หลังจากนั้นทั้งคู่จะช่วยกันทำอาหารเหมือนคราวที่ไปค้างบ้านยุย พอใกล้เสร็จแล้ว ได้ยินเสียงประตูบ้านเปิด พร้อมเสียงเนเน่กล่าว “กลับมาแล้วจ้า”

“ยินดีต้อนรับกลับครับ”

“ขอรบกวนด้วยนะคะ”

“ฮะฮะยินดีต้อนรับจ้า ยุยจังออกมาต้อนรับพร้อมยูคุงแบบนี้ให้ความรู้สึกแปลกใหม่ดีเหมือนกัน”

เนเน่กล่าวจบสูดลมหายใจเข้าลึก

“กลิ่นอะไรหอมจัง ทำแกงกะหรี่เหรอ”

“ใช่ค่ะ เพิ่งทำเสร็จพอดี ทานด้วยกันมั้ยคะ”

“อืม กำลังหิวพอดีเลย”

“ก่อนทานไปล้างมือด้วยนะครับ”

“จ้า จ้า”

เนเน่ไปล้างมือ ส่วนยูมะกับยุยเตรียมจัดจานข้าว

“โห… อันนี้ยุยจังเป็นคนทำเองเหรอ”

เนเน่เบิกตากลมโตเมื่อเห็นอาหารฝีมือยุย ว่าไปยูมะก็เพิ่งนึกได้ว่าไม่เคยเล่าว่ายุยทำอาหารเก่ง  ส่วนยุยก็พยักหน้าเล็กน้อยกับคำถามเนเน่

“คุณเนเน่ทานไข่ไม่สุกประมาณนี้ได้ใช่มั้ยคะ ถ้าไม่ชอบ เดี๋ยวขอไปเร่งไฟให้นะคะ”

“ไม่เป็นไร พี่ชอบประมาณนี้แหละ ว้าว ฝีมือทำกับข้าวชั้นเลิศได้แบบนี้ อนาคตเป็นเจ้าสาวที่ได้เลยนะเนี่ย”

“ข…ขอบคุณมากค่ะ”

“เลิกพูดเยอะแล้วช่วยกันเตรียมจานบ้างเหอะน่า”

ยุยตอบรับตะกุกตะกักด้วยความเขิน ส่วนยูมะก็อาละวาดกลบความเขินคำพูดเนเน่แทน

ยูมะคิดว่ายุยเป็นเจ้าสาวและภรรยาที่ดีได้แน่ตามคำพูดเนเน่นั่นแหละ แค่คิดก็เขินแทนเลยอาละวาดกลบเกลื่อน

ทั้งสามคนช่วยกันจัดจาน เตรียมกับ วางไว้ตรงหน้า นั่งลงล้อมโตีะ กล่าว “จะทานแล้วนะครับ” ก่อนลงมือตักออมไรซ์เข้าปาก

รสชาติไข่ แกงกะหรี่ ข้าว ฟุ้งกระจายทั้งปาก กลมกล่อมอร่อยมาก

“ยูมะ รสชาติเป็นไงบ้าง”

“อร่อยห้าดาวเลยครับ”

“แหะแหะ ดีใจจังเลย”

ยุยเผยรอยยิ้มด้วยความดีใจที่รับคำชมว่าอาหารตัวเองอร่อย ท่าทางเธอน่ารักจนยูมะอยากจะเอามือไปลูบหัวแต่ติดว่าเนเน่นั่งอยู่ด้วยเลยต้องหยุดมือไว้ก่อน

“อันนี้ไม่ได้ยอนะ อร่อยจริงๆ ยุยจังทำกับข้าวได้อร่อยขนาดนี้ต้องยกนิ้วให้เลย”

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ”

“ไม่ได้ยอให้ถ่อมตัวนะ ฝีมือทำอาหารเธอประทับใจมากๆเลย”

เนเน่กล่าวจบส่งรอยยิ้มเด็กซน

“ถ้าทำอาหารได้อร่อยระดับนี้ ไม่ลองทำข้าวกล่องให้ยูคุงทานล่ะ♥”

“เอ๋?เอ่อ ปกติทำให้อยู่แล้วทุกวันค่ะ”

“เอ๊ะ?”

