแลอะไรบ้างคะ”

“ความรักทำให้ผู้หญิงสวยขึ้นค่ะ ชั้นกับสามีเป็นเพื่อนสมัยเด็กและคบกันมาตลอดค่ะ”

“อย่างนี้นี่เอง เฮ้ออออ อย่างชั้นจะมีคนดีๆที่ไหนมาจับจองบ้างน้า”

“คุณเนเน่เองก็เป็นคนสวยนะคะ เดี๋ยวก็มีหนุ่มเข้ามาจีบหัวกระไดไม่แห้งอยู่แล้วค่ะ”

“อืมมม ถึงจะบอกแบบนั้น แต่สเป็คชั้นก็ตั้งความหวังไว้สูงซะด้วย เฮ้อจะมีผู้ชายในฝันมารับชั้นลงจากคานมั้ยน้า”

แม่ยุยกับเนเน่คุยกันอย่างออกรส ส่วนยูมะกับยุยกินข้าวเงียบๆไม่พูดไม่จา ยูมะอยากจะเอ่ยปากถามยุยว่ามันต้องมีอะไรแล้วล่ะ แต่ท่าทางยุยก็ผิดแผกไปจากเดิมเลยไม่กล้าถาม

ปกติยูมะเป็นคนที่ชินกับอาการตื่นเต้นหรืออาการเกร็งของยุยอยู่แล้ว ระหว่างกินข้าวเลยตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแชทหาแทน

 

****

จบ CH12-2

 

บอกละว่าไม่ดราม่านานให้เสียเวลา เรื่องนี้มันดีตรงนี้แหละ  แม่ก็ชง เนเน่ก็ชง สบายใจละ 555 

ตอนหน้าก็อัพทีเดียวจบ CH12 ละ 

 

ถ้ารอได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon 

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

LN Zuttomo This Is the Memory Until the Girl Who Said “Please Be My Friend Forever,” Is No Longer My Friend 12.2: ความคาดหวังที่ชวนใจเต้นตึกตัก

Now you are reading LN Zuttomo This Is the Memory Until the Girl Who Said “Please Be My Friend Forever,” Is No Longer My Friend Chapter 12.2: ความคาดหวังที่ชวนใจเต้นตึกตัก at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

 

คุณแม่ยูมะกล่าวด้วยท่าทีอ่อนโยนว่า

“อืม ฝากดูแลลูกสาวแม่ด้วยนะ”

“ค.ครับ..ห๊ะ?”

ยูมะตอบรับงงๆ ก่อนอุทานตกใจ ไม่นึกว่าแม่ยุยจะตอบรับง่ายจนคาดไม่ถึง

คุณแม่ยุยหัวเราะกล่าว

“เรื่องยกลูกสาว แม่เคยคุยกับพ่อมาแล้วและได้ข้อสรุปว่า หากยุยอยากอยู่ด้วยกันกับยูมะ ทั้งพ่อและแม่จะไม่เอ่ยปากห้ามแน่นอน”

คุณแม่ยุยกล่าวต่ออีก

“เด็กคนนั้นน่ะนะ ตั้งแต่ได้พบกับยูมะก็ร่าเริง หัวเราะบ่อยขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เอาแค่เรื่องกินข้าวนอกบ้านพร้อมหน้าทั้งครอบครัว แม่ยังไม่กล้าจะฝันถึงด้วยซ้ำว่ายุยจะเป็นคนออกปากอยากทานด้วยตัวเอง เพราะงั้นเลยคิดว่าพ่อกับแม่คงไม่สามารถทำให้ยุยมีความสุขได้แบบที่ยูมะคุงทำได้หรอก “

(ความสุขของแม่ยุยคิดกับที่เราคิดน่าจะคนละความหมายละมั้ง) ยูมะพึมพัมกับตัวเองในใจ ก่อนกล่าวออกมาว่า

“คนที่เอ่ยปากเองว่าอยากจะมาพบกับผม อยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง ทุกอย่างเกิดจากเจ้าตัวพูดทั้งหมดนะครับ ผมแค่คนช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆเท่านั้นเองครับ”

เพราะยุยเป็นคนที่เดินหน้า พยายามอย่างเต็มที่จะแก้ไขจุดบกพร่องของตัวเอง เราเป็นคนที่อยู่ด้วยกันกับยุย และได้เห็นทุกช่วงเวลานั้น จึงเริ่มรู้สึกตกหลุมรักยุย  อยากเห็นยุยมีความสุข

 แม่ของยุยส่งยิ้มตอบรับคำพูดยูมะ ค้อมศีรษะลงเล็กน้อย

“ขอบคุณนะ ต่อจากนี้แม่ฝากดูแลยุยจังด้วยนะ”

“ทางนี้ก็ขอความกรุณาด้วยเช่นกันครับ”

ยูมะก้มศีรษะตอบรับคำพูดแม่ของยุย ดูเหมือนว่าครอบครัวของยุยจะยอมรับในตัวยูมะแล้ว  

ทั้งที่เวลาเพิ่งจะผ่านไปแค่แปบเดียว แต่ยูมะรู้สึกเหมือนว่าวันนี้ผ่านอะไรๆมากมายนับไม่ถ้วนจริงๆ รู้สึกได้ว่าแก้มตัวเองร้อนผ่าว ยังไม่อยากให้ยุยเห็นสภาพเราตอนนี้

แต่พระเจ้าเล่นตลกอีกแหละ ยุยทะลึ่งกลับมาตอนนี้ซะงั้น

“กลับมาแล้วค่ะ”

“…อือ”

ยุยขยับเก้าอี้นั่งลงข้างๆยูมะ 

ไม่ไหวแล้วโว้ย ใจมันไม่สงบ สรุปว่าไอ้ที่พูดกับแม่ยุย และที่แม่ยุยตอบรับ มันไม่ต่างกับเราบอกว่า ยกลูกสาวของแม่ให้ผมเหอะ 

ยูมะแอบมองยุยด้วยความเขินสุดขีด

ยูมะจำความน่ารักของยุยตอนเป็นตุ๊กตาเปลี่ยนชุดที่ร้านเนเน่ได้ แต่ว่าตอนนี้มันแตกต่างกัน  ยูมะเริ่มรู้สึกได้ว่า ช่วงหลังยุยน่ารักขึ้นเป็นกองมากกว่าในอดีตทั้งที่ไม่ได้แต่งตัวสวยๆด้วยซ้ำ เป็นความน่ารักที่ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกยังไงให้ชัดเจน

โอ้ย ทำไมเธอน่ารักขนาดนี้วะ กุนั่งต่อไปไม่ไหวละโว้ย

“ยูมะ เป็นอะไรไปเหรอ”

“ไม่มีอะไรครับ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแปบนะ”

ยูมะทนความเขินตัวเองไม่ไหว ตัดสินใจแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเผ่นแน่บเข้าห้องน้ำซะเลย

***

(ยูมะท่าทางแปลกจัง ปวดท้องขนาดนั้นเลยเหรอ)

ยุยทำหน้างงด้วยความใสซื่อ เธอดูดน้ำส้มที่บริกรเสิร์ฟให้

(….จะว่าไป ทำไมคุณแม่กับคุณเนเน่ถึงอมยิ้มมีลับลมคมนัย เกิดอะไรขึ้นตอนชั้นไม่อยู่นะ)

“ยุย แม่ขอถามอะไรอย่างหนึ่ง ถ้าตอบได้ก็ตอบนะ”

“เอ๋ ค่ะ แม่จะถามอะไรรึคะ”

“ยุยเคยคิดว่าในอนาคตอยากเป็นเจ้าสาวยูมะมั้ย”

คำถามแม่เล่นเอาน้ำส้มแทบพุ่งออกจากปากยุย

****

ทางด้านยูมะ เข้าห้องน้ำ ยืนสงบจิตใจอยุ่ 

เอาวะ ถึงใจยังเต้นตึกตักไม่หยุด แต่ถือว่าน้อยกว่าก่อนหน้านี้ละกัน

(รู้สึกเหมือนเราเพื่งทำอะไรสักอย่างที่ยิ่งใหญ่สุดๆไปไม่มีผิด)

ทางแม่ยุยไม่ปฏิเสธ และยังดูมีท่าทีเอ็นดูเรา  แต่ว่าไอ้ที่เราพูดกับแม่ยุย มันเร็วไปรึเปล่านะ

ยูมะหัวเราะขื่นๆ เอาเหอะ เร็วไม่เร็วก็พูดไปแล้ว หลังจากนี้ก็ต้องเก๊กเนียน ตีหน้านิ่งโป๊กเกอร์เฟซ กลับไปนั่งเก้าอี้ดีกว่า

เมื่อยูมะกลับมานั่งที่ เขารู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ

“กลับมาแล้วครับ”

“……..งือ”

เพียงแค่ได้ยินเสียงยูมะ ยุยก็ส่งเสียงประหลาดๆ สะดุ้งเฮือกไหล่สั่นอยู่ข้างๆเขา

“..ป…เป็นอะไรรึเปล่าครับ”

“ป..เปล่า ไม่มีอะไร”

“ใช่ละจ้า ไม่มีอะไรเลยจ้า ไม่มีอะไรจริงจริ๊งงงงง∼”

“ถูกต้องเลยล่ะ♥ ยูมะคุงไม่ต้องใส่ใจนะ”

….อะไรวะ ทำไมแม่ยุยกับเนเน่ถึงหัวเราะคิกคักมีเลศนัยแบบนั้น 

“อ้อ คุณเนเน่ เดี๋ยวค่าอาหารมื้อนี้ชั้นเป็นคนออกเองนะคะ”

“รบกวนด้วยนะค้า∼”

“ไม่หรอกค่า∼ ขอให้ทางนี้เป็นคนจ่ายเถอะค่ะ ถือว่าเป็นค่ายูมะคุงดูแลเด็กคนนี้ไปตลอดชีวิตละกันค่ะ♥”

“ขอบคุณนะคะ ฟังแล้วชื่นใจจัง ว่าไปกาแฟดำร้านนี้ทำไมมันว้านหวาน∼จังเลยนะคะ♥”

“….นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย ยุย ตอนชั้นไม่อยู่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ”

“ม..ไม่มีอะไรทั้งนั้น….”

**

หลังจากนั้นทุกคนก็ทานอาหารและเริ่มพูดคุยกันต่อ

“จะว่าไปคุณแม่ยุยสวยจังนะคะ มีเคล็ดลับดูแลอะไรบ้างคะ”

“ความรักทำให้ผู้หญิงสวยขึ้นค่ะ ชั้นกับสามีเป็นเพื่อนสมัยเด็กและคบกันมาตลอดค่ะ”

“อย่างนี้นี่เอง เฮ้ออออ อย่างชั้นจะมีคนดีๆที่ไหนมาจับจองบ้างน้า”

“คุณเนเน่เองก็เป็นคนสวยนะคะ เดี๋ยวก็มีหนุ่มเข้ามาจีบหัวกระไดไม่แห้งอยู่แล้วค่ะ”

“อืมมม ถึงจะบอกแบบนั้น แต่สเป็คชั้นก็ตั้งความหวังไว้สูงซะด้วย เฮ้อจะมีผู้ชายในฝันมารับชั้นลงจากคานมั้ยน้า”

แม่ยุยกับเนเน่คุยกันอย่างออกรส ส่วนยูมะกับยุยกินข้าวเงียบๆไม่พูดไม่จา ยูมะอยากจะเอ่ยปากถามยุยว่ามันต้องมีอะไรแล้วล่ะ แต่ท่าทางยุยก็ผิดแผกไปจากเดิมเลยไม่กล้าถาม

ปกติยูมะเป็นคนที่ชินกับอาการตื่นเต้นหรืออาการเกร็งของยุยอยู่แล้ว ระหว่างกินข้าวเลยตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแชทหาแทน

 

****

จบ CH12-2

 

บอกละว่าไม่ดราม่านานให้เสียเวลา เรื่องนี้มันดีตรงนี้แหละ  แม่ก็ชง เนเน่ก็ชง สบายใจละ 555 

ตอนหน้าก็อัพทีเดียวจบ CH12 ละ 

 

ถ้ารอได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon 

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+