หลังจากโรงเรียนเลิก ยุมะตัดสินใจเดินทางมาบ้านยุย

ระหว่างเดินทางก็บ่นพึมคิดอะไรไปเรื่อยในหัว

คอนแรกคิดว่าตัวเองเป็นคนหักหลังยุย เกือบจะฉวยโอกาสจูบตอนเมาทั้งที่ตอนนั้นไม่ได้เป็นความตั้งใจของเจ้าตัว 

ยุยควรจะโกรธผมมาก แต่กลายเป็นว่าเธอมาเฝ้าไข้ผม แถมยังฉวยโอกาสตอนผมแสร้งหลับ หอมแก้มผมด้วย

ไอ้เรื่องรักแบบพี่ชายหรือเพื่อนสนิท ผมก็พอจะทราบนะ แต่ว่าไอ้การหอมตอนนั้น มันเป็นความรู้สึกแบบพี่ชายหรือเพื่อนแน่เหรอ

ระหว่างคิดไปพลาง ผมก็เดินทางมาถึงหน้าบ้านยุย ลองกดออดเรียก แต่ว่าไม่มีใครตอบกลับ

ความรู้สึกผมตอนนี้ปะปนกันระหว่างอยากจะกลับบ้าน กับ อยากจะพบหน้ายุย

ผมสูดลมหายใจเข้าลึก เดินไปที่หน้าประตูบ้านยุย มองซ้ายขวาอย่างหวาดระแวงว่าจะมีใครมาเห็นทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด

ผมเปิดกระเป๋า มองหากุญแจสำรองที่แม่ยุยให้มา ก่อนจะล้วงขึ้นมาด้วยความรู้สึกตื่นเต้นสุดพลัง

ผมไขกุญแจ เปิดประตู ค่อยๆแง้มออก เลื่อนหน้าตัวเองไปที่ช่องว่างประตู มองเข้าไปข้างในห้อง 

ตอนนี้ในห้องเงียบสนิท  ทว่า ตรงที่วางรองเท้า ยุมะเห็นรองเท้าของยุยวางไว้

ยูมะเอ่ยปากเบาๆ ขออนุญาตรบกวนด้วยครับ  ก่อนจะก้าวเข้ามาในบ้าน

(หลับอยุ่รึเปล่านะ)

ยูมะคิด เพราะว่าตอนส่งเสียงเรียกตะกี้ ไม่มีใครตอบกลับมา 

ยูมะค่อยๆเดินขึ้นไปห้องยุยบนชั้นสองด้วยความระมัดระวังราวนินจา ทำให้เสียงเกิดน้อยที่สุด

ตอนนี้ยูมะอยู่หน้าประตูห้องยุย เขาเคาะประตูดังก๊อกๆ ทว่าไม่มีเสียงตอบกลับมา

ยูมะสูดลมหายใจอีกรอบ รวบรวมความกล้าเปิดประตูห้องยุย มองไปที่เตียง เห็นยุยนอนอยู่ 

ยูมะค่อยๆดันประตู ก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง มาใกล้ๆเตียงยุย

ดูเหมือนว่ายุยจะหลับสนิท แต่ว่าดูจากหน้าเธอที่ออกจะแดงสักหน่อย แถมหน้าผากยังชื้นเหงื่อ แปลว่าเธอยังมีไข้อยู่แน่ 

ยูมะตัดสินใจลองใช้ฝ่ามือแตะหน้าผากยุย โห ร้อนแฮะ แปลว่าไข้เอาเรื่องเลย 

พอยูมะใช้มือสัมผัสหน้าผาก ยุยก็ลืมตาตื่นขึ้น

“โอ๊ะ โทษทีนะ ตื่นละเหรอ”

“…..”

ยุยไม่ตอบกลับ ไม่รู้ว่าเธอลืมตาตอนนี้คือละเมอ หรือเพ้อเพราะพิษไข้กันแน่ สายตาเธอมองมาที่หน้ายูมะ ก่อนที่จะใช้มือของเธอคว้ามือของยุมะที่กำลังแตะหน้าผาก แล้วเอามาซุกไซ้เล่น 

ยุมะเห็นท่าทางยุยตอนนี้รู้สึกว่าน่ารักน่าทนุถนอมมาก เขาปล่อยให้เธอทำตามสบาย

ความรู้สึกที่สัมผัสผ่านมือของยูมะตอนนี้คือความนุ่มนิ่มจากผิวยุย แม้ว่าจะร้อนกว่าปกตินิดหน่อยเพราะพิษไข้ เล่นเอารู้สึกคันนิดหน่อย แต่เขาก็ไม่ว่าอะไร

 เวลาผ่านไปได้สักพักหนึ่ง สายตายุยเริ่มคืนสติ 

“….อ…เอ๋ .ยู  .ยูมะ”

“อืม”

“ข..ขอโทษนะ ชั้นนึกว่าตอนนี้ฝันอยู่”

(อ้อ เพราะคิดว่าเป็นความฝันสินะถึงเป็นแบบตะกี้)

ยูมะคิดในใจไม่ได้เอ่ยปากออกมา

“เอตโตะ…คือว่า..ทำไมยูมะถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”

“มาเยี่ยมไข้เธอ ส่วนกุญแจ ผมได้มาจากแม่เธอมาน่ะ”

“ง..งั้นเหรอ”

“ไม่ได้ตั้งใจจะมาแบบไม่ให้สุ้มเสียงหรอก จะว่าไปมีอะไรที่อยากได้รึเปล่า ผมทำให้ได้หมดนะ”

“อืม ขอบคุณนะ..ถ้างั้นออกห่างจากชั้นก่อนได้มั้ย

“..ห๊ะ  ทำไมเรอะ?”

“ง..เหงื่อน่ะ ตอนนีี้เต็มไปด้วยกลิ่นเหงื่อ ชั้นอาย”

“ไม่ต้องใส่ใจหรอก ตอนผมเป็นหวัด เหงื่อผมก็ออกเยอะไม่ต่างหรอก”

“ผู้หญิงกับผุ้ชายมันต่างกันนะ”

“งั้นเหรอ ..แต่ว่า กลิ่นยุยมันออกจะหอม…เอ๊ย  โทษที ตะกี้ไม่มีอะไร”

ยูมะเผลอเอ่ยสิ่งทีอยู่ในใจ เล่นเอาตัวเองอายจนต้องรีบปิดปากตัวเอง

ยุยเองก็อาย เธอเลยเอาหน้า่ตัวเองมุดไปในผ้าห่ม

“ข…ขอโทษด้วยครับ”

“ม..ไม่เป็นไร”

ยุยกล่าว ก่อนจะค่อยๆโผล่หน้าจากผ้าห่มอีกครั้ง

“ชั้นขอเปลี่ยนเสื้อผ้าแปบ ช่วยออกไปจากห้องแปบนึงนะ”

“..ยังไม่ได้เช็ดตัวเลย ให้ผมไปหยิบเอามาให้มั้ย”

“…..เอ่อ”

ยูมะงง เพราะยุยตอนนี้ตัวแข็งทื่อเลย กำลังจะถามว่า เป็นอะไรไป ก็จินตนาการออกแล้วว่าตอนนี้ยุยกำลังนึกถึงอะไรอยู่

นี่มันสถานการณ์เดียวกับตอนที่ผมเป็นไข้เลยนี่หว่า

ตอนนั้นผมเป็นไข้ ส่วนยุยเป็นคนเช็ดตัวให้ผม

แล้ว ณ.ตอนนี้ สถานการณ์มันกลับกันคือยุยเป็นไข้ แล้วกลายเป็นว่าผมกำลังจะ…

“..ย..ยังไงผมรีบไปหยิบผ้ามาให้ก่อนละกันนะ”

ยูมะรีบปิดประตูเผ่นแน่บออกจากห้องด้วยเสียงหัวใจเต้นรัว

ไม่หรอกน่า ต่อให้เป็นยุย เธอคงไม่พูดถึงขั้นว่า ช่วยเช็ดตัวให้ชั้นหน่อยได้มั้ย 

ยูมะรีบไปเตรียมผ้าเช็ดตัวกับน้ำอุ่นเอามาให้เธอ ก่อนจะออกไปรอที่นอกห้องหน้าประตู

“ยูมะ เข้ามาในห้องก็ได้นะ”

หลังจากเวลาผ่านไปได้พักหนึ่ง เสียงของยุยดังลอดผ่านประตูออกมา

ตอนนี้ยุยเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว กำลังนั่งอยุ่บนเตียง

จบ ch22-2