ยุยกล่าวตามความจริง ส่วนยูมะยกมือหนึ่งขึ้นมาแตะหน้าผาก เพิ่งนึกออกว่านี่ก็เป็นอืกเรื่องที่ยังไม่ได้บอกเนเน่

พอฟังจบ คราวนี้เนเน่ยิ่งเผยรอยยิ้มขี้เล่นหนักกว่าเก่า

“”ยุยจังเตรียมพร้อมเป็นเจ้าสาวให้บ้านนี้ได้ทุกเวลาเลยสินะ”

“เลิกพูดอะไรแปลกๆแล้วทานเงียบๆเหอะคร้าบบบ”

**

หลังจากทานอาหารเสร็จ ยุยกับยูมะกลับห้องตัวเอง ส่วนเนเนเป็นคนเก็บกวาดโต๊ะและล้างจาน

ยุยกับยูมะนั่งกับพื้นเคียงข้างด้วยกัน คุยเรื่องไอเท็มแกรนด์เกดที่ได้รับวันนี้ เขาได้กลิ่นดอกไม้หอมอ่อนๆจากผมยุยด้วย เล่นเอารู้สึกดีและเขินนิดๆ ใจเต้นตึกตัก

แต่ว่า นี่มันแค่ออเดิร์ฟ

ยุยเริ่มประชิดตัวยูมะ ไหล่ชนไหล่ ตอนนี้เธอเอาหน้าเอนซบไหล่ยูมะพลางคุยไปด้วย

จะบอกว่ายุยมีความสุขดีเลยไว้เนื้อเชื่อใจขนาดซบไหล่เราเลยเหรอ

พอคิดจบเท่านั้นแหละ รู้สึกถึงความร้อนจากแก้มตัวเอง หันไปดูยุย เธอก็หน้าแดงแป๊ด

(ยุยเองก็เขินเหมือนกันสินะ)

แน่นอนว่า พอซบไหล่ ยุยไม่ได้พูดจาอะไร เธอวางมือตัวเองไว้ชิดมือของยูมะ แล้วใช้อีกมือหนึ่งไถมือเล่นไปเรื่อย แต่หน้าเธอยังคงแดงอยู่

ยุมะเองก็ใช้มือเดียวเล่นมือถือไปด้วย 

(เอาไงก็เอากันวะ)

ไหนๆยุยก็วางมือใกล้ๆแล้ว ยูมะรวบรวมความกล้า ขยับมือตัวเอง ไปวางทับมือของยุย

รู้สึกได้ว่าพอแตะมือปุ๊บ ยุยเกิดอาการเกร็งขึ้นมาเลย แต่ไม่ได้รู้สึกว่าเธอรังเกียจหรืออยากขยับมือหนีออก

ยุยค่อยๆขยับนิ้วตัวเอง จับมือยูมะ ประสานนิ้วกันในท่าจับมือคู่รัก การที่เธอตอบสนองกลับในแง่ดีแบบนี้ทำให้ยูมะดีใจมาก ปกติถึงจะเดินจับมือกันบ่อย แต่จับมือในห้องสองต่อสองแบบนี้มันชวนใจเต้นมากกว่าปกติ รู้สึกได้ถึงความสุขและความหวานจากบรรยากาศรอบตัว

ยูมะลอบสังเกตท่าทางยุย ตอนนี้เธอหน้าแดงก่ำถึงใบหู ชัดเจนว่าอายมาก แต่มือเธอไม่คิดจะปล่อยจากมือยูมะ

ตอนนี้เรามีความสุขมาก แล้วยุยมีความสุขแบบที่เราคิดรึเปล่านะ

ยูมะเองก็เขินจนแทบจะทนไม่ไหว แต่ก็ไม่อยากปล่อยมือ กลับกันอยากจะกุมมือให้นานกว่านี้  อยากเขินด้วยความสุขให้มากกว่านี้  อยากให้ยุยรู้ถึงความสุขเหมือนที่เรารู้สึกได้ในตอนนี้

