“คือว่า เมื่อเช้าก่อนไปโรงเรียน คุณเนเน่แวะมาหาที่บ้าน บอกว่าให้มาดูอาการแล้วก็ให้กุญแจสำรองชั้นมาน่ะ”

“เนเน่ ทำอะไรพละการอีกแล้ว …แค่ก แค่ก”

“…ยูมะ ไม่เป็นไรใช่มั้ย ฟังเสียงแล้วอาการหนักมากเลยนะ”

“อืม ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่ว.. แค้กแค้ก”

“…..ยูมะ ชั้นขอเข้าไปในห้องนะ”

ประตูเปิดออกอีกครั้ง

ยุยยังคงอายอยู่เลยไม่ได้สบตายูมะโดยตรง แต่ขายังก้าวมายืนตรงหน้ายูมะ

“ยุย?”

“….”

ยุยยื่นมือแตะที่หน้าผากยูมะ

“….ยังมีไข้อยู่เลย…เหงื่อก็เต็มไปหมด เปลี่ยนเสื้อเลยแล้วก็เช็ดตัวด้วยดีกว่านะ  ชั้นไปเอาผ้าเช็ดตัวมานะ”

“เอ่อ ไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วงจริงๆ นี่ก็แค่หวัดธรรมดา”

“ยูมะ เวลาที่เจ็บป่วยก็ต้องขอความช่วยเหลือสิ”

น้ำเสียงของยุยสงบนิ่ง แต่แฝงชัดเลยว่าห้ามปฏิเสธสิ่งที่พุดตะกี้เด็ดขาด

“ขอตัวไปเอาผ้าเช็ดตัวก่อนนะ”

ยุยก้าวเท้าเดินออกจากห้องไป

ยูมะมองร่างที่หายลับสายตาไป แววตาหรี่ลง

เทียบกับยุยเมื่อสมัยอดีต ต้องบอกว่าเปลี่ยนไปจริงๆ

ถึงจะยังเป็นคนขี้อายไม่เปลี่ยน แต่ว่าการที่สามารถบอกความต้องการหรือความเห็นออกมาได้ชัดถ้อยชัดคำนี่ก็น่าทึ่งจริง

วันนี้ถึงแม้ว่ายูมะจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ก็สามารถไปโรงเรยนได้ตัวคนเดียว เทียบกับครั้งแรกที่ได้พบกันถือว่าพัฒนาขึ้นแบบก้าวกระโดดเลย

ความรู้สึกทีว่ายุยพัฒนาขึ้นได้เป็นเพราะผลจากยูมะเอง ก็ทำให้ยูมะรู้สึกดีนะ

แต่ว่า ถ้าความเห็นหรือความต้องการของยุย สักครึ่งหนึ่งที่เธอแสดงออกมา เปลี่ยนเป็นพูดชัดเจนว่า (ขั้นอยากไปเที่ยวกับยูมะ) (ชั้นอยากทำข้าวกล่องให้ยูมะ) (ชั้นอยากกุมมือยูมะ) ถ้าเธอพูดแบบนี้ให้ผมฟังนะ….อืมม แค่คิดก็เขินแล้ว

ระหว่างที่กำลังคิดถึงเรื่องนี้ ยุยก็กลับเข้ามาในห้องพร้อมอ่างใส่น้ำอุ่นกับผ้าขนหนู

“ขอโทษที่ให้รอ”

“อืม ขอบคุณครับ..แค่กแค่ก”

“…..”

ยุยพึมพำขณะวางอ่าง เอาผ้าชุบน้ำร้อนบิด

“…ยุย?”

“ช..ชั้นขอเช็ดตัวให้นะ”

“ครับ?”

ถึงจะอายจนไม่กล้าสบตา แต่เธอดันพูดแบบนี้ออกมาเนี่ยนะ

“ม..ไม่ไม่ไม่ ไม่ต้องก็ได้ครับ มันเหม็นเหงื่อนะ”

“ช..ชั้นไม่ได้สนใจเรื่องนั้นค่ะ หรือว่า ยูมะ…ไม่ชอบให้ชั้นเช็ดตัวเหรอ”

“ไม่ใช่ไม่ชอบครับ..”

“ถ้างั้นก็อ้อนชั้นให้มากกว่านี้สิ ตอนนี้ยูมะเป็นคนป่วยนะ ชั้นอยากเช็ดตัวให้น่ะ”

“อยากเช็ดตัวเลยเหรอ..แค่กแค่ก.. เมื่อวานผมก็เพิ่งบอกไปแล้วนะว่าอย่าพุดจาเหมือนให้ท่าผุ้ชายสิ”

“ถ้าเป็นยูมะในสภาพตอนนี้ ถึงเป็นชั้นก็มั่นใจว่าเอาชนะยูมะได้นะ”

“ปัญหามันไม่ใช่ตรงนั้นครับ…”

“ยูมะ”

“….ครับผมยอมละครับ”

ยูมะเห็นท่าทางแข็งขันของยุยก็รู้แล้วว่าตอนนี้ถึงพูดอะไรออกไปก็เปล่าประโยชน์

ยูมะเขยิบที่บนเตียงให้ยุยมีที่นั่งได้ ยุยขยับไปนั่งข้างหลังยูมะ

“ช..ชั้นเช็ดหลังให้นะ”

“….อืม”

ยุยใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดหลังยูมะ

“ไม่เย็นเกินไปใช่มั้ย”

“อืม กำลังดีเลยครับ”

“เหรอ ดีจังเลย”

ยุยหัวเราะโล่งอก เริ่มเช็ดจากคอลงมาถึงแผ่นหลังทั้งหมด

เป็นความรู้สึกดีที่คาดไม่ถึงจริงๆที่มีผ้าชุบน้ำเช็ดเหงื่อออก

แต่ว่าถ้าให้เช็ดต่อไปอีก ยูมะเริ่มรู้สึกว่ามันเป็นอันตรายกับหัวใจเขาละ

ไอ้การที่ผู้หญิงคนที่ชอบมาแตะเนื้อต้องตัวร่างกายเปลือยเปล่าเนี่ย มันตื่นเต้นมากกว่าปกติไม่รู้กี่เท่า

แล้วก็ไอ้การสัมผัสเนี่ย มันไม่ใช่แค่อายอย่างเดียว มันดันไปปลุกสัญชาตญาณผุ้ชายด้วยนี่สิ

“..ด้านหน้าเดี๋ยวผมเช็ดเองนะครับ”

หลังจากยุยเช็ดหลังเสร็จ ยุูมะยื่นมือจับผ้าเช็ดตัว

ไอ้ที่เช็ดตัวให้มันก็ดีใจแหละ แต่ว่าตอนนี้หัวใจยูมะเต้นจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว

ทางด้านยุยเองก็ดูเหมือนจะอายสุดๆจนถึงขีดจำกัดแล้วเช่นกัน เธอถึงไม่ขัดขืนอะไรตอนยูมะเอามือคว้าผ้าเช็ดตัวไป หน้าเธอตอนนี้แดงแป๊ดเอาเรื่องก

“เอ่อ…ยุย..คือว่าผมจะเปลี่ยนกางเกงด้วย รบกวนออกไปข้างนอกก่อนได้มั้ย”

“อ๊ะ อืม ขอโทษด้วย ชั้นลืมไป”

ยุยรีบลงจากเตียงวิ่งออกจากห้องยูมะไป

ยูมะมองยุยที่ออกจากห้อง ถอนหายใจหนึ่งเฮือก ในใจยูมะคิดว่า

(บอกแล้วบอกอีกอะนะว่าอย่าพูดจาเหมือนให้ท่าชั้น)

ไอ้การที่ยุยมาที่บ้าน แล้วทำอะไรดีๆให้เขาแบบนี้ มันก็มีความสุข อันนี้ไม่เถึยงเลย พอยุยมาช่วยดูแลปุ๊บ ยูมะลืมความทรมานจากอาการเป็นหวัดไปซะสนิท

จบ CH 21-2