วันถัดมาหลังจากคืนดี(มั้ง?)กับยุย

“ฮัดชิ่ว”

ยูมะนั่งอยู่บนเตียงทั้งชุดนอน กำลังโดนวัดไข้อยู่ ปรอทบอกอุณหภูมิว่า 38 องศา

เนเน่ดูปรอทแล้วถอนหายใจเล็กน้อย

“เป็นหวัดแบบนี้ ก็แจ้งโรงเรียนกับบอกยุยด้วยนะว่าหยุดวันนี้”

“อืม..แค้กๆ”

“สาเหตุที่เป็นหวัดคงหนีไม่พ้นฝนตกเมื่อวาน แต่ก็แปลกใจนะว่าเอาร่มไปด้วยแท้ๆแล้วทำไมตัวถึงได้เปียกโชกขนาดนั้น”

“…ลมมันแรงครับ”

ตอนยุยเข้ามาอยู่ในร่มด้วยกัน เพื่อไม่ให้ยุยตัวเปียกจากฝน ยูมะสละพื้นที่แทบจะทั้งหมดให้ยุยอยู่ในร่มคนเดียว ด้วยเหตุนี้ ตอนกางร่มเดินมาด้วยกัน ยูมะจึงรับน้ำฝนไปเต็มๆแถวหลังและไหล่

ด้วยความอายที่เป็นหวัดเพราะสาเหตุนี้แต่ไม่กล้าอธิบายให้เนเน่รู้ บวกกับอาการไข้ขึ้น ยูมะเลยมุดตัวไปคลุมโปงซุกผ้าห่ม

“อย่าลืมรายงานยุยจังให้รู้ด้วยนะ”

“อืม..”

เนเน่ออกจากห้องยูมะไปด้วยความเป็นห่วง พอเห็นเนเน่ออก ยูมะจึงโผล่หน้าออกมา คิดในใจว่า ไม่ได้เป็นหวัดแบบนี้มานานแล้วแฮะ

รู้สึกเจ็บคอกับครั่นเนื้อตัวไปหมด มือขาแผ่หลาแน่นิ่งบนเตียง แค่ขยับตรงไหนก็ปวดเมื่อย

(ว่าไปยังไม่ได้บอกยุยเลยนี่หว่า)

ปกติยุยจะรออยู่ที่บ้านตัวเองจนกว่ายูมะจะไปรับ ฉะนั้นยูมะเลยส่งข้อความติดต่อบอกยุยไปว่า “วันนี้เป็นหวัด ผมลาหยุดนะ”

พอส่งปุ๊บ เท่านั้นแหละ ยุยรับส่งข้อความตอบกลับถามอาการว่าเป็นไง ไข้หนักมั้ย แล้วก็แนบวิธีการดูแลตัวเองเมื่อป่วยมาให้ด้วย ข้อความหนาเป็นพรืดเลย

บอกได้แค่ว่า ดูจากปริมาณข้อความที่ส่งมา ยูมะรู้สึกได้ถึงความห่วงใยผ่านจากข้อความที่ยุยส่ง สายตายูมะหรี่ลงอย่างอ่อนโยน

(ทั้งที่คนที่น่าเป็นห่วงไม่ใช่ผมแต่เป็นทางนั้นต่างหาก)

เพราะว่ายูมะไม่ได้ไปรับ เท่ากับว่าวันนี้จะเป็นวันที่ยุยเดินทางไปโรงเรียนเองคนเดียวครั้งแรก แค่นึกจินตนาการว่ายุยจะขึ้นรถไฟไปเจอคนแน่นเพียงลำพังก็เล่นเอายูมะกังวล

แต่ว่ายูมะก็ไม่ได้กังวลนานนักเพราะเชื่อว่าถ้าเป็นยุยในตอนนี้จะผ่านไปได้ด้วยดี

หลังจากพิมพ์ตอบแชทกลับไปพักนึง ยุมะวางโทรศัพท์ไว้ข้างหมอนข้าง ล้มตัวนอน สายตาเหม่อลอยจ้องเพดาน

…ไม่ได้อยู่กับยุยด้วยกันมันเหงาจริงๆ

(..ชิบหาย อาการหนักละกุ เพ้อไปเรื่อย..)

ยูมะแค่นหัวเราะ ก่อนจะตัดสินใจหลับเพราะอยากให้ตัวเองหายไวๆ

ยูมะมารู้สึกตัวอีกทีตอนนี้ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว พอเช็คเวลาพบว่าผ่านไปหลายชั่วโมงเล่นเอาร้องอุทานเลย

สภาพหลังนอนไปหลายชั่วโมง เนื้อตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ เสื้อนอนเฉอะแฉะหมด รู้สึกไม่ค่อยสบายตัว

(เปลี่ยนเสื้อสักหน่อยดีกว่า อาเร๊ะ?)

ตรงโต๊ะเล็กข้างเตียง มีขวดเครื่องดื่มชูกำลังวางไว้

(เอามาวางไว้ตอนไหนว่า)

ยูมะดุนาฬิกาอีกรอบ มันเย็นก็จริงแต่ก็ไม่ใช่เวลาเลิกงานปกติของเนเน่ แต่ก็ไม่แน่หรอก เนเน่อาจจะรีบกลับมาเร็วก่อนเวลาเพราะเป็นห่วงก็ได้

ตอนนี้ยูมะไข้ขึ้นปวดหัวจี๊ดเลยไม่อยากจะใช้สมองเยอะ

จะอะไรก็ช่าง ตอนนี้อยากเปลี่ยนเสื้อละ รำคาณเหงื่อตัวเองสุดๆ

ยูมะหยิบเสื้อ อยากจะลุกไปเปลี่ยน แต่รู้สึกล้าขาลากกับร่างกายที่หนักเพราะพิษไข้

อาการเราแย่กว่าที่คิดแฮะ เดินแค่นี้ก็หัวหนักไปหมด หัวตื้อคิดไรแทบไม่ออกเลย

ขณะที่ยูมะเริ่มถอดเสื้อออก ทันใดนั้นเอง เสียงเปิดประตูห้องยูมะดังขึ้น

“อ๊ะ ยูมะตื่นแล้วเหรอ…”

“เอ๊ะ? ยุย?”

คนที่เปิดประตูแง้มเล็กน้อยคือยุย ยุยมองลอดช่องว่างตรงประตู สายตาจับจ้องมองร่างท่อนบนเปลือยเปล่าของยูมะ

“ข..ขอโทษด้วยค่ะ”

พอรู้ตัวว่ามองร่างเปลือย ยุยรีบปิดประตูทันที

“เอ่อ ข..ขอโทษจริงๆนะ ไม่รู้ว่าเปลี่ยนเสื้ออยู่ ..ช..ชั้นไม่ได้ตั้งใจ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่คิดว่าเธอจะตั้งใจนะ…แค่กๆ”

ถ้าเป็นคนอื่น บางทีไอ้การถูกจ้องมองร่างเปลือยท่อนบนอาจจะไม่รู้สึกอะไร แต่ว่าครั้งนี้ คนที่มองดันเป็นยุยนี่สิ แค่เห็นท่าทางระล่ำระลักของเธอก็เดาได้แล้วว่า ร่างน้อยของเธอตอนนี้หน้าต้องแดงแป๊ดไปหมดแน่

“จะว่าไป ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่บ้านชั้นได้ล่ะ”

จบ CH21-1 เป็นหวัดและเฝ้าไข้