ตอนนี้ทั้งคู่เลิกไถมือถือแล้ว นั่งนื่งเก็บเกี่ยวบรรยากาศและความรู้สึกดีๆผ่านสัมผัสอบอุ่นจากมือทั้งคู่

มือของยุยเล็กกว่าเขา มีความรู้สึกว่าถ้าออกแรงมากกว่านี้อาจจะแตกสลายได้ แต่ก็ยิ่งอยากจะทนุถนอมมือคู่นี้ให้นานๆ

“…..ยูมะ”

จู่ๆก็ถูกยุยเรียกชื่อกระทันหันเลยตกใจ 

“ม..มีอะไรเหรอ”

“อยากให้…ลูบหัวหน่อย”

“อ๊ะ?”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดจากยุย ความรู้สึกความสุขพุ่งแทงใจราวกับมีลูกศรยิงใส่

“งั้นลูบเลยนะ”

“อืม…”

ยุยหลับตาลง ส่วนยูมะวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะก่อนลงมือลูบหัว

“ว้าว”

ยูมะลูบหัวยุยอย่างอ่อนโยน แม้ว่าก่อนหน้าจะเพิ่งได้จับมือมาเต็มๆ แต่การถูกชวนให้ลูบหัว มันรู้สึกได้ถึงความสุขที่ผ่านเส้นผมส่งถึงมือ รู้สึกมีความสุขมากขึ้นไปอีกแบบ

ทางด้านยุยก็หลับตาพริ้มขณะยูมะลูบหัว ให้ความรู้สึกเหมือนว่าเธอคือแมวไม่มีผิด

…ยูมะค่อยๆลดมือจากลูบผมลงมาสัมผัสแก้มเธอ

ยุยก็เอนหัวตามลงที่มือโดนแก้มด้วย ให้ความรู้สึกเหมือนแมวยิ่งกว่าเก่า รู้สึกได้ถึงความอ่อนนุมของผิวยุยผ่านมือ

(โอ้พระเจ้า โลกเรามีสิ่งมีชีวิตน่ารักแบบนี้บนโลกด้วยเหรอครับ)

หัวใจยูมะเต้นระรัวขณะลูบ ส่วนยุยยังคงหลับตานิ่งปล่อยให้ยูมะลูบหัวต่อไป ยูมะเห็นความน่ารักของยุย  เกิดความรู้สึกพลุ่งพล่านขึ้นมา

อยากจะกอดยุย..อยากจะเป็นเจ้าของยุย..

“ยุย…”

“หือ ว่างายยค้า”

ยุยทำเสียงขี้อ้อนใส่ 

ถ้าตอนนี้เราสารภาพไปว่า “อยากกอดเธอจัง” เธอจะยอมให้เรากอดมั้ยนะ

ถึงแม้ว่าตอนนี้เรากับยุยจะเป็นแค่เพื่อนสนิทกัน ได้จับมือกันก็มากเกินพอแล้ว แต่ไม่ไหว แค่นี้มันไม่เติมเต็มความรู้สกเราเลย

ไม่ไหว ความรู้สึกฟีลลิ่งข้างในตอนนี้ มันหยุดไม่อยู่จริงๆ

(ชั้นอยากกอดเธอ)

(ชั้นไม่อยากที่จะเป็นแค่เพื่อนกันตลอดไปแล้ว)

(ชั้นชอบเธอ)

(ชั้นอยากให้เธอมาเป็นคนรักของชั้น) 

ยูมะทนไม่ไหวเขาตัดสินใจแล้ว เขาจะพูดประโยคนี้ออกไปอีกรอบ

และผลที่ได้คือ…. 

****

จบCH19-2

ค้างคาล่ะซี่ 55  ตอนชวนกินเหล้า จังหวะมันโป๊ะมาก พอีเป๊ะ ถ้าอยากรู้บทสรุปเป็นไงรออ่านตอนหน้านะครับ อย่างน้อยเรื่องนี้ก็หวานประทับใจไปยาวๆอะครับ (แต่ยอดคนอ่านแม่มบัดซบจริงๆ55)

ถ้ารอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon