(ยูมะยังไม่กลับมาสักที…)

ยุยยังคงนั่งหงอยรออยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อ 

เอาจริงๆ เธอไม่ได้โกรธยูมะเลย สิ่งที่เธอคิดมีแค่ว่า  จากเดิมที่เขาเป็นที่พึ่งพาคอยช่วยเหลือ แต่ตอนนี้  ยูมะเป็นทุกข์ใจมาก เธออยากจะช่วยบรรเทาความทุกข์นั้น

(แต่ก็นะ ปรึกษากับคุณเนเน่คงใช้เวลาสักพักแหละ)

จริงๆคือยุยมองตามยูมะที่วิ่งไปที่ห้องน้ำ เลยเห็นจังหวะที่ยูมะกับเนเน่เดินไปด้วยกันที่หลังร้านพอดี

เนเน่เป็นผู้ใหญ่ที่เก่งและฉลาด เธอต้องให้คำปรึกษาที่ดีและยูมะจะกลับมาร่าเริงเหมือนเก่าแน่

เธอพยายามจะคิดแบบนั้น แต่ว่า…

(ความรู้สึกปวดใจนี้มัน… อะไรกันนะ)

เป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ชัดเจน แต่รู้ว่าเป็นความรู้สึกที่น่ารังเกียจ  ยุยเอามือแนบอก

(เพราะเห็นยูมะกับเนเน่สนิทกันดี ชั้นเลยอิจฉาเขา..รึเปล่านะ)

คงจะเป็นอย่างที่คิดจริง ยุยพยักหน้ายอมรับกับตัวเอง

(ถ้าชั้นกับยูมะเป็นพี่น้องกันจริงคงดี ชั้นจะได้เล่นกับยูมะ ได้ทานอาหารร่วมกับยูมะ ได้อ้อนยูมะทุกวัน เผลอๆนานๆทีอาจจะได้นอนด้วยกันก็ได้…)

ยุยระบายลมหายใจออกมาเล็กน้อย

(เป็นอะไรของเรานะ ช่วงนี้เอาแต่คิดถึงเรื่องของยูมะตลอดเลย)

“ยุย ยังเปลี่ยนเสื้อไม่เสร็จเหรอ”

“กรี๊ด”

ยุยมัวแต่จมจ่ออยู่กับความคิดตัวเอง ไม่ทันรู้ตัวว่ายูมะมาและเปล่งเสียงเรียกตอนไหน เล่นเอาสะดุ้ง เธอรีบเลิกม่าน ออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อ

“ป..เปลี่ยนเสร็จแล้ว…อืม.. ใช้เวลานานเหมือนกันนะ”

“โทษที คุยกับเนเน่เพลินไปหน่อย”

ดูเหมือนว่ายูมะจะกลับมาเป็นปกติแล้ว คาดว่าเนเน่คงให้คำแนะนำดีๆแก่ยูมะแน่

ทั้งที่เป็นเรื่องที่ดีแท้ๆ แต่ทำไมใจชั้นถึงได้เจ็บแบบนี้

ถึงชั้นจะพึ่งพาไม่ค่อยได้ แต่ก็อยากให้ยูมะพึ่งพาชั้นสักหน่อย

ชั้นอยากจะเป็นพลังช่วยยูมะ อยากจะช่วยเขาบรรเทาทุกข์ยูมะ อยากจะได้รับคำชมจากเขา

(สำหรับชั้นแล้ว ยูมะคือเพื่อนคนสำคัญอันดับหนึ่ง แต่สำหรับยูมะ บางทีชั้นคงจะเป็นแค่หนึ่งในเพื่อนของเขาก็ได้)

ยุยคิดจบ รีบส่ายหัว  ความคิดนี้เป็นเรื่องที่ไม่ควรคิดออกมาเลย 

หลังจากนั้นทั้งสองคนเลือกเสื้อผ้าด้วยกัน

คราวนี้ ยูมะเมื่อกลับมาร่าเริงเหมือนเดิมแล้ว เลยชมยุยว่าน่ารักไม่ขาดปาก  แถมบางครั้งเขาลูบหัวเธอใจกลางร้านด้วยซ้ำ

แต่ว่า…ชั้นรู้สึกว่า..มันไม่พอ

อีกเดี๋ยวก็จะเปิดเทอมแล้ว เวลาที่ได้ทำกิจกรรมร่วมกับยูมะคงน้องลง พอคิดแบบนี้ เธอยิ่งเกิดความรู้สึกอยากให้ยูมะลูบหัวต่อ

(ไม่เลย แค่นี้ก็ไม่พอกับสิ่งที่ชั้นต้องการ)

อยากให้เขากอดชั้นแน่นๆอีก อยากให้เขาลูบหัวชั้นมากกว่านี้อีก  อยากจะอ้อนเขาให้มากกว่านี้…

(ดูเหมือนว่ายูมะจะเกรงใจชั้น เพราะว่าชั้นเป็นผู้หญิง ทั้งที่จริงแล้วไม่ต้องเกรงใจเลยก็ได้…ชั้น…มีหลายอย่างที่.ชั้นอยากจะให้ยูมะทำมากเหลือเกิน)

ยุยเก็บซ่อนความรู้สึกนี้ไว้กับตัว

****

หลังจากทั้งสองคนซื้อของเสร็จ ยูมะก็พายุยมาส่งหน้าบ้านตามปกติ

“คือว่า…ยูมะ..วันนี้ขอบคุณมากนะ”

“ไม่เป็นไร วันนี้ชั้นก็สนุกมาก ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ”

เธอฟังจบ โบกมือบ๊ายบายส่งยิ้มให้เขา แต่ว่า..ในใจยุยตอนนี้ ..รู้สึกเหงามาก..เธอยังรู้สึกว่าวันนี้ที่ได้ทำกิจกรรมร่วมกับยูมะยังไม่เติมเต็มความต้องการ เธออยากจะอยู่กับเขาด้วยกันมากกว่านี้

ยุยมองแผ่นหลังยูมะที่กำลังเดินไป คิดว่าเดี๋ยวต่อจากนี้ ยูมะคงกลับไปเจอเนเน่ที่รออยู่แมนชั่น ทั้งสองคนคุยกันและกินข้าวด้วยกันอย่างสนุกสนาน

จริงๆมันก็เป็นเรื่องปกติของพี่น้องครอบครัวทั่วไป แต่วันนี้ ความคิดเรื่องนี้ทำให้ยุยรู้สึกปวดใจ ยิ่งคิดมากเท่าไรยิ่งปวดใจมากเท่านั้น มันคือความอิจฉา และเธออยากจะอยู่ด้วยกันกับยูมะให้มากกว่านี้

ความรู้สึกนี้มัน…ห้ามไม่ได้แล้ว

“ยู…ยูมะรอเดี๋ยวก่อน”

พอรู้สึกตัว เธอรีบวิ่งตามยูมะ เข้าไปกอดเขาจากด้านหลัง

“ยุย..เป็นอะไรเหรอ”

“เอ่อ..คือ..คือว่า..”

ยุยเงยหน้ามองยูมะที่กำลังมีท่าทีตกใจ เธอเงยหน้ามองและก้มหลบเขาทำแบบนี้ซ้ำไปมาพักหนึ่ง ก่อนตัดสินใจเอ่ยปาก

“วันนี้…สนใจนอนค้าง…ที่บ้านชั้นมั้ย”

****

จบตอนเสริม8-3

เอาแล้ว นางเอกรุกจัดหนักขนาดนี้ อีเว้นพาหนุ่มเข้าบ้านของยุยจะสำเร็จรึไม่ มาลุ้นกันนะครับ ว่าเจ้ายูมะจะทำไงต่อ บอกแล้วว่าเรื่องนี้ตอนหลังมันสนุกและหวานจนวางไม่ลงจริงๆครับ

ถ้ารอได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon